บทที่ 617 จับนาง
บทที่ 617 จับนาง
แน่นอน ผู้คนรอบ ๆ ถือคบเพลิงต่างมองนางด้วยสายตาแปลกประหลาดราวกับรอสิ่งที่นางจะพูดต่อไป!
ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นเรื่อย ๆ คบเพลิงสองสามดวงทยอยดับลง แต่ดวงอาทิตย์เริ่มสว่างขึ้นและคบเพลิงก็ไร้ประโยชน์
ผู้คนในหมู่บ้านมารวมตัวกันรอบ ๆ เมื่อเห็นผู้คนจำนวนมากที่นี่ จึงเกิดความอยากรู้อยากเห็น
บางคนที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้ก็รวมตัวกันเพื่อรับชมความสนุก
ครั้นคนเยอะขึ้นเรื่อย ๆ หากจะออกไปก็คงเป็นไปไม่ได้เลย
กู้เสี่ยวหวานกำลังรีบไปในเมืองและขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงกับคนเหล่านี้อีกครั้ง นางก้าวไปข้างหน้าและพูดเสียงดัง “ข้าจะออกไป ทุกคนโปรดหลีกทาง!”
คนเหล่านั้นอาจจะสงสัยเล็กน้อยเมื่อได้ยินภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านบอกว่านางไม่ใช่กู้เสี่ยวหวาน
ทั้งยังบอกด้วยว่านางเป็นปีศาจ และปีศาจก็ร่ายคาถาได้ ถ้าไม่ปล่อยนางออกไป นางจะก่อปัญหาหรือไม่?
เพื่อประโยชน์ของพวกเขาเอง ทุกคนก็ค่อย ๆ ถอยห่างออกไปและหลีกทางอย่างเป็นธรรมชาติ ดูเหมือนว่ากู้เสี่ยวหวานกำลังจะถูกปล่อยออกไป!
เมื่อหญิงชราเห็นก็ร้องลั่นทันที “พวกเจ้าอยากตายหรือ! นางเป็นปีศาจ หากพวกเจ้าปล่อยนางไปเช่นนี้แล้วนางมาทำร้ายเราอีกจะทำอย่างไรล่ะ?”
เมื่อคนเหล่านั้นได้ยินต่างก็มองหน้ากัน ไม่รู้ว่าที่นางพูดกำลังหมายถึงอะไร!
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”
“ใช่แล้ว เจ้าบอกว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ใช่กู้เสี่ยวหวาน แล้วนางเป็นใคร? นอกจากนี้ เมื่อวานนี้หัวหน้าหมู่บ้านจะตกใจกลัวจนเป็นเช่นนั้นไปได้อย่างไร! เสียงที่ข้าได้ยินในตอนกลางคืนน่ากลัวมาก!”
“พวกเจ้ามันโง่เง่า! เจ้าไม่เข้าใจหรือ? กู้เสี่ยวหวานถูกสิงโดยสิ่งที่ไม่สะอาดและมีวิญญาณอาศัยอยู่ในร่างกายของนาง!” หญิงชราพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจราวกับว่าสิ่งที่นางเพิ่งพูดมาทำไมคนเหล่านี้ถึงไม่เข้าใจ
“ว่าอย่างไรนะ?”
“…”
สายตาของทุกคนหันจากร่างของฮูหยินเหลียงไปหากู้เสี่ยวหวาน
เมื่อครู่ ฮูหยินเหลียงบอกว่ามีปีศาจอยู่ในร่างของกู้เสี่ยวหวาน ปีศาจเลยนะ!
“พวกเจ้าไม่เห็นหรือว่าทำไมกู้เสี่ยวหวานถึงฆ่าคน? นางต้องเป็นคนฆ่าเหมียวเอ้อร์ผู้นั้นแน่ ไม่เช่นนั้นนางที่เป็นเพียงเด็กสาวจะฆ่าคนได้อย่างไร? นางที่เป็นเพียงเด็กสาวจะเขียนหนังสือได้อย่างไร? นางที่เป็นเพียงเด็กสาวจะสามารถชำระบัญชีได้อย่างไร? อย่าแม้แต่คิดเกี่ยวกับมัน กู้เสี่ยวหวานผู้นี้ไม่ใช่กู้เสี่ยวหวานในอดีตอีกต่อไป ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อวานหัวหน้าครอบครัวของข้าถูกข่มขู่โดยวิญญาณร้ายในตัวนาง เราก็ไม่รู้ว่าเราจะถูกนางหลอกไปอีกนานแค่ไหน!”
ฮูหยินเหลียงพูดอย่างขมขื่นราวกับว่าลำบากใจมาก เพราะสามีของนางไม่ได้หวาดกลัวกู้เสี่ยวหวานเพียงเล็กน้อย!
คนเหล่านี้บางคนเคยเห็นหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงพูดกับกู้เสี่ยวหวาน และคนทั้งหมดก็หวาดกลัวที่จะพูดเรื่องไร้สาระแล้วก็เดินโซเซออกไป เมื่อคืนก็มีบางคนที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียง และเสียงตะโกนที่เอาแต่บอกว่ามีวิญญาณ มีวิญญาณ!
