บทที่ 6 แช่แข็งจนตาย
บทที่ 6 แช่แข็งจนตาย
กู้ซินเถาได้กินมากจึงแข็งแรงกว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในวัยเดียวกัน นอกจากนี้กู้เสี่ยวหวานยังผอมแห้งแรงน้อยกว่ามากเพราะตลอดทั้งปีไม่มีอาหารเพียงพอให้นางได้กินอิ่มเลย
กู้ซินเถากดน้ำหนักตัวเองลงบนร่างของกู้เสี่ยวหวาน ทำให้ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดในทันที นางรู้สึกเพียงว่าอวัยวะภายในทั้งหมดตรงช่องอกของตนกำลังถูกบีบอัด
กู้ซินเถาตบกู้เสี่ยวหวานสองครั้ง จากนั้นก็ยืนขึ้นและเตะกู้เสี่ยวหวานด้วยเท้าของตนอย่างแรง
กู้เสี่ยวหวานเจ็บปวดเป็นอย่างมาก นางทำได้เพียงคลานกระถดหนีไปข้างหลังบนพื้นดินสกปรกเท่านั้น
กู้เสี่ยวหวานผู้มีร่างผอมบางถูกกู้ซินเถาเตะจนล้มกลิ้ง กู้เสี่ยวอี้มองพี่สาวของตนที่ถูกกู้ซินเถาทุบตีและไม่สามารถลุกขึ้นได้ด้วยความตื่นตระหนก จึงร้องออกมาเสียงดัง “อย่าทำร้ายท่านพี่นะ อย่าทำร้ายท่านพี่!”
เสื้อผ้าใหม่ของกู้ซินเถาถูกกู้เสี่ยวหวานทำลายจนตอนนี้นางดูน่าเกลียดและสกปรก ลูกพี่ลูกน้องทั้งหลายต่างเห็นรูปลักษณ์ที่น่าอับอายของนาง นางจะไม่โกรธได้อย่างไร? สิ่งที่กู้ซินเถาชอบมากที่สุดในทุก ๆ วันคือการดูหญิงสาวในเมืองเดินและหัวเราะ นางเลียนแบบทุกการเคลื่อนไหวและเรียนรู้จากพวกนาง บุคลิกและการแต่งกายจึงแตกต่างจากสาว ๆ ในหมู่บ้านอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นเด็กผู้หญิงบางคนจึงชอบใกล้ชิดกับกู้ซินเถา และเรียนรู้กับนางอย่างลับ ๆ
กู้ซินเถาเห็นว่ามีคนมากมายเข้าใกล้ตนและพูดสิ่งดี ๆ เกี่ยวกับตน ทำให้ความมั่นใจในตนเองเต็มเปี่ยมในทันใด
แต่ตอนนี้กู้ซินเถาได้สูญเสียเปลือกอันสดใสและงดงามของตนไป ทุกย่างก้าวของนางในหมู่บ้านที่ดูราวกับปัญญาชนและภาพลักษณ์ดั่งเทพธิดาผู้สูงส่งล้วนถูกกู้เสี่ยวหวานทำลาย แล้วแบบนี้จะให้นางยอมได้อย่างไร?
