ตอนที่ 521 ข้าอยากได้ที่ดินในศาลสวรรค์แล้วไปเป็นเพื่อนบ้านของเหล่าจื้อ (1)
หลิงเอ๋อร์ ดูท่าแล้ว สำนักนี้จะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป …
ยามรุ่งอรุณ หลิงเอ๋อร์ขี่เมฆสีขาว ล่องลอยไปทางด้านหลังภูเขา นางมองดูแสงยามเช้าบนท้องฟ้าทางทิศตะวันออก แล้วจมอยู่ในภวังค์แห่งความคิด
คำพูดของศิษย์พี่ของนางเมื่อคืนนี้ยังคงดังก้องอยู่ในหูของนาง ทำให้นางไม่อาจสงบสติอารมณ์ได้เป็นเวลานาน ‘หลิงเอ๋อร์ ดูท่าแล้ว สำนักนี้จะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป…’
ศิษย์พี่กล่าวว่า “สถานการณ์ในโลกบรรพกาลนั้น คาดเดาไม่ได้ โอกาสที่สำนักใหญ่ของข้าจะถูกเปิดโปงก็มีสูงขึ้นเรื่อยๆ
ผู้ยิ่งใหญ่บางคนที่เราไม่อาจรับมือได้นั้นไร้ยางอายเป็นที่สุด หากข้าอยู่ที่นี่ต่อไป ข้าก็อาจทำให้ทั่วทั้งสำนักตู้เซียน ต้องพลอยเกี่ยวข้องไปด้วย
โชคดีที่ข้าได้คาดการณ์ถึงสถานการณ์เช่นนี้เอาไว้ตั้งแต่เมื่อร้อยปีก่อนแล้ว และได้วางแผนนี้ออกมา ข้าต้องการย้ายยอดเขาหยกน้อยออกจากสำนักตู้เซียนไปยังบริเวณพื้นที่ใกล้เคียงของวังดุสิตในศาลสวรรค์
แผนการนี้คาดว่าจะใช้เวลาสิบปี ข้าเรียกมันว่า… แผนพเนจรของยอดเขาหยกน้อย!”
แม้หลิงเอ๋อร์อยากจะบ่นในเวลานั้น แต่ดวงตาของพี่ชายของนางก็เปล่งประกายเจิดจ้าขณะที่เขากล่าวออกมาเช่นนั้น เขาก็แสดงท่าทางและเผยความรู้สึกที่จริงจัง มั่นคง และมุ่งมั่นออกมา ซึ่งทำให้นางหลงใหลยิ่งนัก…
นางจึงพยักหน้าตกลงโดยไม่ต้องคิดทันทีในขณะที่นางก็รู้สึกเช่นกันว่า ศิษย์พี่ของนางมีเหตุผล
หลิงเอ๋อร์ก็อดจะคร่ำครวญและถอนหายใจในใจไม่ได้
ข้าสิ้นหวังแล้ว
ตามแผนของศิษย์ เขาจะย้ายยอดเขาหยกน้อยออกไปในห้าขั้นตอน
ขั้นตอนแรกนั้น เป็นสิ่งที่หลิงเอ๋อร์ต้องทำในขณะนั้นเช่นกัน นางต้องใช้ผลึกบันทึกเหตุการณ์ ทำการบันทึกภูมิประเทศของยอดเขาหยกน้อยอย่างละเอียด และนางยังต้องนับจำนวนต้นไม้ วัตถุวิญญาณ และอื่นๆ ให้ครบถ้วนและละเอียดที่สุดอีกด้วย
ส่วนขั้นตอนที่สองนั้น หลี่ฉางโซ่วจะเลือกภูเขาลูกเล็กที่คล้ายกับยอดเขาหยกน้อยและเปลี่ยนให้เป็นรูปร่างเหมือนยอดเขาหยกน้อย นอกจากนี้ เขายังจะปลูกถ่ายที่ดิน หญ้า เปิดทะเลสาบวิญญาณ จำลองสิ่งปลูกสร้างต่างๆ และทำการอำพรางที่สมบูรณ์
ขั้นตอนที่สามคือ การขออนุญาตจากเจ้าสำนักเพื่อสร้างค่ายกลขนาดใหญ่ป้องกันการตรวจจับจากภายนอกยอดเขาหยกน้อย
ขั้นตอนที่สี่คือ การสับเปลี่ยน สลับจริงเป็นเท็จ เท็จเป็นจริง!
