บทที่ 539 ตามหาที่หอนางโลม
บทที่ 539 ตามหาที่หอนางโลม
“สำหรับเรื่องนี้ เสี่ยวหวานจงฟังคำแนะนำของข้าเสียเถอะ เจ้าเพียงหลีกห่างจากเรื่องนี้ อย่าได้ใส่ใจ! กุ้ยซื่อผู้นั้นจะกล้าทำอะไรข้าได้?” หลี่ฝานกล่าว “ตราบใดที่พวกเขาไม่ทำร้ายพวกเจ้า ข้าลุงหลี่ผู้นี้ ก็มีวิธีจัดการนางเช่นกัน!”
แววตามาดร้ายประกายแวววับในดวงตาของเถ้าแก่หลี่
ครอบครัวกุ้ยซื่ออะไรนั่น เขาไม่ได้ใส่ใจเลย
ไร้ยางอาย ถ้ากุ้ยซื่อกล้ามาที่นี่จริง ๆ หลี่ฝานก็มีวิธีจัดการกับนางอยู่แล้ว!
กู้เสี่ยวหวานตอบรับเสียงแผ่วและเหลือบมองหลี่ฝานอย่างซาบซึ้ง สายตาที่แน่วแน่ของหลี่ฝานแฝงไว้ด้วยความห่วงใยอย่างลึกซึ้ง นอกจากกู้เสี่ยวหวานจะรู้สึกตื้นตันแล้ว หากแต่ก็ยังรู้สึกซาบซึ้งอีกด้วย
“เสี่ยวเซิ่งจื่อ ให้เขาเข้ามาได้!” เมื่อเห็นว่าตนเองได้พูดให้กู้เสี่ยวหวานเข้าใจแล้ว หลี่ฝานก็ตะโกนบอกเสี่ยวเซิ่งจื่อหน้าประตู
เสี่ยวเซิ่งจื่อเปิดประตูและพูดอย่างว่างเปล่า “เถ้าแก่ของข้าให้ท่านเข้าไปได้แล้ว!”
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงโกรธจนดวงตาไม่ใช่ดวงตา และจมูกก็ไม่ใช่จมูกอีกต่อไป หลังจากรออยู่ข้างนอกอยู่เนิ่นนาน ในที่สุดเขาก็จำตัวเองได้
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก้าวเข้าไปในห้องด้วยความโกรธ สีหน้าไม่พอใจ!
เมื่อมองไปที่หลี่ฝาน ดูเหมือนว่าจะมีความไม่พอใจอย่างลึกซึ้งในแววตาของเขา แต่เขาไม่ต้องการทำอะไรหลี่ฝาน เขาทำได้เพียงมองกู้เสี่ยวหวานที่อยู่ด้านข้างและระบายความโกรธใส่กู้เสี่ยวหวาน
“กู้เสี่ยวหวาน เจ้ากล้ามากที่ให้ข้ารอข้างนอก!” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงสาปแช่งและมองกู้เสี่ยวหวานอย่างดุร้าย แต่กู้เสี่ยวหวานไม่สนใจเขา หลี่ฝานส่งสัญญาณให้กู้เสี่ยวหวาน นางจึงนั่งลงดื่มชาอย่างเชื่อฟัง
ครั้นเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานเมินตนเอง หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ต่อหน้าคนนอก นางไม่เคารพเขาเลยสักนิด หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงโกรธมาก แต่เขาทำอะไรไม่ได้ หลี่ฝานไม่ใช่คนที่เขาสามารถทำให้ขุ่นเคืองได้!
หลี่ฝานเห็นหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจ้องมองที่กู้เสี่ยวหวาน สีหน้าของเขาดูน่าเกลียดยิ่งขึ้น และพูดอย่างไม่พอใจว่า “หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง ท่านมาทำอะไรที่นี่?”
“อา?” เมื่อเห็นหลี่ฝานเอ่ยถามเขาว่าเขามาทำอะไร หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็เหลือบมองกู้เสี่ยวหวานอย่างสับสน เมื่อครู่กู้เสี่ยวหวานไม่ได้บอกเขาหรอกหรือ?
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานนั่งดื่มชาอย่างสบาย ๆ เกรงว่านางคงไม่พูดอะไรแทนเขาในวันนี้
ไม่มีทาง หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงทำได้เพียงพูดอย่างหน้าด้าน “เถ้าแก่หลี่ หากไม่มีเรื่อง ข้าคงไม่มาที่นี่หรอก ข้าได้ยินจากคนในตระกูลกุ้ยว่า ลูกสาวคนรองของพวกเขาอยู่ที่ร้านอาหารแห่งนี้ ได้โปรดพานางออกมาเถิด พ่อแม่ของนางแทบจะเป็นบ้าแล้ว! การที่เด็กสาวผู้นี้มาอยู่ข้างกายเจ้า มันเป็นเรื่องที่ดูไม่ดี!”
“นางไม่ได้อยู่กับข้าที่นี่!” หลี่ฝานพูดเสียงเรียบ
“เป็นไปไม่ได้! มีคนเห็นนางในร้านอาหารของเจ้า!” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงตื่นตระหนกเมื่อได้ยินการปฏิเสธของหลี่ฝาน “แม้ว่ากุ้ยตงเหมยยังเป็นเด็ก แต่เถ้าแก่หลี่ เจ้าเป็นผู้ใหญ่ ไม่ว่ากระทำการสิ่งใดก็ต้องกล้าที่จะยอมรับ!”
