บทที่ 427 คืนสิ่งของไป
บทที่ 427 คืนสิ่งของไป
กุ้ยสวิ้นเหอไม่ได้คาดคิดว่ากุ้ยตงเหมยจะกล่าวแบบนี้ ครั้นลองคิดดูอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะปากของกุ้ยตงเหมย จะมีคำพูดไร้สาระเรื่องการหายตัวไปของกุ้ยชุนเจียวหรือ ไม่เช่นนั้นก็สามารถพูดได้ว่ากุ้ยชุนเจียวอยู่ที่บ้านของญาติตลอดสองสามวัน แต่เป็นเพราะกุ้ยตงเหมย จึงทำให้มีปัญหาตามมามากมาย และยังต้องรบกวนอาจารย์ถานและเถ้าแก่หลี่อีก
กุ้ยสวิ้นเหอโกรธเกรี้ยว รุดขึ้นหน้า ยกมือขึ้นและตบลงที่หน้ากุ้ยตงเหมยอย่างรวดเร็ว
กุ้ยตงเหมยไม่ได้คาดคิดว่าพ่อของนางจะตบนางเช่นนี้ ใบหน้าของนางหันไปด้านข้างเพราะแรงตบ กุ้ยซื่อและกุ้ยชุนเจียวตกตะลึงจนไม่สามารถพูดอะไรได้ครู่หนึ่ง
“ท่านพ่อ ท่านตบข้า เมื่อก่อนท่านไม่เคยแม้แต่จะด่าข้าสักคำ แต่ตอนนี้กลับตบข้าเพื่อท่านพี่!” กุ้ยตงเหมยร้องไห้ฟูมฟายและจ้องมาที่กุ้ยชุนเจียวอย่างดุเดือด แล้วหันหลังวิ่งกลับไปที่ห้อง
“สามี เหตุใดเจ้าถึงตบตงเหมยกัน!” กุ้ยซื่อกล่าวกล่าวอย่างเศร้าและขุ่นเคือง “พวกนางล้วนเป็นลูกของเรา นางจึงพูดออกมาเช่นนั้น!” กุ้ยซื่อโกรธกุ้ยตงเหมยที่ไม่รู้ความและยังกล่าวเช่นนั้นออกมา
กุ้ยสวิ้นเหอกล่าวว่า “ข้าต้องตบนาง! ถ้าไม่ใช่เพราะนาง ทุกคนก็คงไม่รู้เรื่องของชุนเจียว และเรายังสร้างปัญหากับเถ้าแก่หลี่อีก คิดดูสิ พวกเราเป็นหนี้คนอื่นมากแค่ไหนแล้ว!” กุ้ยสวิ้นเหอถอนหายใจ ของที่อยู่ในมือของเขาเหมือนมันฝรั่งร้อน ทิ้งก็ไม่ได้ ถือไว้ก็ไม่ได้เช่นกัน
ทันใดนั้น นัยน์ตาของกุ้ยสวิ้นเหอก็เป็นประกายขึ้นทันที มองดูสิ่งของในมือของเขาและกล่าวว่า “เช่นนั้นเราไปที่บ้านของสาวน้อยเสี่ยวหวานกันเถอะ มอบสิ่งเหล่านี้ให้นาง และให้นางส่งคืนให้เถ้าแก่หลี่!”
เมื่อกุ้ยซื่อได้ยินเรื่องนี้ นางก็รู้สึกกังวลเล็กน้อยและกล่าวว่า “สามี นี่มันไม่ดีเลย!”