ขั้นตอนที่ห้าคือ ย้ายยอดเขาหยกน้อยไปยังศาลสวรรค์ ยอดเขาหยกน้อยปลอมจะอยู่ในสำนัก ซึ่งหลี่ฉางโซ่วจะใช้ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์คอยป้องกัน
ความจริงแล้ว หลังจากอ่านแผนการของศิษย์พี่อย่างละเอียดแล้ว หลิงเอ๋อร์ก็ส่งคำถามจากจิตวิญญาณของนางออกไปถาม
“แต่ศิษย์พี่ เหตุใดเราเพียงย้ายไปอยู่ภูเขาลูกอื่นไม่ได้? เราต้องย้ายบ้านเลยหรือเจ้าคะ?”
หลี่ฉางโซ่วถอนหายใจและตอบว่า… “ศิษย์น้องหญิง เจ้ารู้หรือไม่ว่า ข้าทุ่มเทความพยายามลงไปกับยอดเขาหยกน้อยแห่งนี้มากมายเพียงใด”
“ตอนนี้ การก่อสร้างภูเขาทั้งหมดเสร็จสมบูรณ์ไปกว่าแปดในสิบส่วนแล้ว และมีการใส่รากฐานค่ายกลเรียงกัน หกร้อยเจ็ดสิบสองค่ายกลอยู่ในนั้น”
“มีค่ายกลไม่กี่ค่ายกลที่มีค่ายกลสังหารอยู่ในแกนกลาง ซึ่งมีฐานรากสามสิบหกฐาน ค่ายกลกับดักที่มีรากฐานค่ายกลมากพอๆ กับวัฏจักรสวรรค์เล็ก หนึ่งร้อยแปด และยังมีค่ายกลป้องกันขนาดใหญ่ที่มีรากฐานค่ายกลมากพอๆ กับวัฏจักรสวรรค์ใหญ่ สามร้อยหกสิบห้า”
“รากฐานของค่ายกลนั้นแตกต่างกัน แต่มีค่ายกลที่เปลี่ยนแปลงไปได้มากกว่าร้อยค่ายกล ข้าได้วางชุดไข่มุกวิญญาณห้าธาตุซึ่งเปรียบเทียบได้กับสมบัติวิญญาณเซียนเทียนเอาไว้ที่ใจกลางภูเขาแล้ว
นี่เป็นเพียงการสร้างค่ายกลเวท… หากข้ายอมละทิ้งยอดเขาหยกน้อยไปก็เท่ากับยอมละทิ้งเผ่ามังกร แค่กๆ สรุปแล้วก็คือ ยอดเขาหยกน้อยคือ สถานที่ซึ่งมีความมั่งคั่งของเราอยู่ ทั้งยังเป็นถ้ำที่พำนักที่จะให้ความปลอดภัยแก่พวกเราและตั้งรกรากในภายภาคหน้า ในอีกสิบปีข้างหน้านี้ ข้าจะยังคงสร้างค่ายกลและปรับแต่งยอดเขาหยกน้อยให้เสร็จสมบูรณ์ในเบื้องต้น…”
ศิษย์พี่ทำอะไรลับหลังข้าตลอดเวลา!
ค่ายกลเวท…
หลิงเอ๋อร์ก้มศีรษะลงแล้วมองไปยังป่าที่เงียบสงบเบื้องล่าง นางพยายามปล่อยสัมผัสเซียนรับรู้ของนางออกไปสำรวจภูเขาด้วย แต่นางก็ไม่พบอะไรเลยในคราแรก สัมผัสเซียนรับรู้ของนางราบรื่น
นางค้นหาอย่างระมัดระวังอยู่สักพักหนึ่ง และในที่สุด นางก็พบรากฐานค่ายกลขนาดเล็กที่ซ่อนอยู่ในลวดลายหิน
หรือว่า ศิษย์พี่มีศัตรูที่แข็งแกร่งมากมาย?
ทันใดนั้น หลิงเอ๋อร์ก็ตบหน้าผากของนางและกำหมัดแน่น
ข้าไม่อาจลากศิษย์พี่ลงมาได้ ข้าต้องเป็นผู้ช่วยเหลือเขาและทำสิ่งต่างๆ เท่าที่ทำได้…
เมื่อเอ่ยถึงความช่วยเหลือ หลิงเอ๋อร์ก็นึกถึงเรื่องสำคัญอีกเรื่องที่ศิษย์พี่ของนางพูดถึงเมื่อคืนนี้
เทพธิดาอวิ๋นเซียว!
สิ่งมีชีวิตเซียนเทียน ศิษย์ของจอมปราชญ์ ผู้ทรงพลังแกร่งกล้าโบราณ งดงาม ทรงเสน่ห์ สุภาพอ่อนโยนและทรงคุณธรรม…
ข้าควรทำอย่างไรดี?
ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางแน่นอน!
หลิงเอ๋อร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพึมพำกับตัวเองเป็นระยะๆ บัดนี้ นางมาถึงชายป่านานแล้ว และกำลังจะเริ่มการสำรวจแล้ว แต่นางลืมที่จะร่อนเมฆลงไป
“ใช่!”
เขาต้องมองการณ์ไกลและพิจารณาเรื่องนี้ให้ละเอียดรอบคอบ
งานเลี้ยงผลท้อเซียนดำเนินไปเป็นเวลาสามวัน
งานเลี้ยงผลท้อเซียนนั้นใช้เวลาสั้นกว่างานเลี้ยงในวังมังกรที่ใช้เวลาอย่างน้อยสองสามเดือน
ทว่างานเลี้ยงผลท้อเซียน ก็ได้เสร็จสิ้นลงแล้ว ผลไม้วิญญาณและผลท้อเซียนได้ถูกส่งมอบให้เหล่าเทพเซียนได้ลิ้มลองทั้งหมด จะเก็บพวกมันไว้นานเกินไปก็ไร้ประโยชน์
เมื่อสามวันก่อน พวกเผ่ามังกรมาโดยทั้งหมดล้วนถือว่าตัวเองเป็นแขก และเมื่อเผ่ามังกรจากไปในอีกสามวันต่อมา พวกเขาก็อ้างตัวเองว่าเป็นลูกน้องใต้บังคับบัญชาแล้ว พวกเขาทำความเคารพอย่างราบรื่นเป็นธรรมชาติและไม่มีตะขิดตะขวงใจใดๆ
พวกเขายอมรับชะตากรรมอย่างรวดเร็วและออกตามหาราชามังกรแห่งวังมังกรทั้งสี่คาบสมุทร!
เมื่องานเลี้ยงผลท้อเซียนสิ้นสุดลง และบรรดาเทพเซียนก็แยกย้ายกันไป ส่วนองค์เง็กเซียนก็กลับไปที่หอสมบัติหลิงเซียวในขณะที่หลี่ฉางโซ่วได้ใช้โอกาสนี้พาจ้าวกงหมิงไปที่ตำหนักครองคู่
ในขณะนั้น จ้าวกงหมิงกำลังเดินสบายๆ อยู่ในศาลสวรรค์ เพราะเขาได้รับอนุญาตอย่างลับๆ จากจักรพรรดิหยก
แต่จริงๆ แล้ว ก็ไม่มีผู้ใดกล้าหยุดเขาอยู่ดี…
เขามองผ่านเหมู่เมฆทั้งขึ้นและลง แล้วที่พำนักของเทพจันทราก็ปรากฏอยู่ในสายตา
หลี่ฉางโซ่วยิ้มและกล่าวว่า “พี่ชาย ท่านดูสิ นั่นคือ ตำหนักครองคู่ที่เทพจันทราได้กลับมารอแล้ว พวกเราเข้าไปหาเขากันเถิด”
“ได้!”
ในขณะนั้นจ้าวกงหมิงก็หยิบไหสุราผลไม้ออกมาจากแขนเสื้อ แล้วถือสุราเอาไว้ในมือ จากนั้นเขาก็เดินเคียงข้างหลี่ฉางโซ่ว แล้วบินไปที่ด้านหน้าของตำหนักครองคู่บนก้อนเมฆ
เทพจันทราซึ่งสวมชุดคลุมแต่งงานสีแดงรีบต้อนรับพวกเขาพร้อมกับเด็กสองคน เขาทักทายทั้งสองคนที่หน้าโถงตำหนักก่อนจะนำแขกผู้ทรงเกียรติทั้งสองเข้าไปในโถงด้านข้าง
เมื่อทั้งเจ้าภาพและแขกต่างนั่งลง เด็กชายก็รินชาให้
เมื่อจ้าวกงหมิงมอบของขวัญแล้ว เขาก็ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่รู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนผ่าว จึงขยิบตาให้หลี่ฉางโซ่วอย่างรวดเร็ว
“แค่กๆ!”
ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์ของหลี่ฉางโซ่ว ซึ่งดูเหมือนเซียนชรา กระแอมไอในลำคอและแย้มยิ้ม
“เทพจันทรา พี่กงหมิงมาที่นี่เพราะเขามีเรื่องจะถามท่าน เทพจันทรารับผิดชอบเรื่องการแต่งงานและจัดการเรื่องการแต่งงานในสามอาณาจักรอยู่ทุกวัน ข้าเชื่อว่าไม่มีใครรู้เรื่องการแต่งงานมากไปกว่าท่าน”
เทพจันทราพูดไม่ออก
เขาคือ เทพจันทรา ผู้ที่องค์เง็กเซียนไว้วางพระทัยแต่งตั้งให้เป็นผู้รักษาตำหนักครองคู่!
