บทที่ 463 พี่ฉินกำลังจะมา
บทที่ 463 พี่ฉินกำลังจะมา
เมื่อเห็นกู้ซินเถาพูดอย่างตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ และพยายามที่จะจับผิดครอบครัวของกู้เสี่ยวหวาน หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็นึกบ่นในใจ กู้ซินเถาพยายามทำอะไรกัน!
ครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานรับคนจรจัดมา แล้วอย่างไร! คุ้มหรือที่จะไปต่อแถวแบบนี้? นอกจากนี้ คนนอกนั่นก็ไม่ได้ทำให้คนในหมู่บ้านขุ่นเคือง ทั้งกู้เสี่ยวหวานก็ได้มอบวิธีทำเงินให้กับทุกคนมากมาย หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจะกล้าไล่ครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานออกไปได้อย่างไร!
ถึงหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจะกล้า ชาวบ้านบางส่วนก็คงไม่ยอม!
แม้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจะไม่ชอบกู้เสี่ยวหวานมากนัก แต่คนโบราณกล่าวไว้ว่า กินของผู้อื่น จะพูดจะทำอะไรก็ต้องเกรงใจ กู้เสี่ยวหวานได้ให้วิธีการทำเงินมากมายแก่คนทั้งหมู่บ้าน ซึ่งถือเป็นบุญคุณครั้งใหญ่
สำหรับครอบครัวกู้ฉวนลู่ หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงต้องการประจบประแจงกู้ฉวนลู่กับกู้จือเหวิน แต่กู้ซินเถาผู้นี้เป็นลูกสาวที่จะถูกแต่งออกไปในอนาคต ซึ่งมองไปที่คำพูดที่ไร้ขอบเขตที่นางกล่าว นางจะยังมีลักษณะของหญิงสาวที่ได้รับการอบรมได้อย่างไร
นางแต่งตัวงดงามยิ่ง แต่ปากนางไม่สะอาดนัก!
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่ต้องการล่วงเกินกู้เสี่ยวหวานผู้เป็นเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งเพื่อกู้ซินเถา
ทว่าเขาก็ไม่ต้องการที่จะล่วงเกินกู้ฉวนลู่เช่นกัน
หลังจากครุ่นคิดไปมาอยู่สองสามครั้ง เขาก็คิดหาวิธีประนีประนอมได้ “ซินเถา นี่มันก็ดึกแล้ว เจ้ายังไม่ได้กินข้าว ดูสภาพเจ้าตอนนี้สิ รีบกลับไปทำความสะอาดเถอะ อย่าปล่อยให้คนเห็นสภาพนี้ เจ้าจะถูกคนไม่ดีสร้างข่าวลือในภายหลังเอาได้ เจ้ารีบกลับบ้านไปเร็ว พรุ่งนี้ข้าจะเชิญกู้เสี่ยวหวานกับฉินเย่จือไปที่บ้านของเจ้า พูดคุยเผชิญหน้ากันให้กระจ่างดีหรือไม่?”
ทันทีที่กู้ซินเถาได้ยินว่าจะให้ฉินเย่จือไปที่บ้านของนางในวันพรุ่งนี้ นางก็มีความสุขจนแทบกระโดดได้สามฉื่อ แต่เมื่อนึกถึงคำดูถูกที่นางพูดถึงกู้เสี่ยวหวานต่อหน้าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเมื่อครู่นี้ นางเองก็ได้ดูถูกฉินเย่จือไปด้วย จึงรีบควบคุมตัวเองทันที
ทว่านางกวางน้อยที่วิ่งวุ่นในหัวใจของนางยังคงตื่นเต้น นางพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า “ตกลง งั้นพรุ่งนี้ข้าจะรอหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงอยู่ที่บ้าน”
หลังจากพูดจบ กู้ซินเถาก็วิ่งกลับไปที่บ้านของตระกูลกู้ราวกับโบยบินโดยไม่รอให้หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงพูดจบ
ในคำพูดของกู้ซินเถามีความน่าเชื่อถือ
เพื่อประโยชน์ของกู้เสี่ยวหวานแล้ว ไม่ใช่ว่ามันก็ดีหรอกหรือ?
