บทที่ 588 กุ้ยตงเหมยเป็นอะไรไป
บทที่ 588 กุ้ยตงเหมยเป็นอะไรไป
ทันทีที่ก้าวเข้าประตูมาก็เห็นเด็กทั้งสามคนยุ่งเป็นพัลวันอยู่ในครัวอย่างมีความสุข เมื่อป้าจางมาถึงบ้าน เด็กเหล่านี้ก็บอกนางทันทีว่ากู้เสี่ยวหวานฟื้นแล้ว
ครั้นได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอกเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ฉินเย่จือก็ดึงมือที่กอดกู้เสี่ยวหวานออกอย่างไม่เต็มใจ และวางผ้าห่มอีกผืนไว้ด้านหลังกู้เสี่ยวหวาน ไม่นานป้าจางก็เปิดประตูเข้ามา
เมื่อก้าวเข้ามาในห้อง นางก็เห็นกู้เสี่ยวหวานนั่งอยู่บนเตียงและมองมาที่ตนเองด้วยรอยยิ้ม “ท่านป้าจาง ท่านมาแล้วหรือ?”
แม้ว่าน้ำเสียงจะยังแหบแห้ง แต่อย่างน้อยนางก็ยังสบายดี
เมื่อครู่หัวใจของป้าจางเต็มไปด้วยความสุข แต่เมื่อได้ยินเสียงของกู้เสี่ยวหวาน น้ำตาของนางพลันไหลทะลักออกมาไม่หยุด
ป้าจางก้าวไปข้างหน้าอย่างฉับไวก่อนจะหยุดลงข้างเตียงของกู้เสี่ยวหวาน นางสะอื้นไห้พลางพูดว่า “เด็กโง่ เจ้าทำให้ข้ากลัวแทบแย่”
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย นางลูบหลังป้าจางอย่างปลอบโยน “ท่านป้าจาง ไม่ต้องเสียใจไป ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว!”
ป้าจางปล่อยมือ ยกแขนเสื้อซับน้ำตาแล้วพูดอย่างตื่นเต้น หากแต่ยังเจือความกังวล “เจ้านะเจ้า หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้า ข้าจะอธิบายให้พ่อแม่ที่ตายไปของเจ้าฟังได้อย่างไร!”
หลังจากหยุดชั่วคราว ป้าจางมองไปที่ฉินเย่จือที่ยืนอยู่ข้างกู้เสี่ยวหวานไม่ห่าง และกล่าวด้วยความพอใจ “เสี่ยวฉิน เจ้าทำได้ดีมาก!”
กู้เสี่ยวหวานเอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อมองฉินเย่จือ เขายังคงมีใบหน้าที่เย็นชาเมื่อเผชิญหน้ากับบุคคลภายนอก หากแต่รู้สึกได้ถึงรอยยิ้มเล็กน้อยที่หางตาของเขา
ชายผู้นี้กำลังพึงพอใจ
คิ้วและตาของกู้เสี่ยวหวานก็ผ่อนคลายเช่นกัน รอยยิ้มนั้นเบิกบานราวกับดอกไม้ผลิ
เมื่อเห็นเด็กทั้งสองมองหน้ากันด้วยแววตาแห่งความสุุข ป้าจางก็ทั้งสุขใจและทุกข์ใจ
นางคิดถึงฉือโถว ดูเหมือนว่าหลังจากตนเองกลับบ้านไป นางจะต้องคุยกับเขาทันที
ท่าทีของฉินเย่จือ เมื่อก่อนป้าจางมีความรู้สึกบางอย่างกับท่าทางของฉินเย่จือที่ปฏิบัติต่อกู้เสี่ยวหวาน และคราวนี้ความรู้สึกนั้นเป็นความจริง
ในขณะนี้ กู้เสี่ยวหวานนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง
และโพล่งออกมาว่า “กุ้ยชุนเจียวล่ะ?”
