บทที่ 404 กล่าวโทษกุ้ยซื่อ
บทที่ 404 กล่าวโทษกุ้ยซื่อ
กุ้ยซื่อร้อนรนราวกับสิงโตโกรธ นางกำลังจะก้าวไปข้างหน้าและเตะชายผู้นั้น
เมื่อกุ้ยสวิ้นเหอเห็นว่าภรรยาของเขากำลังจะทุบตีคน จึงก้าวไปข้างหน้าและกอดนางไว้ทันที “ภรรยาของข้า เขายังไม่ได้พูดอะไรเลย!”
ครั้นเห็นท่าทางที่ดุร้ายของกุ้ยซื่อ เกรงว่านางคงจะไม่สามารถพูดอะไรได้ตอนนี้ ดังนั้นกู้เสี่ยวหวานจึงเอ่ยถามคนพายเรือ “ข้าได้ยินมาว่าวันนี้ท่านมีลูกค้าเป็นเด็กสาวใช่หรือไม่?”
คนพายเรืออยู่บนเรือกับกุ้ยชุนเจียวเช้านี้ เขาจึงรู้ดีอยู่แล้ว
คนพายเรือทนไม่ได้ที่เห็นกุ้ยซื่อร้องไห้ในสภาพที่น่าสงสาร จึงบอกทุกอย่างที่เขารู้และเห็นในทันที
ปรากฏว่าวันนี้ตอนที่ฟ้ายังไม่สว่าง คนพายเรือเพิ่งกลับมาจากการไปส่งลูกค้า และกำลังจอดเรือ เขาวางแผนจะกลับไปนอน แต่หลังจากผูกเชือกแล้ว ก็เห็นว่ามีชายและหญิงคู่หนึ่งปรากฏตัวขึ้น
ชายผู้นั้นมีลักษณะไม่เลว ดูเหมือนว่าเขาจะอายุประมาณสิบแปดปี แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา และนางดูเหมือนเพิ่งอายุสิบกว่าปีเท่านั้น
ทั้งสองมาที่ด้านข้างของเรือและเอ่ยถามคนพายเรืออย่างใจจดใจจ่อว่าเขาจะยังไปหรือไม่
คนพายเรือเดินเรือทั้งคืนจึงเหนื่อยมากและอยากกลับไปพักก่อน เลยบอกให้กลับมาทีหลัง แต่ชายผู้นั้นรีบร้อนอย่างเห็นได้ชัด และหยิบเงินครึ่งตำลึงเงินออกจากกระเป๋าแล้ววางไว้หน้าคนพายเรือและถามว่า “เงินทั้งหมดนี้เป็นของเจ้า เจ้าจะไปหรือไม่?”
เมื่อคนพายเรือเห็นเงินจำนวนมากขนาดนั้น เกรงว่าคงจะหาไม่ได้ภายในวันเดียว จึงรีบเอาเงินไปวางใส่ไว้ในเสื้อแล้วกล่าวอย่างมีความสุขว่า “ไป ๆ ไปตอนนี้เลย”
ทันใดนั้น เรือก็ถูกปลดออก และชายผู้นั้นก็กระโดดลงเรือไปก่อน จากนั้นจึงดึงเด็กสาวลงเรือไปด้วย
ระหว่างทาง เนื่องจากความเบื่อหน่าย คนพายเรือจึงถามคำถามสองสามข้อ และชายผู้นั้นก็พึมพำว่าจะพาน้องสาวไปขอความช่วยเหลือของญาติ
คนพายเรืออยากรู้อยากเห็นมาก เมื่อเห็นว่าหน้าตาของทั้งสองไม่มีความเหมือนกันเลย เดิมทีเขาคิดว่าเป็นพ่อค้าที่ลักพาตัวสตรีไปขาย แต่เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ข้าง ๆ ชายผู้นั้นอย่างเชื่อฟัง และชายผู้นั้นก็ลูบใบหน้าของหญิงสาวเป็นระยะ ๆ หญิงสาวแสดงท่าทางเขินอายออกมาอย่างไม่ปิดบัง เมื่อมองเห็นท่าทางที่อบอุ่น คนพายเรือก็โล่งใจ บางทีอาจจะเป็นยวนยางตัวน้อยคู่หนึ่งที่หนีออกจากบ้าน
หลังจากที่คนพายเรือกล่าวจบ กุ้ยซื่อก็โกรธและสลัดตัวออกจากอ้อมแขนของกุ้ยสวิ้นเหอในทันที นางผลักคนพายเรือและกล่าวอย่างชั่วร้ายว่า “เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร!”
