บทที่ 656 อาโม่ถูกตำหนิ
บทที่ 656 อาโม่ถูกตำหนิ
หลี่ฝานกังวลเล็กน้อยและรีบพูดอย่างเศร้าสร้อยว่า “นายท่าน เรื่องของเหมียวเอ้อร์ได้รับการแก้ไขแล้ว ท่านไม่ได้พักผ่อนมาเกินหนึ่งวันแล้ว ท่านควรไปพักผ่อน!”
ฉินเย่จือโบกมือ มองดูเทียนที่จุดแล้วพูดอย่างเงียบ ๆ “ลงไปเถอะ!”
หลังจากนั้นเขาก็ไม่เอ่ยเอื้อนสิ่งใดอีก
หลี่ฝานทำได้เพียงพยักหน้า และถอยหลังกลับด้วยความเคารพ
หลังจากที่ออกมา เขาก็มองไปยังร้านจิ่นฝูที่เงียบสงบและรู้สึกเศร้าในใจอยู่พักหนึ่ง
ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่เด็กคนนั้นจะตื่นขึ้นมา
เมื่อหลี่ฝานกลับไปที่ห้องรับรองของตนเอง ก็เห็นคนผู้หนึ่งคุกเข่าอยู่ภายในนั้น
การปรากฏตัวของคนผู้นั้นทำให้หลี่ฝานก็ตกตะลึง “อาโม่ ทำไมเจ้าถึงมาคุกเข่าอยู่ที่นี่?”
เขาเห็นอาโม่เงยหน้าขึ้น
ในห้องพิจารณาคดีในบ่ายวันนี้ หลี่ฝานเห็นว่าคนที่พาเหมียวเอ้อร์มาคืออาโม่ แต่ทำไมเขาถึงมาคุกเข่าอยู่ที่นี่?
หลี่ฝานงงงวย ดังนั้นจึงเดินเข้าไปช่วยพยุงเขาขึ้น แต่อาโม่เป็นศิลปะการต่อสู้ ถ้าเขาไม่อยากเคลื่อนไหว ใครจะสามารถขยับเขาได้
หลี่ฝานพยายามใช้มือทั้งสองข้างดึงอาโม่ให้ลุกขึ้น แต่ก็ไม่สำเร็จ เขาลูบไล้เหงื่อบนใบหน้าและเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “อาโม่ เจ้าไปทำอะไรผิดมา? ทำไมเจ้าถึงมาคุกเข่าอยู่ที่นี่?”
หลี่ฝานหันไปหาอาโม่ที่ไม่พูดอะไรด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
หลี่ฝานไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาเดาว่าอาโม่ต้องทำอะไรผิดพลาด และคงทำให้นายท่านไม่พอใจแน่
เพียงเพราะว่าอาโม่พาเหมียวเอ้อร์มาล้างข้อกล่าวหาและเพื่อคืนความยุติธรรมให้กับสาวน้อยเสี่ยวหวาน ทำไมนายท่านถึงลงโทษอาโม่กัน? ช่างน่างุนงงเสียจริง!
อาโม่นิ่งเงียบ เมื่อหลี่ฝานคิดว่าอาโม่จะไม่เอ่ยปาก เขาก็ได้ยินอาโม่พูดอย่างสำนึกผิด “นายท่านลงโทษข้า ข้าสมควรได้รับมัน ข้าไม่ควรละทิ้งหน้าที่โดยไม่ได้รับอนุญาต!”
