บทที่ 553 ความผิดพลาดของกุ้ยซื่อ
บทที่ 553 ความผิดพลาดของกุ้ยซื่อ
แม่และลูกสาวตระกูลกุ้ยหยิกกันราวกับเป็นศัตรู การแสดงที่ดีนี้กำลังดำเนินไปอย่างตื่นเต้น และเกรงว่ามันกำลังจะจบลง
คำตอบสำหรับเรื่องนี้ถูกเปิดเผยแล้ว และมันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อหลี่ฝานเลย กู้เสี่ยวหวานถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อรู้สึกได้ว่าหินก้อนใหญ่ได้ตกลงไปสู่พื้น ร่างกายของนางก็ผ่อนคลายลงทันใด
กุ้ยซื่อไม่ได้คาดคิดเลยว่ากุ้ยตงเหมยจะพลันเอ่ยประโยคดังกล่าวในทันใด และยังมีช่วงเวลาที่ตกตะลึง สายตาว่างเปล่าที่จ้องมองกุ้ยตงเหมยใกล้จะพังทลาย ปากของนางเปิดกว้างและดูน่ากลัว จนผ่านไปครู่หนึ่ง ประโยคหนึ่งก็ปรากฏขึ้น “ตงเหมย ข้าอยู่นี่ ข้าอยู่นี่!”
กุ้ยซื่อเตรียมเข้าไปหมายจะดึงแขนเสื้อของกุ้ยตงเหมย พร้อมด้วยน้ำตานองหน้าและน้ำมูกไหล แต่กุ้ยตงเหมยจะปล่อยให้นางเข้าใกล้ตนได้อย่างไร ในขณะนี้จิตใจของกุ้ยตงเหมยมีแต่ความโกรธและเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
นางจ้องไปที่กุ้ยซื่ออย่างดุดัน จ้องมองราวกับว่าสายตานั้นได้ทะลุร่างของกุ้ยซื่อไปแล้ว กุ้ยซื่อไม่เคยเห็นกุ้ยตงเหมยมีท่าทีน่ากลัวเช่นนี้มาก่อน การปรากฏตัวของกุ้ยตงเหมยในตอนนี้เหมือนกับวิญญาณชั่วร้ายที่คลานออกมาจากนรก กำลังลอกคราบและสลายหายไปภายในไม่กี่อึดใจ
กุ้ยซื่อสั่นสะท้านเล็กน้อยด้วยความกลัว ราวกับว่าตอนนี้กุ้ยตงเหมยที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่คนที่นางรู้จัก แต่ไม่ว่ากุ้ยตงเหมยจะกลายเป็นอะไร ไม่ว่านางจะโกรธแค่ไหน ไม่ว่านางจะแย่แค่ไหน อีกฝ่ายก็ยังคงเป็นลูกของนาง!
ฝ่ามือและหลังมือล้วนเป็นเนื้อ ล้วนเป็นชิ้นเนื้อที่ตกลงมาจากนางเอง!
นางรักกุ้ยชุนเจียว และนางก็รักกุ้ยตงเหมยเช่นกัน!
นี่คือลูกทั้งสองของนาง ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใคร ล้วนแล้วแต่เป็นทุกข์เพราะความรักลูกที่มากเกินไป!
กุ้ยซื่อไม่คิดว่ากุ้ยตงเหมยจะทำร้ายนางเช่นนี้ นางใจสลาย ลุกขึ้นไปคว้าตัวกุ้ยตงเหมยอีกครั้ง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยน้ำตาและร้องไห้อย่างขมขื่น “ตงเหมย นี่ข้าไง ทำไมข้าจะไม่รักเจ้าเล่า เจ้าและชุนเจียวเป็นเลือดเนื้อของข้า และข้ารักพวกเจ้าทั้งสอง!”