“จะไม่ดีได้อย่างไร กู้เสี่ยวหวานเป็นคนนำทุกสิ่งนี้มา เจ้าไม่ได้ฟังชาวบ้านพูดกันหรือ สิ่งของพวกนี้ราคามากกว่าหนึ่งร้อยตำลึงเงินเสียอีก! ลองคิดดูสิ หากใช้เงินมากกว่าหนึ่งร้อยตำลึงเงินจริง ๆ พวกเราก็ต้องไปหายืมเงินจากคนอื่น”
“เจ้าต้องยืมเงินมากมายเช่นนี้เลยหรือ?” กุ้ยซื่อกล่าวอย่างโกรธเคือง “หากรอจนกว่าเราจะมีเงินทั้งหมด ชุนเจียวก็คง…” กุ้ยซื่อไม่กล้ากล่าวต่อเพราะกลัวว่าจะสกิดแผลใจของกุ้ยชุนเจียวอีกครั้ง
สิ่งของมากมายเช่นนี้ เงินหลายร้อยตำลึงเงิน มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะไม่รู้สึกอะไร และกุ้ยซื่อก็ถูกล่อลวง ถึงแม้ว่าในใจจะยังคงมีคำขอโทษต่อกู้เสี่ยวหวาน แต่เมื่อต้องเผชิญกับหลายสิ่งหลายอย่างและล้วนเป็นเรื่องเงิน ความคิดที่อยากจะครอบครองก็ผุดขึ้นมา
“สามี เถ้าแก่หลี่เป็นเจ้าของร้านอาหารที่ใหญ่ถึงเช่นนั้นและมีร้านมากมาย เขาไม่สนใจสิ่งเหล่านี้อย่างแน่นอน!” กุ้ยซื่อหารือกับกุ้ยสวิ้นเหออย่างระมัดระวัง “ไม่เช่นนั้น เราก็รับสิ่งของเหล่านี้มาเสีย?”
“เจ้าพูดอะไร?” กุ้ยสวิ้นเหอเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองกุ้ยซื่อราวกับเขาไม่เชื่อว่านี่เป็นกุ้ยซื่อจริง ๆ “นี่เป็นของของเถ้าแก่หลี่!”
“สามี เพราะมันเป็นของเขา นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ข้าเสนอให้รับมัน!” กุ้ยซื่ออธิบาย “เจ้าลองคิดดู เถ้าแก่หลี่ที่เปิดร้านมากมายขนาดนี้ เขาจะสนใจเงินจำนวนเล็กน้อยได้อย่างไร ถ้าเรากลับไป เกรงว่าเถ้าแก่หลี่คงจะรู้สึกไม่มีความสุขแน่!”
“ไร้สาระ!” กุ้ยสวิ้นเหอโกรธและทุบโต๊ะตรงหน้าเขา “ไม่ว่าอย่างไร เจ้าต้องคืนของเหล่านี้ไป!”
“ได้ คืนก็ได้!” กุ้ยซื่อก็โกรธเช่นกัน “แต่เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าจะบอกคนในหมู่บ้านว่าของที่เถ้าแก่หลี่ให้ไปอยู่ที่ไหน? ห้ะ เจ้าจะอธิบายให้คนอื่นฟังอย่างไร! หรือเจ้าจะบอกคนอื่นว่า อ๋อ สิ่งของเหล่านั้นเป็นของปลอม เป็นแค่ของประกอบฉาก ดังนั้นจึงต้องคืนให้คนอื่นไป จะไม่บอกคนอื่นเช่นนั้นหรือไม่? เช่นนั้นเรื่องที่เราพยายามทำมาทั้งหมดก็คงจะเปล่าประโยชน์!”
กุ้ยซื่อกล่าวออกมายืดยาว
กุ้ยสวิ้นเหอยังคงกล่าวว่า “เช่นนั้นก็ได้ พวกเราก็เก็บของเหล่านี้ไว้เถอะ แล้วข้าจะเอาเงินของครอบครัวไปและรบกวนให้สาวน้อยเสี่ยวหวานนำเงินไปคืนเถ้าแก่หลี่!”
