บทที่ 335 ชมการแสดง
บทที่ 335 ชมการแสดง
“ข้าเพิ่งได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้มา นายน้อยเจียงนั้นเป็นลูกชายของตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลิวเจีย เขาชอบกู้ซินเถามากและพานางไปเที่ยวทั้งวัน ไม่ว่านางชอบอะไรก็จะซื้อสิ่งนั้นให้ คราวนั้นพวกเขามาที่ร้านของข้า” เมื่อพี่ฝูนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนั้น พี่ฝูจึงอยากจะหัวเราะออกมา
ความจริงแล้วเจียงหย่วนไม่ได้เป็นผู้ที่พามา เสื้อผ้าของเจียงหย่วนมีช่างตัดเสื้อประจำตัดให้อยู่แล้ว เจียงหย่วนรู้เพียงว่าช่างตัดเสื้อเหล่านั้นเป็นคนของร้านหรูอี้ ซึ่งเป็นร้านตัดเสื้อที่ดีที่สุดในเมือง เขาจึงไม่รู้จักร้านเล็ก ๆ ร้านอื่นเลย
กู้ซินเถาเป็นผู้ที่พาเจียงหย่วนมาที่ร้านขายผ้าจี๋เสียง ทันทีที่เข้ามาในร้านก็เชิดหน้าขึ้นราวกับนกยูงที่หยิ่งผยอง!
พี่ฝูคิดว่ามีลูกค้าเข้ามา นางจึงรีบออกไปต้อนรับที่ประตูอย่างกระตือรือร้น ครั้นเห็นว่าเป็นกู้ซินเถา นางจึงกลับมามีใบหน้าที่มืดมนอีกครั้งและกล่าวอย่างไม่พอใจ “คุณหนูกู้มาที่นี่ทำไม? ร้านเล็กนี่ฝีมือไม่ดีพอ เกรงว่าจะทำเสื้อผ้าของคุณหนูกู้พัง!”
กู้ซินเถากำลังจะกล่าวอะไรบางอย่าง แต่เจียงหย่วนที่อยู่ด้านข้างชิงกล่าวขึ้นมาก่อน
“เฮ้อ เจ้าพูดเช่นนี้จะมาทำการค้าได้อย่างไร? มีคนเช่นเจ้าด้วยอย่างนั้นหรือ?” เมื่อเจียงหย่วนเห็นว่าคนสวยของเขาถูกล่าวเช่นนั้นใส่ จึงรีบออกหน้าแทนกู้ซินเถาเพื่อตำหนิพี่ฝู
พี่ฝูหัวเราะเสียงเย็น เมื่อเห็นกู้ซินเถาและเจียงหย่วนที่มาวนเวียนอยู่ข้างหน้านาง และเมื่อเห็นว่าเด็กผู้ชายคนนี้สวมผ้าไหมเนื้อดี และสร้อยคอสีทองขนาดใหญ่ ดูแล้วราวกับว่าเขาเป็นสัตว์เลี้ยงแสนรักของคนในครอบครัว
ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนผู้นี้กับกู้ซินเถาคืออะไร เพียงแต่ดวงตาทั้งสองข้างนั้นมีเจตนาไม่ดี ในสายตาของพี่ฝูดูเหมือนว่าจะสามารถอธิบายออกมาได้สามคำ ชายหนุ่มผู้นั้นมองไปที่กู้ซินอย่างหลงใหล และดูเหมือนจะติดพันนางตลอดเวลา “ซินเถา เรามาทำอะไรกันที่นี่? เสื้อผ้าในร้านเล็ก ๆ เช่นนี้จะเข้ากับเจ้าได้อย่างไร?” ดวงตาของกู้ซินเถาเป็นประกาย แต่นางไม่กล้าแสดงออก และมองไปที่เจียงหย่วนพลางกล่าวอย่างเขินอาย “เช่นนั้นเราจะไปไหนกันดี? ข้าจะไปกับเจ้า!”
