บทที่ 593 กู้ซินเถายินดีในความโชคร้ายของผู้อื่น
บทที่ 593 กู้ซินเถายินดีในความโชคร้ายของผู้อื่น
แต่ไม่คาดคิดว่ากู้ซินเถาจะดีดตัวขึ้น
ขณะที่กู้ซินเถารู้สึกถึงลมที่พัดรอบตัว ขนทั่วร่างกายก็ลุกชัน
ในเวลานี้ นางไม่ได้เตรียมตัวไว้ และทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีมือผอมบางฟาดลงมาที่ตน นางหมอบลงกับพื้นพร้อมกับร้องไห้ด้วยความตกใจ ในเวลานี้เมื่อเห็นว่าเป็นซุนซื่อ นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดอย่างไม่พอใจว่า “ท่านแม่จะทำให้ข้าตกใจตายหรือ!”
ซุนซื่อไม่คาดคิดว่าการปลอบโยนของนางจะทำให้สีหน้าของซินเถาดูซีดเซียวและไม่พอใจ ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอายเล็กน้อย
“ถ้าตอนนั้นยอมให้กุ้ยชุนเจียวมากับข้าคงจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกมากมายเช่นนี้!” เสียงสาปแช่งดังขึ้น “ข้าแค่ต้องการเงิน และจะหายไปทันทีถ้าเจ้าให้เงินข้า! แต่พวกเจ้ากลับไปหาคนมาสอนบทเรียนให้ข้า! ฮ่า ๆ คราวนี้เป็นบทเรียนที่ดี! ถ้าข้าตายและเจ้าก็จะอยู่ได้ไม่นาน”
“สารเลว… เจ้าต้องโดนฟ้าผ่า…” เสียงคำรามของกุ้ยสวิ้นเหอดังก้องกังวาน
“ข้าโดนฟ้าผ่า? ไม่ว่าจะโดนฟ้าผ่าตายหรืออย่างไร ข้าก็สามารถทำกำไรได้โดยไม่สูญเสียข้อตกลงนี้!” เมื่อถูหมิ่นเห็นอีกฝ่ายอยู่ในความตื่นตระหนก หัวใจเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
“เจ้า… เจ้า… เจ้าต้องไม่ตายดี!”
“ข้ารู้ และเจ้าก็ใกล้แล้ว! เราจะเป็นคู่หูไปยมโลกด้วยกัน!” ถูหมิ่นตอบโดยไม่แสดงท่าทีอ่อนแอ
กุ้ยสวิ้นเหอโดนพวกคนของทางการทำร้ายจนมีสภาพไม่ต่างจากถูหมิ่น พวกเขาจึงไม่การกระทำการก้าวร้าวอีก ทั้งสองนั่งอยู่ในห้องขัง หนึ่งคนทางทิศใต้และอีกหนึ่งคนทางทิศเหนือ นั่งจ้องหน้าจนแทบจะพุ่งใส่กัน
“ท่านแม่… ข้าเพิ่งได้ยินคนผู้นั้นเรียกชื่อกุ้ยชุนเจียว!” กู้ซินเถาได้ยินเสียงสาปแช่งกำลังพูดถึงกุ้ยชุนเจียว จึงรีบเงี่ยหูฟังทันที
ซุนซื่อพ่นลมอย่างเย็นชา เหลือบมองไปยังทิศทางของเสียงด้วยความรังเกียจ และพูดอย่างเย้ยหยันว่า “คราวนี้ครอบครัวกุ้ยโชคไม่ดี!”
