บทที่ 458 ไม่อยากให้ท่านไป
บทที่ 458 ไม่อยากให้ท่านไป
กู้ซินเถารีบสางผมของนางให้เรียบร้อยเพื่อทำให้ตนเองดูดีขึ้น แม้นางจะรู้สึกอับอาย แต่เพื่อไม่ให้สูญเสียภาพลักษณ์ที่งดงาม นางมองไปที่กู้เสี่ยวหวานและพูดอย่างดุดัน “กู้เสี่ยวหวาน เจ้ารอก่อนเถอะ สักวันข้าจะพาเขาไป!”
จากนั้นกระทืบเท้าแล้วเดินกลับไปทางเดิม
กู้เสี่ยวอี้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เข้าใจสิ่งที่พี่สาวและกู้ซินเถาพูดเพียงครึ่งเดียว เมื่อเห็นกู้ซินเถาโกรธจัด นางเข้าใจคำพูดสุดท้ายของกู้ซินเถาและเอ่ยถามว่า “ท่านพี่ กู้ซินเถาต้องการทำอะไรกันแน่!”
“นางต้องการพาพี่ใหญ่ฉินไป!” กู้เสี่ยวหวานตอบ
ทันทีที่กู้เสี่ยวอี้ได้ยินเรื่องนี้ นางก็เงยหน้าขึ้นและพูดอย่างเด็ดขาดว่า “ท่านพี่ ห้ามปล่อยให้นางพาพี่ใหญ่ฉินไปได้นะ ข้าไม่อยากให้เขาไป!”
กู้เสี่ยวหวานลูบที่หัวของกู้เสี่ยวอี้ มองดูท่าทางไม่เต็มใจของนาง จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นแล้วมองที่แผ่นหลังที่จากไปของกู้ซินเถาพลางครุ่นคิด
เมื่อครู่ กู้ซินเถาเอาเงินสามสิบตำลึงเงินออกมาเพื่อซื้อฉินเย่จือ กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกขยะแขยงในใจ นี่เป็นการแลกเปลี่ยนระหว่างกู้ซินเถากับนางหรือไม่?
นางคิดว่าฉินเย่จือเป็นวัตถุอย่างนั้นหรือ? สามารถซื้อด้วยเงินได้อย่างนั้นหรือ? ตามที่กู้ซินเถาพูด นางคิดว่าฉินเย่จือเป็นคนงานระยะยาว แต่กู้เสี่ยวหวานไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย
ฉินเย่จือได้รับการช่วยเหลือจากนาง และนางก็ได้รับการช่วยเหลือจากฉินเย่จือด้วยเช่นกัน
แม้ว่าจะไม่มีอะไรนอกจากเจ้าเป็นหนี้ข้าและข้าเป็นหนี้เจ้า แต่ฉินเย่จือก็ยังอยู่ที่นี่ กู้เสี่ยวหวานก็คิดทบทวนอย่างรอบคอบ
กู้เสี่ยวหวานไม่รู้เลยสักนิดว่าฉินเย่จือมีสถานะอย่างไรมาก่อน เหตุใดครอบครัวของเขาจึงแตกแยก และเหตุผลที่ทำให้เขาเกือบตายในบ่อน้ำลึก แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือฉินเย่จือไม่ใช่คนธรรมดา และไม่เหมือนเด็กเร่ร่อนธรรมดา ๆ ทั่วไป
แม้ว่าฉินเย่จือจะซ่อนตัวอยู่ตลอดเวลา แต่ลักษณะโดยธรรมชาติของเขานั้นแตกต่างจากคนอื่นอย่างสิ้นเชิง เทียบไม่ได้เลยกับลูกชายหรือนายน้อยที่เลี้ยงโดยครอบครัวเล็ก ๆ
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกแปลก ๆ ว่าทำไมกู้ซินเถาถึงสั่นสะท้านด้วยความกลัวต่อหน้าฉินเย่จือ และคราวนี้ก็ต้องการที่จะเข้าใจด้วยว่านี่เป็นลักษณะโดยกำเนิดหรือเป็นลักษณะของราชวงศ์
เป็นสิ่งที่คนธรรมดาไม่มี
ตัวตนที่แท้จริงของฉินเย่จือผู้นี้ยังคงต้องมีการหารือกันต่อไป!
อย่างไรก็ตาม กู้เสี่ยวหวานไม่ได้คิดเรื่องนี้มากนัก ฉินเย่จืออยู่ที่บ้านของนางมาสองถึงสามเดือนแล้ว ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา บ้านเต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ เพราะฉินเย่จือ ทุกคนในครอบครัวจึงรู้สึกว่าพวกเขาได้รับการสนับสนุน
ฉินเย่จือไม่ใช่คนงานระยะยาวในครอบครัวของนาง เขามีสถานะเดียวกับญาติ เป็นเหมือนพี่ชายแท้ ๆ ที่คอยดูแลและปกป้องน้องชายน้องสาวของเขา
ดังนั้นเมื่อกู้ซินเถากล่าวหากู้เสี่ยวหวานว่าเห็นแก่ตัวและกักขังคนดีเช่นนี้ไว้ที่บ้าน กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกโกรธและรู้สึกผิดในใจ
ถ้าฉินเย่จือรู้สึกไม่มีความสุขที่อยู่ที่นี่และต้องการมีชีวิตที่ดีขึ้น กู้เสี่ยวหวานคงจะเสียใจที่ไม่มีใครอยู่ให้พึ่งพา แต่นางจะไม่พูดอะไรสักคำ!
