บทที่ 472 ข่มขู่เฉาซื่อ
บทที่ 472 ข่มขู่เฉาซื่อ
กู้ซินเถาก้มหน้าลงโดยไม่ตั้งใจอีกครั้ง ราวกับว่านางรู้สึกอายและอึดอัด
มีเพียงกู้ซินเถาเท่านั้นที่รู้ว่านี่ไม่ใช่เพราะความเขินอายและความรู้สึกอึดอัด แต่มันเป็นเพราะความโกรธ
ความโกรธของนางยังระบายออกไม่ได้ในขณะนี้ ถ้านางสามารถระบายมันได้ นางแทบรอไม่ไหวที่จะฉีกกู้เสี่ยวหวานในตอนนี้เพื่อแก้แค้นให้กับตนเอง
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาและคร้านที่จะมองกู้ซินเถา ดังนั้นเขาจึงพูดบางอย่างกับกู้เสี่ยวหวาน “สาวน้อยเสี่ยวหวาน ข้าจะกลับไปก่อน หากเจ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วก็กลับไปเสีย การอยู่ที่นี่ต่อจะทำให้ดวงตาของเจ้าแปดเปื้อน”
สิ่งที่หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงพูด เขารู้ทุกอย่างแล้ว กู้ซินเถาทำทุกอย่างตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้ แม้แต่ตอนที่เขาถูกขอให้เป็นผู้ตัดสินในความยุติธรรมของกู้ซินเถา นางก็ยังโกหกเขา
เมื่อความจริงทั้งหมดถูกเปิดเผยออกมา เขารู้สึกละอายใจกับกู้เสี่ยวหวาน และได้รีบทำดีกับกู้เสี่ยวหวานอย่างรวดเร็ว
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าตอบรับ
นางไม่อยากอยู่ในบ้านหลังนี้อีกต่อไป
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก้าวออกจากบ้านก่อน ในใจก็ยังคงกลัวและกังวลเล็กน้อย
โชคดีที่มีคนไม่มากรู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น ถ้าพวกเขารู้ ชื่อเสียงของกู้ซินเถาจะถูกทำลาย
ละเลยพันธะทางสังคมสี่ประการ*[1] ไม่รู้จะเรียนมาจากใคร!
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่ต้องการอยู่ที่นี่ และหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังอย่างไม่มีที่สิ้นสุดต่อกู้ซินเถา เขาจะไม่บอกกู้ฉวนลู่เกี่ยวกับเรื่องในวันนี้ เขาไม่ได้ทำสิ่งที่ดีและรู้สึกละอาย
กู้เสี่ยวหวานก้มศีรษะลง เหลือบมองไปที่กู้ซินเถาที่ก้มหน้าแทบจะถึงพื้นและหันหลังเดินจากไป
เฉาซื่อที่อยู่ด้านข้างเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ได้พูดอะไรกับตนเอง ดังนั้นนางจึงออกไปข้างนอก กระทืบเท้าพลางตระโกนเสียงดัง “กู้เสี่ยวหวาน หยุดเดี๋ยวนี้!”
เดิมทีเฉาซื่อต้องการก้าวไปข้างหน้าและจับกู้เสี่ยวหวานไว้ หากแต่นางหวาดกลัวฉินเย่จือ
อย่ามองไปที่การกระทำแสนอ่อนโยนของฉินเย่จือ เพียงเขาโบกมือเบา ๆ ตนเองก็สามารถมองเห็นได้ชัดเจนแล้ว แต่กู้ซินเถากลับซวนเซด้วยความเจ็บปวด!
ทันทีที่กู้เสี่ยวหวานได้ยินคำพูดของเฉาซื่อ นางก็หยุดและมองย้อนกลับไปที่เฉาซื่อที่โกรธจัดและพูดเบา ๆ ว่า “ยังมีเรื่องอะไรอีก?”
