บทที่ 601 ข้าจะรีบกลับมา
บทที่ 601 ข้าจะรีบกลับมา
เขาจะทำให้นางไม่ต้องกลัวพายุฝนที่โหมกระหน่ำและความยากลำบาก!
ตราบใดที่นางยืนอยู่ข้างหลังคนผู้นี้ พายุฝนที่โหมกระหน่ำแค่ไหนเขาก็จะกำบังให้!
ดูเหมือนว่าเจ้าหน้าที่จะไม่คาดคิดว่าการมาที่หมู่บ้านเพื่อจับกุมกู้เสี่ยวหวานจะเจอคนเช่นนี้ และไม่เคยได้ยินคนอื่นพูดว่าจะได้พบกับขวากหนามเช่นฉินเย่จือ! ถ้ารู้ว่าคนผู้นี้ร้ายกาจเช่นนี้ เขาน่าจะพาคนมาเพิ่มอีกสองสามคน!
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้พวกเขามีกันถึงห้าคน แต่เกรงว่าจะสู้คนผู้นี้ไม่ไหว!
ใช้ไม้อ่อนไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้แข็ง！
อย่างไรเสียเขาก็ต้องพากู้เสี่ยวหวานไปให้ได้
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เจ้าหน้าที่ก็พ่นลมหายใจและชำเลืองมองที่ฉินเย่จือ “ฆ่าใครน่ะหรือ? นางฆ่าเหมียวเอ้อร์ อดีตคนทำบัญชีของร้านจิ่นฝูอย่างไรล่ะ!”
“อะไรนะ? ฆ่าเขา!”
“สวรรค์ นางฆ่าเขาได้อย่างไร?”
“พวกเจ้ายังไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างกู้เสี่ยวหวานกับเหมียวเอ้อร์” เจ้าหน้าที่ชี้ไปที่กู้เสี่ยวหวานและเยาะเย้ย “ข้าจะบอกพวกเจ้าให้นะว่า ตอนนี้นางเป็นคนทำบัญชีของร้านจิ่นฝู!”
“ว่าอย่างไรนะ? คนทำบัญชี? ข้าได้ยินผิดไปหรือเปล่า! จะมีคนทำบัญชีที่เป็นผู้หญิงได้อย่างไร!”
“นางไม่เคยไปเรียนแม้แต่วันเดียว นางรู้หนังสือด้วยหรือ?”
ทุกคนพูดคุยกัน ทุกคำเต็มไปด้วยความสงสัยและปริศนา!
เมื่อเห็นท่าทางสงสัยของทุกคน กู้เสี่ยวหวานแอบคิดว่ามันไม่ดีแน่!
“ไม่น่าแปลกใจ นางต้องฆ่าเหมียวเอ้อร์แน่ ๆ และมาแทนที่เหมียวเอ้อร์ในฐานะคนบัญชี!”
แน่นอนว่าหัวหน้าเจ้าหน้าที่ก็เย้ยหยันอีกครั้ง
เมื่อชาวบ้านได้ยินก็พูดคุยกันเสียงดัง
“แล้วมีหลักฐานว่านางเป็นคนทำหรือ?” ไม่ว่าคนเหล่านั้นจะพูดอะไร ฉินเย่จือก็พูดอย่างเย็นชา และมองไปที่หัวหน้าเจ้าหน้าที่
“หลักฐานหรือ? เสี่ยวเอ้อร์แห่งร้านจิ่นฝูนั่นแหละคือหลักฐาน งานปัจจุบันของกู้เสี่ยวหวานคือหลักฐาน และครอบครัวเหมียวก็คือหลักฐาน!” คำพูดทั้งหมดเหล่านี้ยังไม่เพียงพออีกหรือไม่? นี่สามารถทำให้กู้เสี่ยวหวานตายสามครั้งแล้ว!
