บทที่ 490 กุ้ยตงเหมยไปหาหลี่ฝาน
บทที่ 490 กุ้ยตงเหมยไปหาหลี่ฝาน
กุ้ยซื่อตะลึงและรู้สึกว่าเด็กคนนี้เป็นคนดื้อรั้น ในใจของนางก็คุกรุ่นไปด้วยความโกรธขึ้นมา “ข้าจะบอกเจ้าไว้ว่า เจ้าอย่าใช้ความคิดที่คดเคี้ยวเหล่านี้ไปหาหลี่ฝาน จะไปหรือไม่ไปหาหลี่ฝาน หรือจะไปหาหลี่ฝานด้วยเรื่องอะไร ก็มีเพียงพี่สาวของเจ้าเท่านั้นที่ทำได้!”
กุ้ยตงเหมยหัวเราะเสียงเย็น ครั้นเห็นกุ้ยซื่อที่กำลังตัวสั่นด้วยความเดือดดาล ขณะที่กุ้ยซื่อกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง กุ้ยตงเหมยก็รีบวิ่งออกจากห้องไป และทันทีที่ผ่านหัวมุมก็มองไม่เห็นเงาของกุ้ยตงเหมยอีกต่อไป
กุ้ยซื่อก็วิ่งออกไปและพยายามที่จะหยุดกุ้ยตงเหมย แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เหงา เกรงว่ากุ้ยตงเหมยคงหลบไปกับกลุ่มเด็กผู้หญิงเหล่านั้นแล้ว
กุ้ยซื่อส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดต่อกุ้ยตงเหมย
เมื่อกลับถึงบ้าน กุ้ยชุนเจียวก็บังเอิญยืนอยู่ในห้องหลักด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย
เมื่อเห็นกุ้ยซื่อกลับมา ปากของนางก็กระตุก “ท่านแม่…”
กุ้ยซื่อตอบรับอย่างขอไปที โดยไม่สนใจกุ้ยชุนเจียวและนั่งลง
ความไม่พอใจคุกรุ่นอยู่ในใจ นางกำลังไม่พอใจกุ้ยชุนเจียว
เนื่องจากเรื่องของกุ้ยชุนเจียว กุ้ยตงเหมยจึงมีความคิดเห็นและความคิดเกี่ยวกับกุ้ยซื่อและกุ้ยสวิ้นเหอเช่นนี้
เฮ้อ หัวใจของกุ้ยซื่อเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ลูกทั้งสองคนนี้ล้วนทำให้นางไม่สบายใจทั้งสิ้น
กุ้ยชุนเจียวอยู่ในห้องจึงได้ยินการทะเลาะกันระหว่างกุ้ยซื่อและกุ้ยตงเหมย เมื่อเห็นทุกถ้อยคำล้วนปกป้องตัวเอง นางพลันรู้สึกซาบซึ้งใจ
เนื่องจากกุ้ยตงเหมยไม่รู้เรื่อง กุ้ยชุนเจียวจึงโกรธเช่นกัน
แต่ในสถานการณ์ตอนนั้น กุ้ยชุนเจียวไม่สามารถออกมาได้ หากนางออกมา กุ้ยตงเหมยคงจะบังคับตนเองให้ไปหาหลี่ฝานอย่างแน่นอน
“ท่านแม่…” กุ้ยชุนเจียวยืนนิ่งอยู่นาน เมื่อเห็นกุ้ยซื่อก้มศีรษะเล็กน้อยและไม่พูดอะไร ในใจของนางก็ประหม่าและรู้สึกกลัวเล็กน้อยจึงรีบถามว่า “ท่านแม่ ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่! เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น…”
กุ้ยชุนเจียวลังเลที่จะเอ่ยออกมา หัวใจของนางเต็มไปด้วยความโกรธ การปิดกั้น ความอัปยศ และความขุ่นเคือง
ผู้ร้ายในเรื่องนี้ทั้งหมดคือตัวนางเอง
หากไม่ใช่เพราะตนเอง เถ้าหลี่จะเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้อย่างไร หากไม่มีสิ่งล่อตาล่อใจของเถ้าแก่หลี่ กุ้ยตงเหมยจะโลภในความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งจากการยุยงของผู้อื่นได้อย่างไร
“เฮ้อ…” กุ้ยซื่อรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีกังวลใจและหวาดกลัวของกุ้ยชุนเจียว “ชุนเจียว ข้าสบายดี ข้าก็แค่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย!”
