บทที่ 521 หาสมุนไพรห้ามเลือด
บทที่ 521 หาสมุนไพรห้ามเลือด
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าหนักหน่วง เช็ดดวงตาของนางอย่างแรงและพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “เอาล่ะ ไปกันเถอะ! เจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นต้องรีบไปพบหมอ!”
อาการบาดเจ็บที่ร่างกายของฉินเย่จือดูน่ากลัวเกินไป กู้เสี่ยวหวานไม่เคยเห็นอาการบาดเจ็บแบบนี้มาก่อน ยิ่งไปกว่านั้น อาการบาดเจ็บสาหัสดังกล่าวยังเกิดขึ้นจากการช่วยเหลือนาง ไม่เช่นนั้น ด้วยทักษะศิลปะการต่อสู้ของฉินเย่จือ เขาคงหนีรอดไปได้นานแล้ว
ทั้งหมดเป็นเพราะนาง!
ฉินเย่จือรีบหยุดกู้เสี่ยวหวานจากการช่วยพยุงเขาลงจากภูเขาและกล่าวว่า “เสี่ยวหวาน ฟังข้านะ ตอนนี้เราไม่สามารถลงจากเขาได้ ท้องฟ้ามืดสนิทและไม่รู้ว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน ถ้าเรารีบลงจากเขา เราจะไม่เพียงหลงทางเท่านั้น แต่เราอาจจะเจอกับสิ่งที่อันตรายกว่านี้ก็ได้!”
บนภูเขาแห่งนี้ กู้เสี่ยวหวานเคยได้ยินคนพูดว่ามีงูพิษและสัตว์ดุร้าย นางเข้าออกที่นี่หลายครั้ง หากแต่ไม่เคยเจอมัน
ไม่อาจกล่าวได้ว่าบนภูเขาไม่มีสัตว์ร้าย หากแต่เป็นเพราะนางโชคดี ทุกครั้งที่นางใช้เส้นทางนี้ จึงไม่ได้พบกับสัตว์ร้าย
แต่วันนี้ฝนตกอย่างโหมกระหน่ำ ทัศนวิสัยการมองเห็นจึงแย่ลง อาจทำให้หลงทางและอาจวิ่งเข้าไปในส่วนลึกของภูเขาก็ได้
ในป่านี้มีต้นไม้หนาทึบทั่วทุกหนทุกแห่ง ต้นไม้สูงตระหง่าน และไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้!
กู้เสี่ยวหวานกังวลว่านางจะพบกับสัตว์ร้ายที่ดุร้ายมากขึ้น แต่นางก็กังวลมากเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของฉินเย่จือ
บนร่างกายของฉินเย่จือ เกรงว่าจะไม่มีที่ดี ๆ เหลืออยู่ หมาป่าทั้งกัดทั้งข่วนจนเป็นรอยแผลทุกที่ ดวงตาของกู้เสี่ยวหวานร้อนผ่าวและน้ำตาก็ไหลลงมาไม่หยุด
“เสี่ยวหวาน เจ้าไม่ต้องกังวลนะ ข้าไม่เป็นอะไรจริง ๆ!” เมื่อฉินเย่จือเห็นว่าสีหน้าของกู้เสี่ยวหวานเปลี่ยนไป เขาจึงกลัวว่านางจะร้องไห้อีกครั้งและพูดว่า “นี่เป็นเพียงอาการบาดเจ็บที่ผิวหนัง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด”
“แล้วอย่างไรถึงเรียกว่าเรื่องใหญ่ล่ะ!” เมื่อเห็นฉินเย่จือปลอบโยนตนเอง กู้เสี่ยวหวานก็อดหลั่งน้ำตาไม่ได้ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความทุกข์ “เจ้าเจ็บถึงขนาดนี้ แล้วยังมาหลอกข้าว่าไม่เป็นอะไรอีก ทำไมเจ้าถึงบอกว่าไม่เป็นอะไรล่ะ!”
“คนโง่ เมื่อก่อนที่ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสก็ไม่เป็นอะไรไม่ใช่หรือ? ไม่ต้องกังวล! ข้าไม่เป็นไร!” ฉินเย่จือจูงมือกู้เสี่ยวหวานไปตลอดทาง เปลวไฟบนคบเพลิงเริ่มมอดลง
ฉินเย่จือรู้ว่าบาดแผลบนร่างกายส่งผลให้ร่างกายเจ็บปวดจนจะหมดสติ แต่ตอนนี้เขาจะต้องพากู้เสี่ยวหวานไปยังสถานที่ที่ปลอดภัย เขาจึงไม่สามารถล้มลงได้
ฉินเย่จือฝืนตัวเอง เขาต้องพากู้เสี่ยวหวานกลับไปที่ถ้ำโดยเร็วที่สุด
เมื่อเห็นความพยายามของฉินเย่จือ กู้เสี่ยวหวานก็รู้อยู่แก่ใจว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะเอาแต่ใจตัวเอง นางจึงไม่เอาแต่ใจตนเองอีก
ชีวิตคนสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด ตอนนี้นางจะไปหาดูว่ามียาสมุนไพรอะไรที่สามารถห้ามเลือดไหลได้
กู้เสี่ยวหวานหยิบคบเพลิงและเดินเข้าไปในทุ่งหญ้าข้างทางด้วยแสงอ่อน ๆ อธิษฐานว่าตนเองจะโชคดีพอที่จะพบสมุนไพรห้ามเลือดได้
เมื่อฉินเย่จือเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานเดินไปด้านข้าง เขาดึงมือนางไว้แต่ก็รั้งไว้ไม่ทัน “เสี่ยวหวาน เจ้าจะทำอะไร มันอันตราย!”
