บทที่ 457 เสี่ยวหวานที่โหดร้ายและป่าเถื่อน
บทที่ 457 เสี่ยวหวานที่โหดร้ายและป่าเถื่อน
ครั้นกู้ซินเถาได้ยินเช่นนั้นก็เชิดหน้าขึ้นด้วยความภูมิใจ “ย่อมเป็นเรื่องธรรมดา ข้าเป็นสตรีในเมือง และเจ้าก็เป็นเพียงสตรีในหมู่บ้านชนบท ใครสูงส่ง ใครต่ำต้อย ความต่างนั้นเห็นได้ชัดเจน และข้ายังมีบ้านในเมืองซึ่งใหญ่กว่ากระท่อมทรุดโทรดของเจ้า ใครบ้างที่ไม่ต้องการอยู่ในบ้านอิฐหลังใหญ่ และจะทำรังอยู่ที่มุมบ้านที่ทรุดโทรมของเจ้า”
กู้เสี่ยวหวานถอนหายใจยาวเหยียด พยายามสุดความสามารถเพื่อระงับความโกรธในใจ “ถ้าเจ้าอยากจะพาฉินเย่จือไป เจ้าควรไปหาเขาเอง จะมาหาข้าทำไมกัน!”
“ก็เพราะคนชั่วร้ายอย่างเจ้าไม่ใช่หรือ!” กู้ซินเถาโกรธมากขึ้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “หากเจ้าไม่ถือสัญญาค้าทาสของพี่ฉิน พี่ฉินจะอยู่บ้านของเจ้าโดยไม่ออกไปได้อย่างไร”
เมื่อพูดถึงสัญญาค้าทาส กู้ซินเถาผู้นี้อ่านหนังสือมามากเกินไปหรือเปล่า!
กู้เสี่ยวหวานไม่พอใจ “กู้ซินเถา ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ฉินเย่จือผู้นี้เป็นสมาชิกในครอบครัวของข้า ไม่ใช่คนงานของครอบครัว และเขาก็ไม่มีสัญญาค้าทาสอะไรนั่น เขาจะอยู่หรือไม่ ข้าก็ไม่อาจยุ่งได้!”
ทันทีที่กู้ซินเถาได้ยินก็กรีดร้องเสียงดัง “เป็นไปไม่ได้ ถ้าพี่ฉินไม่ได้อยู่ในกำมือเจ้า แล้วทำไมเขาถึงไม่ยอมออกจากบ้านที่ทรุดโทรมหลังนี้ บ้านของเจ้ามีดีอะไรกัน เจ้าใช้งานเขาเยี่ยงแรงงานระยะแล้ว ข้าเห็นมันทั้งหมด ให้เขาขุดหน่อไม้ แต่เจ้ากลับทำเพียงเรื่องง่าย ๆ เขาต้องตื่นแต่เช้าไปตักน้ำ เกรงว่าตอนนั้นเจ้าคงยังลุกจากเตียงใช่หรือไม่! พวกเจ้าละอายใจบ้างหรือไม่!”
กู้ซินเถารู้ได้อย่างไรว่าฉินเย่จือไปตักน้ำแต่เช้า ดูเหมือนว่ากู้ซินเถาจะเตรียมการมามากพอ เกรงว่าในสองวันที่ผ่านมา กู้ซินเถาคงไปตามติดฉินเย่จือแน่
ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานซีดเผือด คำพูดของกู้ซินเถาช่างแปลกประหลาดเสียจริง
ตั้งแต่ฉินเย่จือมาที่บ้านของพวกเขา กู้เสี่ยวหวานไม่เคยมอบหมายงานใด ๆ ว่าใครจะเป็นคนไปตักน้ำหรือใครจะไปตัดฟืน ทั้งหมดนี้ฉินเย่จือเป็นคนดูแล เดิมทีกู้เสี่ยวหวานก็เคยบอกกับเขาไปแล้วว่าจะจ่ายเงินเดือนให้เขาทุกเดือน แต่ฉินเย่จือก็ชี้แจงอย่างชัดเจนว่า เขาจะอยู่กินที่นี่โดยทำตัวไร้ประโยชน์ไม่ได้
กู้เสี่ยวหวานเห็นว่าฉินเย่จือยืนกรานหนักแน่น อย่างไรก็ตาม เสื้อผ้าที่เขาใส่นางก็เป็นคนซื้อให้ เขาไม่มีเงินใช้ และไม่มีที่ไหนให้ไป ต่อมาจึงไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย
และในช่วงเทศกาล กู้เสี่ยวหวานจะมอบเงินให้กับให้กับเด็ก ๆ และเงินที่มอบให้ฉินเย่จือนั้นมากที่สุด
กู้ซินเถากำลังพูดถึงสิ่งเหล่านี้ นี่มันหมายความว่าอย่างไร!
