บทที่ 651 เหมียวเอ้อร์ยังไม่ตาย
บทที่ 651 เหมียวเอ้อร์ยังไม่ตาย
บริเวณด้านข้าง เหมียวซื่อได้ยินเสียงของทุกคนอย่างชัดเจน หยาดน้ำสีใสเอ่อคลอเบ้าตา นางพาลูกทั้งสองคุกเข่าคำนับไม่หยุด “ขอบคุณใต้เท้า ขอบคุณใต้เท้า ความตายของเหมียวเอ้อร์นั้นน่าสลดใจ แต่เมื่อมีใต้เท้าที่น่าเคารพเช่นนี้ เหมียวเอ้อร์คงจะยิ้มออก! ฮือ ๆ…”
“ขอแสดงความเสียใจด้วย เหมียวซื่อ…”
หน้าผากของเหมียวซื่อเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ใบหน้างดงามราวกับดอกไม้และเสื้อผ้าเรียบ ๆ ดูสดใสและเย้ายวน ลวี่เทาไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน เขาก้าวไปข้างหน้าดึงเหมียวซื่อขึ้น และพูดอย่างลำบากใจ “เหมียวเอ้อร์เสียชีวิตอย่างไม่ยุติธรรม ข้าจึงต้องให้ความยุติธรรมแก่เขา”
“ใต้เท้า บุตรสาวของข้าเองก็ตายอย่างไม่ยุติธรรม ท่านต้องให้ความยุติธรรมแก่ลูกสาวของข้าด้วย!” เซี่ยเหอซื่อตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ลูกสาวเช่นกัน
ขณะเดียวกันชายร่างผอมในฝูงชนที่เฝ้าดูอยู่อย่างตัวสั่น จากนั้นร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านอย่างห้ามไม่ได้
เขาหมุนตัวหมายวิ่งออกไป หากแต่ชายคนข้าง ๆ ไม่ยอม และคว้าคอเสื้อของเขาเอาไว้แล้วลากกลับมา
“คนก็ตายไปแล้ว ไม่มีหลักฐานการเสียชีวิต เจ้าจะขอให้เจ้าหน้าที่คนนี้มีความยุติธรรมให้เจ้าได้อย่างไร?” ลวี่เทาพูดอย่างโกรธเคือง “เว้นแต่เจ้าจะหาตัวเหมียวเอ้อร์เจอ เจ้าหน้าที่คนนี้จึงจะแสวงหาความยุติธรรมให้กับเจ้า!”
เขามองไปที่เซี่ยเหอซื่อพลางพูดประโยคดังกล่าว คำพูดของลวี่เทาทำให้หัวใจของเหมียวซื่อมีความสุข
เมื่อมองไปที่ลวี่เทาด้วยความชื่นชมและตื่นเต้น ลวี่เทาก็สังเกตเห็นดวงตาของเหมียวซื่อเช่นกัน เมื่อเห็นความหมายอันลึกซึ้งของการเชิดชูในดวงตาของนาง ในชั่วพริบตาเขารู้สึกว่านางผู้นี้เปล่งประกายขึ้นมาก
เขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่ต้องพูดถึงท่าทางที่หยิ่งผยอง แต่ในสายตาของเหมียวซื่อมันช่างสง่างาม กวางในหัวใจของนางวิ่งไปรอบ ๆ เมื่อมองดูรูปลักษณ์อันสง่างามของลวี่เทา และนางก็เริ่มมีความคิดอื่น
นางแอบมองลวี่เทาอีกครั้ง แล้วใบหน้าของนางก็ขึ้นสีแดงก่ำด้วยความเขินอาย ความเศร้าโศกและความโกรธที่เคยมีในตอนนั้นไปอยู่ที่ไหนกัน
เมื่อเซี่ยเหอซื่อได้ยินลวี่เทาบอกว่าให้นางไปหาเหมียวเอ้อร์ด้วยตัวเอง แล้วเขาจะให้ความยุติธรรมกับนาง นางก็ได้แต่ตกตะลึง
