บทที่ 446 ช่วยให้เจ้าได้ฉินเย่จือมา
บทที่ 446 ช่วยให้เจ้าได้ฉินเย่จือมา
เฉาซื่อมีความรู้สึกดูถูกในหัวใจของนาง แต่นางไม่กล้าแสดงออกมาบนใบหน้า
“สายตาของคนผู้นั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน!” เดิมทีกู้ซินเถายังเป็นเด็กอายุสิบกว่าปี ไม่ว่าภายนอกจะดูเป็นผู้ใหญ่สักเพียงไหน แต่นางก็ยังมีความคิดเป็นเด็กอยู่
ดวงตาของฉินเย่จือที่ล้ำลึกถึงก้นมหาสมุทรทำให้นางหวาดกลัวจริง ๆ
“ฮือ ๆ ข้าอยากกลับบ้าน ข้าอยากกลับบ้าน!” กู้ซินเถาร้องไห้ออกมา สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้นางหวาดกลัวยิ่งนัก
ทันทีที่เฉาซื่อได้ยินว่ากู้ซินเถาต้องการจะกลับบ้าน นางก็รู้สึกกังวลทันที “ห้ะ เจ้ากลับไปไม่ได้!”
“ทำไม? ทำไมข้าจะกลับไปไม่ได้! ข้าอยากกลับบ้าน ข้าจะไปเก็บของและกลับบ้านเดี๋ยวนี้!” กู้ซินเถาคำรามและกำลังจะไปที่ปีกตะวันตกเพื่อเก็บของ
เมื่อเห็นว่ากู้ซินเถาจะไปจริง ๆ เฉาซื่อก็เป็นกังวล หากกู้ซินเถากลับไป แล้วในอนาคตนางจะทำอย่างไร!
ไม่ได้ ยังให้กู้ซินเถากลับบ้านตอนนี้ไปไม่ได้
เฉาซื่อกลอกตาไปรอบ ๆ และก็เกิดแผนการขึ้นในใจ
นางรีบคว้าตัวกู้ซินเถาไว้ และกล่าวด้วยสีหน้าที่รู้สึกว่าไม่ยุติธรรม “ซินเถา หากเจ้ากลับไปเช่นนี้ มันจะไม่เป็นการเสียเปรียบกู้เสี่ยวหวานผู้นั้นโดยเปล่าประโยชน์หรอกหรือ!”
กู้ซินเถาส่ายศีรษะ ร่างกายของนางสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมได้ และกล่าวด้วยความหวาดกลัวว่า “ไม่ได้ ไม่ได้ ข้าอยากกลับไป ข้าอยากกลับไป!”
เฉาซื่อรีบดึงตัวนางไวเและพยายามเกลี้ยกล่อม “ซินเถา อย่าเลย หากเจ้ากลับไปเช่นนี้ ไม่รู้ว่ากู้เสี่ยวหวานผู้นั้นจะดูหมิ่นเจ้าอย่างไร เจ้าชอบฉินเย่จือไม่ใช่หรือ บอกข้าทีว่าเจ้าต้องการได้ฉินเย่จือมาหรือไม่?”
คำพูดของเฉาซื่อราวกับจะมีพลังวิเศษ ทันทีที่กู้ซินเถาได้ยินก็ลืมความหวาดกลัวไปเสียแล้ว
“ข้าอยากได้ แน่นอนว่าข้าอยากได้!” การมีชายหนุ่มรูปงามอยู่เคียงข้าง คอยถามไถ่ทุกข์สุขและคอยรับใช้ เขาปฏิบัติต่อกู้เสี่ยวหวานอย่างไร เขาก็ต้องปฏิบัติต่อนางเช่นนั้น!