กุ้ยชุนเจียวถูกลักพาตัวไปพร้อมกับตัวนางเอง แต่ถูกถูหมิ่นนำตัวไป เกรงว่าจะเกิดโชคไม่ดีกับนาง
ฉินเย่จือพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “นางไม่เป็นอะไร นางได้กลับบ้านแล้ว”
เมื่อเห็นการแสดงออกที่งงงวยของกู้เสี่ยวหวาน ป้าจางก็รีบอธิบาย
เมื่อมองไปที่ฉินเย่จือ ความรู้สึกดี ๆ ต่อเขาก็เพิ่มมากขึ้น
อย่ามองเพียงท่าทางเย็นชาภายนอกของข้า ความจริงแล้วใจดีมาก!
อย่างไรก็ตาม กู้เสี่ยวหวานคิดผิด ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เพราะถูหมิ่นรู้ที่อยู่ของกู้เสี่ยวหวาน ฉินเย่จืออาจจะไม่ไปหาเขา
ยิ่งกว่านั้น เขาก็จะไม่ช่วยกุ้ยชุนเจียว
ฉินเย่จือตัดแขนข้างหนึ่งของถูหมิ่น และเขาก็หมดสติไป หากแต่กุ้ยชุนเจียวไม่ได้รับอันตราย ต่อมาเมื่อครอบครัวกุ้ยไปตามหากุ้ยชุนเจียว พวกเขาก็มัดถูหมิ่นและส่งเขาไปให้ทางการ!
“กุ้ยตงเหมยล่ะ?” ทันทีที่กู้เสี่ยวหวานเอ่ยขึ้น ก็ไม่มีใครพูดอะไรและทั้งห้องก็เงียบลงในทันที…
เมื่อเห็นว่าป้าจางไม่พูดไม่จาและก้มหน้าลงเงียบ ๆ ในใจกู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกไม่ดี
หรือว่ากุ้ยตงเหมย?
กู้เสี่ยวหวานกังวลเล็กน้อย ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร แต่หากชื่อเสียงของนางถูกทำลายล่ะ?
ในเวลานี้ ป้าจางก็พูดขึ้นมาว่า “นางก็ไม่เป็นอะไรเหมือนกัน!” สีหน้าของป้าจางย่ำแย่ และเห็นได้ชัดว่าสถานการณ์ของกุ้ยตงเหมยแตกต่างจากที่นางพูดอย่างแน่นอน
หัวใจของกู้เสี่ยวหวานเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ป้าจางไม่อยากบอกเรื่องสกปรกโสมมนี้แก่กู้เสี่ยวหวาน นางดึงผ้าห่มที่ด้านหลังของเสี่ยวหวานออก และประคองกู้เสี่ยวหวานให้นอนลง “เจ้าอย่าคิดอะไรมากเลย ดูแลตัวเองให้ดี อย่าไปสนใจเรื่องอื่น เจ้าเหนื่อยมามากพอแล้ว อย่างไรก็ตาม นางเป็นคนทำตัวเองทั้งนั้น!”