ปรากฏว่าฉินเย่จือเป็นคนบอกอาโม่ให้ปกป้องกู้เสี่ยวหวานโดยไม่ต้องจากไปครึ่งก้าว เพราะกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับกู้เสี่ยวหวาน แต่ตอนนั้นที่อาโม่เห็นว่าฉินเย่จือถูกเจ้าหน้าที่ทางการพาตัวไป จิตใจของเขาก็ร้อนระอุ เขาจึงลืมสิ่งที่ฉินเย่จือสั่งไว้อย่างสิ้นเชิง
แค่เขารู้ว่าเหมียวเอ้อร์อยู่ที่ไหน และไม่ได้รายงานฉินเย่จือ เขากระทำโดยไม่ได้รับอนุญาต โดยออกจากหมู่บ้านอู๋ซีและวิ่งไปที่เขตหมินซานเพื่อไปนำตัวเหมียวเอ้อร์กลับมา
และเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเช่นนั้นก็เกิดขึ้นกับกู้เสี่ยวหวาน
และเป็นเพราะการจากไปโดยไม่ได้รับอนุญาตของอาโม่ ทำให้ฉินเย่จือที่ได้จัดเตรียมและวางแผนสิ่งต่าง ๆ ไว้อย่างดีแล้ว จึงเกิดเหตุการณ์ที่เหนือการควบคุมของเขา
เดิมทีคิดว่ากู้เสี่ยวหวานจะอยู่บ้านอย่างปลอดภัย ดังนั้นเขาจึงออกไปกับเจ้าหน้าที่ เขายังบอกกู้เสี่ยวหวานให้อยู่บ้านอย่างสบายใจและสัญญาว่าเขาจะกลับมาหานางภายในสามวัน แต่ใครจะไปรู้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะกลายเป็นเช่นนี้
เมื่อนึกถึงความผิดหวังในสายตาของนายท่าน อาโม่ก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว
ภารกิจที่ฉินเย่จือให้ไว้ แม้ว่าอาโม่จะทำไม่สำเร็จ แต่นายท่านก็ไม่เคยตำหนิเขามากเกินไป แต่คราวนี้ดูเหมือนเจ้านายจะผิดหวังต่อการกระทำของเขาอย่างมาก
แววตาของนายท่านทำให้เขารู้สึกว่ามีน้ำเย็นสาดลงบนใบหน้า
อาโม่รู้สึกกลัว และเมื่อเผชิญหน้ากับฉินเย่จือ เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ
กู้เสี่ยวหวานนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดขาว ร่างกายไม่ขยับเขยื้อนราวกับว่านางกำลังจะตาย
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนางในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา คราวนี้มันเหมือนกับเข็มที่ทิ่มอยู่ในหัวใจของอาโม่
“เฮ้อ ไม่น่าแปลกใจที่นายท่านจะลงโทษเจ้า!” หลังจากรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว หลี่ฝานก็ถอนหายใจและปลอบโยนว่า “ในไม่กี่วันที่ผ่านมา ข้าสามารถเห็นได้ว่าเสี่ยวหวานคือชีวิตของนายท่าน”
ใช่แล้ว!
นายท่านสามารถละเลยร่างกายของตัวเองได้ เขาคอยอยู่เคียงข้างกู้เสี่ยวหวานตลอดทั้งวัน ไม่เคยหลับ และไม่เคยขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น
อาโม่พยักหน้าเห็นด้วยหลังจากฟังคำพูดของหลี่ฝาน
ถ้าเขาคิดให้รอบคอบมากกว่านี้อีกหน่อยในตอนนั้น เหตุการณ์เช่นนี้คงไม่เกิดขึ้น
“เจ้าเองก็มีเจตนาดีเช่นกัน แต่เจ้าก็ไม่ควรเพิกเฉยต่อคำสั่งของนายท่าน และเจ้าไม่ควรกระทำการโดยไม่ได้รับอนุญาต!” หลี่ฝานกล่าว
