บทที่ 663 คิดวิธีเข้าไปในครอบครัวกู้
บทที่ 663 คิดวิธีเข้าไปในครอบครัวกู้
ฉินเย่จือจับมือกู้เสี่ยวหวาน และวางมือเล็ก ๆ นั้นบนฝ่ามือของเขา
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกถึงความอบอุ่นในฝ่ามือของนาง พาให้หัวใจของนางอุ่นวาบ
“ทำไมเจ้าไม่พักผ่อนสักหน่อยล่ะ เมื่อเจ้าตื่นขึ้น ข้าจะเรียกหนิงผิงและเสี่ยวอี้มา ตกลงหรือไม่?” เมื่อเห็นท่าทีเหนื่อยล้าของกู้เสี่ยวหวาน ฉินเย่จือก็กล่าวอย่างทุกข์ใจ
หลังจากพูดคุยกันเป็นเวลานาน กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเล็กน้อย นางพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ฉินเย่จือจึงประคองนางนอนลงและห่มผ้าให้นาง
กู้เสี่ยวหวานมีความสุขยามได้รับการดูแลจากฉินเย่จือ และรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งใจ
เมื่อกู้เสี่ยวหวานหลับไป ฉินเย่จือก็จับมือที่ยื่นออกมาสอดเข้าไปในผ้าห่ม เมื่อกู้เสี่ยวหวานตื่นแล้ว เขาก็ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป และยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำ เขาไม่สามารถรอให้ร่างกายของกู้เสี่ยวหวานกลับมาเป็นปกติได้ เพราะบางเรื่องต้องทำตอนนี้
ฉินเย่จือมาถึงห้องรับรองที่ชั้นสองของหลี่ฝาน ผลักประตูแล้วเข้าไปและเห็นอาโม่คุกเข่าอยู่บนพื้น โดยหลี่ฝานยืนอยู่ข้าง ๆ และเกลี้ยกล่อมเขาอย่างต่อเนื่อง
“เจ้าลุกขึ้นก่อนเถอะ แม่นางกู้ฟื้นแล้ว” หลี่ฝานพูดต่อไปว่า “ถ้าเจ้าคุกเข่าเช่นนี้ ขาของเจ้าจะหักเอาได้!”
แต่อาโม่ยังคงนิ่งเฉย
หลี่ฝานทำอะไรไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยืดตัวตรง และทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงประตูถูกเปิดออก
จากนั้นฉินเย่จือก็เดินเข้าไป
หลี่ฝานรีบไปข้างหน้าและมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ และรีบลงกลอนประตู จากนั้นหันหลังกลับและคุกเข่าลงข้างอาโมและพูดเบา ๆ ว่า “นายท่าน…”
ฉินเย่จือตอบรับและนั่งลงที่โต๊ะ “ลุกขึ้นเถอะ!”
เมื่อหลี่ฝานได้ยินก็กล่าวขอบคุณ จากนั้นก็ยืนขึ้นด้วยความเคารพ ในขณะที่อาโม่ยังคงคุกเข่าอยู่
“นายท่าน นี่…” หลี่ฝานเอ่ยถามอย่างอึดอัด เมื่อเห็นอาโม่ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นราวกับว่าเขาไม่อยากลุกขึ้นเลย
จากนั้นเขาก็ขยิบตาให้อาโม่ และเห็นอาโม่เดินเข่าไปข้างหน้าเข้าไปหาฉินเย่จือ และพูดอย่างเศร้าสร้อย หากแต่หนักแน่น “นายท่าน คราวนี้เป็นความผิดของผู้ใต้บังคับบัญชา ข้าสมควรตาย ข้าสมควรตาย!”
