บทที่ 545+546 เจอผู้ใดบ้างไหม/เจ้าอยากแต่งงานกับหลี่ฝานหรือไม่
บทที่ 545 เจอผู้ใดบ้างไหม?
“ข้าเจอผู้ใด?” กุ้ยตงเหม่ยได้ยินคำถามของพี่สาวก็กะพริบตาอย่างสงสัยเล็กน้อย ก่อนเอียงศีรษะเพื่อครุ่นคิดอย่างหนัก “พี่สาวของข้าคิดว่าข้าจะเจอผู้ใดหรือ? ข้าไม่เจอผู้ใดเลย!”
“…” กุ้ยชุนเจียวพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง คล้ายไม่คิดว่ากุ้ยตงเหมยจะถามนางกลับเช่นนี้ นางรีบพูด “ไม่ ไม่มี ข้าแค่คิดว่าเจ้าเป็นสตรี และเจ้าก็หายไปอยู่ข้างนอกมาพักหนึ่ง เจ้าไปเอาเงินมาจากไหนกัน!”
“เถ้าแก่หลี่มอบมันให้ข้า!” กุ้ยตงเหม่ยพูดโดยไม่คิด “เงินของข้าที่ใช้ไปมากกว่าครึ่งเดือนถูกมอบให้โดยเถ้าแก่หลี่”
“เจ้าพูดอะไร? เถ้าแก่หลี่มอบเงินให้เจ้าหรือ?” เมื่อกุ้ยซื่อได้ยินสิ่งที่กุ้ยตงเหมยพูด บนใบหน้าของนางก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นทันที ตอนนี้จะเหลือท่าทางซึมเศร้าอยู่ที่ใด ซึ่งนางมีสีหน้าตื่นเต้น “ตงเหมย บอกแม่ของเจ้ามาเสียดี ๆ ว่าเกือบครึ่งเดือนที่ผ่านมาเจ้าไปอยู่ที่ใดมา”
“ท่านแม่ ครั้งล่าสุดเป็นข้าเองที่ไม่รู้ความ ท่านอย่าได้สนใจเลย ข้าไปหาเถ้าแก่หลี่และเถ้าแก่หลี่ก็สอนบทเรียนดี ๆ ให้แก่ข้า ทั้งยังอยากจะส่งข้ากลับ แต่ข้าจะทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่เช่นนั้น ข้าจะกล้ากลับบ้านได้อย่างไร? เถ้าแก่หลี่จึงให้เงินข้าและข้าก็อาศัยเงินนั่นเพื่อเล่นอยู่ข้างนอกสักพัก!”
อะไรกัน? นี่มันต่างจากที่นางคิดไว้อย่างสิ้นเชิง!
ความตื่นเต้นบนใบหน้าของกุ้ยซื่อหายไปจนหมด ที่แท้ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา กุ้ยตงเหมยไม่ได้อยู่ในร้านจิ่นฝูเลย!
แต่เหตุใดเถ้าแก่หลี่จึงบอกว่านางอยู่ในหอนางโลมหรือหมู่บ้านเหมยเล่า?
“ตงเหมย เจ้าเคยไปที่หมู่บ้านเหมยไหม?” กุ้ยซีถามอย่างช้า ๆ โดยลอบสังเกตสีหน้าของกุ้ยตงเหมยอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะพลาดอะไรไป
กุ้ยตงเหมยตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แต่นางก็กลับมารู้สึกตัวทันทีและพูดกลั้วหัวเราะ “ท่านแม่ เหตุใดข้าต้องไปที่หมู่บ้านเหมยด้วยเล่า!”