ครั้งนี้ ไม่ใช่ปีใหม่ ไม่ใช่วันหยุด แต่นางไม่ตามซุนซื่อกลับเมืองไป นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงขมวดคิ้ว รอยย่นบนใบหน้าทั้งหมดยู่เข้าหากัน ยิ่งคิดเท่าไรก็ยิ่งยากจะเข้าใจเท่านั้น เขาถอนหายใจและหยุดคิดเรื่องนั้น เขาเอามือไพล่ข้างหลังแล้วเดินขโยกเขยกกลับบ้าน
กู้ซินเถากระโดดโลดเต้นกลับบ้านด้วยความตื่นเต้นยินดีที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าของนาง
ในมุมมืด นางไม่ได้สังเกตเลยว่ามีดวงตาคู่หนึ่งที่จ้องมองมาที่นางตลอดเวลาด้วยแววตาลามก
ในความมืด เสื้อคลุมตัวเก่าซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยคราบน้ำมันสะท้อนในความมืด ช่างดูน่าสะอิดสะเอียนและน่าขยะแขยงจริง ๆ
กู้ซินเถาร้องเพลงพลางหัวเราะไปขณะกลับบ้าน เฉาซื่อเพิ่งวางอาหารลงบนโต๊ะ ก่อนที่นางจะทันลงมือกิน นางก็เห็นกู้ซินเถากลับมาด้วยท่าทางมีความสุข
เมื่อเห็นสีหน้าพึงพอใจของกู้ซินเถา เฉาซื่อก็ตกใจ เป็นไปได้หรือไม่ว่าเด็กคนนี้ซื้อฉินเย่จือได้สำเร็จจริง ๆ?
สีหน้าของเฉาซื่อไม่น่าดูเล็กน้อย ก่อนนางจะถามว่า “โอ้ ซินเถา เจ้าดูมีความสุขมาก! เป็นไปได้ไหมว่าความปรารถนาของเจ้าจะเป็นจริงแล้ว?”
วันนี้เฉาซื่อไม่ได้ไปกับกู้ซินเถา แต่กลับไปบ้านแม่ของนาง นางจึงไม่รู้ว่ากู้ซินเถาไปบ้านกู้เสี่ยวหวานเพื่ออะไร นางรู้สึกประหม่าเล็กน้อยในใจและพึมพำกับตัวเอง หรือว่าแผนของข้าจะล้มเหลวอีก?
กู้ซินเถามีรอยยิ้มเต็มใบหน้าจนเกือบดูคล้ายคนโง่ สีหน้าของนางเต็มไปด้วยการรอคอยและวาดหวัง “พรุ่งนี้พี่ชายฉินจะมาที่บ้านของข้า”
ว่าอย่างไรนะ!
เฉาซื่อรู้สึกราวกับฟ้าผ่าในวันที่แดดจ้า นางยังจับจุดอ่อนของกู้ซินเถาไม่พอเลย แต่อีกฝ่ายกลับสามารถหลอกฉินเย่จือกลับมาได้แล้ว?
ดูเหมือนว่านังกู้ซินเถาคนนี้จะมีความสามารถจริง ๆ!