“อะไรนะ ครอบครัวกุ้ยโชคไม่ดี?” ดวงตาของกู้ซินเถาเป็นประกายเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และนางก็เอ่ยถามด้วยความยินดีอย่างยิ่ง
“ฮึ่ม…” ซุนซื่อพ่นลมอย่างเย็นชา “คราวนี้ครอบครัวกุ้ยถูกทำลาย กุ้ยซื่อตายแล้ว”
“กุ้ยซื่อตายแล้ว? ไม่ใช่ว่านางยังกระฉับกระเฉงอยู่หรือ? ทำไมถึงตายล่ะ?” ช่วงปีใหม่นางยังเห็นกุ้ยซื่อไปไหนมาไหนเดินเหินได้ปกติ แต่ผ่านมาไม่กี่เดือน ทำไมนางถึงตายได้ล่ะ? กู้ซินเถาเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ฮึ่ม ไม่ใช่เพราะกุ้ยสวิ้นเหอคนนั้นหรือ เขาน่ะโชคร้าย เตะกุ้ยซื่ออย่างหนักจนนางตาย!” ซุนซื่ออธิบาย
ชายผู้นี้อายุสามสิบกว่าเพิ่งจะมีภรรยา เขาปฏิบัติต่อกุ้ยเซื่อราวกับของล้ำค่า กุ้ยซื่อนั้นเป็นคนที่เย่อหยิ่ง และชอบคิดเล็กคิดน้อย กุ้ยสวิ้นเหอเปลี่ยนไปเพราะกุ้ยซื่อ
กุ้ยสวิ้นเหอเป็นหัวหน้าครอบครัวกุ้ย เขาเป็นคนขยัน นอกเหนือจากการหาเงินให้ลูกสาวสองคนและกุ้ยซื่อใช้ ดูเหมือนว่าในครอบครัวกุ้ยทั้งหมด กุ้ยสวิ้นเหอนั้นมีสถานะต่ำที่สุด
ผู้ชายเช่นนี้ ซุนซื่อไม่ชอบจริง ๆ
แต่ผู้ชายโง่เขลาเช่นนี้กลับเริ่มมีนิสัยโหดเหี้ยม และทำร้ายภรรยาของเขา!
ทำร้ายนางจนบาดเจ็บสาหัส!
นางเกลียดคนแบบนี้ที่สุด
ดูเหมือนว่าผู้ชายที่นางรู้จัก นอกจากกู้ฉวนลู่แล้ว กู้ฉวนโซ่วและกุ้ยสวิ้นเหอล้วนเป็นคนเช่นนี้
กู้ฉวนโซ่วก็เหมือนกัน เขาเคยปฏิบัติกับเฉาซื่ออย่างทะนุถนอม บอกไม่ชอบก็ไม่ชอบ ถ้าบอกว่าไม่เจ็บก็ไม่เจ็บ
ไม่รู้ว่าผู้หญิงเหล่านี้ทำเวรทำกรรมใดมา พวกนางไม่เคยมีวันดี ๆ กับผู้ชายเหล่านี้เลย พวกนางต้องคลอดลูก ทำงานบ้าน และถูกผู้ชายทำร้าย
หากมีเสื้อผ้าดี ๆ และอาหารดี ๆ อย่างน้อยที่สุดก็จะได้รับความมั่งคั่ง
แต่นี่อาหารก็เรียบง่าย และบ้านก็เป็นบ้านอิฐหลังเก่า ทั้งยังต้องถูกพวกชายเหล่านี้ทำร้าย
ทำไมชีวิตผู้หญิงจะต้องลำบากเช่นนี้ด้วย!
ซุนซื่อไม่พอใจ!
นางคิดว่าตนเจอผู้ชายที่ดีมาครึ่งชีวิตแล้ว แต่สุดท้ายกลับพบว่าคนที่นอนข้างกันกลายเป็นคนไม่มีมโนธรรม
เมื่อไม่มีเรื่องอะไรก็ทำตัวดี ไม่ว่าสิ่งใดก็ล้วนดีไปหมด
ถ้ามีอะไรผิดพลาด นี่ก็ไม่ดี นั่นก็ไม่ได้!
