บทที่ 489 แม่ลูกตระกูลกุ้ยทะเลาะกัน
บทที่ 489 แม่ลูกตระกูลกุ้ยทะเลาะกัน
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของกุ้ยซื่อก็เหยียดตรง “ตงเหมย เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”
“ท่านแม่ สหายทุกคนต่างก็บอกว่าครอบครัวของเถ้าแก่หลี่นั้นร่ำรวยมาก ครอบครัวของเราที่ลำบากเช่นนี้ หากไปขอเงินเถ้าแก่หลี่ มันก็เป็นเรื่องง่ายไม่ใช่หรือ! เงินของเถ้าแก่หลี่รั่วไหลออกมาจากนิ้วของเขาให้เราสักนิด นั่นก็พอเลี้ยงครอบครัวเราไปได้หลายปีแล้ว นอกจากนี้ ท่านพี่ก็ช่วยชีวิตลูกชายของเถ้าแก่หลี่ไว้ ลูกชายเลยนะ! หลังจากนั้นเขาจะสืบทอดทรัพย์สินทั้งหมดของเถ้าแก่หลี่ และคนที่ท่านพี่ช่วยชีวิตไว้เป็นตุ๊กตาทองคำ มันคือตุ๊กตาทองคำ!”
กุ้ยตงเหมยกล่าว สีหน้าของนางเป็นไปโดยธรรมชาติ “ท่านแม่ พวกท่านทำไมถึงโง่เขลาเช่นนี้ มีเงื่อนไขดี ๆ กลับไม่ยอมใช้ แม้ว่าจะไม่ต้องการให้เถ้าแก่หลี่ให้เงิน แต่ก็ให้เขาแนะนำอะไรให้ท่านพ่อก็ได้นี่! การทำเครื่องเรือนให้ครอบครัวร่ำรวยมีกำไรมากกว่าการทำเครื่องเรือนให้คนยากจนในหมู่บ้านนัก”
ใบหน้าของกุ้ยตงเหมยเป็นไปโดยธรรมชาติราวกับนางรู้สึกว่าพี่สาวมีแหล่งทรัพยากรมากมายเช่นนี้ หากไม่ใช้ก็คงเป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก
หลังจากที่ได้ยินเรื่องนี้ สมองของกุ้ยซื่อก็งุนงง นางไม่เข้าใจสิ่งที่กุ้ยตงเหมยพูดเลย
ที่กุ้ยตงเหม่ยจะพูดเช่นนี้ มันคงมาจากการยั่วยุของคนอื่นแน่นอน!
อย่างไรก็ตาม หากเรื่องที่กุ้ยชุนเจียวช่วยชีวิตลูกชายของเถ้าแก่หลี่เป็นเรื่องจริง ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้หากจะไปหาเถ้าแก่หลี่เพื่อขอผลประโยชน์บางอย่าง แต่ปัญหาสำคัญคือ กุ้ยชุนเจียวไม่ได้ช่วยลูกชายของเถ้าแก่หลี่!
เถ้าแก่หลี่มาที่นี่เพื่อช่วยกุ้ยชุนเจียวต่างหาก!
ทั้งหมดนี้เกิดจากความตั้งใจที่ดีของเถ้าแก่หลี่ที่คิดเหตุผลนี้ขึ้นมาก็เพื่อไม่ให้ชื่อเสียงของกุ้ยชุนเจียวเสื่อมเสีย
ตนเองและเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน การที่เขายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเช่นนี้ก็นับเป็นพระคุณอันยิ่งใหญ่แล้ว
แม้ว่ากุ้ยซื่อจะตระหนี่ แต่ในเรื่องที่สำคัญ นางก็ไม่คลุมเครือหรืออ่านสถานการณ์ไม่ออก
นางรีบพูดอย่างเคร่งขรึม “ตงเหมย ข้าจะแนะนำให้เจ้าฟัง เจ้าควรกำจัดความคิดนี้ให้เร็วที่สุด!”