การต่อสู้ตบตีเกิดขึ้นตลอดทาง เสื้อผ้าของกู้เสี่ยวหวานขาดวิ่นด้วยแรงฉีกทึ้งของกู้ซินเถา ฝ้ายที่ยัดไว้ด้านในก็เผยออกทีละส่วน ทันทีที่น้ำโคลนบนพื้นสัมผัสกับฝ้าย ฝ้ายก็สกปรกทันที
กู้เสี่ยวหวานทั้งอ่อนแอและอ่อนแรงจึงไม่สามารถเอาชนะกู้ซินเถาที่เป็นเหมือนลูกวัวได้เลย นางทั้งถูกกู้ซินเถาผลัก เตะ และกลิ้งไปมา ซึ่งไม่นานนักทุกคนก็มาถึงแม่น้ำ
กู้ซินเถาดูเหมือนจะบ้าไปแล้ว ดวงตาของนางแดงก่ำ เด็กสาวอายุสิบขวบกลับมีรูปลักษณ์โหดเหี้ยมทำให้ผู้คนต่างหวาดกลัว ราวกับว่านางเป็นสัตว์ประหลาดกินคนตัวน้อยตนหนึ่ง
ลูกพี่ลูกน้องและเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในหมู่บ้านมัวแต่หมกมุ่นมองดูเหตุการณ์ตรงหน้า จิตใจและความคิดตกอยู่ภวังค์ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นฉากที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้และปรบมืออย่างช่วยไม่ได้
“เอาเลยๆ …”
“พี่ซินเถา เอาเลย…”
ยังมีบางคนที่ทนไม่ได้ที่เห็นกู้เสี่ยวหวานผู้มีร่างผอมบางถูกกู้ซินเถาขว้างไปรอบ ๆ ราวกับตุ๊กตาเศษผ้า พวกเขาทั้งหมดมาจากหมู่บ้านเดียวกัน กู้เสี่ยวหวานเสียบิดามารดาไปแล้ว แม้แต่คนจิตใจดีก็ทำเป็นมองไม่เห็น แต่แล้วก็มีบางคนเข้าไปดึงแขนเสื้อของกู้ซินเถาอย่างนุ่มนวล และกระซิบเบา ๆ “พี่ซินเถา หยุดเถอะ ถ้ายังทำต่อเดี๋ยวจะเกิดเรื่องเอานะ”
คนที่เกลี้ยมกล่อมมีเจตนาดี ถ้ากู้เสี่ยวหวานเป็นอะไรขึ้นมาจริง ๆ กู้ซินเถาก็จะพลอยลำบากไปด้วย
พวกเขาต่างเตือนด้วยความหวังดี แต่กู้ซินเถาที่กำลังโกรธอยู่ในตอนนี้ไม่ฟังอีร่าค้าอีรมอะไรทั้งสิ้น
กู้ซินเถาฟังที่ไหนกัน ใครก็ตามที่เกลี้ยกล่อมนาง นางจะจ้องกลับด้วยสายตาที่กินคนได้ ผลักคนนั้นออกไปและด่าทอ “อะไรหา กล้าดีอย่างไรมาสอนข้า? นังเด็กบ้านนอกไร้ยางอาย คิดว่าตัวเองเป็นพวกเดียวกับข้าคนนี้หรือ ถุย น่ารำคาญชะมัด บ้านนอกก็คือบ้านนอก นังพวกตัวเหม็นเอ๊ย”
ทุกคนตกตะลึง พวกเขาไม่รู้เลยว่ากู้ซินเถาที่ปกติแล้วมีเสน่ห์และมารยาทดีจะด่าทอได้เหมือนกับสตรีในชนบทแบบนี้
เมื่อได้ยินคำพูดร้ายกาจของกู้ซินเถา คนที่เกลี้ยกล่อมนางก็มีใบหน้าแดงเป็นก้นลิงทันที ทั้งอับอายและโกรธเคือง จนไม่สนใจอะไรอีกและเดินกลับบ้านไป
ใครจะกล้าโน้มน้าวกู้ซินเถาตอนนี้? กู้ซินเถาเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่ที่ถูกยิงออกไป ใครก็ตามที่กล้ามาขวางนางต่างก็ต้องโดนดีไป
แต่ละคนต่างยืนดูเหตุการณ์เหมือนดูการแสดงดี ๆ ใครที่ทนไม่ได้หรือใครที่หน้าบางต่างพากันเบือนหน้าหนี
ในขณะนี้เรือนผมของกู้เสี่ยวหวานยุ่งเหยิงและถูกปกคลุมด้วยน้ำโคลน เสื้อนวมบุผ้าฝ้ายที่ฉีกขาดบนร่างของนางมีสภาพย่ำแย่กว่าเดิมเสียอีก
กู้เสี่ยวอี้ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ นางเอาแต่ร้องไห้และตะโกนเรียก “ท่านพี่ ท่านพี่…”
ณ เวลานี้ไม่มีใครกล้าไปเกลี้ยกล่อมกู้ซินเถาอีกต่อไป คนที่มีจิตใจดีหน่อยก็ไม่กล้ามอง เอาแต่ก้มหน้าหรือไม่ก็เดินจากไป แต่ก็มีบางส่วนที่ยังคงร่วมสนุกและคอยใส่ไฟไม่หยุดเช่นกัน
เมื่อทั้งสองมาถึงแม่น้ำ กู้ซินเถาก็เริ่มเหนื่อยและหยุดพักผ่อน
เมื่อเห็นกู้ซินเถาหยุด กู้เสี่ยวอี้จึงคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่ลงมือทำอะไรแล้ว นางจึงรีบรุดหน้าและจับมือกู้ซินเถาเพื่ออ้อนวอน “พี่ซินเถา ข้าผิดไปแล้ว อย่าตีพี่สาวข้าเลย!”