“โอ้ ยินดีด้วย ซินเถา ในที่สุดเจ้าก็ได้สมปรารถนาแล้ว!” เฉาซื่อพูดถ้อยคำเหล่านี้ลอดผ่านไรฟัน แม้ว่าใบหน้าของนางจะมีรอยยิ้มประดับ แต่มันยังคงมีความขุ่นเคืองที่ยากจะอธิบายในแววตาของนาง
กู้ซินเถายังคงหมกมุ่นอยู่กับโลกของนางเอง และเมื่อนางคิดว่าฉินเย่จือจะมาที่บ้านในวันพรุ่งนี้ กู้ซินเถาก็บอกไม่ได้ว่านางตื่นเต้นแค่ไหน ไม่ พรุ่งนี้นางต้องจัดระเบียบบ้านให้เรียบร้อย เมื่อพี่ฉินมาพรุ่งนี้ และเห็นว่าบ้านเก่าตระกูลกู้ของนางดีมาก นางจะบอกเขาว่าในเมืองหลิวเจียยังมีอีกบ้านที่ดีกว่าและใหญ่กว่าหลังนี้อีก
เมื่อก่อนนางมักจะพูดอยู่เสมอ แต่ยังไม่เคยให้พี่ฉินได้เห็นภาพ เมื่อพี่ฉินมาถึงในวันพรุ่งนี้ นางจะให้เขาดูบ้านเก่าของตระกูลกู้ให้ดี ๆ แล้วให้เขาเปรียบเทียบกับกระท่อมเก่า ๆ ของกู้เสี่ยวหวานว่า อันไหนอยู่สบายกว่าและอันไหนดูดีกว่ากัน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู้ซินเถาพินิจดูห้องขึ้นลง มองซ้ายแลขวาไปมา ซึ่งยิ่งนางมองมากเท่าไร นางก็ยิ่งรู้สึกผิดหวังในใจมากขึ้นเท่านั้น
นี่…นี่…นี่…
บ้านนี้ไม่มีเครื่องตกแต่งดี ๆ เลยหรืออย่างไร? จำได้ว่าช่วงปีใหม่ปีนี้ ห้องนี้มีของตกแต่งไม้หรือหยกประดับอยู่หลายรูปแบบ แม้จะเป็นสิ่งไร้ค่าแต่ก็ยังใช้ตกแต่งได้!
ลองนึกถึงหมู่บ้านอู๋ซีแห่งนี้ดูสิ ใครบ้างที่จะตกแต่งห้องให้สวยงาม!
นี่คือสิ่งที่คนรวยและขุนนางในเมืองหลิวเจียเท่านั้นที่ทำเช่นนี้ นี่คือหน้าตา นี่คือภาพลักษณ์ และนี่คือการโอ้อวด
ยิ่งกู้ซินเถามองดูมากขึ้น ใบหน้าของนางก็มืดลง โต๊ะสกปรกเกินไป
ส่วนพื้นนี่ก็สกปรกเหมือนไม่ได้ถูกกวาดมาเป็นเวลานาน มันถูกปกคลุมไปด้วยขี้เถ้า
ยิ่งกู้ซินเถามองดูมันมากเท่าไร นางก็ยิ่งไม่พอใจ ก่อนนางจะพูดอย่างไม่พอใจว่า “ท่านอา พี่ฉินจะมาพรุ่งนี้ ท่านต้องทำความสะอาดบ้านให้ดี อย่าให้พี่ฉินมาที่นี่แล้วเห็นเรื่องน่าขันของข้าสิ!”
เมื่อเฉาซื่อได้ยินคำพูดของกู้ซินเถา นางก็จ้องไปที่กู้ซินเถาอย่างดุร้าย แต่โชคดีที่กู้ซินเถาเอาแต่มองสำรวจห้องอยู่ จึงไม่เห็นความขุ่นเคืองและจนใจในดวงตาของเฉาซื่อ
เมื่อคิดดูแล้ว เกรงว่าที่นางกลับไปบ้านแม่ของนางคงไร้ประโยชน์แล้ว นางจึงหดหู่และไม่มีความสุข ถึงอย่างไรกู้ซินเถาก็ไม่มีจุดอ่อนแล้ว นางจึงไม่จำเป็นต้องแสดงสีหน้าดี ๆ ให้อีกฝ่าย