“รักข้า? รักข้าแล้วทำไมไม่ให้พี่สาวมาที่นี่ล่ะ? แต่กลับให้ข้ามา ในเมื่อทุกอย่างถูกเปิดเผยแล้ว จะให้ข้าจบมันอย่างไรล่ะ? หน้าข้าพังไปหมดแล้ว!” กุ้ยตงเหมยกรีดร้องอีกครั้ง อดใจไม่ไหวที่จะกินกุ้ยซื่อ
การเคลื่อนไหวของกุ้ยซื่อดูไม่ปกติเท่าไรนัก หลี่ฝานพยายามช่วยเหลือเรื่องของกุ้ยชุนเจียวอย่างเต็มที่ แต่พื่อช่วยเหลือเรื่องของกุ้ยตงเหมยในครั้งนี้ หลี่ฝานควรช่วยด้วยเช่นกัน!
ยิ่งไปกว่านั้น การเติบโตของกุ้ยตงเหมยก็ไม่เลว แต่นางยังเด็ก อายุของหลี่ฝานสามารถเป็นพ่อของนางได้ จะมีภรรยาเด็กไปเพื่ออะไร หลี่ฝานควรจะมีความสุข!
แล้วกุ้ยตงเหมยล่ะ? ถ้าแต่งงานเข้าตระกูลหลี่ เจ้าจะมีทุกอย่างที่ต้องการโดยชอบธรรม เป็นไปได้มากกว่าที่คนคนหนึ่งจะได้รับเต๋าและขึ้นสู่สวรรค์พร้อมกับสมาชิกทุกคนในตระกูลกุ้ย ทั้งหมดนี้จะทำให้พวกนางสามารถแต่งตัวและทานอาหารดี ๆ ได้ หากกุ้ยชุนเจียวกลายเป็นพี่สะใภ้ของหลี่ฝาน ต่อจากนี้ไปก็จะเป็นครอบครัวเดียวกัน ความรุ่งโรจน์และการล่มสลายจะนำมารวมกัน
กุ้ยชุนเจียวครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่เสมอ ด้วยความช่วยเหลือของหลี่ฝาน เรื่องนี้จะถูกเปิดเผย ด้วยอำนาจของหลี่ฝาน บางทีอาจจะสามารถหาสามีที่ดีให้กับกุ้ยชุนเจียวได้
สิ่งดี ๆ ที่เกิดขึ้นในคราวเดียว ตระกูลกุ้ยจะไม่เสี่ยงได้อย่างไร?
แต่นางลืมไปว่าใครคือหลี่ฝาน? จะยอมถูกข่มขู่โดยไม่ตั้งใจได้อย่างไร? ยิ่งกว่านั้น มันคือหม้ออึหนักที่รัดหัวเขาไว้
ตามคำกล่าวที่ว่า หญิงงามย่อมเป็นสุภาพบุรุษ*[1] อย่างไรก็ตาม ไม่ว่ากุ้ยตงเหมยจะเป็นผู้หญิงหรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ถ้าหลี่ฝานใช้หม้ออึนี้ เขาจะไม่สามารถเข้ากับสุภาพบุรุษได้เลย
มีสาวสวยซ่อนตัวอยู่ในร้านอาหารและอยู่ตามลำพังมานานกว่าครึ่งเดือน หากสิ่งนี้กระจายออกไป ชื่อเสียงของหลี่ฝานจะยังคุ้มค่าหรือไม่?
แม้ว่าหลี่ฝานจะใจดีและต้องการช่วยเหลือผู้คน เขาก็จะไม่ทำแบบนี้! จะเอาชื่อเสียงและศักดิ์ศรีของตัวเองไปทิ้งเพียงเพื่อช่วยสาวน้อยที่ต้องการคำนวณตัวเองด้วยลูกคิดในใจน่ะหรือ?
หลี่ฝานเป็นพ่อค้า แม้ว่าเขาจะไม่ใช่พ่อค้าที่หลักแหลมนัก แต่ใครจะทำการค้าที่ขาดทุนกันเล่า?
กุ้ยซื่อคิดผิด นางทำผิดพลาดครั้งใหญ่หลวง
ครั้นฟังคำพูดของกุ้ยตงเหมยแล้ว หัวใจของกุ้ยซื่อก็อึดอัดขึ้นครู่หนึ่ง ให้กุ้ยชุนเจียวมาที่นี่อย่างนั้นหรือ?