“เสื้อผ้าทั้งหมดของข้าทำจากร้านหรูอี้ พวกเราไปที่ร้านหรูอี้กันเถอะ!” เจียงหย่วนตบไหล่กู้ซินเถาเบา ๆ แล้วกล่าว
ทันทีที่นางได้ยินชื่อร้านหรูอี้ ร่างกายของกู้ซินเถาสั่นระริกด้วยความตื่นเต้น นั่นร้านหรูอี้เลยนะ!
ที่นั่นคือร้านตัดเสื้อที่ดีที่สุดในเมืองหลิวเจีย!
ในสถานที่แห่งนั้น บรรดาผู้ที่เข้ามาล้วนเป็นบุคคลที่มีเกียรติ และพวกเขาล้วนมาจากครอบครัวที่ร่ำรวยที่มีหน้ามีตา!
ได้ยินมาว่ามีเสื้อผ้าราคาแพงหลายร้อยตำลึงเงินอยู่ในนั้น ราคานั่น…
พี่ฝูที่มองจากด้านข้าง และเห็นว่าดวงตาของนางมีความสุขและตั้งตารอ
พี่ฝูสูดจมูกอย่างเย็นชา “เป็นเรื่องจริง ฝีมือในร้านหรูอี้ดีกว่าที่นี่มาก และแม่นางสามารถไปที่ร้านหรูอี้เพื่อตัดเสื้อผ้าได้!”
ในตอนแรกพี่ฝูคิดว่ากู้ซินเถาจะเห็นด้วย แต่นางไม่คิดว่าสีหน้าของกู้ซินเถาจะหม่นลง และกล่าวอย่างเกรงใจ “นายน้อยเจียง ท่านแม่ของข้าบอกว่าไม่สามารถรับเสื้อผ้าจากผู้ชายได้!”
เพราะเหตุผลนี้?
กู้ซินเถากล่าวขึ้นมาอีกครั้ง “ท่านแม่บอกว่าเฉพาะคนที่รักกันเท่านั้นที่สามารถมอบสิ่งของพวกนี้ให้กันได้ ไม่เช่นนั้นก็รับไม่ได้!”
ในตอนนั้นที่พี่ฝูได้ยินก็รู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินพี่ฝูเล่าให้ฟังตัวนางก็สั่นระริกและขนลุกซู่ไปทั้งตัวเช่นกัน
กู้ซินเถากำลังทำอะไรอยู่? นางไม่ได้ชอบเสื้อผ้าสวย ๆ และใช้ชีวิตอย่างหรูหราหรอกหรือ? เหตุใดเมื่อมีคนต้องการให้เสื้อผ้านางจึงไม่รับกัน!
กู้เสี่ยวหวานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็นึกถึงความเป็นไปได้ กู้ซินเถาผู้นี้คงกำลังใช้เล่ห์เหลี่ยมในเกมนี้อยู่!
ไม่ผิดแน่ นี่คือสิ่งที่ซินเถาหมายถึง
ไม่สิ ควรบอกว่านี่คือสิ่งที่ซุนซื่อหมายถึงต่างหาก!
เจียงหย่วนผู้นั้นพยายามพากู้ซินเถาออกจากร้าน แต่กู้ซินเถากล่าวว่านางไม่สามารถรับของขวัญของเจียงหย่วนได้ ถ้ารีบรับของขวัญเร็วเกินไป ในเวลานั้นผู้คนจะคิดว่ากู้ซินเถาชอบสะสมของ!