ทันทีที่กุ้ยซื่อได้ยินเช่นนี้ หินในหัวใจของนางก็วางลงได้เสียที
หลี่ฝานผู้นี้ต้องโกหกอย่างแน่นอน
“แล้วในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา เจ้าไปไหนมาบ้างเล่า?” เวลานี้สีหน้าของกุ้ยชุนเจียวดีก็ขึ้น ก่อนนางจะถามอย่างเป็นกังวล
“ข้าไปกิน ดื่ม และไปเที่ยวเล่น! ข้าได้ใช้เงินทั้งหมดที่เถ้าแก่หลี่มอบให้ข้าหมดแล้ว ข้าไม่มีเงินเหลือแล้วจึงกลับมา!” กุ้ยตงเหม่ยดูเขินอายเล็กน้อย และปลดสัมภาระของนาง ก่อนหยิบเครื่องประดับออกมาจากถุงผ้า ซึ่งไม่รู้ว่ากุ้ยตงเหมยซื้ออะไรมาบ้างในถุงผ้าจึงรกนัก
กุ้ยตงเหมยหยิบของสองสิ่งออกมา จากในนั้นก็มอบให้กุ้ยซื่อกับกุ้ยชุนเจียวตามลำดับ
“ท่านแม่ ท่านพี่ ข้าซื้อสิ่งนี้มาให้พวกท่าน! ดูสิ!” แม้ว่าของในมือจะไม่มีค่าอะไร แต่กุ้ยตงเหมยก็มีใจเช่นนี้ แม้ว่ากุ้ยชุนเจียวจะโกรธอยู่ แต่มันก็ถูกลบไปอย่างง่ายดาย “ตงเหมย ขอบคุณนะ!”
“ขอบคุณข้าเพื่ออันใด ท่านเป็นพี่สาวของข้านะ!” กุ้ยตงเหมยยิ้ม แต่ความหมายลึก ๆ ในดวงตาของนางกลับทำให้ผู้คนไม่สบายใจ
กุ้ยชุนเจียวตกตะลึงไปเล็กน้อย ก่อนจะเพ่งมองอีกครั้ง แต่เวลานี้กุ้ยตงเหมยก็กลับมาเป็นปกติแล้ว
กุ้ยชุนเจียวลอบตำหนิตัวเอง เมื่อครู่นางคงกลัวเกินไป นางจึงรู้สึกว่าทุกสิ่งผิดปกติไปหมด
…
บทที่ 546 เจ้าอยากแต่งงานกับหลี่ฝานหรือไม่
“ท่านแม่ ข้าขอตัวก่อน!” กุ้ยชุนเจียวกังวลอยู่หลายวันจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ เมื่อนางเห็นกุ้ยตงเหมยกลับมาบ้านแล้ว หินก้อนใหญ่ในใจนางก็ตกลงสู่พื้น ทันใดนั้นนางก็รู้สึกง่วงเล็กน้อย
กุ้ยซื่อพยักหน้า “อืม เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ!” เมื่อมองไปที่รอยคล้ำรอบดวงตาของลูก กุ้ยซื่อก็ทนไม่ได้
จนกระทั่งกุ้ยชุนเจียวกลับมาที่ห้อง กุ้ยซื่อก็เอ่ยถามอีกครั้ง
“ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมา เจ้าจะบอกคนอื่นอย่างไรว่าเจ้าไปที่ไหนมา? ลูกคนนี้ เจ้าช่างใจกล้าเสียจริง! ในช่วงเวลานี้ทำไมเจ้าถึงขอให้ข้าบอกคนอื่นว่าเจ้าเพิ่งออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกล่ะ?” กุ้ยซื่อครุ่นคิด สีหน้าของนางยังบิดเบี้ยวอยู่นิดหน่อย
กุ้ยตงเหมยเป็นเด็กผู้หญิง การหายตัวไปกว่าครึ่งเดือนจะมีใครเชื่อได้อย่างไรว่าเด็กคนนี้เพิ่งไปเที่ยวเล่นมา? ใครจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนี้!
“…” กุ้ยตงเหมยพูดไม่ออก แต่นางไม่สามารถตอบได้ และใบหน้าของนางก็ดูไม่น่าดูเล็กน้อย “ท่านแม่ ข้าเพิ่งกลับมาจากการเที่ยวเล่นจริง ๆ นะ!”
