บทที่ 294 รู้สึกสบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก
ข่งฟางทำงานได้อย่างรวดเร็ว ในเช้าตรู่วันรุ่งขึ้นเขาก็มาที่หมู่บ้านอู๋ซีเพื่อพบกู้เสี่ยวหวาน และเมื่อพวกเขาพบกัน เขาบอกกู้เสี่ยวหวานถึงสิ่งที่เขาได้รับรู้มา
“ข้าพบผู้เช่าที่เช่าที่ดิน และผู้เช่าบอกว่าเขาเช่าจากผู้ที่ชื่อซุนซีเอ๋อร์ และผู้เช่าอีกรายบอกว่าเขาเช่าจากผู้ที่ชื่อเหลยต้าเซิ่ง”
“ซุนซีเอ๋อร์? เหลยต้าเซิ่ง?” กู้เสี่ยวหวานรู้สึกว่าชื่อของทั้งสองคนนั้นคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก แต่นางก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร
“เหลยต้าเซิ่ง ข้ารู้จัก เขาเป็นหมอของโรงหมอที่มีชื่อเสียงในเมืองหลิวเจีย” ข่งฟางกล่าวว่า “เป็นหมอที่ถ้าคนป่วยไม่ตายก็โดนปอกลอกจนหมดตัว”
นั่นคือเขานี่เอง! กู้เสี่ยวหวานนึกขึ้นได้ว่าเขาคือหมอใจดำที่โกงเงินนางไปหกร้อยตำลึงเงินใช่หรือไม่?
“ท่านพี่ แม่ของกู้ซินเถาชื่อซุนซีเอ๋อร์!” กู้หนิงผิงกล่าว
ว่าอย่างไรนะ? เป็นซุนซื่ออย่างนั้นหรือ?
กู้เสี่ยวหวานกำลังคิดว่าทั้งสองจะเกี่ยวพันกันได้อย่างไร? พวกเขารู้จักกันอย่างนั้นหรือ?
“สาวน้อยกู้ เจ้ารู้จักซุนซีเอ๋อร์ผู้นี้หรือไม่?” ข่งฟางถามอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นสีหน้าของกู้เสี่ยวหวาน
กู้หนิงผิงกล่าวอย่างโกรธเคือง “ทำไมจะไม่รู้จักกันล่ะ คนผู้นั้นยังเป็นป้าสะใภ้ของพวกเรา!”
“ว่าอย่างไรนะ?” คราวนี้ถึงคราวของข่งฟางที่ต้องตกใจ “เจ้าหมายถึง ซุนซีเอ๋อร์เป็นป้าสะใภ้ของพวกเจ้าหรือ? ”
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้ตอบอะไรและพยักหน้า
ข่งฟางงงงวย “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ซุนซีเอ๋อร์เป็นป้าสะใภ้ของเจ้า แล้วจะมีโฉนดทางการและให้ผู้อื่นเช่าที่ดินได้อย่างไร?”
“มันยากนักที่จะพูด!” กู้เสี่ยวหวานไม่ได้วางแผนที่จะกล่าวอะไรเพิ่มเติม “ครอบครัวของเราและครอบครัวใหญ่ของตระกูลกู้แยกจากกันไปนานแล้ว”
ข่งฟางเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ได้กล่าวอะไรมาก จึงรู้ว่าครอบครัวนี้คงมีอดีตที่เข้าใจยาก
“เหลยต้าเซิ่งเป็นคนเจ้าเล่ห์และหลอกลวง เจ้าตกเป็นเป้าหมายของเขาได้อย่างไร?”