“เจ้าสมควรตายจริง ๆ!” ฉินเย่จือตอบอย่างไร้ความปรานี
ถ้าอาโม่ไม่ออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต กู้เสี่ยวหวานก็จะไม่ประสบกับเรื่องเลวร้ายเช่นนี้
หลังจากประสบกับสิ่งนี้ มันก็เหมือนกับการพลัดพราก แม้สิ่งที่อันตรายจะผ่านพ้นไปแล้ว แต่ฉินเย่จือก็ยังคงกลัวเมื่อคิดถึงมัน
“นายท่าน สาวน้อยเสี่ยวหวานฟื้นแล้ว และหมอบอกว่าไม่มีอะไรร้ายแรง ตราบใดที่นางพักผ่อนอย่างเพียงพอเป็นระยะเวลาหนึ่ง ร่างกายของนางจะดีขึ้น อาโม่ได้ตระหนักถึงความผิดพลาดของเขาแล้ว ไม่เช่นนั้น ท่านสามารถให้โอกาสเขาแก้ไขข้อผิดพลาดได้หรือไม่?” หลี่ฝานกล่าวจากด้านข้าง
“นายท่าน โปรดให้โอกาสแก่ข้าด้วย ข้าจะปกป้องแม่นางกู้อย่างดี ข้าจะปกป้องนางด้วยชีวิตของข้า!” หลังจากได้ยินคำพูดของหลี่ฝาน อาโม่ก็กล่าวอย่างแน่วแน่
ใบหน้าของเขามีความเศร้าลึก ๆ แต่ก็มีความเพียรอย่างลึกซึ้งเช่นกัน
“นายท่าน ข้าคิดหาวิธีอยู่…” เมื่อเห็นฉินเย่จือขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร หลี่ฝานก็รู้ว่านายท่านกำลังรู้สึกหวั่นไหว
เดิมทีนายท่านยังคงโกรธอยู่เพราะว่ากู้เสี่ยวหวานประสบพบเจอเรื่องใหญ่เกินไปในครั้งนี้ และนางเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด ไม่ว่าจะเป็นใครก็คงต้องโกรธ
แต่ทันทีที่กู้เสี่ยวหวานฟื้นขึ้น นายท่านก็เข้ามา ซึ่งแสดงให้เห็นว่านายท่านยังคงไม่เต็มใจที่จะลงโทษอาโม่ ท้ายที่สุดอาโม่ก็อยู่เคียงข้างเขามาตั้งแต่เด็ก อย่างไรก็ตาม จากนี้ไปอาโม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน เขาสามารถปฏิบัติต่อกู้เสี่ยวหวานเป็นเจ้านายของเขาได้เท่านั้น เขาไม่สามารถคิดเป็นอื่นได้ และเขาจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปกป้องนาง!
“วิธีอะไร?” ฉินเย่จือเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีตื่นเต้นของหลี่ฝาน
“ตอนนี้เสี่ยวหวานกำลังจะสร้างบ้านไม่ใช่หรือ? ในอนาคตบ้านจะมีขนาดใหญ่และครอบครัวจะใหญ่ขึ้น หลังจากนั้นแม่นางกู้จะทำทุกอย่างด้วยตัวเองไม่ได้อย่างแน่นอน ทำไมท่านไม่เกลี้ยกล่อมแม่นางกู้ให้จ้างคนเพิ่มล่ะ?” หลี่ฝานเสนอ จากนั้นเอียงศีรษะและเหลือบมองอาโม่ แล้วพูดต่อ “ถ้าอาโม่เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวกู้ในฐานะลูกจ้างระยะยาว และหากเขายังมีทักษะอยู่บ้าง บางทีเขาอาจจะทำให้แม่นางกู้เก็บเขาไว้ก็ได้?”
หลังจากฟังคำแนะนำของหลี่ฝานแล้ว ฉินเย่จือก็คิดเกี่ยวกับมัน
เมื่อมองไปที่อาโม่และเห็นความคาดหวังของของเขา ฉินเย่จือก็คิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าและพยักหน้า
เมื่อเห็นว่านายท่านเห็นด้วย อาโม่ก็รีบคำนับอย่างตื่นเต้น “ขอบคุณนายท่าน ขอบคุณนายท่าน!”