ความสงบและความเยือกเย็นในดวงตาคู่นั้นทำให้เฉาซื่อตัวสั่นและรู้สึกเสียใจ นางไม่ควรพูดเรื่องนี้ในตอนนี้
แต่นางก็ได้พูดออกไปแล้วและขอให้กู้เสี่ยวหวานอยู่ต่อ เฉาซื่อทำได้เพียงฝืนพูดอย่างหยิ่งผยอง “กู้เสี่ยวหวาน ไม่คิดว่าเจ้าจะลืมง่ายเช่นนี้ เมื่อครู่เจ้าทำกาน้ำชาของข้าแตก อย่างไรเล่า? แล้วเจ้าจะสะบัดก้นจากไปเฉย ๆ อย่างนั้นหรือ? แต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้น ถึงกู้ซินเถาจะรังแกได้ง่าย แต่ข้าเฉาซื่อไม่ได้รังแกง่าย ๆ หรอกนะ!” หลังจากเฉาซื่อพูดจบก็หงายมือขึ้น และพูดด้วยใบหน้ามืดมน “ชดเชยมาสามตำลึงเงิน!”
สามตำลึงเงิน?
กู้เสี่ยวหวานมองดูชุดกาน้ำชาที่แตกอยู่บนพื้น กาน้ำชาเป็นของใหม่ไม่ใช่ของเก่า แต่เป็นเพียงกาน้ำชาธรรมดาที่ทุกคนในหมู่บ้านใช้กัน สามตำลึงเงิน? สามารถซื้อกาน้ำชาเหล่านี้ได้มากกว่าสิบชุด แต่เฉาซื่อกลับกล้าขอ!
กู้เสี่ยวหวานมองอย่างเย็นชาไปที่เฉาซื่อที่มีใบหน้าโกรธและพูดโดยไม่ยิ้ม “เฉาซื่อ วันนี้ข้ายังไม่ได้หาเรื่องท่าน แต่ท่านกลับมาหาเรื่องข้า ข้าขอเตือนในครั้งต่อไปว่า ถ้าท่านกล้ามายุ่งกับคนในครอบครัวของข้าอีกครั้ง ข้าจะไม่ทำเรื่องง่าย ๆ เช่นการขว้างกาน้ำชาอีกแล้ว เชื่อหรือไม่ ข้าจะจุดไฟเผาบ้านเก่าของตระกูลกู้!”
เมื่อได้ยินคำพูดที่ร้ายกาจของกู้เสี่ยวหวาน เฉาซื่อก็โกรธแทบควันออกหู นางชี้ไปที่กู้เสี่ยวหวานและสาปแช่ง “กู้เสี่ยวหวาน เจ้าช่างไร้ยางอาย อย่าคิดว่าแค่เจ้าหาเงินได้ แล้วจะมาดูหมิ่นผู้อาวุโสได้นะ! ก้าวร้าวเสียเหลือเกิน เจ้าไม่กลัวถูกสวรรค์ลงทัณฑ์หรืออย่างไร?”
ลงทัณฑ์? กู้เสี่ยวหวานเยาะเย้ยเบา ๆ “ลงทัณฑ์? เฉาซื่อ ท่านไม่รู้หรือว่าสวรรค์มีตา ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะถูกลงทัณฑ์! ข้ากู้เสี่ยวหวานมีมโนธรรมที่ชัดเจน สวรรค์มีตา ข้าคงจะไม่ถูกลงทัณฑ์ง่าย ๆ แต่ท่านน่ะสิ ทำกับพ่อแม่ข้าไว้เช่นนั้น ไม่กลัวถูกลงทัณฑ์หรือ?”
สิ่งที่กู้เสี่ยวหวานพูดก็คือ ในเวลานั้นที่กู้ฉวนโซ่วจะแต่งเฉาซื่อเข้ามา จึงได้บีบกู้ฉวนฟู่และเถียนซื่อให้พวกเขาให้เงินและชำระหนี้ของนาง เดิมทีคิดว่าได้ทำความดีแล้ว แต่สุดท้ายก็ถูกเฉาซื่อขับไล่ออกไป
คนกลุ่มนี้ไม่ได้ออกเงินสักตำลึง แต่กลับได้อาศัยอยู่ในบ้านเก่าที่ดีเช่นนี้ของตระกูลกู้ แต่กู้ฉวนฟู่และเถียนซื่อที่ทำงานหนัก ท้ายที่สุดพวกเขาสามารถอาศัยอยู่ได้แค่ในกระท่อมมุงจากที่ทรุดโทรมเท่านั้น ถ้าสวรรค์จับตาดูเรื่องนี้ ใครกันแน่ที่สมควรจะถูกลงโทษ!