“ทำไมล่ะ!” เมื่อกุ้ยตงเหมยได้ยินสิ่งที่กุ้ยซื่อพูด นางก็กระทืบเท้าตึงตัง ใบหน้าของนางบิดเบี้ยวและมุ่ยปากอย่างไม่พอใจ
“แม้ว่าพี่สาวของเจ้าจะช่วยชีวิตลูกชายของเถ้าแก่หลี่เอาไว้ แต่พวกเขาก็ได้แสดงความขอบคุณมาแล้ว สิ่งที่เจ้าสวมใส่ในตอนนี้ก็เป็นสิ่งที่เถ้าแก่หลี่ให้มาในเวลานั้น” กุ้ยซื่อกล่าวอย่างชอบธรรม
“หึ มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ใครจะสน!” กุ้ยตงเหมยพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม
ผู้คนก็เป็นเช่นนั้น มีทั้งอิจฉาและไม่อิจฉา
ธรรมชาติของคนนั้นโลภและไม่มีวันพอใจ
เหมือนกับกุ้ยตงเหมย
สิ่งของที่เถ้าแก่หลี่ส่งมาในเวลานั้น คือของที่กุ้ยตงเหมยไม่เคยมี แต่พอได้มันมา เมื่อมีสิ่งล่อตาล่อใจที่ใหญ่กว่า นางก็คิดว่าสิ่งที่ได้รับมาก่อนหน้านี้เป็นเพียงแค่เศษเล็กเศษน้อย
กุ้ยซื่อโกรธมาก นางชี้ไปที่กุ้ยตงเหมยที่ไม่เชื่อฟังด้วยนิ้วที่สั่นเทา “ตงเหมย ทำไมเจ้าถึงดื้อรั้นเช่นนี้! ข้า…” เดิมทีกุ้ยซื่อไม่ต้องการพูดถ้อยคำที่โหดเหี้ยม แต่ตอนนี้ต้องทำเพื่อชื่อเสียงของกุ้ยชุนเจียว นางจึงต้องตักเตือนกุ้ยตงเหมย “เจ้าไปหาเถ้าแก่หลี่ไม่ได้ หากเจ้าไปก็อย่าโทษแม่ของเจ้าที่ไร้ความปรานี!”
“ท่านแม่ ท่านจะทำอะไร?” กุ้ยตงเหมยตระหนกตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินคำขู่ของกุ้ยซื่อ
แค่ไปหาคนที่ครอบครัวของตนมีบุญคุณด้วย ทำไมกุ้ยซื่อถึงบอกเช่นนั้นกัน เมื่อกุ้ยตงเหมยได้ยิน นางก็โกรธขึ้นมาในทันที
นางชี้ไปที่ใบหน้าของกุ้ยซื่อด้วยความไม่พอใจและตะโกนว่า “ท่านแม่ แค่ไปหาเถ้าแก่หลี่เองไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงต้องทำราวกับว่าข้าจะไปเอาชีวิตเขาด้วย! ข้าก็ทำเพื่อครอบครัวนี้อยู่ แต่ท่านกลับดุด่าข้าและจะแตกหักกับข้าอีก!”
กุ้ยซื่อเป็นทุกข์มากเช่นกันเมื่อเห็นท่าทางที่ตีโพยตีพายของลูกสาว
นางทั้งสองเป็นลูกในไส้ ดังนั้นเพื่อรักษาชื่อเสียงของกุ้ยชุนเจียว นางก็จำเป็นต้องจัดการกับกุ้ยตงเหมย
เด็กคนนี้มีนิสัยดื้อรั้นและไม่มีเหตุผล ดังนั้นนางต้องเกลี้ยกล่อมให้ดี
กุ้ยซื่อรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อเอาใจกุ้ยตงเหมย ดังนั้นนางจึงโกหกและเกลี้ยกล่อมว่า “พี่สาวของเจ้าเป็นคนช่วยชีวิตลูกชายของเถ้าแก่หลี่ ดังนั้นจึงต้องให้พี่สาวเจ้าไปหาเถ้าแก่หลี่ด้วยตัวเอง แต่เพราะพี่สาวของเจ้ายังไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องไปหาเถ้าแก่หลี่ หากนางมีความคิดดี ๆ นางก็จะไปหาเถ้าแก่หลี่เอง!”
