บทที่ 554 กุ้ยตงเหมยอาละวาด
บทที่ 554 กุ้ยตงเหมยอาละวาด
กุ้ยซื่อคำนับอย่างหนักหลายครั้ง จากนั้นหันไปด้านข้างกำลังจะดึงกุ้ยตงเหมย และพูดอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย “เร็วเข้า ตงเหมย ขอบคุณเถ้าแก่หลี่เร็ว!”
คำพูดของกุ้ยซื่อแหลมแสบหูของกุ้ยตงเหมย
เมื่อเห็นกุ้ยซื่อราวกับสุนัขกระดิกหางร้องขอความสงสาร นอนอยู่ต่อหน้าหลี่ฝาน ก้มหน้ายอมรับความผิดพลาดของตนเอง ความคิดนับไม่ถ้วนก็ผุดขึ้นในหัวใจของกุ้ยตงเหมย
ทำไมคนกลุ่มนี้ถึงอยู่สูงกว่าได้ ทำไมคนเหล่านี้จึงสวมทองใส่เงิน ได้อยู่ในบ้านที่ดี และนั่งรถม้าได้? ทำไมนางต้องเกิดมาในครอบครัวที่ยากจนเช่นนี้ และยังคงอาศัยชื่อเสียงเพื่อข่มขู่ผู้ชายด้วย?
นางรับไม่ได้ นางรับไม่ได้! ทําไมนางจึงต้องอดอยาก และทําไมคนอื่นจึงมีชีวิตที่ดีกว่า?
สิ่งที่คนอื่นมีได้ ทำไมนางถึงไม่มี!
ไม่ว่าจะหมายความว่าอย่างไร นางต้องการกอบกู้ชื่อเสียงทั้งหมดในวันนี้กลับคืนมา
ความอัปยศในดวงตาของกุ้ยตงเหมยปะทุขึ้นในขณะนี้ นางมองทุกคนที่อยู่ในที่นี้อย่างร้ายกาจ กวาดสายตาไล่มองทีละคนด้วยสายตาดุร้าย มองคนไม่กี่คนที่อยู่ข้างหน้า อดใจรอที่จะถลกหนัง กินเนื้อ และดื่มเลือดไม่ไหวแล้ว
เมื่อเห็นท่าทางที่ชั่วร้ายของกุ้ยตงเหมย กุ้ยซื่อกลัวว่านางจะรบกวนหลี่ฝานและก่อให้เกิดปัญหาอีก ดังนั้นจึงรีบเข้าไปดึงกุ้ยตงเหมย “ตงเหมย เจ้าฟังข้าเถอะ ยอมรับความผิดพลาดของเจ้ากับเถ้าแก่หลี่! เร็วเข้า เร็วเข้า!”
การกระตุ้นของกุ้ยซื่อฟังดูเหมือนเป็นการเตือนกุ้ยตงเหมย
ตอนมาก็เป็นกุ้ยซื่อที่ยุยง ตอนจะกลับก็เป็นกุ้ยซื่อที่พูดอีกเช่นกัน!
