บทที่ 278 สงครามน้ำลาย
“กุ้ยซื่อแต่งงานและอาศัยอยู่ในหมู่บ้านอู๋ซีมานานกว่าสิบปีแล้ว ไม่มีใครในหมู่บ้านรู้เรื่องกุ้ยซื่อ นางขยันและทุ่มเทมาตลอด เป็นไปได้หรือไม่ว่านางจะยังคงกล่าวหาเจ้าอย่างผิด ๆ?” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกล่าวพลางหลับตาลง
กุ้ยซื่อต้องการจะจัดการกู้เสี่ยวหวาน จึงต้องกล่าวเรื่องโกหกเช่นนี้ ใครจะไม่รู้ว่ากุ้ยซื่อนั้นขี้เกียจขนาดไหน และห่างไกลจากความขยันหมั่นเพียรมากนัก
“ไม่ผิดแน่ มันเป็นแค่ข้อกล่าวหาเท็จ!” กู้เสี่ยวหวานกล่าวอย่างไม่เกรงใจ
ผู้ใหญ่บ้านเหลียงกลืนน้ำลาย “เจ้า…”
กู้เสี่ยวหวานเหลือบไปรอบ ๆ และมองไปที่ท่าทางของทุกคน ในหมู่คนเหล่านี้มีคนที่พยายามทำให้ตัวนางมีความผิดฐานก่ออาชญากรรม บางคนไม่แสดงสีหน้าดูเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขา และบางคนถึงแม้จะเป็นเพียงผิวเผิน แต่ก็ยังคงมีความเห็นอกเห็นใจเล็กน้อยในสายตาของพวกเขา
ไม่เป็นไร ถึงแม้จะเป็นความเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะอยู่ข้างหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงและกุ้ยซื่อ
เมื่อฝูงชนเห็นหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกำลังตะโกนเสียงดังใส่กู้เสี่ยวหวาน นางจึงสะอื้นไห้ทันที และคร่ำครวญว่า “ท่านอาและผู้อาวุโสทุกคน ข้า กู้เสี่ยวหวานถูกใส่ร้าย และข้ารู้สึกน้อยใจเป็นอย่างยิ่ง วันนั้นมีคนมาที่บ้านของข้าจริง แต่ไม่ได้ปิดประตูและไม่ได้พูดคุยกันสองคนนั้นตามลำพังตามที่กุ้ยซื่อกล่าว ข้าประตูเปิดกว้าง น้องชายของข้ากู้หนิงผิงและน้องสาวของข้ากู้เสี่ยวอี้ ทั้งคู่ต่างก็อยู่ที่นั่น ซึ่งสามารถพิสูจน์ได้”
“เจ้าจะพิสูจน์ได้อย่างไร? พวกเขาทั้งหมดเป็นพี่น้องของเจ้า พวกเขาจะไม่ให้หลักฐานเท็จเพื่อช่วยเหลือเจ้าอย่างนั้นหรือ?” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงโต้กลับ
“เช่นนั้น กุ้ยซื่อและหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็ร่วมมือกันเพื่อให้ข้าสารภาพความผิดไม่ใช่หรือ?” กู้เสี่ยวหวานกล่าวอย่างเย็นชา
เมื่อได้ยินประโยคนี้ พวกผู้เฒ่าที่มีเหตุผลต่างกระซิบกระซาบกัน ประโยคนี้ของกู้เสี่ยวหวานก็ไม่ผิด
ผู้เฒ่าเหล่านี้ไม่ใช่คนที่จะถูกหลอกเพราะคำพูดเพียงไม่กี่คำของคนอื่น เหลียงเหยาซื่อกล่าวว่ากู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้ไม่สามารถเป็นพยานให้กู้เสี่ยวหวานได้ นั่นก็ไม่ผิด และที่กู้เสี่ยวหวานผู้นั้นกล่าวว่ากุ้ยซื่อและเหลียงเหยาซื่อสมรู้ร่วมคิดกันเพื่อใส่ร้ายกู้เสี่ยวหวาน เรื่องนี้ยังต้องอธิบายกันอีก！
ท่าทางของทุกคนเปลี่ยนไป และกู้เสี่ยวหวานพยักหน้าอย่างลับ ๆ แค่ลมที่พัดมาปะทะนางเล็กน้อย เรื่องนี้ก็นั้นจัดการได้ง่ายกว่ามาก
“ทุกท่าน สถานการณ์ในบ้านของข้านั้น ข้าเชื่อว่าทุกท่านนั้นรู้ชัดเจน พ่อแม่ของข้าจากไปก่อนวัยอันควร และเหลือเพียงเหล่าพี่น้องให้พึ่งพากัน แต่ละวันช่างผ่านไปอย่างยากลำบาก!”