“ครั้งล่าสุดที่น้องสาวของข้าป่วยหนัก ก็เป็นเขาที่สั่งยาให้”
“ไม่แปลกใจเลย ครั้งที่แล้วก็ถูกเขาหลอกใช่หรือไม่?”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า นางโกรธจนไม่สามารถอธิบายออกมาได้
คราวที่แล้ว หลี่ซื่อยอมรับสารภาพว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความคิดของเหลยต้าเซิ่งที่ให้พาพวกกู้เสี่ยวหวานไปหา แต่กู้เสี่ยวหวานยังคงสงสัย นางไม่เคยพบเหลยต้าเซิ่งมาก่อน แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรว่ากู้เสี่ยวหวานมีเงินอยู่ในมือ
คราวนี้ ที่ดินถูกครอบครองโดยพวกเขาสองคน หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน กู้เสี่ยวหวานก็เข้าใจในทันที
“ท่านลุงข่ง รบกวนท่านแล้ว” กู้เสี่ยวหวานต้องการหารือถึงวิธีการสอนบทเรียนให้ซุนซื่อและเหลยต้าเซิ่ง
“สาวน้อยกู้ เหลยต้าเซิ่งผู้นี้มีบางอย่างเกี่ยวข้องกับเจ้าหน้าที่ในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ข้าเกรงว่าโฉนดทางการในมือของเขาจะเป็นของจริงด้วย จึงน่าจะรับมือได้ยาก” ข่งฟางกล่าวอย่างท้อใจเล็กน้อย “บางทีเหลยต้าเซิ่งอาจจะหาคนรู้จักและทำโฉนดนี้ขึ้นมา แม้ว่าจะไม่มีบันทึก แต่โฉนดทางการก็เป็นของจริง เกรงว่าเมื่อถึงเวลาจะมีโอกาสชนะได้ยาก!” แม้ว่าข่งฟางจะมีมิตรภาพกับคนในที่ว่าการอำเภอ แต่เขาก็เทียบไม่ได้กับเส้นสายของเหลยต้าเซิ่ง
เหลยต้าเซิ่งผู้นี้โกงเงิน และโรงหมอแห่งนั้นก็มีชื่อเสียงโด่งดังในทางที่ไม่ดี แต่ก็ยังสามารถดำเนินกิจการในเมืองหลิวเจียได้ พวกเจ้าหน้าที่ต้องมีส่วนสนับสนุนอย่างแน่นอน
ในวันนี้ข่งฟางพะว้าพะวัง ที่ดินผืนนี้เขาเป็นคนขายให้กู้เสี่ยวหวาน เกรงว่าเมื่อถึงเวลานั้นที่ดินผืนนี้ของกู้เสี่ยวหวานจะยุ่งยากมากขึ้น
ข่งฟางทั้งกังวล ทั้งร้อนใจ และทั้งกลัว “สาวน้อยกู้ ที่ดินผืนที่ข้าเป็นผู้ขายให้เจ้า ข้าจะต้องช่วยเจ้าแย่งกลับมาให้ได้”
เมื่อได้ยินคำสัญญาว่าจะช่วยของข่งฟาง กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกซาบซึ้ง “ขอบคุณท่านลุงข่งมากเจ้าค่ะ ท่านลุงข่ง ข้าจะลองคิดหาวิธีก่อน แล้วจากนั้นจะไปหารือกับท่านทีหลัง”
ข่งฟางโบกมือและกล่าวว่า “สาวน้อยกู้ ตราบใดที่เจ้าจะไปจัดการเรื่องนี้ในเมือง เจ้าเรียกข้าไปด้วย ข้าคุ้นเคยกับเมืองนี้มากกว่าเจ้า และจะจัดการทุกอย่างได้รวดเร็วกว่า” กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า และส่งข่งฟางกลับไป
เมื่อกลับเข้ามาในห้อง กู้เสี่ยวหวานก็ขมวดคิ้วมุ่น และหัวใจของฉินเย่จือกระตุกเมื่อเห็นมัน
“เสี่ยวหวาน เจ้าไม่ต้องกังวล มันจะไม่เป็นไร”
“คราวที่แล้วเจ้าได้ยินอะไรบางอย่างในโรงหมอใช่หรือไม่ ข้าสงสัยมาตลอดว่าพวกเขารู้จักข้าได้อย่างไร แต่ตอนนี้ข้าก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว” กู้เสี่ยวหวานวิเคราะห์
ฉินเย่จือพยักหน้าและกระตุ้นกู้เสี่ยวหวาน “แล้วอย่างไรต่อ?”
