บทที่ 559 ลงมือกับกุ้ยซื่อ
บทที่ 559 ลงมือกับกุ้ยซื่อ
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงคิดว่ากุ้ยชุนเจียวยังคงกังวลเกี่ยวกับกุ้ยซื่อและกุ้ยตงเหมย ดังนั้นเขาจึงต้องการเอ่ยปลอบใจ
อย่างไรก็ตาม กุ้ยสวิ้นเหอได้เห็นว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงคิดว่ากุ้ยซื่อและกุ้ยตงเหมยไม่มีบทบาท และยังมีกุ้ยชุนเจียวอยู่ นี่คือเหตุผลที่เขาแสดงความกังวลของเขาตลอดเวลา ถ้าเขารู้เกี่ยวกับเรื่องของกุ้ยชุนเจียวในตอนนั้น เกรงว่าเขาจะเป็นคนแรกที่ประสบปัญหา!
กุ้ยสวิ้นเหอคิดเรื่องนี้ หัวใจของเขาก็คุกรุ่นไปความโกรธและความขุ่นเคือง เขาจึงกล่าวว่า “หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง ที่บ้านมีเรื่องเล็กน้อย ท่านกลับไปก่อนเถอะ!”
ความจริงแล้วหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่ได้อยู่นานเพียงนี้ แต่ครั้นได้ยินการไล่แขกของกุ้ยสวิ้นเหอ เขาก็เก็บสีหน้าเอาไว้ไม่อยู่ สีหน้าวิกตกังวลเมื่อครู่เปลี่ยนไป “หึ อย่าคิดว่าข้าอยากอยู่ในบ้านของเจ้า กุ้ยตงเหมยผู้นี้ช่างไร้ยางอาย ครั้งต่อไปข้าจะขับไล่คนไร้ยางอายเช่นนั้นออกไป!”
หลังจากพูดจบ เขาก็สะบัดแขนเสื้อและจากไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมามอง
กุ้ยสวิ้นเหอรู้ว่าเรื่องนี้ไม่มีทางกลับไปที่จุดเริ่มต้นได้แล้ว และรู้ว่าการที่เขาด่ากุ้ยตงเหมยในเวลานี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่การขับไล่กุ้ยตงเหมยออกจากหมู่บ้านอู๋ซีเป็นสิ่งที่แน่นอน
กุ้ยสวิ้นเหอจะสามารถพูดอะไรได้อีก!
ครอบครัวกุ้ยกลายเป็นเช่นนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะกุ้ยซื่อ ทั้งหมดเป็นเพราะกุ้ยซื่อ!
หากไม่ใช่เพราะกุ้ยซื่อที่อยากได้เงินของหลี่ฝาน ไม่เช่นนั้นทำไมนางถึงนำกุ้ยตงเหมยไปหาหลี่ฝานและใส่ร้ายอีกฝ่าย ตอนนี้เขาได้ทำการชำระตนเองจนสะอาดบริสุทธิ์ แต่สาดน้ำสกปรกใส่กุ้ยตงเหมย เด็กหญิงที่มีชื่อเสียงสกปรก ชีวิตจึงต้องการเป็นเช่นนี้!
กุ้ยสวิ้นเหอเหลือบมองใบหน้าซีดเซียวของกุ้ยซื่ออย่างดุดัน และรู้สึกว่านางแสร้งทำตัวน่าสงสารในขณะนี้
กุ้ยสวิ้นเหอปลอบชุนเจียว หากแต่หัวใจของเขายังโกรธ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาลงมือกับกุ้ยซื่อในรอบสิบปีของการแต่งงาน
เขากระชากกุ้ยซื่อออกจากเก้าอี้แล้วเหวี่ยงลงบนพื้น เขาชี้หน้าผู้เป็นภรรยาและกล่าวดูถูก “ตอนนี้เจ้ามีความสุขแล้วใช่หรือไม่ ครอบครัวที่ดีถูกเจ้าสร้างปัญหาจนเป็นเช่นนี้ไปแล้ว! ตอนนี้ตงเหมยก็หายไป ชื่อเสียงของชุนเจียวก็อาจถูกทำลายได้ทุกเมื่อ ตอนนี้เจ้าแสร้งทำเป็นน่าสงสารเช่นนี้ให้ใครดูกัน!”
