บทที่ 562 เห็นใจเขา
บทที่ 562 เห็นใจเขา
แม้ว่าเขาจะก้มตัวเล็กน้อย แต่ดูเหมือนว่าความงดงามจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
อย่างไรก็ตาม รูปลักษณ์นั้นน่าประทับใจยิ่งกว่า
นอกจากนี้ เมื่อกู้เสี่ยวหวานกำลังพูด ฉินเย่จือมองเข้าไปในดวงตาของนาง มันทำให้ป้าจางรู้สึกเศร้าและเสียใจอยู่พักหนึ่ง
อาจกล่าวได้ว่าฉือโถวและกู้เสี่ยวหวานเติบโตมาด้วยกัน แต่น่าเสียดายที่มีฉินเย่จืออยู่ระหว่างพวกเขา
ฉินเย่จือคนนี้ไม่น้อยหน้าไปกว่าพวกเขาในแง่ของรูปลักษณ์ อุปนิสัย การดูแล และปกป้องกู้เสี่ยวหวาน
อาจมากกว่าเสียด้วยซ้ำ!
ถ้าฉินเย่จือมีความคิดแบบเดียวกันกับกู้เสี่ยวหวาน นางเกรงว่า…
ป้าจางเหลือบมองโดยไร้ร่องรอย ฉินเย่จือดูผ่อนคลายยามเขามองไปที่กู้เสี่ยวหวาน เขาหลอกลวงผู้อื่นได้ แต่เขาไม่สามารถหลอกนางได้
ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่นางเพิ่งแต่งงาน สามีของนางเองก็มักจะมองตัวเองด้วยสายตาเช่นนี้ ตอนนั้นนางรู้สึกทั้งเคอะเขินและมีความสุข
ตอนนี้กู้เสี่ยวหวานยังเด็กเกินไป และเด็กสาวยังไม่เข้าใจเรื่องระหว่างชายและหญิงเลย นางไม่เข้าใจความหมายลึกซึ้งในสายตาของฉินเย่จือ
แต่ในสถานการณ์ปัจจุบัน…
ลูกชายของนาง นางกลัวว่าเขาจะรู้สึกลำบากใจ
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้สังเกตการแสดงออกของฉือโถวและป้าจางเลย หลังจากคุยกับฉินเย่จือ นางก็คุยกับป้าจางสองสามคำแล้วก็บอกลาป้าจาง นางอยากจะอยู่กับกู้เสี่ยวหวานให้นานกว่านี้ แต่พวกเขาต้องทานอาหารกลางวันก่อนออกเดินทาง ซึ่งครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานมีกันตั้งสี่คนกลัวว่าป้าจางจะยุ่งเกินไป กู้เสี่ยวหวานจึงกล่าวปฏิเสธไปอย่างสุภาพ ป้าจางจึงไม่รั้งนางเอาไว้ได้อีก นางเฝ้าดูกู้เสี่ยวหวานและคนอื่นค่อย ๆ หายจากสายตาไปทีละน้อย
หลังจากเดินมาไกลแล้ว ป้าจางดูเหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขจากครอบครัวนี้
“เสี่ยวหวาน เด็กสาวคนนี้ทำงานหนักจริง ๆ!” ป้าจางตกตะลึงเล็กน้อย และเสียงหัวเราะที่มาจากใจของนางก็ทำให้นางรู้สึกมีความสุข
“ไม่ใช่อย่างนั้น!” ลุงจางยังคงเคลื่อนไหวและพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าคิดว่าตั้งแต่เด็กคนนี้มาถึงบ้านตระกูลกู้ เจ้าไม่ได้สังเกตหรือ? รอยยิ้มบนใบหน้าของเสี่ยวหวานมีมากขึ้นกว่าแต่ก่อนนัก!”