“พวกเขาทำเป็นขบวนการ!” กู้เสี่ยวหวานอย่างโกรธเคือง “ในเวลานั้นเหลียงต้าเปาเกลี้ยกล่อมเสี่ยวอี้ให้ไปที่ภูเขาโดยบอกว่ากู้ซินเถาขอให้เขาทำ!”
กู้เสี่ยวอี้ยังเด็กอยู่ ดังนั้นนางจึงจำบางสิ่งไม่ได้ และนางลืมไปแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในเวลานั้น
แต่โชคดีที่กู้เสี่ยวอี้ยังเด็ก เมื่อมีบางสิ่งที่น่าเศร้าเกิดขึ้น กู้เสี่ยวหวานจึงกลัวว่าเรื่องนั้นจะฝังอยู่ในใจของเด็กน้อย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ากู้เสี่ยวอี้จะจำไม่ได้แล้ว นั่นถือเป็นเรื่องที่ดีที่สุด
กู้เสี่ยวอี้กะพริบตาโดยไม่รู้ว่าพี่สาวของนางกำลังพูดอะไร กู้หนิงผิงจับกู้เสี่ยวอี้เอาไว้ ร่างเล็กของนางเหยียดตรงราวกับกลัวว่ากู้เสี่ยวอี้จะถูกหลอกไปอีกครั้ง
“เจ้าหมายความว่าครอบครัวใหญ่ตระกูลกู้และเหลยต้าเซิ่งได้ร่วมมือกันเพื่อขโมยเงินของเจ้าและหลอกเจ้าหรือ?” ฉินเย่จือกล่าว
“ไม่ผิดแน่ พวกเขาคงเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับที่ดินผืนนี้มาบ้างแล้วจึงไปที่ที่ว่าการอำเภอ จากนั้นจึงทำโฉนดทางการของที่ดินห้าสิบหมู่ของข้าออกเป็นสองฉบับ ได้ไปคนละฉบับ ด้วยวิธีนี้ ไม่จำเป็นต้องใช้เงินใด ๆ และก็จะได้รับที่ดินมากมายนี้ไป”
“ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้ไปฟ้องร้องพวกเขาที่ที่ว่าการอำเภอ ด้วยความสัมพันธ์ของเหลยต้าเซิ่งกับเจ้าหน้าที่ เจ้าจะถูกตัดสินให้แพ้แน่นอน กิจการที่ทำกำไรมหาศาล!” ฉินเย่จือเยาะเย้ยในใจ ไม่เคยคิดเลยว่าหมู่บ้านชนบทจะมีสิ่งที่น่าสนใจมากมายเช่นนี้
ดูเหมือนว่าตนเองมาได้ทันเวลาพอดี ไม่อย่างนั้นแม่นางผู้นี้ เกรงว่านางจะต้องพบกับความคับข้องใจอีกครั้ง
“ไปกันเถอะ เสี่ยวหวาน พวกเราไปที่ที่ว่าการอำเภอกันเถอะ!” ฉินเย่จือจับมือกู้เสี่ยวหวานและกล่าวอย่างมั่นใจ “แต่เดิมที่ดินผืนนี้เป็นของเจ้า คนโกหกเหล่านั้นจะต้องถูกลงโทษ”
ครั้นกู้เสี่ยวหวานได้ยินคำพูดของฉินเย่จือ นางก็รู้สึกสบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก
เมื่อก่อนไม่ว่านางจะทำอะไรก็ไม่มีใครคอยช่วยเหลือและให้คำแนะนำ คราวนี้เมื่อมีพี่ชายคนหนึ่งในครอบครัว นางจึงกลายเป็นเหมือนเด็กสาวที่ได้รับพร ความรู้สึกนั้นทำให้นางรู้สึกซาบซึ้งใจ
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
หมอเหลยกับซุนซื่อชั่วร้ายจริง ๆ เป็นผู้ใหญ่แต่กลับอิจฉาเด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง
ไหหม่า(海馬)