ตำหนิกู้เสี่ยวหวานว่าไม่ควรใช้ฉินเย่จือเป็นคนงานระยะยาวหรือไม่?
นี่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ทำให้กู้ซินเถาหงุดหงิดที่สุด! กู้เสี่ยวหวานยิ้มอย่างเย็นชาในใจของนาง และเอ่ยในประโยคที่ทำให้กู้ซินเถาโกรธยิ่งขึ้น
“ก็ในเมื่อเขาเต็มใจ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้าล่ะ!” กู้เสี่ยวหวานกล่าวเย็นชา
เมื่อกู้ซินเถาได้ยินสิ่งนี้ก็อ้าปากค้าง จากนั้นก็สาปแช่งด้วยความขุ่นเคือง “กู้เสี่ยวหวาน เจ้าไม่มีความละอายเลยหรือ ที่เจ้าให้คนนอกที่เป็นผู้ชายเข้ามาอยู่ในบ้าน เจ้ามีความละอายบ้างหรือไม่? เจ้าคงไม่ได้มีความมคิดแอบแฝงกับพี่ฉินและรั้งเขาไม่ให้ไปไหนใช่หรือไม่ เจ้าเป็นหญิงน่าเกลียด เจ้าทั้งน่าเกลียดและชั่วช้า รูปลักษณ์น่าเกลียดเช่นนี้ จะเหมาะสมกับพี่ฉินได้อย่างไร!” เมื่อกู้ซินเถาโกรธเคือง แต่ละคำที่พ่นออกมาล้วนไม่ลื่นหู
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งนี้ นางก็หยิบไม้กวาดไม้ไผ่จากใต้ชายคาออกมา กู้ซินเถาที่อยู่ในภวังค์แห่งความโกรธจึงไม่ทันสังเกตเห็นกู้เสี่ยวหวานที่กำลังวิ่งมาจากลานบ้าน
เพี้ยะ…
ไม้กวาดในมือของกู้เสี่ยวหวานฟาดเต็มแรงลงบนศีรษะของกู้ซินเถา เดิมทีไม้กวาดนี้ทำมาจากกิ่งไผ่ มันเกี่ยวผมได้ง่ายที่สุด กู้เสี่ยวหวานตีและดึงไม้กวาดออก มวยผมของกู้ซินเถาที่หวีมาอย่างเรียบร้อยก็กระเซอะกระเซิง และปิ่นปักผมของนางก็หลุดออกมา
“อ๊า…” เสียงกรีดร้องของกู้ซินเถาดังขึ้น “กู้เสี่ยวหวาน เจ้าต้องตาย!”
