บทที่ 487 เจียงหย่วนจะกลับมาเร็ว ๆ นี้
บทที่ 487 เจียงหย่วนจะกลับมาเร็ว ๆ นี้
หลังจากกลับถึงบ้าน ซุนซื่อจึงบอกเรื่องนี้แก่ซินเถา หากแต่กู้ซินเถายังคงมีสีหน้าไม่เชื่อ “เขาจะกลับมาเร็ว ๆ นี้จริงหรือ?”
ซุนซื่อพยักหน้า
“แล้วเร็ว ๆ นี้จะนานแค่ไหน หนึ่งวัน? สองวัน? สิบวัน? ครึ่งปี? หรือหนึ่งปี?” กู้ซินเถารู้สึกกระวนกระวาย ข่าวที่ซุนซื่อนำกลับมาบอกจะนับว่าเป็นข่าวได้อย่างไร
“ซินเถา ไม่ต้องห่วง ข้าได้ยินมาว่านายท่านตระกูลเจียงและฮูหยินเขียนจดหมายเรียกตัวเขากลับมาแล้ว เจ้าลองคิดดู หากพ่อแม่ของเจียงหย่วนต้องการให้เขากลับมา เขาจะไม่กลับมาได้อย่างไร? เจ้าไม่ต้องกังวล เจียงหย่วนจะกลับมาแน่นอน” ซุนซื่อปลอบ
กู้ซินเถาดีใจมากเมื่อได้ยินว่านายท่านเจียงและฮูหยินเขียนจดหมายขอให้เจียงหย่วนกลับมา “จริงหรือ?”
ซุนซื่อพยักหน้า ใบหน้าของกู้ซินเถาขึ้นสีแดงเล็กน้อย นางเดินไปมาอยู่ในห้อง “แต่ไม่รู้ว่าเจียงหย่วนจะกลับมาเมื่อไร!”
“นั่นคือเหตุผลที่เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี อย่าให้ถึงเวลาที่เจียงหย่วนกลับมาแล้วเจ้าก็ป่วยอีก ซินเถา สิ่งที่เจ้าต้องทำตอนนี้คืออยู่บ้าน ไม่ออกไปเที่ยวเล่นที่ไหน เมื่อเจียงหย่วนจะกลับมา ข้าจะไปพบเขา และเมื่อถึงเวลานั้น เจ้าค่อยแต่งตัวสวย ๆ ไปหาเขา รับรองว่าดวงตาของเขาจะหลุดลงมาแน่นอน”
ซุนซื่อเชื่อมั่นในความงามของกู้ซินเถา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อร่างกายของนางโตขึ้น ใบหน้าของกู้ซินเถาอาจกล่าวได้ว่าไม่มีผู้ใดเทียบได้
ไม่รู้ว่ากู้ซินเถาหน้าตาเหมือนใคร หรือสืบทอดข้อดีทั้งหมดของกู้ฉวนลู่และซุนซื่อ
กู้ซินเถารู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ และไม่สามารถซ่อนหน้าแดง ๆ นั้นไว้ได้ ซุนซื่อมองไปที่ท่าทางเขินอายของลูกสาว ท่าทางเช่นนั้นสามารถทำให้หัวใจของผู้คนเต้น และหัวใจก็หวานราวกับกินน้ำผึ้ง
ดังนั้นนางจึงบอกให้กู้ซินเถาแต่งกายให้สวยงาม เมื่อถึงเวลานั้น นางจะได้เจียงหย่วนมาครอบครอง
กู้ซินเถาตอบรับด้วยใบหน้าเขินอาย นางแสร้งทำเป็นโกรธเคืองและเหลือบมองซุนซื่อโดยไม่เอ่ยเอื้อนสิ่งใด
ทั้งแม่และลูกสาวต่างก็มีเรื่องในใจ
คราวนี้ กู้ซินเถาหวังว่าเจียงหย่วนจะรีบกลับบ้านมาโดยเร็ว
เป็นการดีที่สุดที่จะเดินตามหลังตนเองเหมือนเดิม
เมื่อกู้ซินเถาคิดถึงวันเก่า ๆ มันช่างสวยงามเหลือเกิน
ถ้าเจียงหย่วนกลับมา และยังเป็นเหมือนเมื่อก่อนก็คงจะดีไม่น้อย!
