บทที่ 473 เก็บของกลับบ้าน
บทที่ 473 เก็บของกลับบ้าน
ฉินเย่จือมองลึกลงไปที่เฉาซื่อ จากนั้นหันหลังกลับ และตามกู้เสี่ยวหวานไปอย่างเงียบ ๆ
กู้ซินเถายังคงคลานอยู่บนพื้น เมื่ออารมณ์สงบลง นางก็เงยหน้าขึ้นและมองไปข้างหน้า ที่บ้านไม่มีร่างของกู้เสี่ยวหวานแล้ว และไม่รู้ว่าพวกเขากลับไปนานแค่ไหนแล้ว
กู้ซินเถาลุกขึ้นทันที นางชี้ไปที่ประตูและสาปแช่ง “กู้เสี่ยวหวาน เจ้าจะต้องไม่ตายดีแน่!”
เฉาซื่อยังคงนอนคว่ำอยู่บนพื้นด้วยตัวสั่นเทา กู้ซินเถาเอ่ยเรียกอีกครั้ง แต่เฉาซื่อก็ไม่ตอบสนอง กู้ซินเถาจึงก้าวไปข้างหน้า ยกเท้าขวาขึ้น เตะน่องของเฉาซื่ออย่างแรง
เฉาซื่อร้องเสียงหลงและหันกลับไป ความกลัวในแววตาของนางยังไม่จางหายไป เมื่อเห็นกู้ซินเถายืนอยู่ข้างหน้า นางจึงรู้สึกดีขึ้น
เมื่อมองไปรอบ ๆ บ้าน ก็พบว่าพวกกู้เสี่ยวหวานกลับไปนานแล้ว
เฉาซื่อลุกขึ้นนั่งและถอนหายใจ “โอ้สวรรค์ ทำไมข้าถึงได้มีทุกข์นัก ได้แต่งงานเข้าตระกูลกู้ และถูกหลานสาวดูถูก เฮ้อ ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว!”
“ถ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ ก็รีบไปตายเร็ว ๆ เสีย!” กู้ซินเถาโพล่งออกมา นางมองดูเฉาซื่ออย่างดูถูกและพูดอย่างประชดประชันว่า “เฉาซื่อ ท่านยังคงเป็นอาสะใภ้สามของกู้เสี่ยวหวาน แต่เพราะกู้เสี่ยวหวานพูดเพียงไม่กี่คำก็กลัวจนตกอยู่ในสภาพนี้ เหอะ…”
“เจ้ายังกล้ามาว่าข้าอีกหรือ? เจ้าก็เป็นเช่นเดียวกันนั่นแหละ” เมื่อเห็นกู้ซินเถาก่นด่าตัวเอง เฉาซื่อก็รีบโต้กลับ “เมื่อครู่เจ้าลงไปกอดขาอ้อนวอนกู้เสี่ยวหวาน ก็เป็นเช่นเดียวกันไม่ใช่หรือ! และเจ้าก็ยังคงเป็นลูกพี่ลูกน้องของนาง”
ใช่แล้ว ทั้งสองคนเป็นผู้อาวุโสของกู้เสี่ยวหวาน แต่กลับถูกคนรุ่นหลังข่มขู่จนต้องคุกเข่าลงกับพื้น
ยิ่งกู้ซินเถาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร นางก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น ศักดิ์ศรีทั้งหมดที่นางมี ในวันนี้ถูกกู้เสี่ยวหวานเหยียบย่ำจนไม่เหลือ
เมื่อกู้ซินเถาถูกฉินเย่จือเห็นด้านที่น่าอับอายของตัวเอง กู้ซินเถาก็รู้สึกทั้งอายทั้งโกรธ นางหวังว่าจะไปจับกู้เสี่ยวหวานและกลืนกินนางทั้งเป็นเพื่อบรรเทาความเกลียดชังของตน
เฉาซื่อก็เช่นเดียวกัน ด้วยสีหน้ามืดมนและเจตนาฆ่าก็พุ่งเข้ามาในหัวใจของนาง
กู้เสี่ยวหวานรู้เรื่องอดีตมากแค่ไหนกัน?
ในตอนนั้น ยกเว้นเฉาฮุย ก็มีแต่นางที่รู้ แล้วก็มีคนที่ตายไปแล้วอย่างกู้ฉวนฟู่และเถียนซื่อ
เป็นไปได้หรือไม่ที่คนตายมาเข้าฝัน?
เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!
