บทที่ 607 การต่อสู้แห่งโชคปีศาจ! (4)
เสือดำรีบตกลงอย่างรวดเร็วและเชิญหลี่ฉางโซ่วเข้าไปในถ้ำ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยกจอกสุราขึ้นดื่มจอกแล้วจอกเล่าและเมามายเต็มที่
หลี่ฉางโซ่วถอนหายใจและเริ่มพูดคุยถึงความโชคร้ายและความยากลำบากของเผ่าปีศาจในเวลานี้…
ทันใดนั้นปีศาจวารี เหมียวเหมี่ยวที่อยู่ด้านข้าง ก็รู้สึกได้ถึงบางอย่าง แต่นางเพียงมองไปที่หลี่ฉางโซ่วอย่างระมัดระวังและไม่เอ่ยอันใดอีก
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสือดำก็เต็มไปด้วยอารมณ์ แล้วเขาก็ถอนหายใจออกมาและกล่าวว่า “เผ่าปีศาจของข้าจะต้องกลับมารุ่งเรืองอีกครั้งอย่างแน่นอน!”
หลี่ฉางโซ่วพยักหน้าอย่างสงบและยังคงดื่มกับชายผู้นี้ต่อไป
หลังจากนั้นไม่นานเสือดำก็นอนลงบนโต๊ะและผล็อยหลับไป หลี่ฉางโซ่วก็มองไปที่ปีศาจวารี เหมียวเหมี่ยวและไม่เอ่ยอันใด จากนั้นเขาก็หยิบถุงเก็บสมบัติที่เต็มไปด้วยเม็ดโอสถและศิลาวิญญาณออกมา
“จงฝึกบำเพ็ญอย่างสบายใจ”
“ได้!”
ปีศาจวารีก้มศีรษะรับคำทันที และนางก็เฝ้าดูหลี่ฉางโซ่วออกจากเคหาสน์ถ้ำและหายตัวไปโดยใช้หลีกลี้ปฐพีซ่อนกาย
พลังของเสือดำลดลงเป็นนมพิษ[1]เต๋าสวรรค์ มันถือได้ว่าเป็นการประกันอีกรูปแบบหนึ่ง…
หลี่ฉางโซ่วหัวเราะเบาๆ และคิดต่อไปว่า เขาพลาดอะไรไปหรือไม่ เขาไม่ได้คิดอย่างรอบคอบหรือไม่ และมีตัวแปรใดๆ บ้างหรือไม่
ขณะนั้น…
เผ่าปีศาจรวมตัวกันที่ภูเขาเหยาเซิง ส่วนเหล่าปีศาจใหญ่ใต้ดินก็กำลังเคลื่อนไหวเพื่อก่อการร้าย และการป้องกันที่แท่นบูชาก็อ่อนแอลง
ในขณะที่เหล่าทหารสวรรค์สามแสนนายก็เตรียมพร้อมและกำลังรอเคลื่อนพล
ในดินแดนเทวะมัชฌิมา มีสำนักเซียนจำนวนมากได้ยินข่าวว่าศาลสวรรค์เริ่มทำสงครามกับเผ่าปีศาจ และมีคนกล้าหาญบางคนที่ต้องการรีบไปที่ภูเขาเหยาเซิง แต่พวกเขาก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้าไปใกล้อย่างไม่ระวัง
ขณะนี้ จอมปีศาจแห่งกรรมปรากฏตัวขึ้นที่ภูเขาเหยาเซิง มากขึ้นเรื่อยๆ…
การต่อสู้ระหว่างลู่หยา จอมปราชญ์ และการผงาดขึ้นของศาลสวรรค์…
เวลานี้ อ๋าวอี่ได้ไปพบกับหัววัวและหน้าม้าแล้ว และเข่อเล่อเอ๋อร์ก็จากไปอีกครั้ง แล้วกลายเป็นตำนานเล็กๆ ในโลกบรรพกาล
อ๋าวอี่ยังริเริ่มที่จะถามหลี่ฉางโซ่วก่อนว่า เขาต้องการใช้กองทหารมังกรหรือไม่ แต่หลี่ฉางโซ่วปฏิเสธและขอให้เผ่ามังกรฝึกบำเพ็ญและพักผ่อนเพื่อให้ฟื้นตัวดี
การรบพุ่งในวันนี้ไม่เกี่ยวกับจำนวนทหารในฝ่ายของพวกเขาเอง
หลังจากคำนวณเวลาแล้ว เมื่อถึงยามเฉิน[2] หลี่ฉางโซ่วก็บดขยี้ยันต์หยกในมือของเขา
ที่ด้านหน้าของหอสมบัติหลิงเซียว แม่ทัพตงมู่ซึ่งกำลังหลับตาเพื่อพักผ่อน จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้น และมองไปที่แม่ทัพสวรรค์นับสิบที่อยู่ข้างหน้าเขา แล้วร้องตะโกนว่า
“กองทัพทั้งหมด บุกโจมตี!