“ข้ารู้ ไม่เช่นนั้น เราคงจะไม่รีบกลับไปที่เมืองหลิวเจียเร็วขนาดนี้!” อาโม่กล่าว
ปรากฏว่าหลังจากที่อาโม่วางแผนจะไปเขตหมินซาน เขาก็ได้พบกับซูหมางก่อนจะไปถึงที่นั่น
ต่อมา หลังจากสอบถามก็รู้ว่าก่อนที่เขาจะมา ซูหมางเพิ่งได้รับข่าว และฉินเย่จือขอให้เขาพาเหมียวเอ้อร์ไปที่เมืองหลิวเจียโดยเร็วที่สุด จากนั้นเขาก็รีบมา
ปรากฏว่านายท่านได้วางแผนไว้แล้วว่าจะไม่ปล่อยให้อาโม่ไปที่หมินซาน เพื่อจะได้คอยอยู่ปกป้องกู้เสี่ยวหวานที่หมู่บ้านอู๋ซี
ในขณะนั้น อาโม่ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้
เมื่อพวกเขามาถึงเมืองหลิวเจีย พวกเขามาทันเหตุการณ์การสอบปากคำของหลี่ฝานของลวี่เทา
หลังจากที่ซูหมางส่งคนไป เขาก็กลับไปที่หมินซาน และขอให้อาโม่กล่าวทักทายนายท่านแทนเขาด้วย
สำหรับเหตุผลที่ฉินเย่จือขอให้เขานำบุคคลนี้มา ซูหมางก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร
“เถ้าแก่หลี่ เกิดอะไรขึ้นกับแม่นางกู้ในระหว่างที่ข้าไม่อยู่?” หลังจากนึกถึงเรื่องนี้ อาโม่ก็เอ่ยถามอย่างสำนึกผิด
ในเวลานั้น เมื่อเขาเห็นกู้เสี่ยวหวาน เขารู้สึกว่านางอาการแย่มาก
“เฮ้อ ทำไมเจ้าไม่ลุกขึ้นมาก่อนล่ะ! ในครั้งนี้กู้เสี่ยวหวานประสบกับปัญหาครั้งใหญ่ นางมีไข้สูงและข้าก็ไม่รู้ว่านางเป็นไข้มานานแค่ไหนแล้ว! ท่านหมอพานบอกว่า แม้นางจะตื่นขึ้นมา แต่ก็ไม่รู้ว่านางจะมีปัญหาอะไรตามมาหรือไม่!” หลังจากหลี่ฝานพูดจบ เขาก็ชี้นิ้วไปที่หน้าผากของเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความทุกข์และความเศร้าโศก
หลังจากที่อาโม่ได้ยินเรื่องนี้ เขาก็โทษตัวเองที่ทำตัวบ้า ๆ “ว่าอย่างไรนะ?”
“ตอนที่นายท่านช่วยสาวน้อยเสี่ยวหวาน ข้าบังเอิญเห็นเสี่ยวหวานถูกผูกติดอยู่กับเสา ผู้คนกำลังจะจุดไฟเผานาง!”
หลังจากที่อาโม่ได้ยินเรื่องนี้ เขาก็อุทาน กำปั้นในมือกำแน่น และเส้นเลือดสีน้ำเงินปูดโปนก็เกือบระเบิดออกมา “ใครเป็นคนทำ!”
“ชาวบ้านในหมู่บ้านอู๋ซีบอกว่า กู้เสี่ยวหวานถูกวิญญาณร้ายเข้าสิง พวกเขาต้องการปกป้องความปลอดภัยของทุกคน พวกเขาจึงต้องเผากู้เสี่ยวหวานจนตายและขับไล่วิญญาณชั่วร้ายออกไปจากนาง!” ขณะที่หลี่ฝานพูด เขาก็กัดฟันด้วยความเกลียดชัง
เด็กสาวแสนดีที่หาเลี้ยงครอบครัว แต่นางกลับถูกคนกลุ่มนี้กล่าวหาโดยไม่มีเหตุผล แม้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยสงสัยว่าทำไมกู้เสี่ยวหวานที่ไม่ได้เรียนหนังสือถึงสามารถคำนวณบัญชีได้ แต่นางพูดในตอนนั้นว่า “ข้าอยากหาเงินเลี้ยงครอบครัว หลายสิ่งหลายอย่างบังคับให้ข้าต้องเรียน นี่เป็นทางเดียวที่ข้าสามารถหาเงินเลี้ยงตัวเองและน้อง ๆ ได้!”