ความอัปยศทั้งหมดนี้ล้วนมาจากกุ้ยซื่อ กุ้ยตงเหมยไม่สามารถทำอะไรกับหลี่ฝานได้ แต่กุ้ยซื่อ … หัวใจของกุ้ยตงเหมยเต็มไปด้วยความโกรธ นางหันหลังกลับอย่างไม่แยแส และใช้ขาขวาเตะหน้าอกของกุ้ยซื่อ
จากแรงเตะของกุ้ยตงเหมยทำให้กุ้ยซื่อหมดแรง
เนื่องจากครั้งที่กุ้ยตงเหมยได้ทำให้นางได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ และเนื่องจากการหายตัวไปของกุ้ยตงเหมย ในช่วงเวลานี้ ร่างกายและจิตใจของกุ้ยซื่อจึงไม่ค่อยดีเท่าเมื่อก่อนและอ่อนแอลงมาก
คราวนี้ จากการเตะอย่างโหดเหี้ยมของกุ้ยตงเหมยราวกับจะเตะกุ้ยซื่อให้ตาย
กุ้ยซื่อส่งเสียงกรีดร้อง และหงายหลังล้มลงกับพื้น
การเตะของกุ้ยตงเหมยเมื่อครู่ทำให้หน้าอกของกุ้ยซื่อเจ็บราวกับว่าจะดึงความรู้สึกและเส้นประสาททั้งหมดออกจากร่างกาย กุ้ยซื่อกำลังนอนอยู่บนพื้น จับหน้าอกของนาง ใบหน้าของนางซีดและเหงื่อเย็นไหลซึมทั่วร่าง
แต่กุ้ยซื่อยังคงประคองร่างกายไว้ครึ่งหนึ่งและพูดด้วยใบหน้าซีด “ตงเหมย เร็วเข้าและยอมรับความผิดพลาดของเจ้า!”
การทำตัวเป็นแม่ของกุ้ยซื่อเป็นเรื่องตลกสำหรับกู้เสี่ยวหวาน หากรู้แต่แรกแล้วจะทำทำไม!
ไม่ควรรับความเสี่ยงนี้ตั้งแต่แรก
มันดีแล้ว ที่นี่คือจุดต่ำสุด แต่ราคาที่ต้องจ่ายไม่ใช่สิ่งที่พวกนางจะสามารถทนได้
กุ้ยซื่อเป็นแม่ที่ดีเพื่อลูกสาวสองคนของนาง จึงสามารถทำททุกอย่างให้ได้ แต่บางครั้งนางมักจะคิดที่จะรวยในชั่วข้ามคืนโดยไม่ต้องใช้ความพยายามของตัวเอง และคิดเสมอที่จะให้อนาคตที่ดีกับลูกสาวทั้งสองคนของนาง
แต่โลกความเป็นจริงนี้ หากต้องการแสวงหาสิ่งที่เกินเอื้อมก็จะต้องจ่ายในราคาที่เจ็บปวด
กุ้ยซื่อเหงื่อออกบนหน้าผากของนาง นางกุมหน้าอกของตนไว้ ความเจ็บปวดนั้นเหลือทน แต่จากมุมมองของกุ้ยตงเหมย ทั้งหมดนี้เป็นความผิดที่กุ้ยซื่อก่อด้วยตัวเอง และนางทำอาชญากรรมอะไรในชีวิตก่อนหน้านี้ นางถึงได้เกิดเป็นลูกสาวของกุ้ยซื่อกัน!
กุ้ยตงเหมยไม่รู้สึกเสียใจกับกุ้ยซื่อในขณะนี้ เมื่อมองไปที่สภาพที่น่าสังเวชของกุ้ยซื่อ นางก็ยิ้มอย่างเย็นชาในใจ “แสแสร้ง ท่านแสแสร้ง! ท่านชอบแสแสร้งไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นก็แสแสร้งต่อไปเถอะ!”
คำพูดที่โหดเหี้ยมของกุ้ยตงเหมย คำแต่ละคำที่ถูกพ่นออกมา เมื่อกุ้ยซื่อได้ยิน นางก็อยู่ในภาวะไร้อารมณ์
ในขณะนี้ กุ้ยตงเหมยเป็นเหมือนคนแปลกหน้า!
ไม่สิ!
มันเลวร้ายยิ่งกว่าคนแปลกหน้า ณ เวลานี้ กุ้ยตงเหมยมองกุ้ยซื่อราวกับเป็นศัตรูด้วยความรังเกียจและเกลียดชัง นางอยากจะถลกหนังของกุ้ยซื่อ หักกระดูกของกุ้ยซื่อ กินเนื้อและดื่มเลือดของกุ้ยซื่อเข้าไป
“ตงเหมย ตงเหมย…” กุ้ยซื่อยังคงต้องการช่วยกุ้ยตงเหมย แต่ในเวลานี้หัวใจของกุ้ยตงเหมยถูกบดบังด้วยความอัปยศอดสูไปแล้ว และนางมองไม่เห็นความหวังดีของกุ้ยซื่ออีกต่อไป!