มือที่ถือถ้วยของกู้เสี่ยวหวานสั่นสะท้าน
นางมองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงอย่างโกรธเคือง คำพูดของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงราวกับตัดสินหลี่ฝานไปแล้ว?
ลงโทษอะไร? ค้ามนุษย์หรือบีบบังคับหญิงสาว?
“หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง ท่านหมายความว่าอย่างไร?” หลี่ฝานหรี่ตาเผยให้เห็นความดุดันในแววตา “ท่านหมายความว่าหลี่ผู้นี้จะหิวมากจนลงมือกับเด็กผู้หญิงอายุสิบขวบเลยอย่างนั้นหรือ?”
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงหน้าบึ้ง กล่าวด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “เถ้าแก่หลี่อย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น!”
“เช่นนั้นหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงหมายความว่าอย่างไรล่ะ?” หลี่ฝานยิ้มแทนที่จะโกรธเมื่อได้ยินคำพูดของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง
“กุ้ยตงเหมยมาที่ร้านจิ่นฝูเป็นที่สุดท้าย เถ้าแก่หลี่ไม่รู้จริง ๆ หรือว่ากุ้ยตงเหมยไปที่ไหน?”หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงพูด “ประการแรกคือ กุ้ยตงเหมยถูกพบที่ร้านจิ่นฝูเป็นครั้งสุดท้าย เถ้าแก่หลี่จึงน่าสงสัย ประการที่สองคือ หลายวันแล้วที่ไม่เห็นกุ้ยตงเหมย เถ้าแก่หลี่ เจ้าเป็นคนเดียวที่รู้ว่าตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่!”
ในตอนนั้นกุ้ยซื่อพูดกับเขาเช่นนี้ แม้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจะรู้สึกดูถูกเล็กน้อย แต่เมื่อเขาคิดว่ากุ้ยตงเหมยเข้าตาหลี่ฝานได้จริง นั่นคือความรุ่งโรจน์ของหมู่บ้านอู๋ซี!
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ตอนนี้ไม่ว่ากุ้ยตงเหมยจะอยู่ที่ไหน และก็เชื่อว่านางต้องถูกหลี่ฝานซ่อนตัวไว้แน่
หลังจากที่ถูกซ่อนไว้เป็นเวลานาน ชื่อเสียงของกุ้ยตงเหมยก็ถูกทำลายไปหมดแล้ว และหลี่ฝานทำได้เพียงรับผิดชอบจนถึงที่สุดได้เท่านั้น
“ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย และข้าก็ไม่ได้พบนางด้วย หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจะให้ข้ายอมรับได้อย่างไร?”
“เป็นไปไม่ได้! เจ้าต้องเป็นคนเอานางไปซ่อนเอาไว้แน่!” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่า ไม่ว่าจะเป็นหรือตายอย่างไร หลี่ฝานก็ไม่ยอมพูดมา “นางหายไปในร้านจิ่นฝูของเจ้า ไม่ว่าจะตายหรือมีชีวิตอยู่ก็ตาม เจ้าต้องให้คำชี้แจ้งกับเรา!”
ดูเหมือนว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกำลังวางแผนจะจัดการกับหลี่ฝาน
“ในเมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงต้องการคำอธิบาย! ดีมาก! เช่นนั้นข้าจะให้คำอธิบายแก่หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเอง!” ดวงตาของหลี่ฝานดุร้าย “เสี่ยวเซิ่งจื่อ…”
เมื่อเสี่ยวเซิ่งจื่อได้ยินเสียง เขาก็ผลักประตูและเดินเข้ามาทันที “เถ้าแก่!”
“บอกหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงในสิ่งที่เจ้าเห็นเกี่ยวกับกุ้ยตงเหมยในวันนั้น และบอกหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไปทีว่า หากต้องการหาคนผู้นั้นจะต้องไปหาที่ไหน!” หลี่ฝานไม่พอใจและเหลือบมองเสี่ยวเซิ่งจื่อ จากนั้นจึงนั่งลงตรงข้ามกู้เสี่ยวหวาน
เขาเติมถ้วยชาด้านหน้ากู้เสี่ยวหวานและพูดเบา ๆ ว่า “นี่คือชาหลงจิ่งชุดก่อนฤดูฝนของเมืองซีหู ข้าเพิ่งซื้อมา เจ้าลองชิมดูสิ!”
กู้เสี่ยวหวานตอบรับ นางเพิ่งดื่มไปเมื่อครู่ ชาฤดูใบไม้ผลินี้มีกลิ่นหอมและอร่อยแบบธรรมชาติ!
เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเห็นหลี่ฝานและกู้เสี่ยวหวานนั่งลงที่โต๊ะ ทั้งสองดื่มชาอย่างมีความสุข และทิ้งตนเองอยู่ด้านข้าง เขาจึงรู้สึกโกรธเคืองยิ่งนัก
เสี่ยวเซิ่งจื่อไม่สนใจว่าเขากำลังทำอะไร เพียงแค่พูดตามคำพูดของเถ้าแก่ “หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง ท่านฟังให้ดี เนื่องจากท่านกำลังมองหากุ้ยตงเหมย โปรดไปที่โรงเตี๊ยมเหยียนฮวาในเมืองหลิวเจีย คนที่ท่านกำลังมองหาอาจอยู่ที่นั่น!”
ใบหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ เด็กรับใช้ที่อยู่ด้านหน้าเขาพูดว่ากุ้ยตงเหมยจะอยู่ในโรงเตี๊ยมเหยียนฮวาเช่นนั้นหรือ?