“อันตรายแค่ไหนก็ต้องไป!” กู้เสี่ยวหวานกล่าว “พี่ใหญ่ฉิน เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่นะ ข้าจะไปดูว่าบริเวณรอบ ๆ นี้มีสมุนไพรห้ามเลือดหรือไม่”
หลังจากพูดโดยไม่รอให้ฉินเย่จือตอบ นางก็แหวกหญ้าข้าง ๆ ตัว
ฉินเย่จือรู้ว่านางกำลังมองหาสมุนไพรสำหรับตนเอง เขาจึงเบิกบานใจ แต่ในป่าที่มืดมิดแห่งนี้ ใครจะรู้ว่านางจะเจออะไรบ้าง แม้ว่าในใจเขาจะมีความสุข แต่เขาก็ปล่อยให้กู้เสี่ยวหวานไปเสี่ยงคนเดียวไม่ได้!
ทางบนภูเขานั้นลื่น โดยเฉพาะเมื่อครู่ที่ฝนตกหนักมาก ถนนลื่นเช่นนี้ ถ้าบังเอิญ…
ฉินเย่จือไม่กล้าคิดเกี่ยวกับมันและพูดเสียงเบา “เสี่ยวหวาน รอข้าด้วย!”
เมื่อเขาเดินไปข้างหน้ากู้เสี่ยวหวานก็เห็นว่านางกำลังขุดอะไรบางอย่างอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นฉินเย่จือกำลังมา นางก็รีบยื่นมือออกมาและพูดว่า “พี่ใหญ่ฉิน ขอยืมกริชของเจ้าหน่อย!”
ฉินเย่จือรีบส่งกริชของตนเองให้กู้เสี่ยวหวาน และหลังจากที่นางรับมันไป นางก็ขุดสมุนไพรห้ามเลือดอย่างระมัดระวัง
ฉินเย่จือรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “นี่คืออะไร?”
“นี่เป็นสมุนไพรห้ามเลือด ตราบใดที่ผู้คนที่มาบนภูเขาและได้รับบาดเจ็บจนมีเลือดออก พวกเขาจะเคี้ยวมันและทาลงบนบาดแผล มันจะห้ามเลือดได้อย่างน่าอัศจรรย์!” ดวงตาของกู้เสี่ยวหวานสว่างไสวราวกับดวงดาว เผยให้เห็นความสุขและความตื่นเต้น
เมื่อฉินเย่จือได้ยินว่าเป็นสมุนไพรห้ามเลือด เขาจึงวางหินก้อนใหญ่ในใจลง
โชคดีที่นางพบมัน มิฉะนั้นเขากลัวจริง ๆ ว่านางจะหาเป็นเวลาหนึ่งวันและหนึ่งคืน
“เอาล่ะ เมื่อเราพบมันแล้วก็รีบไปกันเถอะ! ที่นี่อันตรายมาก! ” ฉินเย่จือดึงกู้เสี่ยวหวานขึ้น ทั้งสองพยุงกันและกัน ข้าพยุงเจ้า และเจ้าก็พยุงข้า แล้วเดินกลับไปตามทางที่พวกเขาเดินมา
เมื่อครู่ที่พวกเขาออกมา ฉินเย่จือและกู้เสี่ยวหวานต่างก็จำทางได้ พวกเขากลัวว่าถ้าฝนตกอีกครั้ง พวกเขาก็ต้องกลับมาอีกครั้ง ดังนั้นคราวนี้พวกเขาพบตีนเขาได้อย่างง่ายดาย
ฉินเย่จือหยิบงูที่ถูกตัดหัวในหญ้าเมื่อครู่ขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเขาหยิบซากงูตัวนั้นขึ้นมา กู้เสี่ยวหวานก็ควบคุมอาการคลื่นไส้ที่กำลังจะเกิดขึ้นในใจของนาง และพูดด้วยความรังเกียจว่า “ทำไมเจ้าถึงหยิบมันขึ้นมา?”
ฉินเย่จือรู้ว่ากู้เสี่ยวหวานกลัวงู แม้ว่าเขาจะไม่อยากหยิบมันขึ้นมาเลยก็ตาม แต่ทั้งสองคนไม่ได้กินอะไรเลยในช่วงเย็น เมื่อครู่พวกเขาก็ใช้พลังงานไปมาก หากพวกเขาไม่อิ่มท้อง พรุ่งนี้ร่างกายจะไม่มีเรี่ยวแรง!
“เมื่อเย็นเราไม่ได้กินอะไรเลย และตอนที่ออกไปหาอาหาร เราก็ไม่พบอะไรเลย ตอนนี้เราเลยต้องย่างงูแล้วกินมัน!”
ฉินเย่จือปลอบใจเมื่อเห็นดวงตาของกู้เสี่ยวหวานที่ดูสับสน เขาจึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องกังวล เนื้องูย่างนี้อร่อยนัก! อีกครู่หนึ่งข้าจะให้เจ้าได้ชิมฝีมือข้า!”
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกขนลุกไปทั้งตัวเมื่อคิดว่าตนกำลังจะได้กินงู
ทั้งสองกลับไปที่ถ้ำ กู้เสี่ยวหวานได้เพิ่มฟืนลงในกองไฟ และไฟในถ้ำก็สว่างขึ้น
เพื่อทายาให้กับฉินเย่จือ กู้เสี่ยวหวานจึงถอดเสื้อผ้าของฉินเย่จือออก
เมื่อเห็นว่าร่างกายของฉินเย่จือเต็มไปด้วยรอยข่วนและรอยกัด น้ำตาของกู้เสี่ยวหวานราวกับจะหลั่งหลินออกมาอีกครั้ง
ฉินเย่จือเข้าใจความรู้สึกของกู้เสี่ยวหวาน เขารู้ว่านางมีความทุกข์ใจ และหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความหอมหวาน
