บทที่ 191 โดนโกงเข้าแล้ว
บทที่ 191 โดนโกงเข้าแล้ว
กู้เสี่ยวหวานไม่คิดว่าท่านหมอพานจะถามคำถามนี้ นางเหลือบมองที่ท่านหมอพานจากนั้นมองไปที่โสมในมือของเขา แล้วตอบว่า “ท่านหมอพาน นี่ไม่ใช่โสมแผ่นหรือเจ้าคะ!”
สีหน้าของท่านหมอพานดูแปลกไปเล็กน้อย เขาดมกลิ่นอีกครั้ง และเอ่ยถามต่อว่า “เจ้าซื้อสิ่งนี้มาจากที่ใด?”
“คราวที่แล้ว น้องสาวของข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสและเกือบเอาชีวิตไม่รอด หมอบอกว่าควรเอาโสมไปไว้ใช้ เลยซื้อมาหนึ่งหัว แต่ใช้แค่ครึ่งเดียว ที่เหลือก็อยู่นี่” กู้เสี่ยวหวานตอบตามความจริง
“ซื้อมาหนึ่งหัวหรือ?” ท่านหมอพานแปลกใจเล็กน้อย “เจ้าไม่รู้หรือว่าโสมนี้สามารถหั่นเป็นชิ้น ๆ ได้ ดังนั้นเจ้าสามารถซื้อได้เท่าที่ต้องการ?”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า “ข้าเคยได้ยินเรื่องนี้ แต่โรงหมอแห่งนั้นไม่เห็นด้วย บอกว่าโสมมีราคาแพงมาก ถ้าหั่นให้เรา คนอื่นก็ไม่ซื้อแล้ว พวกเขาก็ขายมันต่อไม่ได้”
“ไร้สาระ!” ท่านหมอพานโกรธจนเคราของเขากระตุก “โรงหมอประสาอะไรออกกฎเกณฑ์เช่นนี้! นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเคยได้ยินเรื่องนี้”
กู้เสี่ยวหวานจึงบอกชื่อโรงหมอ เมื่อท่านหมอพานได้ยิน เขาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “โรงหมอแห่งนั้นมีชื่อเสียงเสื่อมทรามอย่างยิ่งของเมืองหลิวเจีย ทำไมพวกเจ้าถึงไปหาหมอที่นั่น?”
“อะไรนะ?” แม้แต่กู้เสี่ยวหวานก็ยังคิดว่ามันแปลกอยู่บ้าง เดิมทีนางรู้สึกตะหงิดใจเกี่ยวกับพฤติกรรมของโรงหมอแห่งนั้นอยู่แล้ว หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่ท่านหมอพานพูด นางก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น “ครั้งนั้นมีเด็กหนุ่มพาเราไปที่นั่น!”
เด็กหนุ่มพาพวกเขาไปที่โรงหมอแห่งนั้น แล้วเขาก็จากไป ในขณะนั้นกู้เสี่ยวหวานรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย คนผู้นี้ช่วยนางไว้มาก และนางก็ไม่รู้จักชื่อของเขาด้วยซ้ำ
เมื่อฟังสิ่งที่ท่านหมอพานพูดในตอนนี้ กู้เสี่ยวหวานก็คิดว่าคงมีเรื่องสกปรกมากมายเกิดขึ้นที่นี่
“คนผู้นั้นบอกเจ้าหรือว่านี่คือโสม? เจ้าเสียเงินซื้อโสมหัวนี้ไปเท่าใด?”
“สามร้อยตำลึงเงินเจ้าค่ะ!”
“ไอหยา สาวน้อย โดนโรงหมอเถื่อนนั่นโกงเข้าแล้ว” ท่านหมอพานถอนหายใจยาว และโยนโสมในมือทิ้งทันทีราวกับทิ้งขยะ “แท้จริงแล้วนี่ไม่ใช่โสม มันเป็นแค่รากหญ้าธรรมดา”
ในหัวของกู้เสี่ยวหวานราวกับมีเสียงระเบิด นางมองโสมที่ท่านหมอพานทิ้งลงบนพื้นด้วยความไม่อยากเชื่อ “ของปลอม?”