กุ้ยสวิ้นเหอโกรธมาก ยกเท้าขึ้นและเตะหน้าอกของกุ้ยซื่อ
อาการย่ำแย่ของกุ้ยซื่อในช่วงนี้ อีกทั้งยังถูกกุ้ยตงเหมยเตะเมื่ออยู่ในร้านจิ่นฝู แม้ว่ากุ้ยตงเหมยจะออกแรง แต่เพียงเด็กหญิงตัวน้อยเรี่ยวแรงจะเยอะแค่ไหนเชียว
แต่กุ้ยสวิ้นเหอต่างออกไป การเตะของเขาจะทำให้กุ้ยซื่อครึ่งเป็นครึ่งตาย
กุ้ยซื่อรู้สึกเพียงว่าครั้งนี้นางถูกเตะจนหน้าอกจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ นางขดตัวด้วยความเจ็บปวดเหมือนกุ้ง เจ็บปวดจนนางหายใจไม่ออกด้วยซ้ำ ใบหน้าซีดเผือด ใบหน้าของนางก็แดงขึ้นหลังจากนั้นครู่หนึ่ง และนางก็ไม่สามารถหายใจเข้าหรือออกได้
ในที่สุด กุ้ยซื่อก็กระอักเลือดออก นางนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เป็นลมสลบไป ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ราวกับว่าตายไปแล้ว
เมื่อกุ้ยชุนเจียวเห็นสภาพนั้นของกุ้ยซื่อ นางก็กรีดร้องเสียงดัง “ท่านแม่!”
กุ้ยสวิ้นเหอไม่คาดคิดว่าการกระทำของตนจะทำให้กุ้ยซื่ออาเจียนเป็นเลือด เขาตระหนกตกใจและรู้สึกผิดอย่างถึงที่สุด ได้แต่โทษว่าตนเองไม่ควรจะแตะนางเลย
ตามคำกล่าวที่ว่า สามีและภรรยา เมื่อแต่งงานแล้วมีความรักที่ลึกซึ้ง แม้ว่าพฤติกรรมของกุ้ยซื่อจะทำให้กุ้ยสวิ้นเหอดูถูกเหยียดหยามมากเท่าไร แต่พวกเขาก็เป็นคู่สามีภรรยากันมานานกว่าสิบปี กุ้ยซื่อมอบทั้งหมดให้เขา และเขาก็รู้สึกขอบคุณ
เมื่อเห็นว่าการเตะของตนทำให้กุ้ยซื่ออาเจียนเป็นเลือด ไม่ต้องพูดถึงว่ากุ้ยสวิ้นเหอโทษตัวเองมากแค่ไหน เขารีบอุ้มกุ้ยซื่อกลับเข้าไปในบ้านและขอให้กุ้ยชุนเจียวไปเรียกหมอหม่ามา
เมื่อหมอหม่ามาถึงและตรวจชีพจร
ชีพจรของกุ้ยซื่อเต้นเบา เกรงว่าจะเป็นสัญญาณที่ไม่ดี!
ยิ่งกว่านั้น เมื่อเห็นใบหน้าของกุ้ยซื่อซีดราวกับกระดาษ นอนอยู่บนเตียงราวกับคนตาย หมอหม่าก็งุนงงมาก
กุ้ยซื่อผู้นี้ เกรงว่านี่จะเป็นลมหายใจสุดท้าย!