ครั้นเห็นว่ากู้ซินเถากู้ซินเถาพูดคำดังกล่าวออกมา หัวใจของเฉาซื่อก็พองโต ดูเหมือนว่ากู้ซินเถาไม่สามารถหนีจากเงื้อมือของนางได้
“ได้ ถ้าเจ้าอยากได้ฉินเย่จือ ข้าจะช่วยเจ้าเอง!” เฉาซื่อกล่าวด้วยรอยยิ้มและด้วยใบหน้าที่แน่วแน่
“ท่าน? ท่านจะช่วยข้า?” นางเอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินว่าเฉาซื่อต้องการช่วยให้นางได้ตัวฉินเย่จือมา
เมื่อเห็นว่ากู้ซินเถาไม่ไว้วางใจตนเองมากนัก นางจึงตบหน้าอกของนางอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “แน่นอน ข้าจะช่วยเจ้าอย่างแน่นอน” นางยังพูดราวกับว่านางกำลังทำเพื่อกู้ซินเถา “อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้จะให้แม่เจ้ารู้ไม่ได้ หากแม่เจ้ารู้ว่าข้าจะสู้เพื่อเจ้าโดยการแย่งชายหนุ่มผู้นั้นมาจากกู้เสี่ยวหวาน แม่ของเจ้าคงฆ่าข้าแน่!”
เมื่อกู้ซินเถาได้ยินคำพูดของเฉาซื่อ นางก็เชื่อในทันที
เดิมที นางมาที่หมู่บ้านอู๋ซีเพื่อจุดประสงค์นี้โดยไม่บอกแม่ของตน แน่นอนว่าเรื่องนี้จึงไม่สามารถบอกซุนซื่อได้
กู้ซินเถาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ข้าจะไม่บอกท่านแม่อย่างแน่นอน!”
เมื่อเห็นว่ากู้ซินเถารับปาก เมื่อถึงเวลานั้นเฉาซื่อก็จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนางไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อถึงเวลานั้น แม้ว่าซุนซื่อจะกล่าวหานาง นางก็จะสามารถหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ได้อย่างสมบูรณ์
นอกจากนี้ กู้ซินเถาก็คงไม่กล้ายุ่ง
กู้ซินเถาผู้นี้อยู่ในกำมือของตนเองแล้ว ในเวลานั้นหากกู้ซินเถาแต่งเข้าตระกูลเจียงได้ เงินส่วนหนึ่งของตระกูลเจียงก็จะเป็นของนางส่วนหนึ่งด้วยไม่ใช่หรือ?
ใครใช้ให้ซุนซื่อให้กำเนิดลูกสาวที่ไร้ยางอายกันล่ะ!
ในใจของเฉาซื่อเต็มไปด้วยความรู้สึกดูถูกต่อการกระทำของกู้ซินเถา แต่เพื่อจุดประสงค์ของตนเอง นางจำเป็นต้องช่วยกู้ซินเถา
“ท่านอา ท่านจะช่วยข้าได้อย่างไร?” ดวงตาของกู้ซินเถาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ในขณะนี้ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความคาดหวัง และหวังว่าเฉาซินเหลียนจะให้ความคิดที่ดีกับนางได้
“ซินเถา ไม่ต้องกังวลไป แค่ใช้เวลาอยู่บ้านสองสามวันเพื่อสะสมพลังความเข้มแข็งของเจ้าก่อน ข้าจะช่วยเจ้าสังเกตฉินเย่จือให้” ใบหน้าของเฉาซื่อเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
เมื่อใดที่ฉินเย่จือออกไปตักน้ำ นางจะดูว่าเขาไปในเส้นทางใด เมื่อใดที่เขาไปด้านหลังภูเขาจะต้องผ่านถนนสายไหน และเอามาบอกกู้ซินเถา
