บทที่ 502 จับกุมบ้านใหญ่ตระกูลกู้
บทที่ 502 จับกุมบ้านใหญ่ตระกูลกู้
คนรับใช้พยักหน้า “อย่างได้กังวลไป ข้าจะไม่บอกเจ้าของร้าน! ทุกวันมีคนมาแกล้งเป็นญาติ เป็นสหาย และผู้มีพระคุณของเถ้าแก่มากมาย หากต้องมาพบทุกคน เถ้าแก่คงไม่ต้องเปิดร้านทำกิจการกันแล้ว” คนรับใช้มีสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม ราวกับว่ากุ้ยตงเหมยเป็นคนโกหก
ทันทีที่กุ้ยตงเหมยได้ยินสิ่งที่เขาพูด ดวงตาของนางก็เบิกกว้างขึ้นและเท้าของนางก็เตะต่อไปราวกับว่านางต้องการชำระบัญชีกับคนรับใช้ผู้นั้น ปากของนางถูกกุ้ยซื่อปิดไว้แน่นโดยไม่มีช่องว่างใด ๆ เลย คำพูดที่พูดออกมากลายเป็นเสียงคร่ำครวญ
กุ้ยซื่อและกุ้ยสวิ้นเหอร่วมมือกันผูกกุ้ยตงเหมยไว้กับเกวียนวัว จากนั้นจึงขับเกวียนกลับบ้านโดยไม่หยุดพัก
คนรับใช้มองดูจนกว่าเขาจะแน่ใจว่าคนกลุ่มนั้นออกไปแล้วจริง ๆ เขาก็สะบัดผ้าบนบ่าของเขาและเดินเข้าไปในร้านจิ่นฝู
หลังจากเข้ามา คนรับใช้ก็เดินตรงไปที่ชั้นสอง ผลักประตูเข้าไปและเห็นหลี่ฝานนั่งอยู่หลังโต๊ะพลางอ่านหนังสือที่ถืออยู่ในมือ
เมื่อเห็นใครบางคนเข้ามา หลี่ฝานก็เอ่ยถาม “ไปแล้วหรือ?”
“ตามคำที่เถ้าแก่พูด พวกนั้นไปแล้ว!” คนรับใช้อธิบายสิ่งที่กุ้ยซื่อพูดแก่หลี่ฝานฟัง และเขายังพูดถึงจมูกที่ฟกช้ำและใบหน้าที่บวมเป่งของกุ้ยตงเหมยอีกด้วย
หลี่ฝานพยักหน้าและกล่าวว่า “ตระกูลเจียงมีอำนาจ แต่แม่นางผู้นี้กลับไปทำให้ฮูหยินขุ่นเคือง! หึ…”
คนรับใช้ตอบรับและบอกหลี่ฝานเกี่ยวกับคำพูดและการกระทำที่หยาบคายของกุ้ยตงเหมยที่ร้านจิ่นฝูในวันนี้
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ หลี่ฝานก็พูดด้วยสีหน้าว่างเปล่า “หากในอนาคต นางยังมาอีกก็ให้ไล่นางออกไป!” คนรับใช้ตอบรับ จากนั้นจึงทำความเคารพและเดินออกไป
หลี่ฝานวางหนังสือในมือลง สีหน้าของเขาก็พลันไม่มีความสุข
กุ้ยตงเหมยมาที่นี่อย่างเร่งรีบ และถูกพากลับไปที่หมู่บ้านอู๋ซีโดยกุ้ยซื่อพร้อมกับอาการบาดเจ็บจากการถูกทุบตี
ไม่ต้องพูดถึงตระกูลกุ้ย แต่มาพูดถึงบ้านหลังใหญ่ตระกูลกู้ดีกว่า
กู้ซินเถารอคอยเจียงหย่วน แต่ไม่ได้รอถึงวันที่เจียงหย่วนมาก็มีคนจากตระกูลเจียงและคนจากทางการมาหาที่บ้าน
พวกเขาบุกเข้าไปในบ้านของครอบครัวกู้ราวกับเข้าไปในดินแดนที่ไม่มีผู้ใด
