บทที่ 200 ประสบความสำเร็จ
บทที่ 200 ประสบความสำเร็จ
นี่เป็นครั้งแรกที่กู้ฉวนลู่ได้ยินเจียงหย่วนเรียกตนเองว่าคุณชายกู้ ในอดีตเมื่อทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ ใบหน้าเจียงหย่วนเชิดขึ้นฟ้า เมื่อตนเองคุยกับเขา อีกฝ่ายมักจะไม่สนใจ และดูหมิ่นตนเองว่าเป็นแค่คนทำบัญชี
เมื่อได้ยินเจียงหย่วนเรียกตนเองว่าคุณชายกู้ด้วยความเคารพ แม้ว่าเขาจะเรียกเพราะกู้ซินเถา แต่กู้ฉวนลู่ก็รู้สึกมีความสุขเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และเขาก็รู้สึกสบายใจอย่างยิ่ง
กู้ฉวนลู่ประสานมือและโค้งตัวอย่างรวดเร็ว และรีบดึงกู้ซินเถาขึ้นมาแนะนำด้วยรอยยิ้ม “นายน้อยหุยเจียง นี่คือซินเถาลูกสาวของข้า”
กู้ซินเถาก็โค้งตัวเพื่อทำความเคารพเจียงหย่วน “นายน้อยเจียง”
เสียงที่นุ่มนวลราวกับขนนก สัมผัสหัวใจของเจียงหย่วน เขาเอื้อมมือออกไปประคองกู้ซินเถา “อย่าสุภาพเกินไป”
แต่ดวงตาคู่นั้นจดจ้องอยู่ที่กู้ซินเถา เมื่อกู้ซินเถาถูกจ้องมองเช่นนี้ นางที่เป็นเพียงเด็กหญิงที่อายุสิบกว่าขวบ แม้ว่านางจะรู้อยู่แล้วว่าจุดประสงค์ของการมาที่นี่ในวันนี้คือการทำให้เจียงหย่วนมองมาที่นาง แต่นางก็ยังอายเล็กน้อย และยืนเขินอยู่ข้างหลังกู้ฉวนลู่
ท่าทางที่ครุมเครือและอารมณ์ที่ซับซ้อนนั้นทำให้ในใจของเจียงหย่วนราวกับมีต้นรักกำลังแตกหน่อ
เมื่อกู้ฉวนลู่ประเมินว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว และคงจะค่อนข้างอึดอัดใจที่จะอยู่ต่อไป เขาจึงอธิบาย “นายน้อยเจียง ขออภัย ข้าขอตัวก่อน ภรรยาและลูกสาวมาหาข้าที่ร้านนี้ แน่นอนว่าคงต้องมีเรื่องด่วน ดังนั้นข้าคงอยู่เป็นเพื่อนท่านไม่ได้แล้ว”
เมื่อนายน้อยเจียงได้ยินว่ากู้ซินเถากำลังจะจากไป จึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาคิดว่าอาจจะมีโอกาสในอนาคต เขาโบกมืออวบอ้วน แต่ดวงตากลับจ้องไปที่กู้ซินเถาโดยไม่ละสายตา “ไปเถอะ ไปเถอะ!”
กู้ฉวนลู่จึงพากู้ซินเถาออกไป เมื่อเห็นพวกเขาจากไป เจียงหย่วนก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อย จนกระทั่งแผ่นหลังอันงดงามของกู้ซินเถาลับหายไปจากสายตา เจียงหย่วนจึงกลับไปที่ห้องส่วนตัวด้วยความพึงพอใจ
เด็กรับใช้พูดอย่างประจบสอพลอ “นายน้อย สาวน้อยคนนี้งดงามยิ่งนัก! นางดูดีกว่าสาวใช้ในบ้านเสียอีก”
เจียงหย่วนหัวเราะเผยให้เห็นรอยยิ้มที่แน่วแน่ที่จะเอาชนะ
กู้ซินเถาเดินตามกู้ฉวนลู่ไปที่ชั้นล่าง และพบซุนซื่อที่กำลังรออย่างใจจดใจจ่อ เมื่อเห็นพวกกู้ซินเถาลงมา เห็นกู้ฉวนลู่ยิ้มอย่างพึงพอใจและกู้ซินเถาที่ใบหน้าแดงก่ำ ซุนซื่อก็มีความสุขเป็นอย่างมาก สำเร็จ สำเร็จแล้ว!