หัวใจของกุ้ยซื่อจะไม่อึดอัดได้อย่างไร!
ประการแรก นางไม่ยอมให้กุ้ยตงเหมยไปหาหลี่ฝาน นั่นจึงทำให้กุ้ยตงเหมยไม่สบายใจ ประการที่สอง หากนางสัญญากับกุ้ยตงเหมยว่าจะไปหาหลี่ฝาน เช่นนั้นหลี่ฝานก็จะไม่มีความสุข และหากเขาพูดสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานั้นออกมา เกรงว่าชีวิตของกุ้ยชุนเจียวจะถูกทำลาย
หัวใจของกุ้ยซื่อว้าวุ่น เด็กทั้งสองล้วนทำให้นางไม่สบายใจ
ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าความโกรธของกุ้ยตงเหมยจะหายไป!
“ท่านแม่ ท่านคิดว่าตงเหมยจะไปหาเถ้าแก่หลี่จริง ๆ หรือ?” กุ้ยชุนเจียวรู้สึกกลัวเล็กน้อยราวกับว่ามีบางอย่างกำลังจะระเบิดออกมาจากอกของนาง
“แน่นอนว่าไม่!” กุ้ยซื่อพูดพร้อมกับถอนหายใจยาว “ตงเหมยยังเด็กอยู่ หลายวันมานี้ พ่อกับแม่จิตในไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะเป็นห่วงน้องสาวของเจ้า นางยังเด็กนัก เป็นเรื่องที่เข้าใจได้หากจะมีความคิดเช่นนี้!”
กุ้ยซื่อถอนหายใจและมองกุ้ยชุนเจียวอย่างมั่นใจ “ชุนเจียว ไม่ต้องกังวล! น้องสาวของเจ้าจะไม่ไปวุ่นวายแน่นอน! เมื่อนางกลับมา แม่จะพูดกับนางดี ๆ!”
เมื่อเห็นว่ากุ้ยซื่อได้กล่าวไว้เช่นนี้ กุ้ยชุนเจียวก็พยักหน้าตอบรับ
แต่กุ้ยซื่อรอจนพระอาทิตย์ตกดิน แต่กุ้ยตงเหมยก็ไม่กลับมา
กุ้ยซื่อกังวล แต่กุ้ยชุนเจียวกังวลมากกว่า
ดึกมากแล้ว กุ้ยตงเหมยหายไปไหนกันแน่?
หัวใจของกุ้ยซื่อเป็นกังวลเล็กน้อย ประการแรก นางกลัวว่ากุ้ยตงเหมยจะวิ่งไปในเมืองเพื่อไปหาหลี่ฝาน ประการที่สอง นางกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับกุ้ยตงเหมย นี่ก็ผ่านไปวันหนึ่งแล้ว ทำไมนางถึงยังไม่กลับมาอีก!
กุ้ยซื่อและกุ้ยชุนเจียวรีบแยกย้ายกันออกไปตามหากุ้ยตงเหมย
หลังจากค้นหาทุกซอกทุกมุมของหมู่บ้าน กระทั่งไปหาเด็กหญิงที่มักจะติดต่อกับกุ้ยตงเหมยเพื่อถามข่าวคราวของนาง
กุ้ยตงเหมย นางไปหาหลี่ฝานจริง ๆ
“ตงเหมยบอกว่านางจะไปที่ร้านจิ่นฝูเพื่อไปหาเถ้าแก่หลี่ นางยังยืมเงินข้าไปและบอกว่าจะจ่ายคืนให้สองเท่า!” สีหน้าของเด็กหญิงเต็มไปด้วยการตั้งตารอ “ตงเหมยยังพูดอีกว่า หากเป็นไปด้วยดี ก็จะเอาผ้าเช็ดหน้ามาให้อีก!”