ที่บ้านของครอบครัวกู้ พวกเขาค้นข้าวของทุกกล่อง และแม้แต่โคลนในบ้านก็ไม่เว้น
ครอบครัวกู้ถูกค้นทุกซอกทุกมุม และทุกสิ่งที่กู้ซินเถาซ่อนไว้นั้นก็ถูกขุดขึ้นมาโดยคนจากตระกูลเจียง
ครอบครัวกู้เคยเห็นการบุกรุกเช่นนี้เสียเมื่อไรกัน พวกเขากำลังพักผ่อนอยู่ที่บ้าน แต่ใครจะรู้ว่าคนกลุ่มนี้จะพังประตูเข้ามา กู้ซินเถาและซุนซื่อไม่มีเวลาแม้แต่จะสวมเสื้อผ้าก็ถูกคนกลุ่มนี้ไล่ออกมาที่ลานหน้าบ้าน
กู้จือเหวินและกู้ฉวนลู่ก็เช่นกัน หลังจากที่พวกเขาสวมเสื้อชั้นกลาง พวกเขาก็ถูกไล่ไปที่ลานด้านหน้าบ้าน
คนเหล่านี้จุดไฟและล้อมรอบกู้ฉวนลู่และคนอื่น ๆ เอาไว้
เมื่อกู้ซินเถาเห็นฉากดังกล่าว นางก็ตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัว
กู้ฉวนลู่ก็รู้จักคนในกลุ่มนั้นเช่นกัน เมื่อเห็นว่ามีคนจากทางการมา เขาก็ถอนหายใจและคิดว่าทำไมพวกเขาถึงมากับตระกูลเจียงได้ ดังนั้นเขาจึงเอ่ยถามทันที
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครมองมาที่เขา คนที่มีความสนิทสนมกับกู้ฉวนลู่เล็กน้อยในวันธรรมดาจึงลดเสียงลงและพูดว่า “ตระกูลเจียงบอกว่าเจ้าขโมยของของพวกเขาไป ดังนั้นพวกเขาจึงส่งคนมาตามหามัน!”
ว่าอย่างไรนะ? ขโมยอะไร? พวกเขาขโมยของมาจากตระกูลเจียงเมื่อไรกัน?
นั่นเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!
ใบหน้าของกู้ฉวนลู่เปลี่ยนไปทันที ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยถามเพิ่มเติม แต่เขาก็ได้ยินใครบางคนตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า “พบแล้ว พบแล้ว”
ผ่านไปครู่หนึ่ง มีคนออกมาพร้อมกับกล่องเล็ก ๆ หลายกล่องแล้ววางลงบนพื้นอย่างระมัดระวัง
ผู้นำคือหญิงรับใช้ชราของตระกูลเจียงที่ปัดฝุ่นออกจากบนกล่อง จากนั้นจึงเปิดกล่องและเห็นว่าข้างในมีแจกันกับหยกโบราณที่หายไป รวมทั้งภาพตัวอักษรและภาพวาด
เมื่อกู้ซินเถาเห็นว่าพวกเขาได้ขุดสิ่งที่นางพยายามอย่างหนักเพื่อซ่อนมัน นางก็ตะโกนทันทีว่า “นั่นเป็นของของข้า ทำไมเจ้าถึงต้องมาแตะสิ่งของของข้าด้วย!”
แววตาของหญิงรับใช้เย็นเยียบ นางเหลือบมองกู้ซินเถา และกู้ซินเถาก็แข็งค้างไปทันที “ของของเจ้างั้นหรือ เห็นได้ชัดว่าเป็นสมบัติของตระกูลเจียง หลักฐานคาตาอยู่เช่นนี้ ดูสิว่าเจ้าจะพูดอะไรได้อีก!”