อย่างไรก็ตาม ฉินเย่จือไม่เชื่อสิ่งนี้ “ข้ากำลังถามว่ามีใครเห็นตอนที่กู้เสี่ยวหวานฆ่าคนหรือไม่?”
“นี่…” เจ้าหน้าที่ตะลึงเล็กน้อยกับคำถามของฉินเย่จือ เมื่อได้สติกลับมา เขาก็พูดอย่างไม่พอใจว่า “เหลวไหล หากมีคนเห็น จะรอจนถึงตอนนี้เพื่อจับกุมนางหรือ? และนางอาจจะถูกตัดหัวไปนานแล้ว!”
เมื่อเห็นว่าฉินเย่จือขัดขวางพวกเขาอยู่ตลอดเวลา ใบหน้าของเจ้าหน้าที่ก็ยิ่งดูน่าเกลียดมากขึ้น เขาโบกมือและกำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อผลักฉินเย่จือ “หลบไป ๆ อย่ามาขัดขวางการทำงานของพวกเรา!”
ฉินเย่จือถูกชายผู้นั้นจับไหล่ของเขา มือของเขาก็กำแน่น และร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าในทันที
ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ เขาคงฆ่าคนพวกนี้ไปแล้ว
เพียงแต่ว่าตอนนี้เขาเป็นคนเร่ร่อนที่ไม่มีอะไรเลย และไม่สามารถเปิดเผยตัวตนของเขาได้
เขาไม่สามารถทำในสิ่งที่ต้องการ และไม่สามารถทำให้กู้เสี่ยวหวานมีปัญหาได้
เขาจึงอดทนอยู่เสมอ สิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้คือปกป้องกู้เสี่ยวหวานจากอันตราย!
เมื่อฉินเย่จือถูกชายผู้นั้นผลัก เขาก็ไม่ได้ขยับ เจ้าหน้าที่ผู้นั้นรู้สึกราวกับว่าผลักต้นไม้ใหญ่และเขาไม่ได้ขยับเลย
“หัวหน้า ท่านแข็งแกร่งไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงผลักคนผู้นี้แล้วเขาไม่ขยับเลยล่ะ!”
“ใช่แล้ว หัวหน้า วันนี้ท่านออกมาโดยไม่ได้ทานอาหารเช้าใช่หรือไม่!”
เจ้าหน้าที่เสียหน้าต่อหน้าลูกน้องหลายคน เขาจ้องไปที่ฉินเย่จืออย่างชั่วร้ายและกำลังจะก่นด่า
“ถ้าเหมียวเอ้อร์ยังไม่ตายล่ะ!”
ฉินเย่จือพูดอย่างเย็นชา!
เจ้าหน้าที่ผู้นั้นหัวเราะ “เหอะ ๆ หยุดล้อเล่นเถอะ ตระกูลเหมียวตามหาเขามาสองสามเดือนแล้ว และพวกเขาไม่เจอเหมียวเอ้อร์เลยแม้แต่เงา เขายังไม่ตายหรือ? เจ้ากำลังหลอกใคร! หลีกไปให้พ้น…”
ชายผู้นั้นกำลังจะผลักฉินเย่จืออีกครั้ง ฉินเย่จือมองมาที่เขาด้วยสายตานั้น ไม่ต้องพูดสิ่งร่างกายเขาก็สั่นไปทั้งตัว แต่เขารู้สึกได้ถึงความเย็นวาบที่หลังของเขาจริง ๆ!
แววตาชายผู้นี้น่ากลัวมาก!
กู้เสี่ยวหวานเห็นว่าชายผู้นั้นพูดด้วยความมั่นใจ ดูเหมือนว่าสมาชิกในครอบครัวเหมียวได้ตามหาเหมียวเอ้อร์มาสองสามเดือนแล้ว แต่ก็ไม่พบ พวกเขาจึงไปที่หน่วยงานราชการเพื่อฟ้องเจ้าหน้าที่!