“ไม่ใช่หรืออย่างไร!” ท่านหมอพานตบโต๊ะด้วยความโกรธ “เอารากหญ้าไร้ค่ามาหลอกเอาเงินเจ้าสามร้อยตำลึงเงิน น่ารังเกียจเสียจริง!”
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้มีส่วนร่วมมากในเหตุการณ์คืนนั้น แต่จำได้ว่าวันนั้นหมอนำโสมมาและบอกว่ากู้เสี่ยวอี้ต้องใช้มัน และขอให้นางจ่ายเงินสามร้อยตำลึงเงิน ในตอนนั้นกู้เสี่ยวหวานรู้สึกกังวลมาก แต่เพื่อช่วยชีวิตน้องสาวจึงไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากจ่ายเงินแล้ว คนของโรงหมอก็หั่นโสมเป็นชิ้น ๆ และมอบให้กู้เสี่ยวหวาน
หลังจากหั่นเป็นชิ้นแล้ว กู้เสี่ยวหวานก็ไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นชิ้นโสมหรือชิ้นรากหญ้า
ปรากฏว่าชายผู้นั้นแสดงโสมจริงให้ดู แต่โสมหั่นนั้นเป็นโสมปลอม!
ตนเองถูกหลอก! ให้จ่ายเงินไปสามร้อยตำลึงเงิน!
“เมื่อสักครู่เจ้าพูดว่าน้องสาวของเจ้าบาดเจ็บสาหัสมาสักพักแล้วหรือ?” เมื่อท่านหมอพานรู้ว่าสาวน้อยคนนี้ถูกหลอก เขาก็รู้สึกย่ำแย่ขึ้นมา และต้องการทวงความยุติธรรมให้กับสาวน้อยคนนี้
“เจ้าค่ะ หมอคนนั้นบอกว่าน้องสาวของข้าบาดเจ็บสาหัส และจ่ายยามาให้กินสำหรับหนึ่งเดือน”
“เจ้าใช้เงินไปรักษาน้องสาวไปเท่าไร? ใช้เงินที่ขายโสมคราวที่แล้วหมดเลยหรือไม่?” ท่านหมอพานรู้พฤติกรรมของหมอเหลย หากคนไข้เข้าโรงหมอนี้ไปแล้ว ไม่ตายก็ถูกปอกลอก
ทรัพย์สินของครอบครัวนี้คงจะถูกบุคคลนี้สูบไปหมดแล้ว
“ใช้เงินไปมากกว่าหกร้อยตำลึงเงินเจ้าค่ะ!”
“เรียกน้องสาวของเจ้ามาหน่อยได้หรือไม่ ข้าจะตรวจดู!”
“ได้เจ้าค่ะ!”
ท่านหมอพานจับชีพจรอย่างระมัดระวังและใช้วิธีมอง ฟัง ถาม จับชีพจรทุกอย่าง แต่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอะไรผิดปกติกับเด็กหญิงตัวน้อยผู้ละเอียดอ่อนราวกับหยกขัดเงา*[1]คนนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าอวัยวะตันทั้งห้ากลวงทั้งหก*[2] ของเด็กน้อยได้รับบาดเจ็บสาหัสเมื่อครึ่งเดือนก่อน
ด้วยท่าทางที่มีชีวิตชีวาและกระฉับกระเฉงเช่นนี้ ดูไม่เหมือนกับผู้ที่ป่วยหนักเลย
“น้องสาวเจ้าป่วยหนักเมื่อครึ่งเดือนก่อนหรือ?” ท่านหมอพานเป็นหมอมาหลายสิบปีแล้ว และไม่เคยไม่พบอาการป่วยใด ๆ เลย ต่อให้เป็นอาการป่วยเมื่อปีที่แล้ว เขาก็สามารถรับมือได้ ไม่ต้องพูดถึงอาการเมื่อครึ่งเดือนก่อนเลย
อย่างไรก็ตาม นี่ ……
“ในตอนนั้น ร่างกายของน้องสาวข้าเต็มไปด้วยเลือด และหมอเหลยในโรงหมอนั้นบอกว่าอวัยวะภายในของนางบาดเจ็บหนักจนอยู่ในขั้นวิกฤต!” กู้เสี่ยวหวานอธิบายทุกอย่างให้ท่านหมอพานฟัง