หลังจากพูดจบ นางก็หันไปพูดอย่างเย่อหยิ่งกับคนจากทางการ “ของในห้องของฮูหยินของข้าที่หายไปได้รับการจดทะเบียนแล้ว ข้าจะส่งคนไปตรวจสอบของที่หายไปทั้งหมดอย่างละเอียด!”
อะไรกัน? ฮูหยินเจียงสูญเสียอะไรบางอย่าง? สิ่งเหล่านี้คืออะไร?
นี่มันชัดเจน…
เห็นได้ชัดว่าสิ่งนี้เจียงหย่วนเป็นคนมอบให้นาง!
ทันทีที่กู้ซินเถาได้ยินว่าตนเองกลายเป็นขโมย นางก็ตะโกนด้วยเสียงแหบแห้งทันทีว่า “ข้าไม่ใช่ขโมย เจียงหย่วนมอบสิ่งเหล่านี้ให้ข้า หากไม่เชื่อข้าก็ให้ไปถามเจียงหย่วนเอาเอง สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่เขาให้ข้ามาทั้งนั้น!”
ซุนซื่อที่อยู่ข้าง ๆ น้ำตาไหลลงมาราวกับหยาดฝน และพูดว่า “ใช่แล้ว ใช่แล้ว นายน้อยเจียงเป็นคนมอบสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดมาให้พวกเรา เขาเป็นคนให้มาทั้งหมด เราจะไปที่บ้านตระกูลเจียงเพื่อขโมยของได้อย่างไร? แม้แต่ประตูบ้านยังไม่เคยก้าวเข้าไปเลยสักครั้ง!”
“หึ…” หญิงรับใช้ชราพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “แม่นางกู้ ฮูหยินของข้าจะไปถามนายน้อยเอง แต่สำหรับตอนนี้ เจ้าเป็นคนที่ขโมยของของฮูหยิน หากมีอะไรจะพูดก็ให้ไปพูดที่โรงศาลแล้วกัน!”
“ข้าไม่ไป ข้าไม่ไป!” กู้ซินเถาพยายามดิ้นรนและพูดว่า “ข้าต้องการพบนายน้อยเจียง เขาเป็นคนมอบของเหล่านี้ให้ข้า ข้าไม่ได้ขโมยมัน แต่เป็นนายน้อยเจียงที่ให้มา!”
“ไร้สาระ!” ทันทีที่หญิงรับใช้ชราได้ยิน นางก็ปฏิเสธทันที “เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งเหล่านี้ราคาเท่าไร? เกรงว่าจะสามารถซื้อบ้านที่พังยับเยินของเจ้าได้สักสามหลัง นายน้อยของข้าไม่มีความเกี่ยวข้องกับเจ้า แล้วจะมอบของมากมายเช่นนี้ให้เจ้าได้อย่างไร! ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าจะให้อะไรแก่เจ้าจริง นายน้อยของข้าก็จะบอกแม่ของเขา หากฮูหยินเห็นด้วย นายน้อยของข้าถึงจะสามารถให้ได้ หากฮูหยินไม่เห็นด้วยก็อย่าแม้แต่จะคิด!”
หญิงรับใช้ชราชี้มาที่สิ่งของแล้วพูดด้วยความโกรธว่า “ของพวกนี้อยู่ในโกดังของฮูหยิน หากไม่ใช่เพราะฮูหยินอยากจะตกแต่งบ้านใหม่ เกรงว่าก็คงจะยังไม่รู้ว่ามีของหลายอย่างในโกดังที่หายไป! หึ ๆ แม่นางกู้ช่างโลภเสียจริง!”
“ไม่ ๆ นายน้อยเจียงส่งสิ่งเหล่านี้มาจริงๆ!” กู้ซินเถาก้าวไปข้างหน้า และกำลังจะดึงเสื้อผ้าของหญิงรับใช้ชรา แต่ด้วยแรงที่หญิงรับใช้ชราสะบัด กู้ซินเถาก็ล้มลงกับพื้นทันที เมื่อซุนซื่อเห็นว่ากู้ซินเถาล้มลงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุงนางขึ้นมา