กู้ซินเถาปรารถนาในใจ คิดถึงเวลานั้นที่ตนเองสวมทองใส่เงิน นั่งบนรถม้าหรูหราและไปแสดงฐานะให้กู้เสี่ยวหวานเห็น นางจะทำให้ฉินเย่จือตกใจจนอ้าปากค้าง
นางต้องทำให้เขารู้ให้ได้ว่าการที่เขาไม่ตามตนเองมานั้นเป็นเรื่องที่น่าเศร้าใจเพียงใด
และกู้เเสี่ยวหวานผู้นั้น หึ ๆ ถึงจะมีที่ดิน แต่ท้ายที่สุดนางก็ยังเป็นแค่เพียงเด็กสาวชาวบ้านอยู่ดี หลังจากแต่งงานกับใครสักกคนแล้ว นางก็คงยังเป็นหญิงชาวนาอยู่ดี อยากจะเป็นฮูหยินงั้นหรือ ฝันไปเสียเถอะ!
ในใจของกู้ซินเถาโหดเหี้ยมเมื่อคิดถึงตอนที่กู้เสี่ยวหวานและฉินเย่จือแสดงความเสียใจต่อหน้าตน เช่นนั้นกู้ซินเถาก็รู้สึกภูมิใจเป็นอย่างมาก
สำหรับซุนซื่อ สิ่งที่นางคิดคล้ายกับของกู้ซินเถา แม้นางยังไม่รู้ว่ากู้ซินเถาคิดอะไรอยู่ หากนางรู้ เกรงว่าจะรีบไปที่หมู่บ้านอู๋ซี และเยาะเย้ยกู้เสี่ยวหวานให้สาแก่ใจ
ซุนซื่อต้องการให้กู้ซินเถาแต่งงานเข้าตระกูลเจียง ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องแต่งงานเข้าตระกูลเจียงให้ได้
ตระกูลเจียงเป็นตระกูลที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองหลิวเจีย มีหญิงสาวครอบครัวไหนบ้างที่ไม่ต้องการแต่งงานกับลูกชายตระกูลเจียง และมีครอบครัวไหนบ้างที่ไม่ต้องการเกี่ยวดองกับตระกูลเจียง
ตระกูลเจียงมีทั้งอำนาจและเงินทอง ไม่ว่าต้องการสิ่งใดก็ต้องได้มันมา
ยิ่งกว่านั้น เจียงหย่วนยังเป็นลูกชายเพียงคนเดียว หากผู้นำรุ่นที่สองของตระกูลเจียงล่วงลับไปแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนต้องตกเป็นของเจียงหย่วน
ซุนซื่อเต็มไปด้วยความหลงใหลในตระกูลเจียง ไม่รู้ว่าตระกูลที่ทรงอิทธิพลนี้อยู่อย่างไร มีรถม้าหรูหราเมื่อออกไปข้างนอก และเมื่อกลับถึงบ้านก็มีคนรับใช้คอยปรนนิบัติ ดูเหมือนฮูหยินตระกูลเจียงจะไม่ทำอะไรเลยนอกจากดูละครเพลงตลอดทั้งวัน
ซุนซื่อเคยพบฮูหยินเจียงที่หน้าประตูบ้านครั้งหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าฮูหยินเจียงแก่กว่าตนหลายปี แต่เนื่องจากนางดูแลตนเองเป็นอย่างดี ทั้งเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่สวมใส่ นางทิ้งห่างซุนซื่อออกไปไกลยิ่งนัก
หัวใจของซุนซื่อหดหู่มาก ทั้งอิจฉา ทั้งริษยา ในใจคิดว่าหากกู้ซินเถาสามารถเป็นฮูหยินของตระกูลเจียงได้ในอนาคต ตนเองก็จะสามารถสนุกไปกับสิ่งเหล่านี้ได้
นอกจากนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเงินของตระกูลเจียง มันสามารถช่วยให้เหวินเอ๋อร์เริ่มต้นอาชีพขุนนางได้ ในอนาคตหากเหวินเอ๋อร์เข้าสู่อาชีพขุนนางและขอให้พวกเขาให้เงินบางส่วนเพื่อสร้างความสัมพันธ์
ตระกูลเจียงเป็นญาติห่าง ๆ ที่เป็นขุนนาง ในอนาคตเหวินเอ๋อร์ก็จะเป็นพี่ชายภรรยาของเจียงหย่วน ด้วยความสัมพันธ์นี้ ตระกูลเจียงก็ต้องเกลี้ยกล่อมให้พวกเขาดูแลครอบครัวกู้ของเรา!