กู้เสี่ยวหวานถอนหายใจยาว ยังดีที่นางมีป้าจางคอยช่วยเหลือ ไม่เช่นนั้นครอบครัวสองแห่งตระกูลกู้นี้คงจะสูญสิ้นไปแล้ว
กู้เสี่ยวหวานยังกล่าวต่อว่า “เมื่อไม่นานมานี้ มีคนมาหาข้าที่บ้านและถามข้าว่าบ้านของท่านลุงจางและท่านป้าจางอยู่ที่ไหน ทุกคนน่าจะรู้ดีว่าท่านลุงจางมีฝีมือดีและได้สานตะกร้าไม้ไผ่มาตลอด ตะกร้าไม้ไผ่นี้ แข็งแรงและมีหลายคนชอบใช้ คราวนี้มีลูกค้ารายใหญ่มาบอกว่าเขาต้องการซื้อตะกร้าไม้ไผ่ที่ทำโดยท่านลุงจาง เขารู้จากคนอื่นมาว่าท่านลุงจางอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ เขาก็เลยบังเอิญมาที่บ้านข้า และข้าก็บังเอิญอยู่ที่บ้านพอดี จึงบอกไปว่าต้องเดินทางไปยังบ้านของท่านลุงจางอย่างไร!”
“เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระ” กุ้ยซื่อตะโกน “เห็นได้ชัดว่ามีคนมาที่นี่เพื่อตามหาเจ้า! และเจ้ายังคงพูดและหัวเราะกับเด็กชายผู้นั้นอยู่เลย”
“ถ้าไม่เชื่อข้า ก็สามารถไปถามท่านลุงจางและท่านป้าจางได้!” กู้เสี่ยวหวานกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ใครจะเชื่อกัน! เจ้าและจางซื่อคุ้นเคยกันมาก ใครจะไปรู้ว่าเจ้าได้วางแผนไว้ล่วงหน้าหรือไม่!” กุ้ยซื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
เมื่อได้ยินเช่นนั้น กู้เสี่ยวหวานก็ยิ้มทั้งน้ำตาและมองไปที่ผู้คนโดยรอบ “ทุกท่านจะเชื่อท่านป้าจางและท่านลุงจาง หรือจะเชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้กัน!” กู้เสี่ยวหวานชี้ไปที่กุ้ยซื่อ กุ้ยซื่อกำลังกอดอกราวกับกำลังรอชมการแสดงของกู้เสี่ยวหวาน คราวนี้เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานชี้นิ้วมาที่ตนเองอีกครั้ง ทุกคนก็มองมาที่ตนเองอย่างมีความหมาย กุ้ยซื่อตื่นตระหนกและกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “ทุกคน อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของกู้เสี่ยวหวาน นางนัดพบคนรักเป็นการส่วนตัว”
“โอ้? เป็นเช่นนั้นหรือ?” กู้เสี่ยวหวานเยาะเย้ย “ข้านัดพบกับคนรักเป็นการส่วนตัว แล้วท่านรู้ได้อย่างไร? แอบฟังอย่างนั้นหรือ?”