การพูดคุยกันในร้านอาหารที่มีคนพลุกพล่านนี้เป็นเรื่องยาก หลังจากที่กู้ฉวนลู่แสร้งทำเป็นพูดสองสามประโยคกับพวกเขา ซุนซื่อก็พากู้ซินเถากลับไปขึ้นรถม้า
บนรถม้า ซุนซื่อจับมือกู้ซินเถาและถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ แม้แต่ลายละเอียดสักเล็กน้อยก็ไม่ปล่อยผ่าน โดยเฉพาะท่าทาง การกระทำ และคำพูดของเจียงหย่วน เมื่อนางได้ยินคำอธิบายของกู้ซินเถา หัวใจของซุนซื่อก็เบ่งบาน
“ซินเถา ลูกสาวแสนดีของแม่ สำเร็จ สำเร็จแล้ว!”
“ท่านแม่…ตัวอักษรปายังไม่ได้เขียนจะสำเร็จได้อย่างไร*[1]” กู้ซินเถายังคงประหม่าในใจเล็กน้อย นางคิดเกี่ยวกับมัน แต่นางไม่ต้องการ เพียงแต่นางไม่ได้แสดงให้เห็น และซุนซื่อก็ไม่เคยเห็นเจียงหย่วน ดังนั้นนางจึงไม่รู้ว่าเจียงหย่วนนั้นโทรมมากจนไม่ดึงดูดสายตาของกู้ซินเถาเลย
“เด็กโง่ เห็นได้ชัดว่าเจียงหย่วนสนใจเจ้า เจ้ากังวลเรื่องอะไร!” ซุนซื่อดุ “เจ้ารอสักหน่อย อีกไม่กี่วันเจียงหย่วนก็จะนัดเจ้าแน่นอน”
กู้ซินเถาขมวดคิ้วและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นท่าทางที่ร่าเริงของซุนซื่อ นางจึงก้มศีรษะอีกครั้ง เมื่อนึกถึงร่างอ้วนท้วนของเจียงหย่วน และใบหน้าที่ดูธรรมดา กู้ซินเถาก็รู้สึกไม่สบอารมณ์
อย่างไรก็ตาม ตระกูลเจียงนั้นมีอำนาจอีกทั้งยังดึงดูดท่านแม่อีก เป็นภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก!
ซุนซื่อกำลังวางแผนอย่างตื่นเต้นอยู่ด้านข้าง และไม่ได้สังเกตเห็นความขัดแย้งในสายตาของกู้ซินเถาเลย นางแค่คิดว่าในที่สุดลูกสาวของตนก็มีเห็นคุณค่าของเจียงหย่วนแล้ว ดังนั้นการแต่งงานเข้าตระกูลเจียงก็อยู่อีกไม่ไกลแล้ว
ในฤดูใบไม้ผลิของเดือนสาม หญ้าจะเติบโตและนกกระจิบก็โบยบิน
เนื่องจากครอบครัวไม่ได้ซักผ้าปูที่นอนมาเป็นเวลานาน และจะใช้ประโยชน์จากสภาพอากาศที่ดีและอุณหภูมิที่สูง ในวันนี้กู้เสี่ยวหวานจึงนำผ้านวมไปซักที่แม่น้ำ
กู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้เองก็ตามมาช่วยด้วยเช่นกัน
ถ้าไปที่แม่น้ำเพื่อซักเสื้อผ้าและตักน้ำ ในหมู่บ้านมีที่สำหรับใช้สาธารณะ แต่กู้เสี่ยวหวานไม่ต้องการไปที่นั่น แต่ต้องการเปลี่ยนไปที่อื่น ดังนั้นจึงเดินจากคันนาไปยังแม่น้ำ
กู้เสี่ยวหวานแบกตะกร้าไว้บนหลังของนาง ตะกร้าบรรจุผ้าปูที่นอนและเสื้อผ้าจำนวนหนึ่ง น้ำหนักไม่ได้มาก นางจึงเดินเร็วนำอยู่ข้างหน้า ส่วนกู้หนิงผิงก็จับมือกู้เสี่ยวอี้เดินตามอยู่ด้านหลัง