เมื่อกู้ซินเถาเห็นว่าเด็กน้อยเนื้อตัวสกปรกกำลังจับตัวนางอีกครั้งทั้งน้ำตาและน้ำมูก อีกทั้งใบหน้าเละเทะจนมองไม่เห็นสีเดิมนั่นอีก อารมณ์โมโหร้ายของกู้ซินเถาก็เกิดขึ้นอีกครั้ง นางรู้สึกเพียงว่าตนกำลังถูกคนที่ดูเหมือนขอทานยื้อยุดไว้ จนรู้สึกถึงท้องไส้ที่ปั่นป่วนคล้ายจะคลื่นเหียนอาเจียน
ทันทีที่กู้ซินเถาได้ยินแบบนั้น นางก็ผลักกู้เสี่ยวอี้ออกไปด้วยการสะบัดมืออย่างไร้ปรานี กู้เสี่ยวอี้สะดุดและกำลังล้มตกลงไปในแม่น้ำ ทางกู้เสี่ยวหวานที่เจ็บปวดไปทั้งตัวเห็นว่าน้องสาวกำลังจะตกลงไปในแม่น้ำก็ทำได้เพียงกัดฟันและรีบก้าวไปข้างหน้าดึงกู้เสี่ยวอี้กลับขึ้นมา แต่ก่อนที่กู้เสี่ยวหวานจะทันได้สติก็มีเสียงที่แผ่วเบาและน่าสะพรึงกลัวมาจากด้านข้าง “กู้เสี่ยวหวาน ไปลงนรกซะ”
เมื่อนางหันหน้ากลับไปก็เห็นว่ากู้ซินเถาเป็นเหมือนผีร้ายที่คลานออกมาจากนรกด้วยใบหน้าน่าสะพรึงกลัว และผลักนางอย่างโหดเหี้ยม
ทันทีที่เสื้อนวมฉีกขาดของกู้เสี่ยวหวานสัมผัสน้ำ มันก็เหมือนเป็นที่กักเก็บน้ำดีๆ นี่เอง และก่อนที่กู้เสี่ยวหวานจะร้องขอความช่วยเหลือได้ นางก็จมลงไปที่ก้นแม่น้ำแล้ว
ในขณะที่ทุกคนยังคงตกตะลึง กู้เสี่ยวหวานก็ได้จมลงไปที่ก้นแม่น้ำแล้ว
กู้เสี่ยวอี้เป็นคนแรกที่ตอบสนอง นางร้องไห้ออกมาอย่างบีบคั้นหัวใจทันที
“ท่านพี่…”
จากนั้นนางก็จ้องมองกู้ซินเถาด้วยแววตาเดือดแค้น อดไม่ได้ที่จะวิ่งไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วผลักกู้ซินเถา แต่น่าเสียดายที่ในสายตาของกู้ซินเถา ความแข็งแกร่งนี้กลับเหมือนกับไข่ที่กระทบกับหิน
“คนเลว”
…………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
โอ๊ย นังซินเถา นังฆาตกรน้อย แกเตรียมตัวดับสนิทได้เลย ระวังผีมาหลอกจนตายแล้วกันนะ
ไหหม่า(海馬)
