บทที่ 607 เสียสละกู้เสี่ยวหวาน
บทที่ 607 เสียสละกู้เสี่ยวหวาน
ในช่วงเทศกาลปีใหม่ ชาวบ้านจะส่งขนมมาให้ ส่วนพวกที่ส่งไข่มาให้ ทุกคนต่างเป็นคนธรรมดา สามารถส่งสิ่งเหล่านี้ได้ก็ดีพอแล้ว จำนวนสิ่งของไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือน้ำใจ
เขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้านมาหลายปีแล้ว คนในหมู่บ้านต่างเคารพเขา ความรู้สึกดีที่ถูกยกให้อยู่สูงขึ้น เพราะนี่ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถสัมผัสได้!
เพื่อตำแหน่งของเขา เพื่อศักดิ์ศรีของเขาเอง เขาจะต้องไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น!
ตอนนี้ พวกเขาทำได้แค่เสียสละกู้เสี่ยวหวานเพื่อปกป้องชื่อเสียงของหมู่บ้านอู๋ซี เพื่อปกป้องชื่อเสียงของเขา!
“ฉวนลู่ เจ้าว่าควรจัดการอย่างไร?” เนื่องจากหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงตัดสินใจแล้ว เขาจึงไม่สนว่านางจะเป็นมนุษย์หรือผี เขาตัดสินใจทำเรื่องโหดร้ายนี้!
เมื่อเห็นหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกัดฟันพูดถ้อยคำนั้น กู้ฉวนลู่ก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ตราบใดที่ชื่อเสียงของเขาถูกนำมาพิจารณา หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็จะยอมทำทุกอย่าง!
หลัก ๆ แล้วคนผู้นี้เห็นแก่ตัวเกินไป!
ทว่าก็เป็นการดีที่จะเห็นแก่ตัวและถูกเขาใช้ ด้วยความช่วยเหลือของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง การขับไล่กู้เสี่ยวหวานออกจากหมู่บ้านอู๋ซีก็สำเร็จไปแล้วมากกว่าครึ่ง!
“หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง ข้าต้องการให้ท่านเรียกประชุมกับคนในหมู่บ้านตอนนี้เพื่อขับไล่กู้เสี่ยวหวานออกจากหมู่บ้านอู๋ซี!” กู้ฉวนลู่กล่าว “ตราบใดที่นางถูกไล่ออกจากหมู่บ้านอู๋ซี นางก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหมู่บ้านของเราอีกต่อไป ถึงนางฆ่าคนตายก็จะไม่ส่งผลต่อชื่อเสียงของหมู่บ้านอู๋ซีแม้แต่น้อย!”
หลังจากฟังแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็พยักหน้าอย่างต่อเนื่อง อีกฝ่ายกล่าวได้ถูกต้อง
ใช่ ตราบใดที่กู้เสี่ยวหวานถูกขับไล่ออกจากหมู่บ้านอู๋ซี นางจะฆ่าใครตายก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหมู่บ้านอู๋ซี ถึงเวลานั้น แม้ว่าพวกเขาจะถูกรู้เข้า พวกเขาก็สามารถพูดได้ว่าพวกเขาไม่ค่อยสุงสิงกับนาง และพวกเขาไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติกับกู้เสี่ยวหวานมาก่อน
“แล้วสิ่งที่ทังป้านเซียนพูดล่ะ?” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงดูเหมือนจะนึกบางอย่างได้จึงถามขึ้น
ในขณะนี้พลันมีเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก “สามี สามี…”
ปรากฏว่าภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านกำลังเคาะประตูอยู่ข้างนอกราวกับว่ามีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น?” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตู แต่กลับตะโกนถามออกไปแทน “เกิดอะไรขึ้นหรือ?”
“สามี เด็กที่ชื่อฉินในครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานถูกพาตัวไป!”
“ว่าอย่างไรนะ?”
เมื่อกู้ฉวนลู่ได้ยินเช่นนี้ คิ้วของเขาก็ขมวดเป็นเลขแปด
“กู้เสี่ยวหวานอยู่ที่ไหน?” หลังจากฟังเรื่องนี้ หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็สับสนและถามขึ้น
“กู้เสี่ยวหวานอยู่ที่บ้าน ข้าได้ยินมาว่าเจ้าหน้าที่ที่จับกุมเขาบอกว่า กู้เสี่ยวหวานฆ่าคน แต่ฉินเย่จือบอกว่าเขาฆ่าคน ดังนั้นอีกฝ่ายจึงพาฉินเย่จือออกไป!”
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงสูดจมูก “ข้าว่าแล้ว!”
ครั้นเห็นหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงไม่เปิดประตู ภรรยาก็งุนงงเล็กน้อย แต่ไม่รู้จะถามอะไร ข้างนอกมีละครดี ๆ ให้ดู ต้องรีบกลับไปดูแล้ว!
ดังนั้นจึงวิ่งตึงตังกลับไปอีกครั้ง
ครั้นได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งไกลออกไป กู้ฉวนลู่ก็ตบมือและหัวเราะ “ฮ่า ๆ กู้เสี่ยวหวานไม่ถูกพาตัวไป ซึ่งเป็นสิ่งที่ข้าต้องการพอดี ถ้าไม่ใช่กู้เสี่ยวหวานฆ่าคน คนผู้นี้ถูกฆ่าโดยฉินเย่จือ ใช่ กู้เสี่ยวหวานไม่มีความผิด แต่มันเป็นอาชญากรรมที่จะแอบซ่อนฆาตกรไว้ นอกจากนี้ นางยังถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิง พวกเรายังสามารถขับไล่นางออกจากหมู่บ้านอู๋ซีได้!”