ไม่ว่าจะไปหรืออยู่ ทุกอย่างฉินเย่จือต้องตัดสินเอง นางไม่สามารถคิดแทนฉินเย่จือได้
แต่ถ้าเขาไปอยู่บ้านของกู้ซินเถา นางคงไม่เห็นด้วย
กู้ซินเถาหาวิธีที่ดีกว่าเพื่อฉินเย่จือ หรือว่านางชอบฉินเย่จือ กู้เสี่ยวหวานใช้นิ้วเท้าก็สามารถเดาได้
พ่อนางเป็นเพียงคนทำบัญชีในเมือง จะไปมีความสามารถอะไรมากมาย และนางยังบอกด้วยว่าจะช่วยฉินเย่จือให้ไปในทางที่ดีกว่า
เป็นเรื่องตลก ด้วยความสามารถของฉินเย่จือ เกรงว่าเมื่อเขาไปอยู่ที่บ้านของผู้มีตำแหน่งสูงในเมืองหลวง พวกเขาคงจะไม่ชอบ
กู้เสี่ยวหวานจะไม่มีวันเห็นด้วย
มือของกู้เสี่ยวหวานกำแน่น กู้เสี่ยวอี้ที่อยู่ด้านข้างมองไปที่ใบหน้าที่ซีดขาวของพี่สาว หัวใจของนางเต็มไปด้วยความกังวลและไม่เต็มใจ
เมื่อพวกฉินเย่จือกลับบ้านหลังจากฝึกศิลปะการต่อสู้ กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกหดหู่ หากแต่ไม่ได้บอกพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนบ่าย
ทันทีที่ฉินเย่จือเข้าประตูมา เขารู้สึกถึงความบูดบึ้งของกู้เสี่ยวหวาน หลังจากทานอาหารเย็นแล้ว เขาอยากจะเอ่ยถาม แต่ในเวลานี้กู้เสี่ยวอี้ก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ไม่มีความสุข
“ท่านพี่ ท่านจะออกจากบ้านของเราจริง ๆ หรือ?” ทั้งสามคนอยู่ในครัว กู้หนิงผิงกำลังล้างจานอยู่หน้าเตา ฉินเย่จือเพิ่งเติมฟืนเข้าไปหนึ่งกำมือและกำลังจะเข้าไปในห้องโถง เมื่อได้ยินคำพูดของกู้เสี่ยวอี้ เขาก็นึกถึงกู้ซินเถาขึ้นมาทันที ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป และเอ่ยอย่างแผ่วเบา “เสี่ยวอี้ พี่ชายจะไม่ไปไหน พี่ชายจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!”
กู้หนิงผิงก็ได้ยินคำพูดของกู้เสี่ยวอี้ และวางชามในมือลงอย่างรวดเร็วและพูดว่า “เสี่ยวอี้ เจ้าไปฟังใครมา หรือว่ากู้ซินเถามาที่นี่อีกแล้วอย่างนั้นหรือ?”
กู้เสี่ยวอี้พยักหน้าและพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “กู้ซินเถามาที่นี่ตอนบ่าย นางต้องการให้เงินพี่สาว และนางก็บอกว่าจะพาพี่ใหญ่ฉินไป!”
ใบหน้าของฉินเย่จือมืดมนขึ้นในทันที กู้ซินเถาผู้นี้ถูกผีสิงจริง ๆ!
กู้หนิงผิงโยนแปรงในมือของเขาลงในหม้อทันทีจนน้ำสาดกระเซ็นออกมา “กู้ซินเถาผู้นี้ช่างไร้ยางอายเสียจริง ครั้งแรกไม่ได้ ก็ยังมาครั้งที่สองและสามอีก อาจารย์ไม่สนใจนาง นางก็มาหาท่านพี่แทน ไร้ยางอายเสียจริง!”
กู้เสี่ยวอี้ทำหน้าบึ้งพลางจับมือของฉินเย่จือ ร่างน้อยโผเข้าหาเขา จากนั้นจึงพูดว่า “ท่านพี่ไม่อยากให้พี่ใหญ่ฉินไป นางเลยไล่ตีกู้ซินเถาออกไป”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินเย่จือก็หัวเราะออกมาและลูบผมของกู้เสี่ยวอี้อย่างเอ็นดู “เสี่ยวอี้ ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ไปไหนแน่นอน แม้ว่าข้าจะจากไป ข้าก็จะพาพวกเจ้าไปด้วย!”
“จริงหรือ?” กู้เสี่ยวอี้เอ่ยถามอย่างมีความสุขพลางกะพริบตากลมโต
“แน่นอน ข้าเคยโกหกเจ้าที่ไหนกัน?” ฉินเย่จือเกลี้ยกล่อม เมื่อได้ยินเช่นนั้น คิ้วของกู้เสี่ยวอี้ก็คลายออก นางตบมือพลางพูดว่า “ท่านพี่ไม่ไป ท่านพี่ไม่ไป!”
ฉินเย่จือยืนตัวตรงและมองออกไป ไม่น่าแปลกใจเลยที่ลูกแมวจะดูบึ้งตึงตลอดเวลา นั่นเป็นเพราะเรื่องของเขา
ฉินเย่จือหันหลังกลับและเดินไปที่ห้องโถง คืนนี้เขาต้องทำให้ทุกอย่างชัดเจนและแสดงจุดยืนของเขา เขาต้องไม่ปล่อยให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องและน่าขยะแขยงมารบกวนความสงบในชีวิตของพวกเขาอีก
เมื่อฉินเย่จือเดินเข้าไปในบ้าน เห็นกู้เสี่ยวหวานกำลังจัดเตียงอยู่ วันนี้อากาศดี นางจึงหยิบผ้าห่มออกไปตากแดด ฉินเย่จือเห็นจึงรีบเข้าไปช่วย