“ใช่ เจ้าหนูฉินเย่จือนี่ ครั้งก่อนเจ้าไม่ได้สังเกตหรือไงที่เขาได้รับบาดเจ็บ…จัดการกับหมาป่าทั้งหกตัวด้วยตัวคนเดียว… เด็กคนนี้ เพราะเห็นแก่เสี่ยวหวาน เขาถึงกับเสี่ยงชีวิต! ในเวลานั้นมีบาดแผลทั่วร่างกายของเขาทั้งเล็กและใหญ่ ส่วนเสี่ยวหวานปลอดภัยดี ดูเหมือนว่าฉินเย่จือจะรู้สึกขอบคุณจริง ๆ และเสี่ยวหวานไม่ได้ช่วยเขาโดยเปล่าประโยชน์!” ป้าจางพูดพร้อมกับถอนหายใจอีกครั้ง
ขณะที่นางพูดเช่นนี้ นางเหลือบมองไปทางฉือโถวที่เงียบสนิท เห็นความผิดหวังบนใบหน้าของฉือโถวแล้วนางก็ไม่อาจทนได้
เห็นได้ชัดว่าฉือโถวเองก็เติบโตขึ้นและเริ่มเข้าใจบ้างแล้ว
ป้าจางสามารถเห็นความคิดของฉือโถวได้อย่างรวดเร็ว แต่…
ป้าจางถอนหายใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ป้าจางหวังเป็นอย่างยิ่งว่ากู้เสี่ยวหวานจะแต่งงานกับฉือโถว และเป็นลูกสะใภ้ของนาง แต่ตอนนี้นางเกรงว่าครอบครัวของนางจะไม่คู่ควรกับกู้เสี่ยวหวานเสียแล้ว
ป้าจางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเช่นกัน แต่เมื่อนางคิดว่าชีวิตในครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ป้าจางก็มีความสุขอีกครั้ง ลูกหลานต่างก็มีลูกและหลานของตัวเอง และเหตุการณ์ตลอดชีวิตของฉือโถว เขาควรเลือกมันด้วยตัวเอง
ดูว่ามีสาวที่เหมาะสมในหมู่บ้านหรือที่อื่นหรือไม่ และจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยก่อน หันเหความสนใจของฉือโถว หยุดความคิดที่เป็นไปไม่ได้ของเขา
กู้เสี่ยวหวาน ฉือโถวนั้นไม่คู่ควรกับนางเลย
“ใช่ เจ้าไม่เห็นมัน เด็กฉินนั่นมันแทบถือเสี่ยวหวานไว้ในมือแล้ว เจ้าเห็นหรือไม่? เขาเชื่อฟังคำพูดของเสี่ยวหวานมากแค่ไหน!” ลุงจางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
หลังจากที่ฉินเย่จือและคนอื่น ๆ กลับมาเมื่อครู่ แล้วรู้ว่ากู้เสี่ยวหวานอยู่ที่ภูเขา ฉินเย่จือกำลังจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อตามหาทั้งสอง แต่ต่อมาป้าจางกับลุงจางก็บอกว่าอีกเดี๋ยวพวกเขาจะกลับมาแล้ว ฉินเย่จือจึงทำได้เพียงนั่งอยู่บนเก้าอี้ ดวงตามองออกไปข้างนอก เหมือนลูกสะใภ้ตัวน้อยที่รอสามีกลับมาบ้าน
“เสี่ยวหวานปฏิบัติต่อเขาอย่างดี เป็นแบบนี้ย่อมดีแล้ว!” ฉือโถวกล่าวในเวลานี้ แต่น้ำเสียงของเขาดูหม่นหมองไปเล็กน้อย