หลังจากทำผมมาตลอดตอนเที่ยงแล้ว นางก็นำปิ่นปักผมอันโปรดมาใช้ แต่กู้เสี่ยวหวานกลับทำให้ทุกอย่างยุ่งเหยิงไปหมด ตอนแรกคิดว่าจะคุยกับกู้เสี่ยวหวานและขอร้องนางดี ๆ เมื่อฉินเย่จือกลับมาก็ให้เขาเห็นว่าตนเองกำลังขอร้องกู้เสี่ยวหวานให้ปล่อยฉินเย่จือไป เพื่อที่ฉินเย่จือจะมีทางที่ดีกว่า
แต่คราวนี้ผมของนางกระเซอะกระเซิงและไม่เหลือภาพลักษณ์ดี ๆ ให้เห็นอีกแล้ว ถ้าพี่ฉินมาเห็นเข้า จะส่งผลต่อภาพลักษณ์ของนางในใจของเขาหรือไม่!
ผมของกู้ซินเถายุ่งเหยิง นางจ้องไปที่กู้เสี่ยวหวานอย่างดุดัน ดวงตาคู่หนึ่งที่เดิมทีกลมโตอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ตาของนางกลับโตราวกับตาวัว
กู้เสี่ยวหวานไม่กลัวและยกไม้กวาดขึ้นอีกครั้ง
เมื่อเห็นว่าไม้กวาดในมือของกู้เสี่ยวหวานกำลังจะโดนศีรษะของตนอีกครั้ง กู้ซินเถาทำได้เพียงถอยหนีกู้เสี่ยวหวาน ลูบผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง ในใจเกลียดกู้เสี่ยวหวานแทบตาย แต่ไม่กล้าเข้าไปใกล้ นางทำได้เพียงจ้องไปที่กู้เสี่ยวหวานจากข้างนอกด้วยความโกรธ ปากเริ่มก่นด่าออกมา
“กู้เสี่ยวหวาน หญิงไร้ยางอาย เจ้ายั่วยวนผู้ชาย เจ้าต้องไม่ตายดีแน่!”
“ไม่ใช่ข้าที่ตายไม่ดี! เจ้าไล่ตามผู้ชายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ้าน่ะสิที่ไร้ยางอาย!” กู้เสี่ยวหวานไม่ได้แสดงความอ่อนแอและหันหลังกลับ
“…”
กู้ซินเถาที่ถูกทุบตีจนกลับไปเป็นคนเดิม คนที่ละเอียดอ่อนและอ่อนโยนต่อหน้าฉินเย่จือหรือ? นี่แหละคือกู้ซินเถาตัวจริง!
กู้ซินเถาโกรธมากจนหายใจไม่ออก นางชี้ไปที่กู้เสี่ยวหวานด้วยร่างกายที่สั่นเทา เรียกเจ้า เจ้า เจ้า เป็นเวลานาน แต่นางพูดอะไรไม่ออก
เมื่อเห็นว่าพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน เกรงว่าฉินเย่จือจะกลับมาในไม่ช้านี้ กู้ซินเถาก็กังวลเล็กน้อย ถ้าฉินเย่จือกลับมาและเห็นสภาพที่ไม่เรียบร้อยของนาง เกรงว่าเรื่องนี้จะส่งผลต่อภาพลักษณ์ของนางในจิตใจของพี่ฉิน
ไม่ได้คาดคิดว่ากู้เสี่ยวหวานจะตีใครซักคนเพราะพวกเขาขัดแย้งกัน นางช่างเป็นคนป่าเถื่อนเสียจริง
กู้ซินเถารู้สึกขุ่นเคืองในใจอีกครั้ง นางรู้ว่าไม่ควรโกรธกู้เสี่ยวหวานในตอนนี้ นางควรรอให้ฉินเย่จือกลับมา และให้เขาเห็นว่านางเป็นคนอย่างไร ไม่เพียงแต่หน้าตาธรรมดาเท่านั้น อารมณ์ก็ร้าย และยังทำร้ายคนอื่นอีก ดูไม่มีเสน่ห์เช่นผู้หญิงเลยสักนิด
ไม่น่าแปลกใจเลยที่นางเป็นแค่สาวชนบท และไม่มีอะไรที่มีเสน่ห์เช่นผู้หญิงเลย นางช่างโหดร้ายและป่าเถื่อนเสียจริง!