เกือบครึ่งปีแล้วที่เหมียวเอ้อร์เสียชีวิตไป ศพของเขาอยู่ในภูเขาลึก หากมันไม่เน่าจนเหลือแต่กระดูก มันก็คงถูกสัตว์ป่ากิน พวกเขายังหาศพเจอได้อย่างไร!
กู้เสี่ยวหวานก้มศีรษะลง มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเวลานั้น!
กู้เสี่ยวหวานกำลังจะยืนขึ้น แต่นางไม่คิดว่าฉินเย่จือจะดึงนางไว้ ไม่ยอมให้นางก้าวไปข้างหน้า
กู้เสี่ยวหวานสะบัด แต่ไม่สามารถหลุดพ้นได้
นางได้ยินเพียงเสียงอ่อนโยนของฉินเย่จือ ใบหน้าของเขาเจือด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “เด็กดี ข้าจะกลับมาในอีกไม่กี่วัน!”
ก่อนที่กู้เสี่ยวหวานจะเข้าใจความหมาย นางก็เห็นฉินเย่จือเหยียดมือออก ก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “ข้าเป็นคนฆ่า หากพวกเจ้าอยากจับก็ให้จับข้า!”
ทันทีที่กู้เสี่ยวหวานได้ยินเรื่องนี้ นางก็รีบไปดึงฉินเย่จือและกระซิบว่า “พี่ใหญ่ฉิน!”
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกกลัวและกังวลมากเมื่อเห็นว่าฉินเย่จือรับข้อกล่าวหาทั้งหมด
ไม่ผิด ฉินเย่จือฆ่าชายผู้นั้น!
แต่ในขณะนั้น เหมียวเอ้อร์ต้องการจะฆ่านาง ฉินเย่จือจึงต้องลงมือเพื่อช่วยนางเอาไว้!
จะทำให้ฉินเย่จือทนทุกข์ได้อย่างไร?
ไม่ได้ ไม่ได้!
กู้เสี่ยวหวานดึงเสื้อคลุมของฉินเย่จือเพราะไม่อยากให้เขาออกไป เขารู้สึกถึงความแรงที่กู้เสี่ยวหวานที่ดึงเสื้อคลุม เมื่อเขามองย้อนกลับไป เขาก็เห็นน้ำตาของกู้เสี่ยวหวานไหลลงมา เมื่อฉินเย่จือเห็นก็เป็นทุกข์มาก
เขาก้าวไปข้างหน้า เช็ดน้ำตาของนางเบา ๆ ด้วยปลายนิ้วของเขา และพูดอย่างเป็นทุกข์ว่า “เด็กดี อย่าร้องไห้เลย ข้าจะกลับมาอย่างปลอดภัยในไม่ช้า! ”
จะปลอดภัยได้อย่างไร?
นั่นคือที่สถานที่ราชการ เข้าไปแล้วไม่ตายก็คงโดนถลกหนัง เขาจะปลอดภัยได้อย่างไร!
กู้เสี่ยวหวานรู้ว่าเขากำลังโกหกนางและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉินเย่จือก็ปิดปากนางเบา ๆ และกระซิบที่ข้างหูนางว่า “หวานเอ๋อร์ เจ้ารอที่บ้าน ไม่เกินสามวัน ข้าจะกลับมา เจ้าไม่ต้องห่วงนะ!”
เมื่อได้ยินคำพูดที่มั่นใจของฉินเย่จือ กู้เสี่ยวหวานก็น้ำตาไหล แต่เพื่อไม่ให้ฉินเย่จือเป็นกังวล นางจึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง!
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานเห็นด้วย ฉินเย่จือก็ก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว
เมื่อเจ้าหน้าที่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น คนที่พวกเขาต้องจับกุมคือกู้เสี่ยวหวานและบอกว่ากู้เสี่ยวหวานเป็นคนฆ่า
แต่กลายเป็นฉินเย่จือที่ฆ่าเหมียวเอ้อร์ได้อย่างไร?