กุ้ยสวิ้นเหอรีบไปดึงกุ้ยซื่อและจับนางไว้ จากนั้นเขาก็เอ่ยถามคนพายเรือว่า อีกคนบนเรือลักษณะเป็นอย่างไร
คนพายเรือคิดเกี่ยวกับมันและบรรยายลักษณะของชายผู้นั้น กุ้ยสวิ้นเหอและกุ้ยซื่อต่างตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้
กู้เสี่ยวหวานเห็นว่า แม้ว่ากุ้ยซื่อจะดุร้าย แต่เห็นนางหลบตาราวกับว่านางกำลังซ่อนอะไรบางอย่างอยู่
กู้เสี่ยวหวานมองไปที่คนพายเรือแล้วมองไปที่กุ้ยซื่อ โดยในใจรู้ว่าไม่ใช่เวลาที่จะพูดแบบนี้ นางรีบหยิบเงินครึ่งตำลึงเงินจากเสื้อแล้วมอบให้คนพายเรือว่า “คนพายเรือ โปรดพาพวกเราไปที่ที่ทั้งสองคนนั้นไปเดี๋ยวนี้”
เมื่อคนพายเรือเห็นว่าเขามีรายได้อีกครึ่งตำลึงเงินก็ยิ้มอย่างมีความสุข เขาไม่ใส่ใจการกระทำเมื่อสักครู่ของกุ้ยซื่อเลย และกล่าวทันทีว่า “ลงเรือ ลงเรือ!”
กุ้ยสวิ้นเหอและกุ้ยซื่อที่อยู่ข้าง ๆ เฝ้าดู เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานใช้เงินไปกับเรื่องนี้อย่างไม่คิดและขอให้คนพายเรือพาพวกเขาไปหากุ้ยชุนเจียว กุ้ยซื่อก็รู้สึกเกรงใจเล็กน้อย ครั้นเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานพยายามตามหากุ้ยชุนเจียวเพื่อนาง หัวใจของนางก็รู้สึกอึดอัด
เมื่อทุกคนลงเรือแล้ว คนพายเรือก็ลงเรือทันทีและพาพวกเขาไปยังที่ซึ่งไปส่งคนทั้งสองในตอนเช้า
หลังจากนั่งลงบนเรือแล้ว กุ้ยซื่อก็ถอนหายใจด้วยความละอายและความโกรธบนใบหน้า
กุ้ยสวิ้นเหอก็โกรธมากเช่นกัน เขาชี้ไปที่กุ้ยซื่อและก่นด่า “หากไม่ใช่เพราะเจ้า เรื่องในวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น”
กุ้ยซื่อจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น นางโกรธมากและกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ให้ตายเถอะ ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาจะลักพาตัวชุนเจียวของเราไป!”
