บทที่ 533 กุ้ยซื่อต้องการบีบบังคับเสี่ยวหวาน
บทที่ 533 กุ้ยซื่อต้องการบีบบังคับเสี่ยวหวาน
ความโกรธสุมทรวง และนางพูดอย่างโกรธเคือง “กุ้ยตงเหมยหนีไปแล้ว พวกเจ้าก็ไปตามหาเองเถอะ! พวกเราจำเป็นต้องช่วยเจ้าด้วยหรือ?”
ครอบครัวนี้เป็นคนอย่างไร ครั้งที่แล้วพวกนางก็ช่วยกุ้ยชุนเจียวไปแล้ว เมื่อกุ้ยตงเหมยหนีไป พวกเขายังต้องการให้พวกนางไปด้วยตามหาด้วยหรือ?
กู้เสี่ยวหวานไม่ใช่คนของทางการหรือองค์กรการกุศล เวลาคนอื่นมีเรื่องก็ล้วนมาหานาง นางไม่ต้องใช้ชีวิตหรือย่างไรกัน?
เมื่อเห็นว่าใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานเหยเกไม่น่ามอง ดูเหมือนว่านางจะโกรธเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของตน กุ้ยชุนเจียวรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและนางรู้ว่ากุ้ยตงเหมยสมควรได้รับมัน นางยังตะโกนใส่ฉินเย่จือ แม้กระทั่งทำร้ายกุ้ยซื่ออย่างโหดเหี้ยมด้วยน้ำมือของนาง ทั้งยังทิ้งกุ้ยซื่อไว้เพียงลำพัง และหนีหายไปเกือบหนึ่งเดือนแล้ว ไม่รู้ว่านางไปอยู่ที่ไหนและไม่มีข่าวคราวเลยแม้แต่น้อย
กุ้ยชุนเจียวต้องอยู่บ้านดูแลกุ้ยซื่อ ดังนั้นการตามหากุ้ยตงเหมยจึงตกอยู่กับกุ้ยสวิ้นเหอ หลังจากที่กุ้ยสวิ้นเหอทำงานเสร็จ และรู้ว่ากุ้ยตงเหมยหายไป เขาก็รีบค้นหาทุกหนทุกแห่ง แต่ก็ราวกับหินจมลงไปในทะเล*[1] และไม่มีข่าวคราวเลย
“ไม่ใช่ เสี่ยวหวาน ข้าแค่คิดว่าเจ้ารู้จักผู้คนมากมาย เจ้าช่วยไปหาเถ้าแก่หลี่และดูว่าเขาสามารถช่วยได้หรือไม่” กุ้ยชุนเจียวกังวลเมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานดูเหมือนไม่อยากช่วยเลย นางกังวลจนแทบจะหลั่งน้ำตา
แม้ว่ากุ้ยชุนเจียวจะไม่ชอบพฤติกรรมของกุ้ยตงเหมย และก็รู้ว่าเด็กผู้นี้ค่อนข้างโหดเหี้ยม เห็นแก่ตัว และหยิ่งผยอง แต่นางก็เป็นน้องสาวของตนเอง!
ในช่วงเวลานี้ เนื่องจากไม่มีข่าวคราวของกุ้ยตงเหมย ความเจ็บป่วยของกุ้ยซื่อเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย และไม่รู้ว่าศีรษะได้รับการกระทบกระเทือนหรือเปล่า นางพูดเรื่องไร้สาระเป็นครั้งคราว และปากก็เรียกแต่ตงเหมย ตงเหมย
กุ้ยชุนเจียวกระวนกระวาย นางต้องการพากุ้ยตงเหมยกลับมาโดยเร็วที่สุด ด้วยวิธีนี้ ปมในหัวใจของกุ้ยซื่อจะได้รับการแก้ไขและจะหายเป็นปกติในไม่ช้า
ครอบครัวของกุ้ยซื่อก็ออกไปตามหากุ้ยตงเหมยเช่นกัน ไถ่ถามผู้คนที่รู้จักทั้งหมด โดยบอกว่าถ้าพวกเขาเห็นกุ้ยตงเหมย พวกเขาจะรีบติดต่อทันที แต่หลังจากค้นหามาหลายวัน และค้นหาทั่วเมืองหลิวเจียแล้ว แต่ก็ยังไม่พบ กุ้ยชุนเจียวคิดกับตัวเองว่ากุ้ยตงเหมยคงจะไปจากเมืองหลิวเจียแล้ว ดังนั้นนางจึงต้องการมาหากู้เสี่ยวหวาน เช่นเดียวกับการตามหาตน เถ้าแก่หลี่จะสามารถตามหากุ้ยตงเหมยได้หรือไม่
แต่คราวนี้กุ้ยชุนเจียวคิดผิด กู้เสี่ยวหวานเป็นคนดี แต่นางไม่ใช่คนที่ทำดีไปทั่ว!