“ข้าเชื่อเจ้า แต่คนอื่นไม่เชื่อเจ้า! ลูกเอ๋ย ในอนาคตเจ้ายังต้องแต่งงานอีกนะ!” กุ้ยซื่อรู้สึกอึดอัดและประหม่าเล็กน้อย “บอกข้ามาว่าหลี่ฝานให้เงินแก่เจ้าหรือ?”
กุ้ยตงเหมยพยักหน้าอย่างหนักแน่น “อืม เถ้าแก่หลี่ให้มา แต่ข้าก็ใช้มันหมดแล้ว!”
กุ้ยซื่อแอบสาปแช่งในใจ “เจ้าพูดว่าเถ้าแก่หลี่ต้องการส่งเจ้ากลับหรือ?”
กุ้ยตงเหมยหลุบตาลง หากแต่ก็ยังพยักหน้า “ใช่แล้ว! ”
กุ้ยคิดอยู่นานและจู่ ๆ ก็เอ่ยถามขึ้นว่า “ตงเหมย เจ้าอยากเป็นฮูหยินหรือไม่?”
“ท่านแม่ ท่านหมายความว่าอย่างไร?” กุ้ยตงเหมยไม่เข้าใจ นางมองไปที่ใบหน้าของกุ้ยซื่อและรู้สึกว่านางไม่สีหน้าย่ำแย่เล็กน้อย และดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความดุร้าย
“ความหมายของข้าคือ ในเมื่อเจ้าไม่มีใครเป็นพยานให้ได้ตลอดครึ่งเดือนที่ผ่านมา เจ้าไปอยู่ที่ไหนมา เจ้าแค่ต้องพึ่งพาหลี่ฝานและบอกว่าเจ้าถูกหลี่ฝานขังไว้ครึ่งเดือน! หลี่ฝานเป็นคนมีหน้ามีตา เมื่อถึงเวลานั้นเมื่อเจ้าพึ่งพาเขา เขาจะแต่งงานกับเจ้าอย่างแน่นอน!” กุ้ยซื่อพูด
อย่างไรก็ตาม กุ้ยตงเหมยเป็นเด็กผู้หญิง หากโยนเรื่องอาชญากรรมเช่นนี้ไปให้หลี่ฝาน นางก็จะไม่ต้องกลัวความอับอายและไม่เสียหน้า เพียงแค่ยืนยันว่านี่คือสิ่งที่หลี่ฝานทำกับนาง มาดูกันว่าหลี่ฝานจะทำอะไรได้!
เกรงว่าจะถูกนำไปพูดในทางเสียหาย
หลังจากที่กุ้ยตงเหมยฟังแล้ว นางก็ตกตะลึงเล็กน้อย แต่เมื่อนางนึกถึงใบหน้าของหลี่ฝานที่หล่อเหลา แม้ว่าเขาจะแก่แล้ว แต่ก็ยังมีพรสวรรค์!
ยิ่งกว่านั้น เขายังมีเงิน ถ้านางสามารถแต่งงานกับหลี่ฝานได้จริง ๆ เช่นนั้น…
กุ้ยตงเหมยบ้าไปแล้ว!
หากสามารถแต่งงานกับหลี่ฝานได้ ในอนาคตนางจะได้สวมใส่ทองเงิน ผ้าไหม ชีวิตที่อยู่ดีกินดีอยู่ใกล้แค่เอื้อม
กุ้ยตงเหมยหวั่นไหวเล็กน้อย และนางก็ลืมสิ่งที่ใครบางคนบอกนางในตอนนั้นไปอย่างสิ้นเชิง
เมื่อเผชิญกับสิ่งล่อใจครั้งใหญ่ กุ้ยตงเหมยก็หวั่นไหว
ด้วยการตัดสินใจครั้งสุดท้ายในใจของนาง กุ้ยตงเหมยกัดริมฝีปาก ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความปรารถนาไม่รู้จบ และพูดอย่างหนักแน่นว่า “ท่านแม่ ข้าต้องการแต่งงาน!”