หมอหม่ารู้สึกหดหู่เล็กน้อย เขามองไม่เห็นอาการป่วยของกุ้ยซื่อเลย
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ชีวิตอยู่ในความเสี่ยง ดังนั้นหมอหม่าจึงไม่กล้าปิดบังแม้แต่น้อย เขาพูดอย่างจริงจังว่าทักษะทางการรักษาของเขาไม่ดีพอที่จะรักษาอาการของกุ้ยซื่อได้ เขาจึงขอให้กุ้ยสวิ้นเหอไปหาหมอคนอื่น
เมื่อกุ้ยสวิ้นเหอเห็นว่าหมอหม่าไม่สามารถรักษาได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยืมเกวียนวัวเพื่อพากุ้ยซื่อเข้าไปในเมือหลิวเจีย หลังจากหาหมอ หมอก็บอกว่ากุ้ยซื่อได้รับบาดเจ็บสาหัส ประกอบกับจิตใจที่อ่อนล้า อาการตกอยู่ในอันตรายยิ่งนัก นางต้องพักฟื้นสักระยะ มิฉะนั้นชีวิตนางจะน่าเป็นห่วง!
ตอนนั้นเองที่กุ้ยสวิ้นเหอคิดว่าการเตะของเขาอาจทำให้อวัยวะภายในของกุ้ยซื่อได้รับบาดเจ็บ ไม่เช่นนั้นกุ้ยซื่อจะอาเจียนเป็นเลือดได้อย่างไร!
กุ้ยสวิ้นเหอไม่กล้าบอกใคร แต่หมอมองไปที่บาดแผลของกุ้ยซื่อและเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นกุ้ยสวิ้นเหอมีท่าทางหลบ ๆ ซ่อน ๆ หมอก็รู้แล้วว่าเขาต้องทำอะไรบางอย่างกับกุ้ยซื่อแน่
หลังจากที่กุ้ยสวิ้นเหอออกไปแล้ว หมอก็สั่งให้ใครสักคนตรวจสอบอย่างถูกต้อง
ต่อมา หมอก็ตรงไปที่หน่วยงานของทางการเพื่อยื่นเรื่องร้องเรียน โดยบอกว่ากุ้ยสวิ้นเหอทุบตีภรรยาของเขา ทำให้นางมีอาการบาดเจ็บสาหัส ทางการจึงสั่งคุมขังกุ้ยสวิ้นเหอ
กุ้ยซื่อนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ลืมตาโพลงทั้งวันและพึมพำ “ตงเหมย ตงเหมย!”
ต้องบอกว่าของกุ้ยซื่อเป็นแม่ที่ดี แต่แม่ที่มีทัศนคติที่ไม่ชอบธรรมจะมีลูกที่มีที่มีความชอบธรรมออกมาได้อย่างไร?
คนแรกที่แบกรับความรุนแรงคือกุ้ยตงเหมย เช่นเดียวกับกุ้ยซื่อ วัน ๆ นางเอาแต่กินกับนอนและต้องการที่จะรวยในชั่วข้ามคืน ต้องการใช้ชีวิตด้วยเสื้อผ้าและอาหารชั้นเลิศผ่านวิธีที่สะดวกที่สุด อย่างไรก็ตาม นี่คือความฝัน แต่เมื่อตื่นจากความฝันก็จะพบว่าชีวิตไม่ได้เป็นเช่นนั้น
กุ้ยซื่อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของนาง แต่รู้สึกราวกับว่าผิวหนังของตนกำลังถูกลอก และไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย
กุ้ยชุนเจียวดูแลอาหารสามมื้อต่อวันและต้มยาให้กุ้ยซื่อดื่มเพื่อให้อาการดีขึ้นในเร็ววัน กุ้ยซื่อพยายามดื่มยาดังกล่าว หากเพียงดื่มไม่กี่วันมันก็ไม่ประสบความสำเร็จ
กุ้ยซื่อตื่นตระหนกเล็กน้อย นางดึงกุ้ยชุนเจียวเข้ามาใกล้ น้ำตาไหลพลางกล่าวว่า “ชุนเจียว บอกข้ามาว่าร่างของข้าไม่ไหวแล้วใช่หรือไม่?”
เมื่อกุ้ยชุนเจียวได้ยินสิ่งนี้ นางอยากจะร้องไห้ออกมา ครั้นนึกถึงคำแนะนำของหมอ นางจำต้องยอมกัดฟันพูดเพื่อให้สบายใจว่า “ท่านแม่ ไม่เป็นไร ตราบใดที่ท่านกินยา อาการนี้ก็จะหายไป!”
