บทที่ 108 โจรตะโกนไล่จับโจร
บทที่ 108 โจรตะโกนไล่จับโจร
บนตัวกู้ซินเถามีบาดแผลน้อยใหญ่มากมาย ตามใบหน้าเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน โดยเฉพาะบาดแผลตรงหน้าผากที่ลึกจนมองเห็นเนื้อสีแดงข้างใน ดูเหมือนว่าจะบาดเจ็บรุนแรงเป็นพิเศษ เสื้อผ้าบนร่างของนางก็ถูกกิ่งไม้เกี่ยวขาดรุ่งริ่ง กู้ซินเถาร้องไห้ครวญคราง ตอนที่ชนกับลำต้นของต้นไม้ในตอนนี้ก็ทำให้แผ่นหลังราวกับถูกไฟไหม้ มันเจ็บปวดรวดร้าวไปหมดจนต้องกัดฟันด้วยความเจ็บปวด
ซุนซื่อไม่เคยเห็นลูกสาวของตนเองต้องเจ็บปวดเช่นนี้ นางจึงร้องไห้ออกมา
เมื่อกู้ฉวนลู่เห็นว่าลูกสาวของเขากลายเป็นแบบนี้ เขาก็ได้แต่นึกเกลียดชังกู้เสี่ยวหวานในใจ แต่ไม่สามารถทำอะไรกู้เสี่ยวหวานได้
กู้ฉวนโซ่วที่อยู่ข้าง ๆ เห็นว่าลูกสาวคนโตของพี่ชายได้รับบาดเจ็บ เพื่อเอาใจกู้ฉวนลู่ เขาจึงเอ่ยขึ้น “กู้เสี่ยวหวาน เจ้ายังมีมนุษยธรรมอยู่หรือไม่ ทำไมเจ้าทำร้ายลูกพี่ลูกน้องของตนเองแบบนี้!”
กู้เสี่ยวหวานเห็นว่ากู้ฉวนโซ่วได้เปลี่ยนผิดเป็นถูก นางก็นึกอยากสรรเสริญกู้ฉวนโซ่วเหลือเกิน เมื่อเห็นว่ากู้ฉวนโซ่วตำหนิกู้เสี่ยวหวานเสร็จแล้วก็มองไปที่กู้ฉวนลู่ กู้เสี่ยวหวานจึงได้แต่ก่นด่าในใจ
ครอบครัวนี้มีคนปกติบ้างหรือไม่
“อาสามพูดอะไรประหลาดยิ่งนัก ท่านก็เห็นกับตาเห็นว่าข้าทำร้ายลูกพี่ลูกน้องของตนตรงไหน?” กู้เสี่ยวหวานสงบลง และเอ่ยขึ้นเย็นชา ดูเหมือนว่าจะไม่มีคนปกติในครอบครัวของลุงใหญ่และอาสามเลย
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานแต่งตัวดี พวกเขากลับไม่พอใจพี่น้องเหล่านี้ และยังใส่ร้ายพวกเขาอีก
เมื่อเห็นว่ากู้ซินเถาจะตีนาง ก็ไม่มีใครมาขัดขวาง และตรงกันข้ามเมื่อกู้ซินเถาได้รับบาดเจ็บ ทุกคนกลับมารุมด่านาง
“กู้เสี่ยวหวาน ซินเถาของข้าไปทำร้ายเจ้าตอนไหน เจ้าถึงได้ลงมืออย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้!” ซุนซื่อไม่สนใจอะไรมาก ตอนนี้นางเห็นเพียงลูกสาวล้ำค่าของตนได้รับบาดเจ็บ ถ้าบาดแผลบนใบหน้าของนางทิ้งรอยแผลเป็นไว้ อนาคตนางจะแต่งงานได้อย่างไร?