เมื่อนึกถึงท่าทางและคำพูดของกู้เสี่ยวหวานเมื่อครู่ เฉาซื่อรู้ว่าถ้ากู้เสี่ยวหวานรู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น มันจะไม่ง่ายเหมือนการพูดอะไรที่ทำให้นางกลัวในวันนี้ บางทีกู้เสี่ยวหวานอาจไม่รู้อะไรเลย ดังนั้นนางจึงพูดเช่นนั้นกับตน
เมื่อเฉาซื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หินในใจของนางก็ถูกวางลงในที่สุด ตราบใดที่กู้เสี่ยวหวานไม่รู้ เรื่องนี้ก็จะจัดการได้ง่าย
จนถึงตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่ต้องมีปัญหากับกู้เสี่ยวหวาน
เฉาซื่อไม่กล้าแม้แต่จะไปยุ่งวุ่นวายกับกู้เสี่ยวหวาน อย่างน้อยก็ในช่วงนี้
แต่กับเฉาฮุย นางหยุดไม่ได้ เงินจำนวนนี้ต้องส่งมอบให้เฉาฮุยโดยเร็วที่สุด จะได้เป็นการปิดปากเฉาฮุยไม่ให้พูดเรื่องนี้อีก
แม้ว่าเฉาซื่อจะรู้ว่าเฉาฮุยไม่กล้าพูดอย่างแน่นอน แต่เพราะอารมณ์ของเขา ทันทีที่เขาดื่มเหล้า เขาจะจำอะไรไม่ได้ ถ้านางทำให้เขาขุ่นเคืองหลังจากดื่มเหล้า แล้วเขาพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา สิ่งที่นางลงมือทำอย่างยากลำบากทั้งหมดก็จะสูญเปล่า
เฉาซื่อแอบมองไปที่กู้ซินเถา สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม
จิตใจของเฉาซื่อมีแผนการบางอย่าง เรื่องของเฉาฮุย นางสามารถพึ่งพากู้ซินเถาได้เท่านั้น
“กู้ซินเถา เมื่อครู่กู้เสี่ยวหวานทำตัวก้าวร้าวเกินไปในตอนนี้ ข้าเป็นอาของนาง และเจ้าก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของนาง แต่คำพูดของนางกลับไม่ไว้หน้ากันเลยแม้แต่น้อย ในใจข้าเป็นทุกข์ยิ่งนัก!” เฉาซื่อแสร้งทำเป็นเอามือทาบอกและพูดอย่างเจ็บปวด “ข้าไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เจ้าล่ะ? เจ้าอยากช่วยฉินเย่จืออย่างสุดใจ ใครจะรู้ว่าเจตนาดีเปรียบเสมือนเครื่องในลา*[1] ถูกมองว่าเป็นเจตนาร้าย ตอนนี้ในใจเจ้าคงจะอึดอัดเป็นอย่างมาก!”
เดิมทีกู้ซินเถาไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดของเฉาซื่อ แต่ในตอนท้ายที่นางได้เรียกชื่อฉินเย่จือขึ้นมาอีกครั้ง ไฟที่คุกรุ่นและความคับแค้นใจก็กลับมาอีกครั้ง ในใจรู้สึกสับสนจนร้องไห้ออกมา
เมื่อเห็นกู้ซินเถาร้องไห้ เฉาซื่อก็ยิ้มอย่างรู้เท่าทัน ดูเหมือนว่ากู้ซินเถายังคงมีความรู้สึกดี ๆ ต่อฉินเย่จือ
ขอแค่มีความรู้สึกและยังไม่ตัดใจก็พอ
เมื่อเห็นกู้ซินเถาเป็นเช่นนี้ เฉาซื่อก็รีบเข้าไปประคองไหล่ของกู้ซินเถาและกล่าวอย่างทุกข์ใจว่า “กู้ซินเถา ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังทุกข์ทรมานใจ แต่ตอนนี้ไม่มีที่ให้ถอยแล้ว วันนี้เจ้าได้รับความคับแค้นใจมากมาย เจ้าควรกลับไปเสียก่อน! ไม่แน่ว่ากู้เสี่ยวหวานอาจจะผิดสัญญา แล้วไปร้านซุ่นซินเพื่อบอกพ่อของเจ้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ได้!”
เมื่อกู้ซินเถาได้ยินเฉาซื่อกล่าวว่ากู้เสี่ยวหวานจะไปบอกกู้ฉวนลู่ นางก็รู้สึกประหม่าทันที
อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องรีบกลับ ไม่เช่นนั้นหากพ่อแม่รู้ เกรงว่าจะถูกทุบตีจนตาย
กู้ซินเถาหยุดน้ำตาของนางและพูดว่า “ท่านพูดก็ถูก ข้าจะกลับตอนนี้!” หลังจากพูดแล้วนางก็แยกตัวออกจากเฉาซื่อ และไปที่ปีกตะวันตกเพื่อเก็บของ
หลังจากฟังคำพูดของกู้ซินเถา เฉาซื่อก็ตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง นี่มันขัดกับที่คิดไว้อย่างสิ้นเชิง!
เดิมทีคิดว่าด้วยอารมณ์ที่ดื้อรั้นของกู้ซินเถา นางจะอยู่เพื่อสู้กับกู้เสี่ยวหวานอย่างแน่นอน แต่นางไม่ได้คาดคิดว่ากู้ซินเถาจะปลดอาวุธและมอบตัวอย่างรวดเร็ว แล้วตนเองจะกำจุดอ่อนของกู้ซินเถาได้อย่างไร?
เฉาซื่อรีบลุกขึ้นทันที นางตามกู้ซินเถาไปทางปีกตะวันตกและถามอย่างกังวลว่า “กู้ซินเถา เจ้าจะกลับไปที่เมืองจริงหรือ?”
กู้ซินเถาไม่สนใจและเก็บสัมภาระของตนต่อไป หากเฉาซื่อมองไม่ออก นางคงจะตาบอดจริง ๆ
เฉาซื่อรู้สึกกังวลเล็กน้อย นางจึงจับมือกู้ซินเถาที่กำลังเก็บของและพูดอย่างรวดเร็ว “กู้ซินเถา เจ้ายอมรับได้หรือ? ที่เด็กสาวในหมู่บ้านอย่างกู้เสี่ยวหวานมารังแกเจ้า เจ้ายอมรับได้อย่างนั้นหรือ?”
คำสาบานของกู้ซินเถายังคงดังก้องอยู่ในหู เมื่อคิดว่าตนเองจะไม่สามารถเข้าไปพัวพันกับฉินเย่จือได้อีกในอนาคต กู้ซินเถาก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับว่าคนอื่นได้ควักหัวใจของนางออกมา
*[1] เจตนาชั่วร้าย
