บทที่ 540 ถูกโกรธแทบตาย
บทที่ 540 ถูกโกรธแทบตาย
โรงเตี๊ยมเหยียนฮวาอย่างนั้นหรือ ไม่ว่าจะพูดให้ฟังดูดีอย่างไร มันก็คือหอนางโลมอยู่ดี!
มันเป็นสถานที่อโคจร กุ้ยตงเหมยจะไปอยู่ในสถานที่พรรค์นั้นได้อย่างไร?
“หรือไม่ ท่านก็ลองไปค้นหานางที่ต้าย่วนจื่อในหมู่บ้านเหมยดู บางทีนางอาจจะอยู่ที่นั่นก็เป็นได้!”
“เรื่องไร้สาระ เจ้าพูดอะไรไร้สาระ!” เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงได้ยินว่ากุ้ยตงเหมยอาจจะอยู่ในหอนางโลมจริง ๆ ใบหน้าของเขาก็แดงก่ำไปด้วยความโกรธ “ตงเหมยยังเด็กอยู่ กล้าดีอย่างไรมาใส่ร้ายนางขนาดนี้!”
เสี่ยวเซิ่งจื่อกล่าวอย่างดูถูกว่า “พวกเราไม่ได้ใส่ร้ายนาง ตัวนางเองอาจจะไม่ได้ไป แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่พานางไป!” ครั้งสุดท้ายที่เสี่ยวเซิ่งจื่อเห็นกุ้ยตงเหมย เขาเห็นนางเดินตามชายหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งไป และก็ได้ยินกุ้ยตงเหมยเรียกคนผู้นั้นว่าพี่หมิ่น!
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้จักกัน!
เสี่ยวเซิ่งจื่อไม่ได้มีความประทับใจที่ดีต่อครอบครัวนี้ เมื่อเห็นว่ากุ้ยตงเหมยรออยู่ที่หน้าร้านอาหารเป็นเวลานาน ในที่สุดก็มีคนพานางไป แน่นอนว่าเขามีความสุขมาก
เมื่อกลับมาบอกหลี่ฝาน ครั้นได้ยินเช่นนั้น เขาก็จำชื่อที่กู้เสี่ยวหวานพูดถึงเมื่อครั้งที่นางมาขอความช่วยเหลือครั้งล่าสุดได้
ชายคนนั้นถูกเรียกว่าพี่หมิ่น และเดาได้ว่าชายผู้นี้เป็นคนรักที่พากุ้ยชุนเจียวหลบหนีไป
ตอนนี้คนรักที่พากุ้ยชุนเจียวหลบหนีไปนั้นได้กลับมาเกี่ยวข้องกับกุ้ยตงเหมยอีกครั้ง เกรงว่าครอบครัวกุ้ยคงเกิดพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน*[1] ในครั้งนี้เสียแล้ว
เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงได้ยินคำพูดของเสี่ยวเซิ่งจื่อ เขาโกรธจัดและชี้ไปที่หลี่ฝานด้วยนิ้วที่สั่นเทาพลางพูดอย่างโกรธเคืองว่า “เจ้า… กุ้ยชุนเจียวทําคุณบูชาโทษเสียจริง ไม่เป็นไรถ้าเจ้าไม่ยื่นมือเข้าไปช่วย แต่เจ้ายังปล่อยให้กุ้ยตงเหมยออกไปกับผู้ชายคนอื่น ตอนนี้เด็กสาวที่ยังไม่ถึงวัยแต่งงานเพิ่งหายตัวไป เจ้าจะไม่สนใจเลยหรือ? เจ้ายังมีมโนธรรมอยู่หรือไม่?”
