บทที่ 508 ชวนหมอหม่าไปดูคนป่วย
บทที่ 508 ชวนหมอหม่าไปดูคนป่วย
ใบหน้าของกุ้ยตงเหมยแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น เมื่อคิดว่านางจะสามารถไปหาฉินเย่จือเพื่อทักทายเขา ทั้งยังสามารถทิ้งความประทับใจดี ๆ ในหัวใจของฉินเย่จือด้วย
กู้เสี่ยวหวานเองก็เพิ่งจะออกจากบ้านไปด้วย นี่เป็นโอกาสครั้งเดียวในชีวิต โอกาสที่ดี!
ยิ่งกุ้ยตงเหมยคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไร นางก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น นางคิดทันทีว่านางจะเผชิญหน้ากับฉินเย่จือเพียงลำพังด้วยความอ่อนโยนเหมือนสายน้ำ
ฉินเย่จือไม่สบาย ดังนั้นต้องไปหาหมอหม่า!
ใช่ ไปหาหมอหม่าก่อนแล้วสั่งยา!
นางไปพบหมอหม่าทันที
หมอหม่าเห็นว่ากุ้ยตงเหมยมาซื้อยาเพราะไม่สบาย แต่หลังจากฟังอยู่นาน เขาก็ไม่เข้าใจว่ากุ้ยตงเหมยต้องการยาชนิดใด!
“ตงเหมย ข้ามียารักษาลมหนาว ลมร้อน และบาดเจ็บจากการหกล้ม ตราบใดที่เป็นอาการป่วยหรือบาดเจ็บเล็กน้อยก็บอกได้ ข้าก็มียาเตรียมไว้ที่นี่เช่นกัน แต่เจ้าพูดแค่ขอยาแก้ไม่สบาย ข้าไม่มีให้หรอก! มันไม่สบายแล้วไม่สบายอย่างไรเล่า?” หลังจากฟังอยู่นาน หมอหม่าก็ไม่เข้าใจว่ากุ้ยตงเหมยต้องการอะไร และพูดอย่างเขินอายเล็กน้อยว่า “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าต้องการอะไรจริง ๆ มิฉะนั้น เจ้าพาผู้ป่วยมาที่นี่หรือให้ข้าไปที่นั่นแทน!”
ก่อนที่จะได้รอคำตอบของกุ้ยตงเหมย หมอหม่าก็มองดูกุ้ยตงเหมยอย่างสงสัย เห็นใบหน้าแดงก่ำของกุ้ยตงเหมย นางยิ้มอย่างมีความหมาย “ตงเหมย หรือเจ้าโตเป็นสาวแล้วรึ?”
คำว่าโตเป็นสาวที่หมอหม่ากล่าวย่อมถามกุ้ยตงเหมยว่าระดูมาใช่หรือไม่ ถ้าระดูมาก็หมายความนางจะเป็นหญิงสาว และนางจะสามารถแต่งงานและมีลูกได้
กุ้ยตงเหมยไม่รู้ว่าโตเป็นสาวคืออะไร เมื่อนางได้ยินคำพูดของหมอหม่าก็ประหลาดใจเล็กน้อย
ภรรยาของหมอหม่าจึงกระซิบบางคำที่หูของกุ้ยตงเหมย ก่อนเห็นกุ้ยตงเหมยหน้าแดงก่ำไปถึงโคนหูของนาง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเขินอาย เหลือบมองภรรยาของหมอหม่าอย่างโกรธจัด แล้วพูดอย่างทั้งโกรธและเขินอาย “ท่าน น่ารำคาญจริง ๆ!”
หมอหม่าอับอายเล็กน้อย “แม่นาง เหตุใดต้องเขินอายเพียงนี้? นี่เป็นอุปสรรคที่ผู้หญิงทุกคนต้องเจอ!”
ใบหน้าของกุ้ยตงเหมยเขินอาย ระดูของนางไม่ได้มา แต่เมื่อหมอหม่าบอกว่านางสามารถแต่งงานและมีลูกได้ ฉินเย่จือเป็นความคิดแรกที่ปรากฏในใจของกุ้ยตงเหมย
คงจะเป็นเรื่องที่วิเศษมากหากนางได้เป็นภรรยาของฉินเย่จือ และได้อยู่กับคนที่หล่อเหลาและโดดเด่นไม่ธรรมดาไปตลอดชีวิต!
กุ้ยตงเหมยเหลือบมองไปที่หมอหม่า ก่อนกระทืบเท้าแล้ววิ่งหนีไป
เมื่อเห็นหลังกุ้ยตงเหม่ยจากไป ภรรยาผู้นั้นก็พูดกับตัวเองว่า “โอ้ ข้าบอกท่านแล้ว กุ้ยตงเหม่ยคนนี้คงไม่ได้ถูกล่อลวงใช่ไหม? ดูท่าทีเมื่อครู่สิ ใบหน้านางดูเขินอายและมีท่าทีหวั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด”
“ฮึ่ม…” หมอหม่าแค่นเสียงเย็นและพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ถ้าข้าเดาไม่ผิด คงเป็นเพราะชายหนุ่มคนนั้นจากครอบครัวของกู้เสี่ยวหวาน!”
“ใช่ ไม่น่าแปลกใจเลย!” หมอหม่ากล่าวว่า “ถ้าข้าอายุน้อยกว่านี้สักสิบสองปี ข้าเกรงว่าข้าจะต้องหลงรักเด็กหนุ่มคนนั้น ในหมู่บ้านของพวกเราจะมีใครจะหน้าตาเทียบเขาได้บ้าง หน้าตาเช่นนั้น รูปร่างเช่นนั้น นิสัยเช่นนั้น จิ๊ ๆ ไม่รู้ว่ามีกี่คนถูกล่อลวง!”