“สิ่งที่ท่านพูดนั้นน่าโมโหยิ่งกว่าเดิม ข้าไม่ได้แตะพี่ซินเถาแม้แต่ปลายนิ้วด้วยซ้ำ เหตุใดถึงกลายเป็นข้าทำร้ายพี่ซินเถาเสียล่ะ” กู้เสี่ยวหวานเห็นชัดว่าพวกเขาทั้งหมดโยนความผิดให้ตัวเอง และนางก็ไม่ได้โง่เขลา
“เจ้า… เมื่อสักครู่เจ้ายืนอยู่ใกล้ที่สุด ถ้าไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใครอีก?” ซุนซื่อโต้กลับ
“โอ้!” กู้เสี่ยวหวานดูเหมือนจะรู้แจ้งในทันใดเมื่อนางได้ยินดังนั้น “ภูเขาลูกนี้ใหญ่มาก ถึงข้าจะอยู่ใกล้กับพี่ซินเถาจริง แต่ลุงใหญ่ ป้าสะใภ้ใหญ่ และอาสามก็อยู่ไม่ไกลจากพี่ซินเถาเหมือนกัน!”
“เด็กบ้า เจ้าเป็นคนทำร้ายลูกพี่ลูกน้องของเจ้า กล้าดีอย่างไรมาปฏิเสธ!” กู้ฉวนลู่ไม่สามารถนั่งเฉย ๆ ได้อีกต่อไป เขาพบว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ได้อยู่ในการควบคุมของตนอีกต่อไปแล้ว เนื่องจากกู้เสี่ยวหวานทำให้เขาเสียชื่อ ดังนั้น นางจะรับหรือไม่รับในครั้งนี้สุดท้ายก็ต้องรับอยู่ดี
“ลุงใหญ่ ป้าสะใภ้ อาสาม พวกท่านอย่าปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมนักเลย กู้ซินเถาล้มลงเอง!” กู้หนิงผิงทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อเอ่ยแย้ง กู้เสี่ยวหวานเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของกู้หนิงผิงจึงรีบดึงเขาไปข้างหลังนางอย่างรวดเร็ว นั่นหมายความว่าเขาควรจะอยู่อย่างสงบ
กู้เสี่ยวหวานมีชีวิตอยู่เป็นเวลานาน และนางไม่เคยเห็นคนแบบนี้มาก่อนในชีวิต นางไม่กลัวคนพาลเหล่านี้ เนื่องจากพวกเขาไม่เคยปฏิบัติต่อตนเองในฐานะญาติเลย กู้เสี่ยวหวานจึงไม่สนใจญาติพี่น้องเหล่านี้
“ฆาตกร เจ้าทำร้ายลูกสาวข้าแบบนี้ เจ้าจะต้องไม่ตายดี!” อาการบาดเจ็บของกู้ซินเถาไม่ควรจะร้ายแรงขนาดนั้น แต่เนื่องจากบนภูเขามีพุ่มไม้และกิ่งก้านมากมาย และในฤดูหนาว กิ่งก้านจึงแหลมคมเป็นพิเศษ ผิวหนังอันบอบบางนุ่มนิ่มจึงถูกกิ่งไม้เหล่านี้ข่วนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
กู้ซินเถาเป็นที่รักของซุนซื่อมาโดยตลอด และได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี เพียงแค่รอให้กู้ซินเถาเติบโตขึ้นและสามารถพบกับการแต่งงานที่ดีได้ แต่ตอนนี้บนใบหน้าของกู้ซินเถากลับมีแต่รอยขีดข่วนและไม่รู้ว่าในอนาคตจะมีรอยแผลเป็นหรือไม่ แค่คิดว่าจะมีรอยแผลเป็นหลงเหลือจนยากที่จะแต่งงานกับครอบครัวที่ดีได้ หัวใจของซุนซื่อก็เจ็บปวด
“ป้าสะใภ้ใหญ่ อย่าใส่ร้ายข้า” กู้เสี่ยวหวานเห็นว่าความเห็นผิดเป็นชอบของซุนซื่อนั้นไม่ปกติ นางจึงไม่ยุ่งกับพวกเขาอีก “ลูกสาวของท่านกลิ้งล้มด้วยตนเองแล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า? ถ้าบอกว่าข้าอยู่ใกล้ที่สุดและเป็นคนผลักนางลงไป ลุงใหญ่ ป้าสะใภ้ อาสามที่อยู่ด้วยกันที่นี่ก็คงน่าสงสัยกันทั้งหมด!”
กู้เสี่ยวหวานมีคารมคมคายและว่องไว นางพูดตรงไปตรงมาอย่างน่าประหลาดใจ กู้ฉวนลู่และกู้ฉวนโซ่วที่เพิ่งเคยเห็นอารมณ์ก้าวร้าวของกู้เสี่ยวหวานในครั้งนี้ สีหน้าของพวกเขาก็ดำราวกับถ่าน
กู้ฉวนโซ่วเหลือบมองกู้เสี่ยวหวานที่ยืนตัวตรง ขณะนี้นางไม่กลัวเลยแม้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหน้านางล้วนแก่กว่านางและสามารถบดขยี้นางให้ตายได้
กู้เสี่ยวหวานสังเกตเห็นสายตาของกู้ฉวนโซ่ว และมองกลับไปอย่างเย็นชา เมื่อเห็นการจ้องมองที่เย็นชานั้น กู้ฉวนโซ่วก็อดสั่นสะท้านในใจไม่ได้และหนาวเยือกไปตามสันหลังขึ้นมา เมื่อไรกันที่สาวน้อยคนนี้มีแรงกระตุ้นมากขนาดนี้ เขาถึงกับหดคอและถอยหลังไปสองสามก้าว
“ไร้สาระ!” เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานบอกว่าตนเองผลักกู้ซินเถาลง ซุนซื่อจึงโต้กลับอย่างรวดเร็ว “ซินเถาเป็นลูกสาวของข้า ข้าจะผลักนางได้อย่างไร”
“ในทางตรงกันข้าม กู้เสี่ยวหวาน เจ้ามีโอกาสมากกว่าเพราะไม่พอใจซินเถาที่ผลักเจ้าตกลงไปในแม่น้ำ ดังนั้น เจ้าจึงหาโอกาสแก้แค้น ข้าจะลากเจ้าไปหาทางการ!” ซุนซื่อพูดอย่างชั่วร้ายโดยไม่คิด ตอนนี้นางมีโอกาสที่ดีในการกำจัดกู้เสี่ยวหวาน นางจึงไม่พลาดโอกาสนี้
“ซุนซื่อ!” กู้ฉวนลู่เห็นว่าคำพูดของซุนซื่อเริ่มเลยเถิด เขาจึงรีบเอ่ยห้าม แต่มันก็สายเกินไปแล้ว เมื่อเห็นรอยยิ้มพึงพอใจบนใบหน้าของกู้เสี่ยวหวาน กู้ฉวนลู่ก็ตกตะลึง กู้เสี่ยวหวานคนนี้กำลังรับคำพูดของซุนซื่อ นางจงใจพยายามให้ซุนซื่อเล่าเรื่องออกมา
“อ๋อ ป้าสะใภ้ใหญ่ยอมรับแล้วสินะว่าพี่ซินเถาผลักข้าตกลงไปในแม่น้ำ ดีเลย ในเมื่อตอนนี้ป้าสะใภ้ใหญ่ก็ยอมรับแล้ว เช่นนั้นเราไปหาทางการกันเถอะ?” กู้เสี่ยวหวานเพียงต้องการบังคับให้ซุนซื่อพูดออกมา หากซุนซื่อยอมรับว่ากู้ซินเถาคือต้นเหตุที่ทำให้กู้เสี่ยวหวานตกลงไปในแม่น้ำ นั่นก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
จะไปหาทางการหรือไม่? กู้เสี่ยวหวานไม่กลัวเลย นางไม่ได้ผลักกู้ซินเถาลงไป แต่กู้ซินเถาเป็นคนผลักนางตกลงไปในแม่น้ำจริง ๆ ถ้าไปพบทางการ ไม่รู้ใครจะเสียเปรียบกว่ากัน
“ท่านแม่เจ้าคะ ข้าไม่อยากไปพบทางการ ข้าไม่อยากไป!” เมื่อนางได้ยินว่ากำลังจะไปหาทางการ กู้ซินเถาในอ้อมแขนของซุนซื่อก็สั่นสะท้านด้วยความกลัวและตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “ข้าไม่อยากไป ข้าไม่อยากไป!”
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
โดน (ผู้ใหญ่ในร่าง) เด็กถอนหงอกแล้วนังซุนซื่อ หลุดปากรับสารภาพมาตรง ๆ เลย
ไหหม่า(海馬)