กุ้ยตงเหมยรู้เพียงว่า เดิมทีพ่อและแม่มีเพียงพี่สาวในใจเท่านั้น และมีเพียงพี่สาวเท่านั้น! มีเฉพาะพี่สาวที่แสร้งทำเป็นว่าอ่อนโยนมีคุณธรรม!
ดวงตาของกุ้ยตงเหมยดุร้าย เมื่อคิดถึงคนที่เป็นพี่สาวของตน ในใจก็แทบรอไม่ไหวที่จะฉีกร่างนางออกจากกัน!
ตอนนี้ดีแล้ว ชื่อเสียงของนางเหม็นโฉ่ไปหมดแล้ว แต่ผู้หญิงที่มีเสื้อผ้าและอาหารยังคงรออยู่ที่บ้านโดยไม่สูญเสียอะไร นางไม่ยอม นางไม่ยอม!
ความคิดที่น่ากลัวผุดขึ้นมาในหัวใจของกุ้ยตงเหมย
ทันใดนั้น โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า นางหัวเราะเสียงดังและชี้ไปที่ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น และคำรามอย่างโกรธเคือง “ข้ากุ้ยตงเหมยขอสาบานว่า ข้าจะเอาความอัปยศทั้งหมดที่ข้าได้รับในวันนี้ส่งคืนให้ทุกคน! ข้าจะจำพวกเจ้าทุกคนเอาไว้! แม้ว่าเจ้าจะกลายเป็นวิญญาณ ข้าก็จะเป็นคนลากพวกเจ้าไปลงนรกเอง!”
กุ้ยตงเหมยยังเป็นเด็ก แต่ทันทีที่นางพูดคำเหล่านั้น หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็หวาดกลัวจนตัวสั่นและรู้สึกว่าศักดิ์ศรีของเขาถูกทำให้ขุ่นเคือง และเขาก็จะกลัวเด็กคนหนึ่ง โดยไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ตำหนิขึ้นว่า “เจ้าเด็กบ้า เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร ยังไม่รีบกลับไปกับแม่ของเจ้าอีก!”
กุ้ยตงเหมยยิ้มเยาะพลางมองดูหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงอย่างเย็นชา และพูดอย่างข่มขู่ว่า “คนแก่ใกล้ตาย อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ามาทำอะไรที่นี่ เจ้าต้องการเงินของหลี่ฝานไม่ใช่หรือ? หากหลังจากนี้ข้าแต่งเข้าไปในครอบครัวหลี่ได้ ในอนาคตเจ้าก็จะสะดวกที่จะมาหาหลี่ฝานไม่ใช่หรือ?”กุ้ยตงเหมยฉีกแผนการในใจของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงทิ้ง หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงหน้าแดงและพูดอย่างไม่พอใจมากว่า “ไร้สาระ เจ้ามันไร้ยางอาย ข้ามาเพื่อช่วยเจรจาให้กับเจ้า แล้วเจ้าจะตอบแทนความกรุณาของข้าด้วยการแก้แค้นอย่างนั้นหรือ!”
“ฮ่า ฮ่า…” กุ้ยตงเหมยไม่พูดอีกต่อไปและคำรามอย่างมืดมน “พวกเจ้าฟังคำข้าให้ชัดเจน ความอัปยศในวันนี้ของข้ากุ้ยตงเหมย ในอนาคตข้าจะเพิ่มเป็นสองเท่าและคืนมันกลับไปให้กับพวกเจ้า!”
หลังจากพูดเช่นนี้ กุ้ยตงเหมยก็รีบวิ่งออกไปจากห้องลงไปชั้นล่างในชั่วพริบตา และหายเข้าไปในฝูงชน
เร็วมาก!
ราวกับลูกศรที่พุ่งออกจากคันธนู!