ในที่สุดสมองของกุ้ยชุนเจียวและกุ้ยซื่อก็ระเบิดออกมา
กุ้ยตงเหมยผู้นี้ไปหาหลี่ฝานจริง ๆ
และนางก็ไปเป็นเวลาหนึ่งวันแล้ว ดูเหมือนว่าหลังจากออกจากบ้าน กุ้ยตงเหมยก็ไปหาเด็กหญิงผู้นี้ หลังจากยืมเงินแล้ว นางก็ตรงไปที่เมืองหลิวเจีย
แต่พวกนางรอที่บ้านเป็นเวลาหนึ่งวันแล้ว เกรงว่าตอนนี้กุ้ยตงเหมยคงได้พบกับหลี่ฝานแล้ว
“ท่านแม่…” กุ้ยชุนเจียวมองกุ้ยซื่อด้วยความตื่นตระหนก
กุ้ยซื่อหลับตาลงและโซเซไปมา หากไม่มีกุ้ยชุนเจียวคอยพยุงเอาไว้ กุ้ยซื่อคงล้มลงไปแล้ว
เมื่อเห็นว่ากุ้ยซื่อไม่ได้เอ่ยสิ่งใด กุ้ยชุนเจียวก็พูดขึ้นมา “ท่านแม่ ตอนนี้ควรทำอย่างไรดี! เกรงว่าตงเหมยคงจะได้พบกับเถ้าแก่หลี่แล้ว!” สีหน้าของกุ้ยชุนเจียวเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจและความหวาดกลัว ร่างกายของนางสั่นสะท้าน
กุ้ยตงเหมยมีนิสัยอย่างไร ตนเองเป็นพี่สาวจะไม่รู้ได้อย่างไร!
หากเถ้าแก่หลี่โกรธเคืองขึ้นมา เมื่อถึงเวลานั้นเรื่องที่กุ้ยชุนเจียวหนีไปกับใคร และขอให้เขามาช่วยก็จะถูกเปิดเผย หากเป็นเช่นนั้น เกรงว่าไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ผู้คนในหมู่บ้านอู๋ซีก็จะรู้เรื่องราวทั้งหมด
ตอนนั้นคนในหมู่บ้านจะมองนางอย่างไร!
เด็กสาวอายุสิบกว่าปีหนีไปกับชายหนุ่ม คนในหมู่บ้านจะพูดทิ่มแทงนางเช่นไร!
ตอนนั้นทั้งหมู่บ้านอู๋ซีและอีกหลายหมู่บ้านข้าง ๆ คงจะรู้ว่ามีกุ้ยชุนเจียวที่ไร้ยางอายอยู่ในหมู่บ้านอู๋ซีหนีไปพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่ง ในเวลานั้นตนเองจะเผชิญหน้าและอยู่บนโลกนี้ต่อได้อย่างไร!
ทันทีที่กุ้ยชุนเจียวคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางก็ร้องไห้คร่ำครวญ ปล่อยมือกุ้ยซื่อและวิ่งไปที่แม่น้ำ
กุ้ยซื่อที่เพิ่งหายจากอาการตกใจ เมื่อเห็นว่ากุ้ยชุนเจียววิ่งไปทางแม่น้ำด้วยใบหน้าที่สิ้นหวัง เกรงว่าเด็กคนนี้คงจะคิดไม่ตกและกำลังจะทำอะไรโง่ ๆ เป็นแน่!
นางรีบวิ่งตามไปและตะโกนว่า “ชุนเจียว กลับมา กลับมา!”
กุ้ยชุนเจียวไม่ได้ฟังสิ่งที่กุ้ยซื่อเอ่ย นางวิ่งไปที่แม่น้ำโดยไม่ลดฝีเท้า ในตอนนี้หัวใจของนางมีเพียงการสูญเสียทั้งสถานะและชื่อเสียงของตนเอง และมีเพียงฉากที่ทุกคนนินทาและเรียกนางว่าหญิงแพศยา