“วาจาของท่านช่างแปลกยิ่งนัก กุ้ยตงเหมยผู้นั้นไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเถ้าแก่ของข้าเลยสักนิด! นางจะไปกับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเถ้าแก่ของข้ากันล่ะ?” สีหน้าของเสี่ยวเซิ่งจื่อยิ่งไม่พอใจและน้ำเสียงของเขาแย่ลงเมื่อได้ยินหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกล่าวหาเจ้านายของเขาอย่างไม่สุภาพ
“เจ้า…เจ้า…” นิ้วของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงสั่นเทาด้วยความโกรธ “ไร้สาระทั้งหมด มันเป็นเรื่องไร้สาระทั้งหมด! ตงเหมยเป็นเด็กหญิงจากครอบครัวที่ดี และข้าก็เห็นเด็กคนนั้นมาตั้งแต่เด็กจนโต ถึงแม้ว่านางจะเย่อหยิ่งไปเสียหน่อย แต่นางก็ยังรู้จักความละอายใจ! เจ้าใส่ร้ายคนอื่นแล้วพูดว่านางอยู่ในหอนางโลมได้อย่างไร!”
“หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง พวกเราไม่มีความคับแค้นใจหรือเกลียดชังต่อกุ้ยตงเหมย เราจะใส่ร้ายนางได้อย่างไร!” เสี่ยวเซิ่งจื่อเห็นว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงโกรธจึงพูดอย่างไม่พอใจว่า “กุ้ยตงเหมย ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้าของร้านของข้า ท่านมาหานางที่นี่หรือ? มาหาผิดที่แล้วล่ะ! หากจะหานางก็เชิญหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงลงไปข้างล่าง เดินออกไปเลี้ยวขวา จากนั้นเดินไปด้านหลังก็จะถึงถนนเส้นที่ไปโรงเตี๊ยมเหยียนฮวา เมื่อมองหาดี ๆ ก็อาจจะพบนางก็เป็นได้! แต่อย่าใช้วิธีหยาบคายเช่นนี้มาบังคับเถ้าแก่! เถ้าแก่ของข้าอาจจะถูกตั้งข้อหาก่ออาชญากรรมได้ภายในไม่กี่คำของท่าน! ไม่ใช่แค่กุ้ยตงเหมยไม่อยู่ที่นี่ และถึงแม้นางจะอยู่ในร้านจิ่นฝู นางก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเถ้าของข้า”
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงโกรธจนจมูกแทบจะหลุดออกมา นี่มันแตกต่างไปจากจุดประสงค์และความตั้งใจเดิมของเขาอย่างสิ้นเชิง!
ก่อนที่หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจะจากไป กุ้ยซื่อก็แอบบอกเขาว่า ถ้ากุ้ยตงเหมยไม่ได้อยู่ในร้านจิ่นฝูก็เป็นเพราะหลี่ฝานซ่อนนางไว้แน่
หลี่ฝานเป็นบุรุษทรงพลัง เมื่อเขาต้องเผชิญหน้ากับเด็กสาวทั้งวันก็ยากที่จะรักษาใจของเขาไม่ให้หวั่นไหวได้ เดิมทีหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงคิดว่าเขามาที่นี่เพื่อจับ ‘การล่วงประเวณี’ ของทั้งสอง แต่ใครจะรู้ว่า ‘การล่วงประเวณี’ นี้ไม่ได้ถูกจับและเขายังจับ ‘ความไร้ยางอาย’ ของกุ้ยตงเหมยได้แทน หากนางสามารถจับหลี่ฝานไว้ได้ ทุกคนก็คงจะมีความสุข แต่กุ้ยตงเหมยผู้นี้กลับอยู่ที่โรงเตี๊ยมเหยียนฮวาอะไรนั่น นี่… นี่…
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเสียท่า เขาไม่รู้ว่าผิดพลาดตั้งแต่ตรงไหน!
เป็นไปได้หรือไม่ที่กุ้ยตงเหมยจะไม่เคยอยู่ที่ร้านจิ่นฝู? หากนางไม่อยู่ที่นี่ แล้วนางจะไปอยู่ที่ใด?
นางจะไปหอนางโลมได้อย่างไร? และยังได้ยินมาว่านางไปกับคนรู้จัก?
เป็นใครกันแน่! ใครเป็นคนพากุ้ยตงเหม่ยไปที่นั่นกัน?