กู้เสี่ยวหวานคิดเช่นนั้น แต่เฉาซื่อไม่ได้คิดเช่นนั้น
ทันทีที่นางได้ยินกู้เสี่ยวหวานพูดถึงพ่อแม่ เฉาซื่อก็ราวกับถูกฟ้าผ่าจนแข็งกลายเป็นหิน คำพูดสกปรกที่กำลังจะโพล่งออกจากปากของนางก็ติดในลำคอทันที
นางมองไปที่กู้เสี่ยวหวานด้วยท่าทีหวาดกลัว ดูเหมือนว่านางต้องการดูว่ากู้เสี่ยวหวานรู้มากแค่ไหนจากใบหน้าของนาง
เฉาซื่อมองกู้เสี่ยวหวานราวกับสัตว์ประหลาด กู้เสี่ยวหวานไม่ได้แสดงความอ่อนแอและจ้องมองไปที่เฉาซื่ออย่างตาไม่กะพริบ
เมื่อเฉาซื่อได้ยินสิ่งที่กู้เสี่ยวหวานพูดในเมื่อครู่ สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปในทันที กู้เสี่ยวหวานกำลังโกรธและกำลังจะต่อสู้กับนาง แต่ตอนนี้ใบหน้าของนางถูกแทนที่ด้วยความกลัว ดวงตาของนางเหลือบมองหน้ากู้เสี่ยวหวาน ในท้ายที่สุด ใบหน้าของหญิงสาวผู้อ่อนโยนในความทรงจำผู้นั้นก็มาซ้อนทับกับใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานที่ยืนอยู่ตรงหน้าและมองดูตนเองอย่างแน่วแน่
“อ๊า!” เฉาซื่อกรีดร้องเสียงดัง จากนั้นปิดตาของตน และคุกเข่าลงต่อหน้ากู้เสี่ยวหวาน
เกิดอะไรขึ้นกับเฉาซื่อ?
กู้เสี่ยวหวานเหลือบมองที่เฉาซื่ออย่างสงสัยแล้วมองที่ฉินเย่จือ ใบหน้าของฉินเย่จือก็เต็มไปด้วยความสงสัยเช่นกัน และไม่เข้าใจว่าเฉาซื่อกำลังกลัวอะไร!
ร่างกายของเฉาซื่อสั่นสะท้าน เมื่อครู่ขาของนางสั่นจนยืนไม่อยู่ เฉาซื่อทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความกลัว ยกมือปิดตา เพราะไม่อยากมองหน้ากู้เสี่ยวหวานอีก
กู้เสี่ยวหวานเหลือบมองไปที่เฉาซื่ออย่างงุนงง
เกิดอะไรขึ้นกับเฉาซื่อ? ทำไมเมื่อกล่าวถึงพ่อแม่ที่เสียชีวิตของตน เฉาซื่อที่ดุร้ายจึงเป็นเช่นนี้
เป็นไปได้หรือไม่ว่าที่นางค้นพบในมโนธรรม และรู้สึกว่านางไม่สามารถขอโทษกู้ฉวนฟู่และภรรยาของเขาได้? หรือมีความลับอื่นอีก?
กู้เสี่ยวหวานมองดูสองคนที่คุกเข่าต่อหน้าตัวเองและถอนหายใจอย่างเย็นชา คร้านจะพูดอะไรกับพวกเขา นางจึงหันหลังกลับและจากไป
*[1] ความเหมาะสม ความชอบธรรม ความซื่อสัตย์ และความละอาย
