บทที่ 638 หลี่ฝานถูกจับ
บทที่ 638 หลี่ฝานถูกจับ
“พี่ใหญ่ฉิน ข้าก็อยากดูแลพี่สาวของข้าด้วย…” เสี่ยวอี้ซึ่งอยู่ข้าง ๆ สะอื้นไห้
เมื่อเห็นนายท่านขมวดคิ้วและไม่พูดไม่จา หลี่ฟานจึงกล่าวว่า “หนิงผิง เสี่ยวอี้ ข้ามีคนเพียงพอแล้ว เจ้าสองคนก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก หนิงผิง เจ้าได้รับบาดเจ็บที่ร่างกาย เมื่อพี่สาวของเจ้าตื่นขึ้นแล้วเห็นเจ้าเป็นเช่นนี้ นางคงจะรู้สึกเป็นทุกข์!”
“แต่…” กู้หนิงผิงมองพี่สาว หัวใจของเขาเจ็บปวดจนไม่อยากจากไป เขากลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับพี่สาวอีกครั้ง
หลี่ฝานกล่าวอย่างรวดเร็ว “พี่สาวของพวกเจ้ามีพี่ใหญ่ฉินและหมออยู่ที่นี่ พวกเจ้าไปพักผ่อนและรักษาตัวให้ดี เมื่อนางตื่นขึ้นและเห็นว่าพวกเจ้าสบายดี นางก็จะไม่กังวลเรื่องนี้!”
กู้หนิงผิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเหลือบไปยังกู้เสี่ยวหวานที่ใบหน้าซีดเซียว ก็ได้แต่เพียงพยักหน้าเห็นด้วยอย่างไม่มีทางเลือก “ตกลง เช่นนั้นพวกข้าจะไปพักผ่อน เมื่อพี่สาวตื่น อาจารย์ต้องรีบมาบอกข้านะ!”
ฉินเย่จือพยักหน้า และหลี่ฝานก็สั่งให้คนรับใช้พาพวกเขาไปพักผ่อน
“นายท่าน สาวน้อยเสี่ยวหวานเป็นอย่างไรบ้าง?” หลี่ฝานเอ่ยถามอย่างกังวล
“ดูเหมือนว่าไข้จะลดลงเล็กน้อย มันไม่ร้อนเท่าเมื่อวาน!” ฉินเย่จือถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“นายท่าน ท่านเฝ้านางมาทั้งคืนแล้ว ท่านลงไปพักผ่อนก่อนดีหรือไม่ ให้ข้าดูแทนเถอะ!” หลี่ฝานกล่าวอย่างทุกข์ใจเมื่อเห็นดวงตาของฉินเย่จือเป็นสีคล้ำเข้ม
ฉินเย่จือโบกมือ “ไม่เป็นอะไร เจ้าไปพักผ่อนเสียเถอะ!”
หลี่ฝานต้องการจะพูดอะไรอีก แต่เขาเห็นฉินเย่จือเข้าไปในห้องด้านหลังโดยไม่หันศีรษะกลับมาอีก
คำพูดของหลี่ฝานติดอยู่ที่ริมฝีปากของเขา แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลงไปพักผ่อน
ทุกวันนี้ยังมีการต่อสู้ของทางการให้สู้กันต่อไป ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องสะสมพลังงานความเข้มแข็งเอาไว้
เกรงว่าร้านจะไม่สามารถเปิดทำการได้ในสองสามวันนี้
หลี่ฝานเรียกหาเสี่ยวเซิ่งจื่อและขอให้เขาติดป้ายที่ประตู โดยบอกว่าร้านจิ่นฝูปิดทำการสองสามวันเพื่อลองอาหารใหม่ ๆ
เสี่ยวเซิ่งจื่อทำตามที่หลี่ฝานกล่าว ใครที่อยากมากินข้าวก็กลับเห็นประตูร้านจิ่นฝูปิดเป็นครั้งแรก เดิมทีแม้แต่ในวันส่งท้ายปีเก่า ร้านจิ่นฝูก็ยังมีลูกค้า! นี่เป็นเรื่องน่าทึ่งมากที่ร้านจิ่นฝูทำการเช่นนี้ มันน่าแปลกใจ และทุกคนทำได้เพียงกลับบ้านไปเท่านั้น
ในที่สุดหลี่ฝานก็หรี่ตาลงครู่หนึ่ง และจากนั้นก็ได้ยินเสี่ยวเซิ่งจื่อพูดออกมาอย่างกังวลใจ “เถ้าแก่ ข้างนอกมีเจ้าหน้าที่มากมาย”
เร็วมาก!