จงปฏิบัติตามคำสั่งก่อนหน้านี้อย่างเคร่งครัด หากฝ่าฝืนคำสั่ง และกฎห้าม กฎสวรรค์จะจัดการลงทัณฑ์!”
“รับบัญชา!”
แม่ทัพสวรรค์ตอบกลับพร้อมเพรียงกัน พวกเขาหมุนตัว และกลายเป็นลำแสงที่บินไปทางประตูสวรรค์ทักษิณ ประตูสวรรค์กลาง และประตูสวรรค์บูรพา!
จากนั้นแม่ทัพตงมู่ก็หันหลังกลับและโค้งคำนับให้หอสมบัติหลิงเซียวก่อนจะรีบพุ่งไปที่ประตูสวรรค์ทักษิณ
ที่ประตูสวรรค์ทั้งสาม ทหารสวรรค์และแม่ทัพสวรรค์ที่รอคอยมาเป็นเวลานาน ก็ออกเดินทางไปเป็นกลุ่มและบินออกไปอย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร มุ่งหน้าไปยังสถานที่รกร้างห่างไกลที่พรมแดนของดินแดนเทวะทั้งสามมาบรรจบกัน!
ครึ่งชั่วยามต่อมา คลื่นกองกำลังสามระลอกแรกก็ปรากฏขึ้นห่างจากภูเขาเหยาเซิงไปหลายพันลี้…
เสียงกลองดังลั่น สนั่นเหนือเมฆ และพลังแห่งสวรรค์ก็แผ่กระจายเต็มไปทั่วหล้า!
สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่อยู่ในระยะพันลี้ ล้วนถอยห่างออกไป
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา วิญญาณที่สงบสุข วิญญาณและสัตว์ประหลาดส่วนใหญ่ได้หนีไปไกลแล้ว
กระแสหลั่งไหลของทหารสวรรค์พุ่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง และทหารสวรรค์ทั้งสามกลุ่มเส้นทางก็รุกคืบไปพร้อมๆ กัน และเผ่าปีศาจทั้งหมดก็รู้สึกถึงแรงกดดันมาก และก่อตัวเป็นค่ายกลต่อสู้บนภูเขาเหยาเซิง
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ทหารสวรรค์สามแสนนายก็มารวมตัวกันรอบภูเขาเหยาเซิง พวกเขาเปิดแยกค่ายกลของพวกเขากระจายตัวออกจากกันไป และแต่ละค่ายกลก็อยู่ห่างจากภูเขาเหยาเซิงไปสามร้อยลี้ จากนั้น พวกเขาก็เริ่มกระบวนการมาตรฐานของทหารสวรรค์และแม่ทัพสวรรค์ที่กำลังออกรบ
โปรยถั่วเป็นทหาร!
แต่วันนี้ แม้ว่าทหารสวรรค์แต่ละนายจะมุ่งเน้นไปที่ทหารถั่วเพียงหนึ่งนายเท่านั้น แต่นั่นก็ยังเท่ากับเป็นทหารถั่วเซียนสามแสนนาย!
ทหารถั่วเซียนเหล่านี้สร้างค่ายกลขึ้นอย่างรวดเร็ว และพวกเขาก็ได้ตรงไปที่ภูเขาเหยาเซิงตามเจตจำนงของทหารสวรรค์…
ในช่วงเวลาหนึ่งนั้น ร่างต่างๆ ก็ปกคลุมไปทั่วจนปิดแผ่นฟ้าบดบังสุริยา[3] !
ในขณะนั้น แม่ทัพตงมู่ก็ได้ปรากฏตัวขึ้นในกองทัพเส้นทางบูรพา ชายชราคนนี้อยู่ในชุดเสื้อคลุมผ้าที่ดูงามสง่าน่าเกรงขามอย่างยิ่ง และเขาก็ร้องตะโกนออกมา
“ทุกเหล่าทัพ ลั่นกลองรบและเตรียมค่ายกลเวท!”
ทันใดนั้นเสียงกลองของกองทัพทั้งสาม ก็สั่นสะเทือนท้องฟ้า ปลุกเร้าขวัญกำลังใจของทหารสวรรค์ให้ฮึกเหิมขึ้นอย่างมาก ในที่สุดวันนี้พวกเขาก็กำลังจะออกรบโรมรันกันให้ตายไปข้าง!