มีความขัดแย้งเกิดขึ้นมากมายในหัวใจของกุ้ยซื่อ ใจนางต้องการเก็บสิ่งนี้ไว้ แต่เนื่องจากสิ่งนี้เป็นสิ่งที่กู้เสี่ยวหวานช่วย และกู้เสี่ยวหวานก็ยังต้องไปขอให้หลี่ฝานช่วยอีก สิ่งเหล่านี้ที่บ้าน ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ว่าตนเองจะรับหรือไม่รับ แต่ปัญหาคือการไปขอให้ผู้อื่นช่วย ต้องเล่นละครตบตา และยังรับของจากคนอื่นมาอีก
กุ้ยซื่อเข้าใจหลักการเหล่านี้ทั้งหมด แต่ในใจเมื่อเผชิญสิ่งดีมากมายต่อหน้า นางก็ไม่สามารถปล่อยไปเช่นนั้นได้จริง ๆ นิสัยเก่า ๆ เกิดขึ้นอีกครั้ง และคิดในใจว่า ถ้าสิ่งเหล่านี้เป็นของนางทั้งหมด มันจะวิเศษขนาดไหน!
แต่ในบ้านเกิดเหตุการณ์ใหญ่ขึ้นและกุ้ยสวิ้นเหอก็ยังโกรธ หากตอนนี้นางต้องเผชิญหน้ากับกุ้ยสวิ้นเหอ กุ้ยซื่อก็กลัวเล็กน้อยเช่นกัน
“สามี… ไอหยา! ” สีหน้าของกุ้ยซื่อขัดแย้งกัน
“ท่านแม่ ท่านเอาเงินให้ท่านพ่อไปเถอะ เราไม่สามารถปล่อยให้คนอื่นช่วยเหลือและปล่อยให้พวกเขาใช้จ่ายเงินได้!” กุ้ยชุนเจียวก็เกลี้ยกล่อมนางอย่างกระตือรือร้นเช่นกัน
กุ้ยซื่อลังเลเล็กน้อย แต่ไม่มีทางเลือก ใครขอให้กู้เสี่ยวหวานช่วยครอบครัวของพวกเขามากมายในวันนี้กันล่ะ เมื่อมองของบนโต๊ะที่บ้าน ต่อให้ลังเลแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้
พวกเขาเข้าไปในห้องและเอาถุงผ้าออกมา ข้างในนั้นมีเงินจำนวนหลายตำลึงเงิน ซึ่งเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายของครอบครัวพวกเขา
กุ้ยซื่อมอบเงินสิบตำลึงเงินให้กับกุ้ยสวิ้นเหออย่างไม่เต็มใจ กุ้ยสวิ้นเหอก็เอาเงินมารวมได้เพียงสิบห้าตำลึงเงิน หลังจากไตร่ตรองดีแล้ว เขาก็หยิบสิ่งต่าง ๆ มากมายจากโต๊ะและกล่าวว่า “แม้ว่าเราจะไม่สามารถคืนทั้งหมดให้ผู้อื่นได้ แต่เราควรมอบให้กู้เสี่ยวหวาน! นางช่วยเราตามหาชุนเจียวมานาน ดังนั้นมันถูกต้องที่จะให้บางอย่างกับนาง ข้าจะให้เงินนี้กับสาวน้อยเสี่ยวหวาน แล้วให้นางนำไปให้เถ้าแก่หลี่!”
หลังจากกล่าวจบ เขาก็ออกจากบ้านไปภายใต้สายตาของกุ้ยซื่อ
เงินในบ้านไม่เหลือเลยแม้แต่แดงเดียว หัวใจของกุ้ยซื่อถูกปิดกั้นเล็กน้อยและถอนหายใจยาว นั่งบนเก้าอี้โง่ ๆ มองดูสิ่งของมากมาย และมีกุ้ยตงเหมยที่ยังคงสบถอยู่ในห้องถัดไป
กุ้ยชุนเจียวที่อยู่ข้าง ๆ ได้สูญเสียรอยยิ้มบนใบหน้าของนางไปจนหมด ครั้นได้ยินเสียงสบถของตงเหมยเข้ามาในหู นางก็ไม่รู้จะอธิบายให้กุ้ยตงเหมยฟังอย่างไร
ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามบอกความจริงกับกุ้ยตงเหมยเด็ดขาด ถ้าบอกออกไป เกรงว่าพรุ่งนี้ทุกคนในหมู่บ้านจะรู้ว่ากุ้ยชุนเจียวหนีไปกับใครบางคนจริง ๆ