“เจ้าต้องจำไว้ว่าต่อจากนี้ไป ข้าไม่ใช่เจ้านายของเจ้าอีกต่อไป หลังจากนี้เจ้าสามารถปฏิบัติต่อหวานเอ๋อร์อย่างดีที่สุดได้เท่านั้น และอย่าปล่อยให้สิ่งใดทำร้ายนางได้อีก!” ฉินเย่จือเตือน
อาโม่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “นายท่านไม่ต้องกังวล ต่อจากนี้ไปแม่นางกู้จะเป็นชีวิตของข้า ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องแม่นางกู้ และไม่ปล่อยให้นางต้องทนทุกข์กับความคับข้องใจแม้แต่เล็กน้อย”
เมื่อเห็นคำสาบานของอาโม่แล้ว ฉินเย่จือก็พยักหน้าอย่างวางใจ
อาโม่โตมากับเขาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และคอยรับใช้เขาอย่างใกล้ชิดมาโดยตลอด เรียกได้ว่าเป็นแขนขวาเลยก็ว่าได้ ถ้าอาโม่สามารถปกป้องกู้เสี่ยวหวานอย่างเปิดเผยได้จริง ๆ ในอนาคตก็จะสะดวกขึ้น
ฉินเย่จือพูดถูก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป กู้เสี่ยวหวานคือชีวิตของอาโม่ เขาจะปกป้องนางอย่างสุดใจ
“หลี่ฝาน ข้าจะไม่ยอมให้หวานเอ๋อร์กลับไปที่หมู่บ้านอู๋ซีอีก และอยู่นี่ไปตลอดก็ไม่ดีแน่ เจ้าช่วยจัดการที เมื่อหวานเอ๋อร์สุขภาพแข็งแรงขึ้น ข้าจะพานางย้ายออกไป!” ฉินเย่จือกล่าวก่อนจะจากไป
หลี่ฝานพยักหน้าตามหลัง
เมื่อฉินเย่จือจากไป หลี่ฝานก็ดึงอาโม่ขึ้นมาทันที บางทีเขาอาจคุกเข่านานเกินไปทำให้เกิดอาการเหน็บชา หลี่ฝานใช้อยู่เวลานานในการช่วยเขา
หลังจากพักฟื้นมาหลายวัน เมื่อกู้เสี่ยวหวานมีเรี่ยวแรงมากขึ้น หลี่ฝานก็บอกกู้เสี่ยวหวานในสิ่งที่ฉินเย่จือบอกเขา
หลี่ฝานเพียงบอกว่าเขามีบ้านอยู่นอกเมือง และจะให้พวกนางอาศัยอยู่ที่นั่นจนกว่าบ้านของกู้เสี่ยวหวานจะสร้างเสร็จ
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกว่านางรบกวนเถ้าแก่หลี่มากเกินไป และนางก็ไม่เห็นด้วย
โชคดีที่หลี่ฝานยังคงเกลี้ยกล่อมว่าในหมู่บ้านอู๋ซี ทุกคนคิดว่านางถูกวิญญาณร้ายเข้าสิง หากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับพวกเขา พวกเขาจะตำหนิกู้เสี่ยวหวาน แล้วนางจะอาศัยอยู่ในหมู่บ้านอู๋ซีต่อได้อย่างไร
นอกจากนี้ ฉินเย่จือยังบอกด้วยว่าบ้านก็อยู่ใกล้กับเมืองหลิวเจีย กู้หนิงอันจะได้สามารถกลับบ้านได้หลังเลิกเรียน และในอนาคตเขาจะได้มีกลุ่มเพื่อนที่เมืองหลิวเจีย
กู้เสี่ยวหวานตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้และพยักหน้าอย่างมีความสุข