ลุงจางและป้าจางได้ยินคำพูดที่เกือบจะหึงหวงของฉือโถว พวกเขาตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นมองหน้ากันและยิ้มราวกับว่าพวกเขาได้เห็นบางสิ่งบางอย่างจากกันและกัน
ลุงจางเหลือบมองที่ป้าจาง และป้าจางพยักหน้าเงียบ ๆ ราวกับว่านางเข้าใจความหมายของลุงจาง
…
กุ้ยชุนเจียวดูแลรับใช้กุ้ยซื่อที่บ้านอยู่ทุกวัน ในทุกวันร่างกายของกุ้ยซื่อก็ไม่ได้ดีนัก แต่โชคดีที่อาการไม่ทรุดลงและใบหน้าของนางก็ไม่ซีดเซียวเหมือนเมื่อก่อน กุ้ยชุนเจียวหายใจเข้าอย่างโล่งอก ตราบใดที่อาการของกุ้ยซื่อไม่แย่ลงก็หมายความว่าอาการของแม่ของนางไม่ได้แย่ขนาดนั้น
แม้ว่ากุ้ยชุนเจียวจะเกลียดตระกูลกุ้ย แต่ก็ไม่มีทางปล่อยให้แม่ของนางอยู่ในตระกูลกุ้ยตามลำพังได้
แม้ว่ากุ้ยชุนเจียวจะเกลียดตระกูลกุ้ย แต่นางก็ไม่มีความคิดใด ๆ เกี่ยวกับตระกูลกุ้ย การที่มีลูกสาวสองคน มันเป็นความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ที่สุด กุ้ยชุนเจียวรู้ถึงความลำบากและบาปที่กุ้ยซื่อและกุ้ยสวิ้นเหอต้องทนทุกข์ พ่อและแม่ของนางคือกำลังใจของนางในชีวิตนี้ นางรักและเคารพกุ้ยซื่อกับกุ้ยสวิ้นเหอมาก กุ้ยชุนเจียวจะไม่มีความไม่พอใจใด ๆ กับกุ้ยซื่อ ยกเว้นความรู้สึกเป็นครั้งคราวที่กุ้ยซื่อทำสิ่งต่าง ๆ โดยไม่คิด
ดูเหมือนวันเวลาของพวกเขาค่อย ๆ สงบลง
ยกเว้นที่ไม่ได้เจอกุ้ยตงเหมย ดูเหมือนว่าชีวิตของพวกเขายังเหมือนเดิม
กุ้ยสวิ้นเหอทำงานข้างนอกและไม่ได้กลับมาเป็นเวลาเจ็ดหรือแปดวันแล้ว
นอกจากดูแลตระกูลกุ้ยแล้ว กุ้ยชุนเจียวยังต้องทำความสะอาดบ้าน ไปหาบน้ำ ทำอาหาร แม้ว่าชีวิตจะลำบากมาก และนี่คือสิ่งที่กุ้ยชุนเจียวไม่เคยทำมาก่อน แต่เมื่อนึกถึงชีวิตที่สงบสุขที่หายากนี้ กุ้ยชุนเจียวยังคงกัดฟันและเพียรพยายาม
วันนั้นไม่มีฟืนที่บ้าน ดังนั้นกุ้ยชุนเจียวจึงทำอะไรไม่ถูก นางทำได้เพียงแบกตะกร้าและขึ้นไปบนภูเขา แต่นางก็พบว่ามีใครบางคนอยู่ข้างหลังนาง และติดตามนางมาตลอดเวลา
ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยง ทุกครัวเรือนได้กลับบ้านเพื่อทำอาหารและพาลูก ๆ ของพวกเขากลับไป ไม่มีใครอยู่นอกหมู่บ้าน กุ้ยชุนเจียวต้องการรีบกลับไปทำอาหารกลางวันด้วยความรวดเร็ว เร็วขึ้นและเร็วขึ้น
การเคลื่อนไหวของนางรวดเร็ว และคนข้างหลังนางก็เช่นกัน!
เมื่อกุ้ยชุนเจียวขึ้นไปบนภูเขา และเดินเข้าไปในภูเขาเล็กน้อย ป่าทึบจำนวนมากก็ปกคลุมดวงอาทิตย์ทันที