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงมีคำถามในใจมากมาย แต่ตอนนี้เมื่อมองดูเสี่ยวเซิ่งจื่อผู้ก้าวร้าว กู้เสี่ยวหวานที่ไม่ใส่ใจ และหลี่ฝานที่เอาตัวออกห่างเรื่องนี้ หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็รู้สึกว่าการที่เขามาถึงเมืองหลิวเจียในวันนี้เป็นเรื่องตลกเรื่องใหญ่!
“…” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงมองไปที่กู้เสี่ยวหวานที่ไม่พูดอะไร และรู้สึกว่าวันนี้เขาเสียหน้าไปหมดแล้ว เขาคิดว่าตนเองจะเป็นแขกผู้มีเกียรติของหลี่ฝาน แต่เมื่อมาถึงวันนี้ ไม่ต้องพูดถึงแขกผู้มีเกียรติ แม้แต่ที่นั่งของเขาก็ไม่มี
“ฮึ่ม…” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงพ่นลมอย่างเย็นชา สะบัดแขนเสื้อ และกวาดสายตามองผู้คนที่อยู่ตรงนั้น
กู้เสี่ยวหวานกำลังดื่มชาโดยไม่ได้มองเขา
หลี่ฝานกำลังรินชาโดยไม่มองเขา!
เสี่ยวเซิ่งจื่อเหลือบมองเขา แต่ก็กลอกตาและไม่สนใจเขาเลย!
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเดินออกจากห้องรับรองด้วยความโกรธ เพราะโกรธมากขณะลงบันได เขาจึงกระแทกเท้าเสียงดัง คนใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เห็นก็รีบไปช่วยเขาทันที “โอ้… ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน นายท่านเดินช้าลงหน่อย หากนายท่านล้มลงไป พวกเราคงไม่สามารถชดใช้ได้!”
“ฮ่า ฮ่า…”
“ไอ๊หยา หัวหน้าหมู่บ้านจากไหนกัน และยังเป็นนายท่านอีก?”
“อย่าทำเหมือนหัวหน้าหมู่บ้านไม่ใช่นายท่าน! แม้ว่าเขาจะมีตำแหน่งเล็กกว่าเมล็ดงา แต่เขาก็มีสถานะสูงกว่าพวกเราที่เป็นคนรับใช้ในร้านอาหารมาก ใช่หรือไม่?”
ก่อนที่ลูกค้าจะเข้าไปในร้านอาหาร คนรับใช้ก็พากันเยาะเย้ยหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง ชายชราโกรธจัดชี้ไปที่คนเหล่านี้ พวกเจ้า… พวกเจ้า…
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงพูดคำว่า พวกเจ้า พวกเจ้า อยู่ครึ่งวัน แต่ไม่สามารถพูดคำอื่นออกมาได้
แล้วเขาก็วิ่งหนีไปท่ามกลางคนรับใช้เหล่านั้น
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่สามารถพึ่งพาเกวียนวัวของกู้เสี่ยวหวานเพื่อกลับหมู่บ้านได้ แต่การเดินทางนั้นยาวไกลมาก เขาเป็นถึงหัวหน้าหมู่บ้าน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเดินกลับด้วยขาของตนเองได้! เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องขวางรถม้าบนถนน และรีบกลับไปที่หมู่บ้านอู๋ซี
เงินสำหรับค่ารถม้าต้องชำระโดยกุ้ยซื่อ!
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกลับไปที่หมู่บ้านอู๋ซีด้วยความโกรธ
ในขณะนี้ กู้เสี่ยวหวานรู้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงต้องการจะฆ่านาง!
แต่กู้เสี่ยวหวานตัดสินใจแล้ว เคราะห์เช่นนี้ ในอนาคตนางและหลี่ฝานจะไม่แบกไว้ง่าย ๆ อีกต่อไป
*[1] เปรียบเปรยถึง การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ที่แท้กุ้ยตงเหมยก็ตามถูหมิ่นคนนั้นไปสินะ ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไงแล้วนะคะเนี่ย
ไหหม่า (海馬)