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงอาศัยอยู่ในหมู่บ้านมาหลายสิบปีแล้ว ใครก็ตามที่รู้จักเขารู้ดีว่าหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเป็นคนที่มีความมั่นคงอย่างยิ่ง ถ้าเขาไม่หวาดกลัว เขาคงไม่มีท่าทางเช่นนี้แน่นอน
ทุกคนต่างนึกถึงคำพูดของฮูหยินเหลียง และคิดถึงหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเมื่อก่อน และช่วงเวลาที่ผ่านมา ดวงตาของกู้เสี่ยวหวานแตกต่างในสายตาของพวกเขา และยิ่งพวกเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งงุนงงมากขึ้นเท่านั้น
“นางพูดถูก กู้เสี่ยวหวานในอดีตจะหาเงินได้อย่างไร เจ้าดูสิ ในตอนนี้ไม่ว่าอะไรนางก็สามารถทำได้ แม้แต่หน่อไม้ที่กินไม่ได้บนภูเขาก็รู้ว่าขุดขึ้นมากินอย่างไร!”
“ใช่แล้ว ในหมู่บ้านของเรามีกู้ฉวนลู่เป็นบัณฑิตเพียงคนเดียวมาหลายปีแล้ว หลังจากเรียนหนังสือมาหลายปี เขามีคุณสมบัติที่จะเป็นคนทำบัญชี แต่นางเป็นเด็กผู้หญิง และนางไปเป็นคนทำบัญชีเช่นกัน นางจะเป็นคนทำบัญชีได้อย่างไร? นี่เป็นปัญหาแน่นอน!”
ทุกคนดูเหมือนจะคิดว่านางถูกวิญญาณร้ายครอบงำเพราะกู้เสี่ยวหวานตอนนี้ต่างออกไป
เมื่อเห็นทุกคนพยักหน้า พวกเขาก็มองไปที่กู้เสี่ยวหวานด้วยความสยดสยอง และถอยหลังกรูดราวกับว่าพวกเขากลัวว่าวิญญาณร้ายในร่างของกู้เสี่ยวหวานจะปีนออกมา และพยายามสร้างปัญหาให้กับพวกเขา
เมื่อเห็นว่าทุกคนเชื่ออย่างนั้น ฮูหยินเหลียงก็ยิ้มอย่างพอใจ เมื่อมองไปที่กู้เสี่ยวหวานที่มีใบหน้าน่าเกลียดมาก นางก็พูดอย่างมีชัยว่า “กู้เสี่ยวหวาน เจ้ายังไม่ยอมรับอีกหรือว่าเจ้าคือวิญญาณร้าย!”
กู้เสี่ยวหวานเงยหน้าขึ้นและมองไปที่นางอย่างดุดัน ดวงตาของนางราวกับมีดน้ำแข็ง และนั่นทำให้ฮูหยินเหลียงหวาดกลัว
คนผู้นี้น่าทึ่งเสียจริง!
“เจ้าปีศาจ เจ้าทำให้คนหวาดกลัวแล้ว เราไม่สามารถทนให้เจ้าอยู่ที่นี่อีกต่อไป แต่เราก็ปล่อยให้เจ้าออกไปทำร้ายคนอื่นไม่ได้ พวกเจ้าทั้งหมดรีบไปมัดนังปีศาจไว้แล้วโยนนางไปในหอบรรพบุรุษ แล้วรอทังป้านเซียนมาตัดสินใจกันเถอะ!”
ฮูหยินเหลียงสั่งคนสองสามคน ขอให้พวกเขาออกมามัดกู้เสี่ยวหวานไว้
คนเหล่านั้นเตะประตูลานบ้าน และกำลังจะวิ่งเข้าไปคว้าตัวกู้เสี่ยวหวาน
แต่กู้หนิงผิงจะปล่อยให้คนเหล่านี้เข้าใกล้กู้เสี่ยวหวานได้อย่างไร เขายืนอยู่หน้ากู้เสี่ยวหวานตลอดเวลา เมื่อเห็นคนเหล่านี้วิ่งเข้ามาอย่างดุเดือดก็ตะโกนว่า “พวกเจ้าอย่าเข้ามา!”
กู้เสี่ยวอี้ซ่อนอยู่ข้างหลังกู้เสี่ยวหวานอย่างตระหนกตกใจและเริ่มส่งเสียงร้องไห้
นางจับเสื้อผ้าของกู้เสี่ยวหวานไว้แน่น ร้องไห้อย่างเศร้าสร้อย
ฮูหยินเหลียงเห็นการแสดงออกที่เด็กสองคนทั้งกู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้ ดูเหมือนว่านางจะพูดด้วยความใจดี “กู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้ที่ไร้เดียงสา พวกท่านอย่าทำร้ายเด็กสองคนนี้!”
หลังจากพูดแล้ว ดูเหมือนว่ามันจะยังไม่พอ ฮูหยินเหลียงจึงพูดกับเด็กทั้งสองคนด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า “หนิงผิง เสี่ยวอี้ พวกเจ้ามานี่เร็ว มาหาข้า ข้าจะพาพวกเจ้ากลับบ้าน”
อย่างไรก็ตาม กู้หนิงผิงคร้านที่จะสนใจนาง เขามองอีกฝ่ายด้วยท่าทางขี้เกียจและมองดูคนสองสามคนที่จ้องหน้าพี่สาวอย่างระมัดระวัง “พี่สาวของข้าไม่ใช่วิญญาณร้าย อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของนางผู้นั้น”
หึ กู้เสี่ยวหวานที่ยืนอยู่ข้างหลังกู้หนิงผิงมองดูฮูหยินเหลียงและถอนหายใจอย่างเย็นชา
ฮูหยินเหลียงบอกว่านางถูกวิญญาณสิงหรือ?
กู้เสี่ยวหวานไม่คิดว่าวิญญาณจากพันปีของตนเองจะถูกทุกคนมองออก!
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกสบายใจมากเมื่อคิดถึงเรื่องนี้