ใบหน้าของฉินเย่เจียวบิดเบี้ยวเมื่อได้ยินคำว่ากุ้ยตงเหมย
เขากำหมัดแน่น ถ้าไม่ใช่เพราะหญิงชั่วร้ายผู้นี้ กู้เสี่ยวหวานคงไม่ต้องทนทุกข์ครั้งใหญ่เช่นนี้
ถูหมิ่นโยนความผิดทุกอย่างให้กุ้ยตงเหมย และกุ้ยตงเหมยก็ตกเป็นเหยื่อเช่นกัน ทั้งกุ้ยชุนเจียวและกู้เสี่ยวหวานไม่ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นเรื่องนี้จึงจบลง
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ สายตาของฉินเย่จือฉายแววดุร้าย
ถ้าไม่ใช่เพราะนางเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่สามารถรับประกันได้จริง ๆ ว่าเขาจะไม่ฆ่ากุ้ยตงเหมยด้วยมือของเขาเอง
ในเวลานี้ กู้หนิงอันถือยาที่ต้มอยู่ในมือและกำลังเดินเข้ามา
“ท่านพี่ นี่คือโสมและแม่ไก่ที่พี่ใหญ่ฉินซื้อมา ข้าตุ๋นมันเข้าด้วยกัน ท่านหมอพานบอกว่าน้ำแกงนี้มีสรรพคุณทางยา ถ้าท่านดื่มน้ำแกงนี่แล้ว อาการป่ายของท่านก็จะดีขึ้นในไม่ช้า! ท่านรีบดื่มเถอะ” กู้หนิงอันกล่าว
ป้าจางกำลังจะหยิบมันขึ้นมา จู่ ๆ ฉินเย่จือที่อยู่ด้านข้างเคลื่อนไหวเร็วกว่าก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวใหญ่ หยิบถ้วยน้ำแกงมาจากมือกู้หนิงอัน “ให้ข้าป้อนนางเอง!”
ในช่วงเวลานี้ ไม่ว่าจะเป็นการป้อนยาหรือป้อนอาหารให้กู้เสี่ยวหวาน ฉินเย่จือก็เป็นคนทำเองทั้งหมด
กู้หนิงอันก็ไม่แปลกใจเช่นกัน ป้าจางยืนอยู่ด้านข้างรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ฉินเย่จือเป่าน้ำแกงในถ้วยเบา ๆ และชิมมัน เมื่อเขารู้สึกว่ามันไม่ร้อนแล้ว ดังนั้นเขาจึงวางผ้าห่มไว้ด้านหลังกู้เสี่ยวหวานอีกครั้งและช่วยพยุงนางให้ลุกขึ้นนั่ง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ดื่มน้ำแกงเสร็จแล้วก็พักผ่อนเถอะ!”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
ฉินเย่จือค่อย ๆ ป้อนน้ำแกงให้นางอย่างระมัดระวัง
ทั้งสองไม่ได้พูดอะไร แต่ดูเหมือนจะมีความอบอุ่นไหลผ่านอย่างเงียบ ๆ ป้าจางรู้สึกว่าหน้าของแดงระเรื่อ และพูดอย่างอึดอัด “ข้าจะไปดูในครัวว่ามีอะไรให้ช่วยหรือไม่ ข้าขอตัวก่อน!”
พวกเขาทั้งหมดออกไป ทั้งห้องจึงเหลือเพียงฉินเย่จือและกู้เสี่ยวหวานสองคน
หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานดื่มน้ำแกงเสร็จแล้ว ฉินเย่จือก็ช่วยประคองนางให้นอนลงอีกครั้ง กู้เสี่ยวหวานรู้สึกดีมากที่ได้รับการปรนนิบัติจากใครสักคน
นางยิ้มออกมาโดยไม่ตั้งใจ
ฉินเย่จืองุนงงเล็กน้อย และเอ่ยถามเบา ๆ “เจ้ายิ้มอะไร? มีความสุขมากหรือ?”
“การป่วยก็ดีเหมือนกันเพราะมีคนดูแล หากในอนาคตข้ามีคนดูแลเช่นนี้อีก ข้าก็ยอมป่วย!” กู้เสี่ยวหวานพูดอย่างเริงร่า
ไม่คาดคิดว่าหลังจากพูดประโยคนี้ออกไปแล้ว คิ้วของฉินเย่จือจะขมวดแน่น นิ้วเคาะลงบนจมูกของกู้เสี่ยวหวานเบา ๆ และพูดอย่างโกรธเคือง “ไร้สาระ!”
กู้เสี่ยวหวานไม่เคยเห็นฉินเย่จือพูดกับตัวเองด้วยความโกรธขนาดนี้มาก่อน จึงพูดออกไปด้วยความเขินอาย “ข้าเพียงล้อเล่นเท่านั้น!”
“ล้อเล่นก็ไม่ได้!”