“กุ้ยชุนเจียวเป็นผู้ที่ช่วยเขา ข้าบอกท่านนานแล้วว่าท่านพี่จะมาหาเขา แต่ท่านก็ไม่ฟัง คราวนี้ข้าอับอาย ท่านมีความสุขหรือไม่? ในอนาคต ท่านก็คงติดตามท่านพี่ไปประจบประแจงหลี่ฝานได้และมีชีวิตที่ดีของท่าน!” กุ้ยตงเหมยกล่าวคำเหล่านี้อย่างบ้าคลั่ง และกุ้ยซื่อก็ร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก
ให้กุ้ยชุนเจียวมาที่นี่? กุ้ยซื่อจะกล้าทำเช่นนั้นได้อย่างไร!
หลี่ฝานขมวดคิ้ว เมื่อเห็นกุ้ยซื่อและกุ้ยตงเหมยก็โกรธมาก เขามองดูทั้งสองร้องไห้ด้วยความรังเกียจ
“หยุดส่งเสียงดังได้แล้ว!” หลี่ฝานตะโกนขึ้น กุ้ยซื่อที่ตื่นกลัวก็เงียบปากของตนทันที นางจ้องมองที่หลี่ฝานด้วยท่าทางรังเกียจ หลี่ฝานเหลือบไปรอบ ๆ อย่างเฉยเมยและพูดอย่างเย็นชา “นี่คือจุดจบของเรื่องนี้ มันเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของครอบครัวหญิงสาว ข้าจะไม่สืบสาวเรื่องที่เจ้าใส่ร้ายข้า อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ก็จบลงแล้ว หากเจ้ากล้าใส่ร้ายข้าอีกในอนาคต เช่นนั้นก็อย่าโทษข้าที่หยาบคายกับเจ้าเลย!”
หลังจากหลี่ฝานพูดอย่างรุนแรง เขาก็มองกุ้ยซื่อและกุ้ยตงเหมยอย่างเย็นชา ความเยือกเย็นในดวงตาของเขาทำให้กุ้ยตงเหมยและกุ้ยซื่อหวาดกลัวจนตัวสั่นขึ้นมา
เมื่อเห็นว่าหลี่ฝานไม่รับผิดชอบแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงจึงรีบก้าวไปข้างหน้าและชมเชย “ฮ่า ๆ เถ้าแก่ยังคงใจดี เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของครอบครัวหญิงสาวจริง ๆ ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป เกรงว่าจะไม่ดีสำหรับทุกคน! ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้!”
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเป็นผู้นำและให้คำสาบาน ผิงถิงและเฟินฟางก็บอกว่าพวกนางจะไม่พูดอะไรออกไป!
แม้ว่าผิงถิงและเฟินฟางเป็นขุมทรัพย์เก่าแก่ในหอนางโลม แต่คนเหล่านี้ต้องเป็นสิ่งที่พิเศษมากแน่ ๆ หากพวกเขาตกลงกัน พวกเขาจะไม่พูดมันออกมา! นอกจากนี้ หลี่ฝานก็มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้เช่นกัน เพื่อหน้าตาของหลี่ฝาน ทุกคนจึงยอมหุบปาก
เมื่อกุ้ยซื่อได้ยินว่าหลี่ฝานจะไม่เอาเรื่อง นางรู้สึกประหลาดใจมากจึงรีบโค้งคำนับและขอบคุณ “ขอบคุณเถ้าแก่หลี่ ขอบคุณเถ้าแก่หลี่!” หลังจากคำนับสามครั้ง แม้แต่กู้เสี่ยวหวานก็ยังรู้สึกถึงเสียงกระแทกอย่างรุนแรงหลังม่านหนา
ดูเหมือนว่ากุ้ยซื่อนี้ไม่ได้ตกใจแม้แต่น้อย!
กู้เสี่ยวหวานยิ้มในใจ เรื่องนี้ได้รับการแก้ไขอย่างน่าพอใจ และนางก็อารมณ์ดี!
*[1] หมายถึง ผู้หญิงที่มีคุณธรรมและสวยงามเป็นคนรักของสุภาพบุรุษ