ทุกคนรอบตัวพวกเขาพยักหน้า
“หลังจากผ่านไปหลายปี ใครจะรู้ว่าทั้งสองคนกำลังทำให้ลูกชายและเหมียวซื่อลำบาก!” มันคือคำของเจ้าของร้านอาหารร้านหนึ่ง และหลี่ฝานเห็นมันแล้ว
“ใช่แล้ว เพราะข้าเห็นความตายของเหมียวเอ้อร์จึงอยากมาที่นี่และต้องการข่มขู่เหมียวซื่อ” มันคือคำพูดของผู้ดูแลร้านอาหารร้านหนึ่ง และหลี่ฝานเห็นมันแล้ว
“โชคดีที่ใต้เท้าจับตาดูสถานการณ์ได้ดีและเห็นกลอุบายของคนเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงสามารถให้ความยุติธรรมแก่คุณชายเหมียวได้!” มันคือคำพูดของคนทำบัญชีร้านอาหารร้านหนึ่ง และหลี่ฝานเห็นมันแล้ว
ลวี่เทามีความสุขกับสายตาของเหมียวซื่อ และการสรรเสริญเยินยอของผู้คน เขารู้สึกเบิกบานใจยิ่งนัก
ระหว่างที่ทุกคนกำลังพูดคุยออกความเห็น แต่ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นว่ามีชายชุดดำปรากฏตัวขึ้น และถูกคนคนหนึ่งลากเข้ามากลางห้องโถงพิจารณาคดี
ชายชุดดำแสดงท่าทางขัดขืนและไม่ต้องการเผยตัวตน หากแต่เขาไม่มีทางเลือก เขาถูกชายที่อยู่ข้าง ๆ ลากเขาไปอย่างสิ้นหวัง และทิ้งตัวนอนลงบนพื้น
ในท้ายที่สุด ชายคนนั้นเห็นว่าไม่สามารถลากอีกฝ่ายได้ จึงออกมาแรงบีบไหล่ของชายชุดดำแล้วเหวี่ยงออกไปด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี
ทุกคนเห็นบางอย่างลอยอยู่เหนือหัวของพวกเขา และจากนั้นก็ตกกระแทกลงบนพื้นต่อหน้าลวี่เทา
ชายคนนั้นส่งเสียงร้องออกมา และทุกคนก็ถอยกลับไปด้วยความกลัว
แม้แต่เหมียวซื่อก็ตกใจ
บางคนมองไปที่ชายชุดดำที่นอนคุดคู้อยู่ที่พื้น แต่ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้
ชายชุดดำมีรูปร่างผอมบาง แต่ภายนอกดูเหมือน…
ยิ่งกว่านั้น เสียงเมื่อครู่ยังฟังดูคุ้นเคย…
ลวี่เทาก็ตกใจเช่นกัน เขาถอยกลับไปสองก้าวแล้วมองดูชายชุดดำที่นอนกองอยู่กับพื้นด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย “เจ้าเป็นใคร?”
ชายชุดดำขดตัวและไม่พูดอะไร เขาก้มหน้าก้มตาหลีบหลีกราวกับว่าเขาไม่ต้องการให้คนเหล่านี้มองมาที่เขา เมื่อเผชิญกับคำถามของลวี่เทา ชายชุดดำก็ไม่แม้แต่จะปริปาก
เขาลุกขึ้นนั่งขดตัวไม่เคลื่อนไหวใด ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงร้องของเขาเมื่อครู่ คงคิดว่าเขาตายไปแล้ว!
เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นไม่พูด ลวี่เทาก็ตะโกนอีกครั้ง “เจ้าเป็นใคร?”