เขาเป็นเซียนเทียนหยางบริสุทธิ์ที่มีอายุหลายหมื่นปี!
เขาเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง?!
ทว่าแม้เทพเฒ่าจันทราจะรู้สึกสิ้นหวังเล็กน้อย แต่เขาก็เผยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างสงบ
“ความจริงแล้ว ข้ารู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เล็กน้อยจริงๆ”
ดวงตาของจ้าวกงหมิงเปล่งประกาย เขารู้สึกว่าเทพเฒ่าจันทรามีความน่าเชื่อถือมากกว่า
หลี่ฉางโซ่วกล่าวต่อว่า “เทพจันทรา ขอท่านจงอย่าได้พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้กับผู้ใดอีก”
“เทพน้อยเข้าใจกฎของท่านแล้ว สหายเต๋ากงหมิง และสหายเต๋าเทพวารี”
เทพเฒ่าจันทรายกมือซ้ายขึ้นและกล่าวอย่างสงบ
“เต๋าสวรรค์เบื้องบน เทพน้อยขอให้สัตย์ปฏิญญาต้าเต๋า…”
ในที่สุด จ้าวกงหมิงก็ได้ใส่หัวใจกลับเข้าไปในท้องของเขา[1] แม้เขาจะรู้สึกเหมือนว่า เขาถูกทำร้าย แต่เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก
หลังจากที่เทพเฒ่าจันทรากล่าวคำสาบาน หลี่ฉางโซ่วก็กล่าวในนามของจ้าวกงหมิง
เขาชี้แจงเรื่องราวต่อไป
เทพเฒ่าจันทรายิ้มเมื่อได้ยินเรื่องราวแล้วกล่าว…
“เข้าใจแล้ว เทพธิดาจินกวงผู้นี้ได้มาถึงขอบเขตรุ่มร้อนของความรู้สึกที่นางมีต่อสหายเต๋ากงหมิงแล้ว ทว่า สหายเต๋ากงหมิงก็มีเพียงความประทับใจที่ดีต่อเทพธิดาจินกวงเท่านั้น”
เทพเฒ่าจันทราใช้สัมผัสเซียนรับรู้แอบดูยันต์หยกในแขนเสื้อของเขา เขากลัวว่าเขาจะพูดอะไรผิดไปเกี่ยวกับขอบเขตเหล่านั้น
จากนั้น เทพเฒ่าจันทรากล่าวช้าๆ “นี่คือความแตกต่างในการฝึกฝนเต๋าใหญ่แห่งความรู้สึก มันเป็นเรื่องธรรมดามากในความสัมพันธ์ระหว่างการแต่งงาน
การใช้การปฏิบัติตามปกติของตำหนักครองคู่ของข้า เป็นที่รู้กันว่า เป็นการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์ความรู้สึก แน่นอนว่า หากพูดง่ายๆ ก็คือ ความรักข้างเดียวไม่สมหวังในขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งไร้เยื่อใยผูกพันกัน”
อาจารย์ลุงจ้าวพยักหน้าช้าๆ
แม้เขาจะไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เขาก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล
ในขณะนั้น เทพเฒ่าจันทราก็ทำตามคำที่เขียนบนยันต์หยกแล้วเริ่มสร้างเรื่องราว
ดวงตาของจ้าวกงหมิงค่อยๆ สว่างวาบขึ้นเมื่อได้ฟัง ในขณะนั้น หลี่ฉางโซ่วอยากจะกล่าวอะไรบางอย่าง แต่จ้าวกงหมิงก็หยุดเขาเอาไว้ก่อนและขอเขาไม่ให้ขัดจังหวะในขณะนี้
เด็กชายคนหนึ่งมอบยันต์หยกนั้นให้เขาเมื่อเทพเฒ่าจันทรากลับไปที่ตำหนักครองคู่ เขากล่าวว่า แม่ทัพสวรรค์ที่ไม่คุ้นเคยนัด ได้ส่งมอบมาให้เมื่อวานนี้
เทพเฒ่าจันทราเปิดดูมัน เขารู้ว่านั่นคือ “คำตอบ” ที่เทพวารีได้เตรียมไว้ให้เขา
………………………………………………………………..
[1] โล่งใจมาก สบายใจมาก