“ถ้าข้ารู้ว่าวันนี้จะมาถึง ข้าน่าจะรีบไล่ไอ้เวรนั่นออกไป!” กุ้ยซื่อร้องโวยวาย
ดูเหมือนว่ากุ้ยซื่อและกุ้ยสวิ้นเหอจะรู้จักคนที่พากุ้ยชุนเจียวไป นี่ไม่ใช่การลักพาตัว อย่างน้อยในตอนนี้ กุ้ยชุนเจียวก็ปลอดภัยแล้ว
กู้เสี่ยวหวานและฉินเย่จือมองกันก็เข้าใจกันได้
ทั้งสองนั่งอยู่ข้าง ๆ พวกเขา และก่อนที่พวกเขาจะพูดอะไร พวกเขาก็ได้ยินกุ้ยซื่อและกุ้ยสวิ้นเหอทั้งสองกล่าวหากันและกัน
“ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าหวังทรัพย์สินของคนอื่น คนผู้นั้นจะมีความคิดเช่นนี้หรือไม่!” กุ้ยสวิ้นเหอกล่าวอย่างโกรธเคือง “ข้าบอกเจ้าแล้วว่าชุนเจียวยังเด็กอยู่ อย่าให้ไปทำตามอำเภอใจ เป็นอย่างไรล่ะ ตอนนี้ชื่อเสียงของชุนเจียวไม่เหลือแล้ว”
เมื่อกุ้ยซื่อเห็นว่าตนเองถูกด่า นางก็กล่าวด้วยความโกรธว่า “ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันจะเป็นเช่นนี้ ข้าแค่ต้องการเก็บเงินเพิ่ม หากในอนาคตชุนเจียวแต่งงานจะได้ไม่ดูยากจน ชุนเจียวจะได้ไม่ต้องลำบาก!”
“เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ!” กุ้ยสวิ้นเหอสบถและไม่สนความเห็นอกเห็นใจของกุ้ยซื่อเลย “พ่อค้าคนนั้นอายุเท่าไรและชุนเจียวของเราอายุเท่าไร ทั้งสองอายุห่างกันถึงหกปี ถ้ารอจนถึงชุนเจียวโตพอ พ่อค้าคนนั้นก็อายุยี่สิบกว่าปีแล้ว รอได้หรือไม่? รอได้หรือเปล่า? ตอนนี้ช่างดีเสียจริง เขาพาชุนเจียวหนีไปแล้ว!”
ฉินเย่จือเหลือบไปที่กู้เสี่ยวหวานอย่างสงบและคำนวณในใจ ดูเหมือนว่าเขาจะแก่กว่ากู้เสี่ยวหวานถึงหกปี!
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้มองที่ฉินเย่จือเลย ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่เนินเขาสีเขียวทั้งสองด้าน แต่หูของนางยังคงฟังคำพูดของครอบครัวกุ้ย
“ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าชุนเจียวเป็นคนหัวอ่อน ชุนเจียวของพวกเราจะต้องถูกทำคุณไสยใส่แน่ ๆ เช่นนี้เราถึงต้องรีบตามเขาไป!” กุ้ยซื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ใช่แน่นอน ชุนเจียวเป็นเด็กที่เชื่อฟังและมีเหตุผล คราวนี้การหนีออกจากบ้านไปต้องเป็นเพราะผู้ชายผู้นั้นทำคุณไสยใส่นางเป็นแน่
กุ้ยสวิ้นเหอพึมพำ “คราวนี้เกรงว่าชื่อเสียงของชุนเจียวจะพังไปหมดแล้ว หลังจากหนีไปในครั้งนี้ ในอนาคต ใครจะยังอยากมาแต่งงานกับชุนเจียวล่ะ”
กุ้ยสวิ้นเหอกล่าวอย่างโกรธแค้น นางเป็นลูกสาวของเขา และเขาก็เป็นทุกข์เช่นกัน! อย่างไรก็ตาม เขายิ่งโกรธกุ้ยซื่อมากขึ้น หากไม่ใช่เพราะความโลภของกุ้ยซื่อ สิ่งนี้จะเกิดขึ้นกับลูกสาวของเขาได้อย่างไร!
“สามี…” เมื่อกุ้ยซื่อได้ยินสิ่งนี้ นางก็ยิ่งกลัวมากขึ้น สีหน้าหน้าของนางตื่นตระหนก “เจ้าอย่าพูดเช่นนั้น…”