“จะจัดการอย่างไร?” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเห็นว่าครั้งนี้กู้ฉวนลู่ตั้งใจที่จะขับไล่กู้เสี่ยวหวานจากตระกูลกู้และหมู่บ้านอู๋ซีจริง ๆ
“ท่านและข้าแบ่งกันเป็นสองกลุ่ม ทำเช่นนี้…” กู้ฉวนลู่โน้มตัวหาหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงและบอกเล่าแผนการ
“นั่นมันดูไม่ค่อยดีนะ?” เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านได้ยินเรื่องนี้ ในใจเขาพลันเต้นรัว ก่อนพูดอย่างลังเลว่า “ฉวนลู่ นี่มันไม่ผิดศีลธรรมไปหน่อยหรือ? พวกเราแค่ต้องขับกู้เสี่ยวหวานออกจากหมู่บ้านใช่ไหม? จำเป็นต้องฆ่าพวกเขาเช่นนี้ด้วยหรือ?”
หลังจากฟังแผนการของกู้ฉวนลู่แล้ว หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็ทนไม่ไหว ท้ายที่สุด ครอบครัวนั้นก็ยังเต็มไปด้วยลูก ๆ ต้องโหดร้ายถึงขนาดต้องกำจัดครอบครัวรองให้หมดด้วยหรือ?
“ท่านทนรับไม่ได้หรือ?” เมื่อกู้ฉวนลู่ได้ยินเรื่องนี้ หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็สะดุ้งอีกครั้ง ใบหน้าของเขาดูน่าเกลียดมาก “ถ้าท่านไม่ไล่นางออกไป ท่านจะถูกไล่ออกจากตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้าน!”
ใบหน้าของกู้ฉวนลู่เต็มไปด้วยความเกลียดชังราวกับจะบอกว่า ถ้าท่านไม่โหดร้ายต่อผู้อื่น ก็จะมีคนโหดร้ายกับท่าน!
เมื่อเขาได้ยินว่าจะถูกไล่ออกจากตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้าน หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็ไม่พอใจ “ฉวนลู่ เจ้าพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร ข้าขับไล่กู้เสี่ยวหวานออกจากหมู่บ้าน ส่วนนางฆ่าคนหรือปกปิดการฆาตกรรมหรือฆาตกรก็ล้วนไม่เกี่ยวข้องอะไรกับข้า!”
“ไม่เกี่ยวหรือ?” กู้ฉวนลู่หัวเราะเยาะหลังจากได้ยิน ซึ่งเห็นเช่นนั้นหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็รู้สึกหนาวเล็กน้อย “ท่านว่าไม่เกี่ยวกันหรือ? ท่านเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านล้วนมีความสัมพันธ์กับท่านอย่างแยกไม่ออก ไม่ต้องพูดถึงว่ามีฆาตกรในหมู่บ้านของพวกเราซึ่งได้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านมานานกว่าครึ่งปี! อย่าได้คิดเลย หากท่านไม่ตัดสินให้เด็ดขาด คนอื่นจะว่าอย่างไรเกี่ยวกับท่านเล่า! ชาวบ้านในหมู่บ้านจะพูดว่าท่านลังเล เอาชีวิตชาวบ้านคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านมาล้อเล่น!”
“ข้าทำไม่ได้!” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงโต้กลับทันทีเมื่อได้ยินว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ แต่เขารู้สึกว่าเสียงของเขาแหลมเกินไป เขาจึงลดเสียงลงและพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย “ฉวนลู่ ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น!”
“ข้ารู้ แต่คนอื่นไม่รู้!” กู้ฉวนลู่เห็นว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงอ่อนลงก็เกลี้ยกล่อมทันที “ข้ารู้ว่าท่านมีจิตใจที่ดี สำหรับเรื่องลูกหลานของกู้ฉวนฟู่ ท่านเองก็หัวใจสลาย!”
เมื่อเห็นกู้ฉวนลู่ลืมตาพูดเรื่องไร้เหลวไหล ตาของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็ฉายประกาย ถึงแม้ว่าเขาจะอับอายเล็กน้อย แต่เขาก็ก้มศีรษะลงและไม่พูดอะไร
“หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง ท่านมีเจตนาดี แต่ชาวบ้านคนอื่นไม่คิดอย่างนั้น พวกเขาจะคิดว่ามีฆาตกรอยู่ในหมู่บ้าน และชีวิตของพวกเขาถูกคุกคาม! หากท่านไม่กำจัดอันตรายให้หมดไป พวกเขาก็จะคิดว่าท่านเอาชีวิตพวกเขาไปล้อเล่น! หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง ข้าทำเพื่อตัวท่านเอง ท่านต้องคิดให้ดี ๆ ข้าเป็นลุงของกู้เสี่ยวหวาน ไม่ใช่ข้าที่โหดเหี้ยม แต่ครั้งนี้กู้เสี่ยวหวานมีบางอย่างผิดปกติ กู้เสี่ยวหวานคนเดิมหายไปแล้ว!”
กู้ฉวนลู่ดูเสียใจราวกับว่าไม่ใช่ความตั้งใจของเขาที่จะไม่ช่วยกู้เสี่ยวหวาน แต่ความผิดพลาดที่ทำโดยกู้เสี่ยวหวานนั้นใหญ่เกินไป ซึ่งเขาไม่สามารถช่วยได้เลย!