หมอหม่าชำเลืองมองภรรยาของเขา เมื่อเห็นสายตาเป็นประกายของภรรยาตน เขาก็พูดอย่างดูถูกว่า “นั่นก็แค่เจ้าหนูหน้าขาว ต้องขอบคุณพวกเจ้าที่ตัดสินคนจากรูปลักษณ์”
“เหตุใดคนจึงเป็นเจ้าหนูหน้าขาวเล่า” พอได้ยินสามีครอบครัวตนว่าร้ายคนอื่น หมอหม่าก็อดโต้กลับไม่ได้ เจ้าหนูน้อยนี้เติบโตได้ดีและสามารถทนต่อความยากลำบากได้ แม้ว่าอาหารและที่อยู่อาศัยจะมาจากตระกูลกู้ แต่ดูคนสิ เขาตัดฟืนและหาบน้ำทุกวัน ทั้งยังตามกู้เสี่ยวหวานขึ้นไปบนภูเขาเพื่อทำงานไร่ด้วย
“เจ้าดูสิ ลูกหลานตัวน้อยนี้จะต้องกลายเป็นหายนะของหมู่บ้านของเราในอนาคตอย่างแน่นอน! ไม่รู้ว่าจะมีเด็กสาวถูกทำร้ายไปกี่คน!” หมอหม่าถอนหายใจ
เขาเคยเห็นคนมากมาย แต่เขาไม่เคยเห็นผู้ชายที่มีบุคลิกดีและหน้าตาดีขนาดนี้มาก่อน
บุรุษที่หล่อเหลาและโดดเด่นไม่ธรรมดาคนนี้ได้ปรากฏตัวขึ้นในหมู่บ้านอู๋ซีที่อยู่ห่างไกล และอาศัยอยู่ที่บ้านของกู้เสี่ยวหวาน เขาไม่รู้ว่ามันเป็นพรหรือคำสาปกันแน่!
“แม้ว่าจะเป็นหายนะ แต่ก็ควรจะเป็นกู้เสี่ยวหวานที่โชคร้ายก่อน นางพาหมาป่าเข้าไปในบ้านด้วยตัวเอง แล้วนางจะโทษคนอื่นได้อย่างไร!” หมอหม่าพูดอย่างดูถูก
“กู้เสี่ยวหวานก็เป็นสาวตัวโตแล้วด้วย อีกไม่กี่ปีข้างหน้านางจะปักปิ่น แต่นางกลับปล่อยชายหนุ่มไว้ในบ้าน ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่!” หมอหม่าบ่นอย่างนึกอิจฉาเล็กน้อย
พูดแล้วในใจก็รู้สึกอิจฉาเล็ก ๆ อิจฉาที่ไยตอนนั้นนางไม่เจอของดีเช่นนี้!
“ฟังน้ำเสียงของเจ้าแล้ว กำลังนึกอิจฉาอยู่นิดหน่อยใช่ไหม?” หมอหม่าเห็นความอิจฉาบนใบหน้าของภรรยาตนแล้วหัวเราะเล็กน้อย
ขณะที่หมอหม่ากำลังจะหักล้าง นางได้ยินเสียงเบา ๆ ดังมาจากข้างนอก “ท่านหมอหม่า ท่านช่วยมากับข้าเพื่อไปพบผู้ป่วยได้หรือไม่!”
คนที่มาคือกุ้ยตงเหมยที่เพิ่งจากไปและย้อนกลับมา
กุ้ยตงเหมยได้วิ่งออกไปด้วยความเขินอาย ก่อนในใจจะรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ถ้าไม่ได้ซื้อยามาเอง แล้วจะปล่อยให้ฉินเย่จือต้องทนทุกข์อยู่ที่บ้านคนเดียวทั้งวันหรือ? เจ้าไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ กุ้ยตงเหมย!
กู้เสี่ยวหวานช่างใจร้าย! โหดร้ายที่จะทิ้งฉินเย่จือที่ป่วยเอาไว้และวิ่งไปที่เมืองตามลำพัง!
แต่ไม่เป็นไร ยิ่งกู้เสี่ยวหวานโหดร้ายมากเท่าไร ฉินเย่จือก็ยิ่งเห็นความอ่อนโยนและความเมตตาของนางมากขึ้นเท่านั้น
กุ้ยตงเหมยขอบคุณกู้เสี่ยวหวานที่ให้โอกาสที่ดีแก่ตัวเองในวันนี้
หลังจากที่กุ้ยตงเหมยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้นางก็ย้อนกลับมา คิดดูแล้วนางน่าจะพาหมอหม่าไปพบฉินเย่จือด้วยตนเอง
หลังจากที่หมอหม่าได้ยินแล้ว เขาก็ตอบทันที เก็บข้าวของแล้วเดินออกไป ก่อนจากไป เขาขยิบตากับหมอหม่าแล้วพูดว่า “ข้าบอกแล้วไง ถึงนางจะไม่ได้บอกว่าจะไปไหน แต่ข้าก็รู้สึกได้ ข้าต้องไปบ้านของกู้เสี่ยวหวานแน่ เจ้าเชื่อหรือไม่?”
เมื่อเห็นว่าสามีของนางยังคงเดิมพันสบาย ๆ กับตนก่อนจะออกไป หมอหม่าก็ไม่พอใจเล็กน้อย “ไปเถอะ อย่าให้ครอบครัวผู้ป่วยต้องรอนานเกินไป!”
หมอหม่าออกไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนเห็นกุ้ยตงเหมยยืนอยู่ที่ประตูกำลังมองมาที่ตัวเองอย่างกระตือรือร้น “ท่านหมอหม่า โปรดมากับข้า”
หลังจากที่พูดจบนางก็นำทางหมอหม่าจากไปอย่างรีบร้อน