ทันทีที่กู้ซินเถาได้ยินว่าฉินเย่จือออกไปสองครั้ง ครั้งแรกไปคนเดียวหรือไปกับกู้หนิงผิง กู้เสี่ยวหวานก็จะไม่ออกมา
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของกู้ซินเถาก็สว่างขึ้น ดังนั้นในเช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ฉินเย่จือกำลังตักน้ำ นางจะไปหาเขา
“ซินเถา เจ้าดูดีมากเช่นนี้ ฉินเย่จือจะไม่หลงใหลเจ้าได้อย่างไร? นอกจากนี้ เจ้ายังเป็นหญิงในเมืองและดูดีกว่ากู้เสี่ยวหวาน คงมีเพียงชายตาบอดที่จะตกหลุมรักกู้เสี่ยวหวานที่น่าเกลียดผู้นั้น ไม่ต้องกังวล เจ้าไปหาฉินเย่จือมาสองสามครั้งและกู้เสี่ยวหวานก็อยู่ที่นั่น เช่นนั้นเขาจะกล้ามองหรือพูดคุยกับเจ้าได้อย่างไร กู้เสี่ยวหวานเป็นเหมือนพ่อแม่ของเขา หากเจ้าทำให้กู้เสี่ยวหวานขุ่นเคือง เจ้าจะให้เขาทำอย่างไร? ดังนั้นอย่าโทษฉินเย่จือเลย บางทีเขาอาจมีเจ้าอยู่ในใจก็เป็นได้ เพียงเพราะกู้เสี่ยวหวานอยู่ด้วยเขาจึงไม่กล้าแสดงออกมา!” เฉาซื่อกล่าว ยิ่งกล่าวถึงประโยคหลัง ใบหน้าของกู้ซินเถาก็มีรอยยิ้มมากขึ้นไปอีกราวกับดอกไม้บานสะพรั่ง และนางก็ยิ้มอย่างมีความสุข
“จริงหรือ? เขามีข้าอยู่ในใจจริง ๆ หรือ? เพียงเพราะกู้เสี่ยวหวานอยู่ด้วย เขาจึงไม่กล้าแสดงออกอย่างนั้นหรือ?” ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความหมาย และใบหน้าก็แดงก่ำด้วยความเขินอาย
ฉินเย่จือชอบตนเองจริง ๆ อย่างนั้นหรือ? แต่เป็นเพราะกู้เสี่ยวหวานอยู่ด้วย ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าพูด เพิกเฉยต่อนาง ไม่กล้ามอง และขู่ตนเอง?
ยิ่งกู้ซินเถาคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไร นางก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น นางหวังว่าจะไปที่ถนนที่ฉินเย่จือเดินเป็นประจำในทันที และแสดงความชื่นชมต่อฉินเย่จือ
เมื่อเห็นว่ากู้ซินเถางับเหยื่อแล้ว เฉาซื่อก็รู้สึกพึงพอใจมากขึ้น “ไม่ต้องกังวล ใช่แน่นอน! หากเจ้าไม่เชื่อ ในวันพรุ่งนี้ก็ไปดูให้เห็นกับตา”
เมื่อเห็นความมุ่งมั่นของเฉาซื่อ กู้ซินเถาก็ดีใจและเขินอาย “เอาล่ะ ท่านอา พรุ่งนี้เช้าข้าจะไปดู!”
ใช่แล้ว นี่แหละถึงจะเป็นซินเถาของข้า!” เฉาซื่อกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ซินเถาของพวกเราช่างงดงาม ฐานะของครอบครัวก็ดี ใครบ้างจะไปไม่ชอบ หากข้าเป็นฉินเย่จือ ข้าก็ต้องมากับเจ้าอย่างแน่นอน!”
คำพูดของเฉาซื่อทำให้กู้ซินเถาไม่พอใจและกล่าวกับเฉาซื่ออย่างโกรธเคือง “ท่านอา…”
อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เฉาซื่อหัวเราะและไปส่งกู้ซินเถาที่ปีกตะวันตก และบอกว่านางจะเรียกเมื่ออาหารพร้อม
กู้ซินเถาตอบรับด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของนางตื่นเต้นและเขินอาย