นี่คือเหตุผลของกู้ซินเถา แม้ว่าในใจอยากจะไปร้านหรูอี้แทบตาย ขอแค่เพียงไปสัมผัสเสื้อผ้าหลายร้อยตำลึงเงินก็ยังดี
ในใจของกู้ซินเถามีความสุขมาก แต่นางไม่กล้าแสดงออกบนใบหน้าเลยแม้แต่น้อย อย่างไรก็ตาม ท่าทางเช่นนั้นสามารถล่อลวงเจียงหย่วนที่มีเจตนาไม่ดีต่อนางได้ แต่ไม่สามารถล่อลวงพี่ฝูได้เลยสักนิด
พี่ฝูมองดูท่าทางที่ขัดแย้งกันของกู้ซินเถาด้วยความสนใจ นางอยากจะไปแต่กลับระงับท่าทางที่ขัดแย้งของตนเองเอาไว้ ในใจก็ยังมีความสุขโลดแล่น
มาดูกันว่ากู้ซินเถาจะมีท่าทางเช่นนี้ไปถึงเมื่อไร
เมื่อเจียงหย่วนกล่าวประโยคที่สองออกมา กู้ซินเถาก็ยอมจำนน
“ซินเถา เจ้ายังไม่เข้าใจความรู้สึกของข้าที่มีต่อเจ้าอีกหรือ?” เจียงหย่วนกล่าวคำเหล่านี้อย่างอ่อนโยนและอ่อนหวาน คำพูดนั้นทำให้พี่ฝูหน้าแดง นับประสาอะไรกับกู้ซินเถาที่ยังอยู่ในช่วงวัยรุ่น
ใบหน้าของกู้ซินเถาแดงก่ำ ริมฝีปากบนของนางขบเม้มริมฝีปากล่างแผ่วเบา ไม่ต้องบอกเลยว่านางดูเย้ายวนขนาดไหน
ครั้นเห็นท่าทางเช่นนี้ของกู้ซินเถา พี่ฝูก็คิดในใจว่าอายุนี้ เด็กคนนี้ก็รู้จักการเย้ายวนเช่นนี้แล้ว เมื่อโตขึ้นจะเป็นอย่างไร
สีหน้าของกู้ซินเถาขัดกับคำพูดที่บอกว่ารับของขวัญไม่ได้อย่างสิ้นเชิง
เจียงหย่วนจึงคอยเกลี้ยกล่อม “หลังจากนี้ ถ้าเจ้าชอบ ข้าจะพาเจ้าไปที่ร้านหรูอี้และเจ้าก็สามารถซื้ออะไรก็ได้ที่เจ้าชอบ ผู้หญิงสวยเช่นเจ้า ถ้าแต่งตัวไม่สวย จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร!”
หลังจากที่เจียงหย่วนกล่าวจบ เขาก็เอามือลูบแก้มของกู้ซินเถาอย่างแผ่วเบา
กู้ซินเถาไม่ได้สบตาและก้มหน้าลงอย่างเขินอาย เมื่อพี่ฝูเห็นท่าทางไม่ปฏิเสธเช่นนั้น นางอยากจะปรบมือให้กับทักษะการแสดงที่ดีของกู้ซินเถาจริง ๆ!
กู้ซินเถาพยักหน้าด้วยความยากลำบาก ดูเหมือนว่านางจะเขินอายมากที่จะยอมรับเรื่องนี้!
“เช่นนั้นก็ต้องขอบคุณนายน้อยเจียงมาก!” กู้ซินเถากัดริมฝีปากของนางและกล่าวเสียงแผ่วเบา เมื่อเจียงหย่วนได้เห็นท่าทางที่ราวกับดอกไม้ของกู้ซินเถา และเขารู้สึกเหมือนมีผีเสื้อนับพันอยู่ในหัวใจของเขา
พี่ฝูมองดู ‘ความรัก’ ของทั้งคู่ด้วยท่าทีขบขัน จากนั้นจึงเอ่ยถามว่า “คุณหนูกู้ ยังจะเลือกผ้าอีกหรือไม่?”
“ยังต้องการอะไรอีกล่ะ?” เจียงหย่วนมองดูเครื่องเรือนในร้านขายผ้าด้วยความรังเกียจ และกล่าวด้วยความไม่พอใจ “ซินเถาของข้าจะทำเสื้อผ้าในสถานที่นี้ได้อย่างไร!”