มีคำกล่าวที่ว่า สามีและภรรยาเป็นนกป่าเดียวกัน และจะบินแยกจากกันเมื่อภัยพิบัติใกล้เข้ามา
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซุนซื่อก็เย้ยหยันในใจ
ผู้ชายเหล่านี้ไม่มีใครดีสักคน
เมื่อก่อนซุนซื่อถูกขังอยู่ในห้องขังของเมืองรุ่ยเซียน กู้ฉวนลู่ก็ยังมีเหตุผลที่จะไม่มาเยี่ยม แต่ตอนนี้นางยอมรับว่าเป็นขโมยแทนกู้ซินเถา เพื่อเห็นแก่กู้ซินเถาและชื่อเสียงของลูกสาว
อย่างไรก็ตาม กู้ฉวนลู่ก็ไม่ได้มาเยี่ยมนาง
นางถูกขังอยู่ในห้องขังนานกว่ายี่สิบวัน สวรรค์รู้ว่านางอยู่ที่นี่มานานกว่ายี่สิบวันได้อย่างไร!
ยกเว้นกู้ซินเถาที่มีมโนธรรมอยู่บ้าง และนำอาหารอร่อย ๆ มาเยี่ยมนางเป็นครั้งคราว นอกเหนือจากนั้น กู้จือเหวินและกู้ฉวนลู่ยังไม่เคยเห็นใครมาเยี่ยมนางเลย
กู้ซินเถาไม่ได้บอกซุนซื่อเกี่ยวกับเรื่องบางอย่าง นั่นคือกู้ซินเถาต้องการเงินบางส่วนมาช่วยซุนซื่อ ด้วยเงินจำนวนนั้นเพื่อที่นางจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากในคุก อย่างน้อยนางก็ไม่ต้องกินของเหลือ
แต่กู้ฉวนลู่ปฏิเสธที่จะปฏิบัติตามคำขอดังกล่าว
กู้ซินเถาไม่กล้าบอกซุนซื่อเพราะกลัวว่าซุนซื่อจะเสียใจ แม้ว่านางจะมีเรื่องตำหนิซุนซื่ออยู่บ้าง แต่อย่างน้อยก็คราวนี้ที่ซุนซื่อถูกจำคุกเพราะช่วยเหลือนาง
ถ้านางถูกส่งตัวเข้าคุกโดยตระกูลเจียงในเวลานั้น ในอนาคตนางจะแต่งงานได้อย่างไร!
“โอ้สวรรค์!” กู้ซินเถารีบปิดปากของนางด้วยความประหลาดใจเมื่อได้ยินการตายของกุ้ยซื่อ ดวงตาของนางเบิกกว้างและนางมีสีหน้าไม่อยากเชื่อ “เมื่อครู่คนที่พูดคือกุ้ยสวิ้นเหอหรือ?”
“อืม! เขาถูกตัดสินประหารชีวิตหลังฤดูใบไม้ร่วง!”
“ฟังนะ! กุ้ยซื่อตายแล้ว และกุ้ยสวิ้นเหอก็ติดคุก แล้วกุ้ยชุนเจียวกับกุ้ยตงเหมยล่ะ?” กู้ซินเถาประหลาดใจเล็กน้อย แม้ว่านางจะรู้สึกดีใจเล็กน้อยในใจ แต่เมื่อคิดว่าตระกูลกุ้ยกลายเป็นเช่นนี้ นางไม่เพียงประหลาดใจ แต่ยังตื่นเต้นเล็กน้อยอีกด้วย!
กุ้ยตงเหมยที่เก็บผ้าเช็ดหน้าของนางไปในครั้งนั้น ถึงกับเอาไปอวดในเมืองจนแม่ของเจียงหย่วนรู้สึกรำคาญ ถ้าไม่ใช่เพราะนาง แม่ของเจียงหย่วนจะมาที่บ้านของตนเพื่อค้นหาของได้อย่างไร!
นางจะมาค้นหาทุกสิ่งที่เจียงหย่วนมอบให้ตนได้อย่างไร!
ถ้าไม่ใช่เพราะกุ้ยตงเหมย ซุนซื่อจะมาอยู่ในห้องขังได้อย่างไร!