ความตั้งใจดั้งเดิมของกุ้ยซื่อคือการบอกกุ้ยตงเหมยว่าพี่สาวของนางช่วยชีวิต หากจะไปหาเถ้าแก่หลี่ก็ต้องให้พี่สาวเป็นคนไปด้วยตัวเอง หากพวกเราไปแทน มันจะดูไม่เหมาะสม
แต่สำหรับกุ้ยตงเหมย นางไม่ได้เข้าใจเช่นนั้นเลย
เมื่อกุ้ยตงเหมยได้ยินสิ่งที่กุ้ยซื่อพูด นางรู้สึกเพียงว่าสมองจะระเบิดออกมา นางจ้องมองไปที่กุ้ยซื่ออย่างว่างเปล่า ฟังสิ่งที่กุ้ยซื่อเพิ่งพูด!
พี่สาวเป็นคนช่วยไว้เลยต้องให้พี่สาวไป การให้คนอื่นไปมันไม่เหมาะสมหรือ!
กุ้ยตงเหมยผลักกุ้ยซื่อ ชี้ไปที่นางแล้วตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “ท่านแม่ ตอนนี้ท่านก็เป็นห่วงแค่ท่านพี่เท่านั้น เป็นเพราะท่านพี่กลายเป็นผู้มีพระคุณของเถ้าแก่หลี่ใช่หรือไม่ ท่านแม่จึงคิดว่าท่านพี่เป็นคนที่สำคัญมาก และตอนนี้ก็ไม่ต้องการข้าอีกต่อไป!”
“ท่านพี่ไม่มีเรื่องอะไรกับเถ้าแก่หลี่ แต่ข้าที่เป็นน้องสาวมี!” กุ้ยตงเหมยชี้ตัวเองอย่างโกรธเคืองและคำราม “แต่ท่านแม่ก็สนใจแค่ท่านพี่เท่านั้น ไม่คิดถึงข้าเลยสักนิด!”
“เจ้า…” ใบหน้าของกุ้ยตงเหมยเต็มไปด้วยความโกรธ นางชี้ไปที่กุ้ยซื่อด้วยนิ้วที่สั่นเทา ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “ท่านแม่คิดว่าท่านพี่เป็นลูกสาวของท่านแม่ และข้าเป็นคนที่ถูกเก็บมาเลี้ยง!”
สีหน้าของกุ้ยซื่อเปลี่ยนไปแล้ว ใบหน้าของนางซีดเผือด ไม่เพียงแต่เศร้ากับสิ่งที่กุ้ยตงเหมยพูด แต่ยังโกรธกับสิ่งที่กุ้ยตงเหมยพูดเช่นกัน
กุ้ยซื่อต้องการให้กุ้ยตงเหมยยอมแพ้และไม่ได้ไปหาหลี่ฝาน นางจึงตวาดอย่างดุดันว่า “ตงเหมย เจ้าต้องลบความคิดเมื่อครู่นี้ทิ้งไปเสีย!”
กุ้ยซื่อมีแววตาดุร้าย แต่ในแววตาที่ดุร้ายนั้นก็มีร่องรอยของคำขอโทษให้กุ้ยตงเหมยเช่นกัน “ตงเหมย มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด พ่อเจ้าและข้ากำลังมีปัญหา!”
“ปัญหา?” เมื่อกุ้ยตงเหมยได้ยินคำเหล่านี้ราวกับฟังเรื่องตลก “ท่านแม่มีปัญหาอะไร? ตอนนี้ท่านแม่ก็สบายดีและท่านพี่ก็มีคนคอยสนับสนุน แน่นอนว่าในอนาคตท่านแม่ก็จะชอบท่านพี่มากขึ้น! หากพี่สาวได้ดิบได้ดี ท่านแม่ก็จะมีความสุข แล้วท่านแม่ยังจะมีปัญหาอะไรอีกเล่า!”