หลี่ฝานไม่ได้ไปรบกวนฉินเย่จือ แต่มาที่ประตูร้านจิ่นฝูทันที
เจ้าหน้าที่ห้าคนมารวมตัวกันที่หน้าประตู ทุกคนมีดาบขนาดใหญ่อยู่ในมือ และล้อมร้านจิ่นฝูทั้งหมดเอาไว้
หลี่ฝานสูญเสียรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วยิ้มขึ้นอีกครั้ง “เจ้าหน้าที่ทุกท่าน ลมอะไรพัดพวกท่านมาที่นี่กัน?”
“ลมอะไรน่ะหรือ? เหอะ ๆ… ” หัวหน้าเจ้าหน้าที่ที่จับตัวฉินเย่จือพูดโดยไม่ยิ้ม “เถ้าแก่หลี่ กิจการเป็นอย่างไรบ้างเล่า?”
“เหอ ๆ วันนี้เราทดลองอาหารใหม่ในร้านนี้ ข้าจึงยังไม่เปิดร้าน!” หลี่ฝานพูดด้วยรอยยิ้ม
“โอ้? อย่างนั้นหรือ?” หัวหน้าเจ้าหน้าที่เอ่ยถามด้วยความสงสัยราวกับว่าเขาไม่เชื่อ “ร้านจิ่นฝูของเจ้าเปิดในเมืองหลิวเจียมาหลายปีแล้ว และนี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินว่าร้านของเจ้ามีอาหารใหม่จึงไม่เปิดร้าน!”
“นี่ไม่ใช่การคิดถึงลูกค้าก่อนหรอกหรือ? หลังจากเปิดร้านมาหลายปี ทุกคนคงเบื่ออาหารเหล่านี้แล้ว ข้าจึงลองทำอาหารจานใหม่ ๆ ดูบ้าง เพื่อที่จะได้ให้ลูกค้าของข้าลิ้มรสของมันอย่างมีความสุข!” หลี่ฝานพูดด้วยรอยยิ้มและมองไปที่คนสีหน้าดุร้ายตรงหน้า
เจ้าหน้าที่ผู้นั้นนึกไม่ออกว่าจะทำอย่างไรกับหลี่ฝานได้อีก ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป ไร้ซึ่งรอยยิ้ม เขาตะโกนอย่างเย็นชาว่า “หลี่ฝาน อย่ามาหัวเราะเลย ข้าคิดว่าเจ้าเป็นคนทำการค้า แต่ไม่คิดว่าเจ้าจะเกี่ยวข้องกับฆาตกร เหมียวเอ้อร์ผู้นั้นเคยเป็นนักบัญชีของเจ้ามาก่อน แต่ตอนนี้เหมียวเอ้อร์ตายแล้ว ทำให้เจ้าเป็นผู้ต้องสงสัยว่าเป็นคนส่งคนไปทำร้ายเหมียวเอ้อร์ผู้นั้นหรือไม่!”
“เหมียวเอ้อร์ตายแล้ว?” หลี่ฝานตกใจเมื่อได้ยินมัน “ใครพูดอย่างนั้น? เหมียวเอ้อร์ตายตั้งแต่เมื่อไรกัน?”
“เจ้าให้การปฏิเสธหรือ!” เจ้าหน้าที่พูดอย่างโกรธเคือง “เมื่อวานนี้มีคนเห็นเจ้าพาฉินเย่จือและกู้เสี่ยวหวานเข้าไปในร้านของเจ้า! เจ้ามีจุดประสงค์อะไรในการซ่อนฆาตกรกันแน่!”
“ฆาตกร?” เมื่อหลี่ฝานได้ยินเรื่องนี้ เขาก็เดินไปรอบ ๆ คนเหล่านั้น “เจ้าพูดว่าฆาตกร แล้วเจ้ามีหลักฐานหรือไม่?”
“หลักฐานหรือ?” ทันทีที่เจ้าหน้าที่ได้ยินเรื่องหลักฐาน เขาก็เยาะเย้ย “ตอนนี้มีหลักฐานในห้องพิจารณาคดีแล้ว! คนในร้านของเจ้าเป็นคนให้การ!”
หลี่ฝานตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น ครั้นมองไปที่เสี่ยวเซิ่งจื่อข้าง ๆ เขา เสี่ยวเซิ่งจื่อก็ดูงงงวยเช่นกัน
“เป็นอย่างไรบ้าง? เจ้ามีความคิดที่จะมอบตัวฆาตกรให้ข้าหรือไม่ หรือจะให้พวกข้าเข้าไปจับเขาเอง? ถ้าให้พวกข้าเข้าไปจับเอง หากร้านของเจ้าเสียหายก็อย่าโทษพวกข้าที่ไม่ได้บอกเจ้าล่วงหน้า! ท้ายที่สุด เจ้าก็เป็นบุคคลสำคัญในเมืองหลิวเจียเช่นกัน มันน่าเกลียดเกินไปที่จะทำเช่นนั้น ดังนั้นอย่าเข้ามาขัดขวางเลย”
คำพูดเหล่านี้กึ่งข่มขู่ แต่พวกเขาไม่ได้ทำให้หลี่ฝานตกใจ
หลังจากอยู่ในแวดวงนี้มานาน จะมีใครไม่รู้จักคนเหล่านี้บ้าง!
หลี่ฝานเยาะเย้ย เขาไม่ได้นึกถึงคำพูดของเจ้าหน้าที่เลย แต่กลับถกแขนเสื้อคลุมของเขาขึ้น ใบหน้าไร้อารมณ์และพูดอย่างเคร่งขรึม “กู้เสี่ยวหวานเป็นคนทำบัญชีคนปัจจุบันของข้า และเหมียวเอ้อร์เป็นอดีตคนทำบัญชีของข้า หากนางฆ่าเหมียวเอ้อร์จริง ๆ เรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับข้ามากมาย พวกเจ้าไม่ต้องตามหานาง หากจะจับก็จับข้าเสียเถอะ!” หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยสีหน้ามืดมน
เสี่ยวเซิ่งจื่อที่อยู่ด้านข้างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเขาได้ยินว่าเหมียวเอ้อร์ตายแล้ว เขาก็ตะลึง และเมื่อเห็นว่าหลี่ฝานบอกว่าหากจะจับก็ให้จับเขา เสี่ยวเซิ่งจื่อจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงเสื้อของหลี่ฝานโดยไม่คิด “เถ้าแก่…”
หลี่ฝานไม่ได้มองกลับมาที่เขา แต่สะบัดมือปัดมือของเสี่ยวเซิ่งจื่อออกไป
เจ้าหน้าที่ไม่ได้คาดหวังว่าหลี่ฝานจะสารภาพความผิด จึงรู้สึกประหลาดใจ
แต่หลังจากคิดดูแล้ว หากเจ้าของร้านอย่างหลี่ฝานถูกนำตัวไปจะมีประโยชน์มากกว่าการนำตัวกู้เสี่ยวหวานกลับไปอย่างแน่นอน
ผลก็คือทุกคนต่างพากันแอบดีใจ และเร่งรีบให้พวกเขาก้าวไปข้างหน้าและจับกุมหลี่ฝาน
กลัวว่าหลี่ฝานจะเสียใจในภายหลัง
เจ้าหน้าที่เหล่านั้นจับหลี่ฝาน และพวกเขาก็พาหลี่ฝานไปที่ที่หน่วยงานราชการ
นี่เป็นเวลารับประทานอาหารกลางวัน และทุกคนก็ยืดคอเพื่อมองออกไปข้างนอก ครั้นเห็นว่าคนที่ถูกจับกุมคือหลี่ฝานจากร้านจิ่นฝู ดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้าง