บรรยากาศอันอบอุ่นมีชีวิตชีวาแต่เดิมบนภูเขาเหยาเซิงนั้น บัดนี้กลายเป็นบรรยากาศตึงเครียดและเคร่งขรึมในทันที นอกจากนี้ยังสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณการต่อสู้ที่แข็งแกร่งแรงกล้าของศาลสวรรค์
ในตอนแรกเขาใช้ทหารเต๋าสามแสนนายเพื่อทำให้กองทัพปีศาจเผาผลาญพลังจนหมดเรี่ยวแรง จากนั้นทหารสวรรค์ก็ออกโจมตีพร้อมกัน…
วิถีทางนี้ทำให้พวกเขารู้สึกกดดันจริงๆ
ทว่าในเวลานี้ พลังลมปราณขับเคลื่อนของทหารปีศาจก็ยังคงแข็งแกร่ง และราชาปีศาจต่างๆ จากทั่วทุกทิศทางต่างก็ยังคงตะโกนโห่ร้องอย่างต่อเนื่อง และเสียงแตรโบราณก็ส่งดังขึ้น
ในค่ายกลใต้ดิน เหล่าปีศาจสองในสามส่วน แอบรีบรุดเดินทางตามเส้นทางสองสามเส้นทางขึ้นมาบนพื้นดินอย่างเงียบๆ…
ในมุมหนึ่งนั้น หลี่ฉางโซ่วคลี่ยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเช่นนี้
“ฉางเกิง พวกเราจะโจมตีหรือไม่?” จ้าวเต๋อจู้กล่าวพร้อมด้วยดวงตาสดใสเจิดจ้าอย่างยิ่ง
หลี่ฉางโซ่วพยักหน้าช้าๆ และกล่าวผ่านการส่งข้อความเสียงว่า “ฝ่าบาท โปรดอย่ากังวลไปเลย เมื่อการต่อสู้ภายนอกเริ่มขึ้น ทหารเต๋าสามแสนนายก็เพียงพอที่จะเข่นฆ่าพวกมันไปได้สักพักหนึ่ง”
จ้าวเต๋อจู้พยักหน้าช้าๆ เขาถือกระบี่เต๋าสวรรค์และรอคอยอยู่เงียบๆ
ไม่นานหลังจากนั้น แผ่นดินก็สั่นสะเทือนเลื่อนลั่น แม้จะอยู่ห่างออกไปหลายพันจั้ง ก็ดูเหมือนว่า พวกเขาจะยังสามารถได้ยินเสียงร้องแห่งการเข่นฆ่าจากเบื้องบน…
หลี่ฉางโซ่วทำท่าทางผายมือเชื้อเชิญให้จ้าวเต๋อจู้ แล้วทั้งสองคนก็แอบสัมผัสสระน้ำอย่างเงียบๆ
เมื่อพวกเขาทั้งสองเข้าไปใกล้สระน้ำ ทันใดนั้น ร่างเงาดำกว่าสิบร่างที่เข้ามาในค่ายกลก่อนหน้านี้ ก็บินมาจากทั่วทุกทิศทาง และพุ่งตรงเข้าหาสระน้ำนั้น…
ในขณะนั้น ปีศาจใหญ่ที่มีหัวเป็นกิ้งก่าสัมผัสได้ถึงบางอย่าง และทันใดนั้นมันก็ร้องตะโกนขึ้นทันที!
“ผู้ใดกัน!?!”
ตุ๊กตากระดาษจำลองมนุษย์มากกว่าสิบได้ปรากฏตัวขึ้นพร้อมๆ กัน และกลายร่างเป็นร่างที่แตกต่างกัน ทั้งเป็นบุรุษ สตรี คนชรา และเด็ก
พวกเขาเหล่านั้น โยนฐานรากค่ายกลขนาดเล็กมากกว่าร้อยฐานออกไป แล้วใช้ค่ายกลขนาดเล็กที่สำรองไว้ในยามนี้ของหลี่ฉางโซ่วไปมากกว่าครึ่งทันที!
ทว่าผลที่ได้นั้นก็ชัดเจนมากเช่นกัน!
………………………………………………………………..
[1] หมายถึงมีการกระทำที่มีเป้าประสงค์หรือมีเจตนาหมายช่วยเหลือ แต่การณ์กลับเป็นตรงกันข้าม หรือกลายเป็นการทำร้ายแทนที่
[2] ช่วงเวลาราว 7.00 น. – 9.00 น.
[3] มีมากมายอยู่ทั่วทุกหนแห่งแผ่ขยาย และกระจายออกไปในเวลาพร้อมๆ กัน ดุจมืดฟ้ามัวดิน
—————————————-