ครั้งที่แล้วเพื่อช่วยกุ้ยชุนเจียว กู้เสี่ยวหวานได้หาหลี่ฝานสองครั้งและเขาก็ช่วยสองครั้ง แต่แล้วอย่างไรเล่า?
นอกจากได้รับคำขอบคุณแล้ว ยังได้รับอะไรอีกบ้าง?
สิ่งที่หลี่ฝานมอบให้คือศักดิ์ศรี เกียรติยศ และเงิน แต่นางได้อะไร?
อย่างไรก็ตาม มันเป็นกุ้ยตงเหมยที่ไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้ ดังนั้นนางจึงไปที่ประตูเพื่อรบกวนหลี่ฝาน เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกค่อนข้างอึดอัด กุ้ยตงเหมยผู้นี้ทำทุกอย่างเพื่อสิ่งนี้ ถ้ากู้เสี่ยวหวานไปขอร้องหลี่ฝานเพื่อตามหานางจริง ๆ ตนเองจะพึ่งพาหลี่ฝานไปตลอดชีวิตของตนเลยหรือไม่?
ดังนั้นกู้เสี่ยวหวานจึงได้รับบทเรียนประเภทนี้เป็นครั้งแรก และนางจะไม่ทำเช่นนั้นเป็นครั้งที่สองแน่นอน
“เป็นไปไม่ได้ กุ้ยชุนเจียว ข้าแนะนำให้เจ้ายอมแพ้กับเรื่องเถ้าแก่หลี่เสียเถิด ข้าจะไม่รบกวนเถ้าแก่หลี่อีก! เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจว่าเป็นเพราะเรื่องของเจ้า กุ้ยตงเหมยใช้สิ่งนี้เพื่อข่มขู่เถ้าแก่หลี่ แต่เรื่องนี้ใครเป็นคนช่วยใครกันแน่ กุ้ยตงเหมยไม่รู้ แต่เจ้ารู้ดี เจ้าไม่ช่วยหยุดนางก็ไม่เป็นไร แต่กลับปล่อยให้กุ้ยตงเหมยไปหาเขา! แม้ว่าเรื่องนี้จะไม่ใช่ความตั้งใจเดิมของเจ้า แต่ก็เพราะเจ้าเป็นคนเริ่ม เจ้าจึงต้องรับผลที่ตามมา!” กู้เสี่ยวหวานปฏิเสธและตำหนิกุ้ยชุนเจียว
ทันทีที่กุ้ยชุนเจียวได้ยินว่ากู้เสี่ยวหวานปฏิเสธ และโทษตัวเองเรื่องที่กุ้ยตงเหมยไปหาหลี่ฝาน
หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานกล่าวคำเหล่านี้อย่างเย็นชา นางก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง
นางได้พูดอย่างชัดเจนแล้วว่าจะไม่ช่วยอย่างแน่นอน ถ้ากุ้ยชุนเจียวเป็นคนที่มีความละอาย นางจะไม่มาหาตนอีกอย่างแน่นอน
กู้เสี่ยวหวานพูดถูก กุ้ยชุนเจียวไม่ได้มาหานางอีก หากแต่เป็นกุ้ยซื่อมาหานางแทน
กุ้ยซื่อลากสังขารอันทรุดโทรม โดยมีกุ้ยชุนเจียวคอยประคองนางไว้ และคุกเข่าตรงหน้าประตูบ้านของกู้เสี่ยวหวาน
“เสี่ยวหวาน เจ้าสงสารข้าเถอะนะ!”