“ไร้สาระ!” หน้าท่านหมอพานหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ อวัยวะภายในบาดเจ็บหนักถึงขั้นวิกฤตอย่างนั้นหรือ? ทั้งหมดนี่มันไร้สาระ
“คนแซ่เหลยผู้นั้นไม่สมควรเป็นหมอเลย! สาวน้อย เจ้าคงไม่รู้ คนผู้นี้โหดร้ายและไร้ความปรานี ผู้ป่วยทุกคนที่เข้าไปที่นั่นล้วนถูกเขาปอกลอกจนหมดตัว!” ท่านหมอพานพูดอย่างจนใจ “คนในเมืองล้วนมองออกจึงไม่ไปหาเขาที่นั่น มีแค่บางคนที่ไม่ทราบรายละเอียดเท่านั้นจึงจะไปหาหมอที่นั่น”
“หมอเหลยผู้มีจิตใจหยาบช้าคนนี้ ทางการก็ไม่ได้สนใจเขาเลยหรือเจ้าคะ?” กู้เสี่ยวหวานรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่งเมื่อคิดว่าตนถูกโกงเงินหกร้อยตำลึงเงินไป
“สนใจหรือ? จะสนใจได้อย่างไร?” ท่านหมอพานพ่นลมอย่างเย็นชา “เจ้าไม่รู้หรือว่าญาติของคนแซ่เหลยเป็นนายกเทศมนตรีของเมือง!”
อย่างนี้นี่เอง! กู้เสี่ยวหวานตระหนักได้ในทันใด ที่เย่อหยิ่งเขาได้เช่นนี้ก็เป็นเพราะมีเบื้องหลังแข็งแกร่ง
“สาวน้อย ทำไมเจ้าถึงตกเป็นเป้าหมายของคนผู้นี้?” ท่านหมอพานงุนงงเล็กน้อย “หรือเพราะครั้งล่าสุดที่เจ้าขายโสมให้ข้า แล้วมีคนรู้ว่าเจ้ามีเงินมาก?”
กู้เสี่ยวหวานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัวอย่างมั่นคง “เป็นไปไม่ได้! เรื่องวันนั้นจะไม่ถูกเปิดเผย ข้ารู้ดี ครอบครัวของข้าไม่มีผู้ใหญ่ มีแต่เด็ก ถ้าเราให้คนอื่นรู้ว่าครอบครัวมีเงินมาก แน่นอนว่าคงจะไม่ใช่เรื่องดีแน่”
กู้เสี่ยวหวานไม่ใช่คนที่ชอบอวดสถานะปัจจุบันของครอบครัว ถ้ามีคนรู้ข่าวพวกนี้ แม้พวกเขาจะไม่ตาย แต่พวกเขาจะถูกปอกลอกอย่างแน่นอน
เมื่อเห็นเช่นนี้ ก็รู้ได้ว่าถูกคนแซ่เหลยผู้นั้นปอกลอกเข้าให้แล้ว
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู้เสี่ยวหวานก็เกลียดคนแซ่เหลยผู้นั้นจนแทบจะฉีกเขาออกเป็นชิ้น ๆ
กู้เสี่ยวหวานรู้ซึ้งเลยทีเดียว
“คนผู้นี้ไม่รู้ว่าเจ้ามีเงินเท่าไร ทำไมเขาถึงทำเช่นนั้นกับเจ้าอย่างโหดเหี้ยม?” ท่านหมอพานยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย
*[1] พรรณนาถึงผิวที่ขาวเนียนของบุคคล ราวกับว่ามันถูกทาด้วยผงแป้งสีขาวและละเอียด
*[2] อวัยวะตันทั้ง 5（五脏）ได้แก่ ตับ หัวใจ ม้าม ปอด ไต，อวัยวะกลวงทั้ง 6 （六腑）ได้แก่ ถุงน้ำดี ลำไส้เล็ก กระเพาะอาหาร ลำไส้ใหญ่ กระเพาะปัสสาวะ และซานเจียว (三焦)
……………………………………………………………………………………………………………………….