หลังจากสิ้นเสียงของกู้เสี่ยวหวานแล้ว พวกเขาก็กระซิบกระซาบกันอีกครั้ง
ใบหน้าของกุ้ยซื่อแดงระเรื่อ เอาแต่พูด “เจ้า…เจ้า…” อยู่นาน แต่ก็พูดอะไรไม่ออก
ผู้คนโดยรอบรู้ดีว่ากุ้ยซื่อเป็นคนอย่างไร ข่าวลือในหมู่บ้านนี้ล้วนมาจากปากของกุ้ยซื่อ ทั้งหมดถูกใส่สีตีไข่และเติมน้ำมันใส่กองเพลิง
คราวนี้ หลังจากที่ได้ยินเสียงที่สงบนิ่งของกู้เสี่ยวหวานและเห็นท่าทางที่หงุดหงิดของกุ้ยซื่อ ทุกคนก็เชื่อหลงไปแล้ว กุ้ยซื่อผู้นี้เป็นผู้ที่ชอบสร้างเรื่อง และคราวนี้ก็ยังมาใส่ร้ายกู้เสี่ยวหวานอีก
เมื่อเห็นว่าทุกคนเริ่มสั่นคลอน หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็รีบกล่าวขึ้นว่า “อย่าฟังคำพูดข้างเดียวของกู้เสี่ยวหวาน นางผู้นี้เจ้าเล่ห์เป็นอย่างมาก!”
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเป็นผู้อาวุโสในหมู่บ้าน แต่กลับกล่าวอย่างไร้ความรับผิดชอบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่กู้เสี่ยวหวานเห็นว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่สมเหตุสมผลเช่นนี้
“หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง ข้าเคารพท่านในฐานะที่ท่านเป็นถึงหัวหน้าของหมู่บ้าน หัวหน้าหมู่บ้านต้องการที่จะรักษาความสามัคคีในหมู่บ้านและทำให้ชาวบ้านในหมู่บ้านมีความสุข แต่ท่านกลับไม่ย่อท้อที่จะทำลายชื่อเสียงของข้า มันทำให้ผู้คนรู้สึกว่าท่านมีความลับที่ไม่สามารถบอกได้” กู้เสี่ยวหวานกล่าวอย่างเย็นชา
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงใบหน้าร้อนผ่าว แต่ก็ยังไม่วายตอกกลับ “กู้เสี่ยวหวาน เจ้าอย่ามาใส่ร้ายป้ายสีข้านะ”
“ข้าใส่ร้ายป้ายสีหรือ?” กู้เสี่ยวหวานก้าวขึ้นมาข้างหน้า เพิ่มระดับเสียงและกล่าวว่า “ทุกท่านในที่นี้คือผู้อาวุโสแห่งหมู่บ้านนี้ พ่อแม่ของข้าเป็นคนอย่างไรพวกท่านก็คงจะรู้ดี ข้ากู้เสี่ยวหวานเพิ่งจะมีอายุได้เก้าขวบ แต่กลับต้องเป็นทั้งพ่อและแม่เพื่อดูแลทั้งน้องชายและน้องสาว พวกข้าไม่เคยขอข้าวหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกินเลยสักคำ พวกข้านั้นพึ่งพาตนเอง แม้ว่าจะมีหรือไม่มีข้าวกิน แต่กู้เสี่ยวหวานผู้นี้ก็จะไม่ขอให้ผู้ใดมาสงสาร”
เมื่อทุกคนได้ยินข้อสรุปของกู้เสี่ยวหวาน ความซื่อสัตย์นั้นก็ทำให้ทุกคนรู้สึกได้ หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงมาอย่างมาดมั่น แต่หลังจากผ่านไปสองประโยคเขาก็แพ้พ่าย ใบหน้าและหูของเขาแดงระเรื่อ ชี้ไปที่กู้เสี่ยวหวานและได้แต่กล่าวว่า เจ้า เจ้า เจ้า อย่างพูดอะไรไม่ออก
“หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง ความปรองดองและความสามัคคีในหมู่บ้านเป็นความรับผิดชอบของท่าน และเรื่องของผู้คนในหมู่บ้านก็เป็นความรับผิดชอบของท่านเช่นกัน” กู้เสี่ยวหวานเห็นว่ามีผู้อาวุโสหนึ่งหรือสองคนที่เป็นหม้าย ไม่มีลูกหลาน และอาศัยอยู่ในหมู่บ้านอย่างยากลำบากมาก