สิ่งที่กุ้ยซื่อพูดนั้นน่าสังเวช แน่นอนว่านางไม่กล้าพูดให้ชัดเจนเกินไป
กุ้ยตงเหมยหายไปกว่าครึ่งเดือน นี่เป็นเรื่องใหญ่ หากมีคนรู้เข้า ชื่อเสียงของกุ้ยตงเหมยจะพังยับเยิน ดังนั้นสำหรับคนภายนอก นางมักจะพูดเสมอว่าตาของกุ้ยตงเหมยป่วย และกุ้ยตงเหมยเป็นคนกตัญญู จึงกลับไปดูแลเขาและทุกคนก็เชื่ออย่างนั้น
แต่ไม่ได้คาดคิดว่าทันทีที่กุ้ยซื่อคุกเข่าลงที่ประตูบ้านของครอบครัวกู้ การกระทำของนางจะดึงดูดผู้คนมากมายให้เข้ามามุงดู
“หือ? เกิดอะไรขึ้นกับกุ้ยซื่อ? ทำไมนางถึงมาคุกเข่าที่ประตูบ้านกู้กัน!”
“ใช่แล้ว! ดูสารรูปของกุ้ยซื่อสิ หึ ๆ เป็นอะไรไป? ทำไมหัวถึงเป็นเช่นนั้น?”
“ได้ยินมาว่าโดนตีหัวโดยไม่ได้ตั้งใจ!”
“โอ้ ข้าได้ยินมาว่าพ่อของนางป่วย และตัวนางเองก็นอนป่วยอยู่บนเตียงและลุกขึ้นไม่ได้ นั่นเป็นสาเหตุที่กุ้ยตงเหมยไปที่บ้านพ่อแม่ของนางเพื่อดูแลเขา ดูนางสิ ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา ผอมลงจนไม่เหลือเค้าเดิมแล้ว ช่างน่าสงสารเสียจริง!”
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินเสียงที่ประตู นางก็ออกไปและเห็นกุ้ยซื่อกำลังคุกเข่าอยู่หน้าประตูบ้าน กู้เสี่ยวหวานรู้สึกโกรธ ขณะที่นางกำลังจะตำหนิ นางก็เห็นกุ้ยซื่อคลานไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว และเมื่อนางเห็นกู้เสี่ยวหวาน นางก็ร้องไห้และพูดว่า “เสี่ยวหวาน ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย!”
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกถูกบีบบังคับเมื่อเห็นกุ้ยซื่อคุกเข่าอยู่หน้าประตูบ้านของตน ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานน่าเกลียดอย่างยิ่งนัก นางจ้องไปที่กุ้ยซื่อและต้องการได้ยินสิ่งที่จะออกจากปากนาง
กุ้ยซื่อคุกเข่าต่อหน้ากู้เสี่ยวหวาน ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำมูกและน้ำตาจากความเศร้าโศก “เสี่ยวหวาน หากเจ้าอยากจะตำหนิก็ตำหนิตงเหมยของครอบครัวข้าที่โง่เขลาและทำร้ายฉินเย่จือครอบครัวของเจ้าอย่าโทษตงเหมย ตงเหมยมีเจตนาดี!”
อะไรกันเนี่ย? เมื่อได้ยินคำพูดของกุ้ยซื่อ กู้เสี่ยวหวานก็งงงวย เป็นไปได้ไหมที่กุ้ยซื่อต้องการเปิดเผยความจริงที่ว่าลูกสาวของนางหายตัวไปนานกว่าครึ่งเดือน? นางไม่สนใจชื่อเสียงของกุ้ยตงเหมยเลยหรือ?
กู้เสี่ยวหวานงุนงงมาก แต่จากสิ่งที่เกิดขึ้นกับกุ้ยชุนเจียวครั้งล่าสุด เห็นได้ว่ากุ้ยซื่อไม่ใช่คนประเภทนั้นเลย
*[1] การเงียบหายไปโดยปราศจากร่องรอยหรือข่าวคราวใด ๆ