ชายคนนั้นยังคงปิดปากเงียบ ลวี่เทาจึงหมดความอดทนและตะโกนอย่างโกรธเคือง “ใครก็ได้… จับตัวคนผู้นี้ให้เงยหน้าขึ้น และให้เจ้าหน้าที่ดูว่าคนผู้นี้เป็นใคร ถึงได้มารบกวนการพิจารณาคดี!”
จากนั้นก็ได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่สองคนเดินเข้ามา
ชายชุดดำจะทนต่อการดึงทึ้งของเจ้าหน้าที่ทั้งสองได้อย่างไร และในที่สุดเขาก็ถูกเจ้าหน้าที่ทั้งสองจับเงยหน้าขึ้น
แต่เมื่อชายผู้นั้นเงยหน้าขึ้น ลวี่เทาก็ผงะถอยหลังด้วยความหวาดกลัว เหมียวซื่อซึ่งอยู่ด้านข้าง ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีเช่นกัน ใบหน้าของนางก็ซีดและก็ทรุดตัวลงกับพื้น
“เหมียวเอ้อร์ นั่นเหมียวเอ้อร์!” หนึ่งในนั้นตะโกนเสียงดัง ทันทีที่เขาพูดจบ ฝูงชนก็มุ่งสายตาไปยังชายผู้นั้น
“อะไรนะ? จะเป็นเหมียวเอ้อร์ได้อย่างไร?”
“เขายังไม่ตายหรือ?”
“โอ้สวรรค์ เขายังมีชีวิตอยู่!”
ในโรงศาลมีความโกลาหลและเสียงก็ดังขึ้น
ลวี่เทาไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้เลย ในขณะนี้ เขาถูกเหมียวเอ้อร์ทำให้เขาคิดว่าตัวเองได้เห็นผี “เจ้า… เจ้า… เจ้า… เป็นคน… หรือเป็นวิญญาณ?”
ลวี่เทาถอยหลังกลับ ถ้าไม่มีเจ้าหน้าที่ดวงตาคมกริบอยู่ข้างหลังเขาคอยพยุงเอาไว้ เกรงว่าลวี่เทาจะล้มลงกับพื้น
ชายชุดดำปิดปากแน่นไม่พูดไม่จา
“ว่าอย่างไรนะ เหมียวเอ้อร์ นี่เจ้าแกล้งเป็นใบ้อย่างนั้นหรือ?” เมื่อเห็นว่าเหมียวเอ้อร์ปรากฏตัว หลี่ฝานก็ผ่อนคลายมากขึ้น ตราบใดที่เขายังไม่ตาย ข้อหาฆาตกรรมของกู้เสี่ยวหวานก็ถูกหักล้างได้
ชายชุดดำยังคงนิ่งเงียบ
อย่างไรก็ตาม การที่ชายชุดดำไม่พูดไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ใช่เหมียวเอ้อร์
เมื่อเด็กสองคนเห็นเหมียวเอ้อร์ พวกเขาจึงร้องไห้ด้วยความดีใจและวิ่งไปที่ด้านข้างของเหมียวเอ้อร์ และกอดเขาไว้ “ท่านพ่อ ท่านพ่อ…”
“ท่านพ่อ… ท่านพ่อ…”
ในใจของเด็กจะไม่มีสิ่งที่เรียกว่าวิญญาณและเทพเจ้า เมื่อเห็นเหมียวเอ้อร์ พวกเขาก็คิดว่าพ่อของพวกเขากลับมาแล้ว จึงวิ่งเข้าไปหาโดยไม่ได้คิดอะไร
เมื่อเห็นว่าเด็กสองคนกอดเหมียวเอ้อร์ไว้และทั้งคู่ไม่ได้รับบาดเจ็บ ทุกคนก็ตระหนักว่าบุคคลนี้เป็นคนจริง ๆ ไม่ใช่วิญญาณ
เป็นเหมียวเอ้อร์!
เหมียวเอ้อร์ยังไม่ตาย!