ขณะที่กู้เสี่ยวหวานก้าวเดิน สายตาของนางก็กวาดมองไปรอบบริเวณ
ในฤดูใบไม้ผลินี้มีผักป่ามากมาย และคาดว่าผักป่าบางชนิดจะเติบโตบนคันนานี้
ทันใดนั้น กู้เสี่ยวหวานก็หยุดเดิน เดิมทีสายตานั้นมองไปข้างหน้า แต่ทันใดนั้นนางก็หันกลับมามองอย่างกะทันหัน และลอบมองอย่างละเอียด ครู่ต่อมากู้เสี่ยวหวานคลี่ยิ้มและความสุขที่ผุดขึ้นในใจของนางไม่สามารถปิดบังเอาไว้ได้
บนคันนามีบางอย่างกระจุกกันเป็นกออยู่บนพื้น
ในช่วงเวลานี้ ฝนตกเป็นเวลาหลายวัน ทำให้คันนาเต็มไปด้วยความชื้น และมีกอของเห็ดตี้ผีขนาดใหญ่อยู่ที่พื้น
หนาแน่น และมีสีน้ำตาลอ่อน
กู้เสี่ยวหวานเดินเข้าไปใกล้ นั่งยอง ๆ แตะมันเล็กน้อยด้วยมือของตน สายตามองไปทางซ้ายและขวาอย่างระมัดระวัง ฮ่า ๆ นี่มันคือเห็ดตี้มู่จริง ๆ
เห็ดตี้มู่หรือเรียกอีกอย่างว่าเห็ดตี้ผี มีรูปร่างคล้ายเห็ดหูหนูและเป็นเชื้อราที่เติบโตท่ามกลางพืชพรรณและวัชพืช หรือเรียกอีกอย่างว่าตี้อี้หรือตี้ทาฉ่าย
เมื่อกู้เสี่ยวหวานยังเป็นเด็กและอยู่ที่บ้านของคุณยาย ตราบใดที่ฝนตก เธอก็สามารถเก็บของเห็ดชนิดนี้ได้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ และในกอหญ้าเตี้ย ๆ
ในเวลานั้น ตราบใดที่ฝนตกติดต่อกันหลายวัน หลังจากที่ฝนหยุดลง คุณยายก็จะหยิบตะกร้าใบเล็กและพากู้เสี่ยวหวานไปเก็บมัน หลังจากเก็บแล้ว คุณยายก็จะล้างและใช้มันในการกวนไข่ หรือต้มกับน้ำ อาหารจานนี้ต้มน้ำใส่เกลือป่นและพริกไทยอีกนิดหน่อย รสชาติก็จะดีมาก มันคือรสชาติที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ
อย่างไรก็ตาม เห็ดนี้สกปรก ทำความสะอาดยาก ต้องใช้เวลาและน้ำจำนวนมากในการทำความสะอาด อย่างไรก็ตาม สิ่งที่กู้เสี่ยวหวานขาดมากที่สุดคืออาหารและเงิน และสิ่งที่มีมากที่สุดคือเวลา
กู้เสี่ยวหวานยิ้ม นี่เป็นสิ่งที่ดีจริง ๆ
กู้เสี่ยวหวานตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ถอดตะกร้าบนหลังวางไว้บนคันนา และเริ่มเก็บมันอย่างรวดเร็ว
กู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้ที่อยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นพี่สาวของพวกเขานั่งยอง ๆ และไม่รู้ว่ามองอะไร พวกเขาก็นั่งลงตามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นท่าทางแปลกประหลาดของพี่สาว พวกเขาก็ติดราวกับเชื้อ พวกเขาเริ่มเก็บตามโดยไม่เอ่ยถาม
*[1] ตัวอักษร 八 เริ่มเขียนจากขีดซ้ายหรือ 撇 ตัวอักษร 八 ยังไม่ได้เริ่มเขียนขีดแรก เปรียบเทียบเรื่องราวยังไม่มีท่าทีว่าจะเกิดขึ้น