แม้ว่าในตอนนี้ ดูเหมือนว่าตระกูลกู้จะไม่คู่ควรกับตระกูลเจียง แต่ถ้าเหวินเอ๋อร์มีชื่ออยู่ในป้ายทองคำ*[1] ตระกูลเจียงก็ไม่สามารถสบประมาทตระกูลกู้ได้
แน่นอนว่ากู้ฉวนลู่ได้บอกความคิดเหล่านี้ทั้งหมดแก่ซุนซื่อเพื่อให้นางดูแลกู้ซินเถาอย่างดี อย่าปล่อยให้กู้ซินเถาทำสิ่งที่โง่เขลาเป็นอันขาด
ความงดงามของกู้ซินเถา แม้ว่าตัวนางจะไม่ได้คิดอะไรกับมันมากนัก แต่ก็ไม่มีหลักประกันว่าชายหนุ่มคนอื่น ๆ ในเมืองจะไม่มีความคิดเช่นนี้
ในเมืองหลิวเจีย กู้ฉวนลู่ไม่สนใจผู้ใดนอกจากตระกูลเจียง เขาไม่ต้องการให้ลูกสาวของเขาแต่งงานกับใครนอกจากเจียงหย่วน
กู้ซินเถาไม่รู้ว่าซุนซื่อและกู้ฉวนลู่กำลังคิดอะไรอยู่ แต่หลังจากที่รู้ว่าเจียงหย่วนจะกลับมาในไม่ช้า ความรู้สึกของนางก็ดีขึ้นในทันใด
นางฟังคำพูดของซุนซื่อ ไม่ออกไปไหนและอยู่บ้านอย่างเชื่อฟังเป็นเวลาหลายวัน
สิ่งที่นางไม่รู้คือ การที่ให้กู้ซินเถาอยู่ในบ้านและไม่ไปไหน จริง ๆ แล้วกู้ฉวนลู่และซุนซื่อต้องการใช้เป็นข้ออ้างในการกักบริเวณนาง
กู้ซินเถาก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก นางอยู่บ้านทั้งวันและไม่ออกไปสังสรรค์
เมื่อเห็นใบหน้าที่มีความสุขของกู้ซินเถา หัวใจของซุนซื่อก็ราวกับก้อนหินก้อนใหญ่หล่นลงมาทับ
กู้ซินเถาตั้งตารอเจียงหย่วนอยู่ที่บ้านอย่างใจจดใจจ่อทุกวัน
อย่างไรก็ตาม การรอคอยนี้เป็นการรอตระกูลเจียงจริง ๆ แต่ไม่ใช่เจียงหย่วน
เรื่องนี้ต้องเริ่มจากพูดถึงกุ้ยตงเหมย
กุ้ยตงเหมยไม่ได้เป็นคนหยิบผ้าเช็ดหน้าที่กู้ซินเถาทำหล่นไว้ในหมู่บ้านอู๋ซีไปหรอกหรือ?
*[1] ป้ายประกาศผู้ที่ผ่านการสอบจอหงวน หรือการสอบขุนนางในอดีต
