บทที่ 664 จะดีขึ้นอย่างแน่นอน
บทที่ 664 จะดีขึ้นอย่างแน่นอน
พวกเขาปรึกษาหารือเรื่องกำหนดการที่จะย้ายออกจากร้านจิ่นฝู เมื่อกู้เสี่ยวหวานรู้ว่าร้านจิ่นฝูไม่ได้เปิดในช่วงเวลานี้ กู้เสี่ยวหวานก็ยิ่งรำคาญและไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ “ท่านลุงหลี่ ข้าขอโทษจริง ๆ! เพราะข้าทำให้ร้านของท่านต้องปิด!”
หลี่ฝานโบกมือและพูดอย่างชอบธรรม “ไม่เป็นไร ปิดไปแค่สองสามวันเองไม่ใช่หรือ? ตราบใดที่สุขภาพของเจ้าดีขึ้น ข้าก็ถือว่าได้กำไร!”
กู้เสี่ยวหวานรู้ว่าหลี่ฝานจริงใจต่อนาง
เมื่อนางป่วย เขาก็ให้สถานที่ที่ดีในการพักฟื้นแก่นาง และกลัวว่าจะรบกวนการพักฟื้นของนางจนถึงกับปิดร้านจิ่นฝู มิหนำซ้ำ เขายังให้นางไปอาศัยอยู่ที่บ้านอีก
กู้เสี่ยวหวานไม่รู้ว่าจะตอบแทนความเมตตานี้จนหมดได้อย่างไร!
ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานดูเคร่งขรึม แต่นางสาบานในใจว่าในอนาคตจะตอบแทนความเมตตาของหลี่ฝานให้ได้
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู้เสี่ยวหวานอยู่ไม่สุข ถ้าร้านจิ่นฝูไม่เปิดหนึ่งวันก็สูญเสียกำไรไปหลายร้อยตำลึงเงิน นางไม่สามารถปล่อยให้หลี่ฝานเสียสละเพื่อนางได้อีก
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของกู้เสี่ยวหวานก็สว่างวาบขึ้นมาทันที “ท่านลุงหลี่ ท่านไม่ลองอาหารจานใหม่บ้างหรือ? ข้ามีอาหารใหม่สองสามจาน และข้าจะขายสูตรอาหารให้ท่าน?”
ทันทีที่หลี่ฝานได้ยินว่ามีอาหารจานใหม่ ดวงตาของเขาสว่างไสวราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า และเขาก็เกือบจะกระโดดขึ้นด้วยความตื่นเต้น “เสี่ยวหวาน เจ้าพูดมาเถอะ!”
“เข้าหน้าร้อนแล้ว ใคร ๆ ก็ชอบกินอะไรที่ไม่ร้อน ไม่เช่นนั้น เรามาลองทำเมนูเย็น ๆ ดีหรือไม่ ให้เป็นอาหารเรียกน้ำย่อย!”
“อาหารเรียกน้ำย่อย? อาหารเรียกน้ำย่อยคืออะไรหรือ?” ทันทีที่หลี่ฝานได้ยินคำว่า ‘อาหารเรียกน้ำย่อย’ ดูเหมือนว่าในฤดูร้อนนี้การกินอาหารประเภทนี้ที่เรียกว่าอาหารเย็น ๆ ทำให้ร่างกายของเขารู้สึกสดชื่น
ตามวัตถุดิบของยุคนี้ กู้เสี่ยวหวานครุ่นคิดเกี่ยวกับมันแล้วอธิบายให้หลี่ฝานฟัง หลี่ฝานที่ฟังอยู่ด้านข้างเหมือนบัณฑิตที่ขยันขันแข็ง มือจับพู่กันเขียนลงบนกระดาษและท่องจำอย่างจริงจัง
กู้เสี่ยวหวานร่างกายไม่แข็งแรง ไม่เช่นนั้นเขาอยากจะขอให้กู้เสี่ยวหวานทำ แต่เพื่อเห็นแก่ร่างกายของนาง เขาทำได้เพียงยอมแพ้เท่านั้น
กู้เสี่ยวหวานอธิบายขั้นตอนการทำอาหารอย่างละเอียด จากนั้นหลี่ฝานก็รีบไปที่ห้องครัวเพื่อบอกพ่อครัว พ่อครัวเป็นคนฉลาด หลังจากทำไปสองสามครั้ง รสชาติก็เกือบจะเป็นไปตามที่กู้เสี่ยวหวานคาดไว้
แม้จะเทียบไม่ได้กับยุคปัจจุบัน แต่เนื่องจากขณะนี้ยังขาดเครื่องปรุงรสอยู่อีกมาก และรสธรรมชาติก็ไม่สามารถเทียบได้กับเครื่องปรุงสมัยใหม่
ทันทีที่อาหารทำเสร็จ หลี่ฝานก็ดีใจมาก
แม้ว่าจะเป็นส่วนผสมที่เรียบง่ายและวิธีทำก็ง่ายดาย แต่การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนี้ทำให้รสชาติดั้งเดิมเปลี่ยนไป อาหารเรียกน้ำย่อยเหมาะมากสำหรับการรับประทานเมื่อไม่ต้องการทานอาหารในฤดูร้อน
พวกเขายังได้เรียนรู้อาหารเรียกน้ำย่อยอีกสองสามจานที่กู้เสี่ยวหวานมอบให้หลี่ฝาน จนถึงเวลาที่ต้องย้ายออกจากร้านจิ่นฝู
“ท่านลุงหลี่ ข้ายังมีข้าวของในหมู่บ้านอู๋ซี ท่านช่วยส่งคนไปเอามาให้ข้าได้หรือไม่”
เมื่อหลี่ฝานได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาดูประหม่าเล็กน้อย และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดขึ้นว่า “ข้าได้ส่งคนไปที่หมู่บ้านอู๋ซีเพื่อดูมันแล้ว แต่เมื่อข้าพูดออกไป เจ้าก็อย่าเสียใจล่ะ!”
กู้เสี่ยวหวานตกใจเมื่อได้ยินหลี่ฝานพูดว่า “บ้านของเจ้าถูกไฟไหม้!”
“อะไรนะ?” กู้เสี่ยวหวานกำลังจะผุดลุกขึ้นจากเตียง แต่ฉินเย่จือรีบโอบกอดนางเอาไว้ด้วยความทุกข์ใจ
ปรากฏว่าในเวลานั้นที่หลี่ฝานส่งคนไปช่วยกู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้ ชาวบ้านบางคนบอกว่าครอบครัวกู้ตอนนี้กลายเป็นบ้านผีสิง และการมีอยู่ของพวกเขาในหมู่บ้านกลัวว่าพวกนางจะทำร้ายผู้อื่นในอนาคต ทุกคนจึงจุดไฟเผาบ้านของครอบครัวกู้
หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานได้ยินเรื่องนี้ นางก็ถอนหายใจ
โชคดีที่ก่อนที่นางจะจากไป นางนำเงินและของมีค่าทั้งหมดติดตัวมาด้วย ที่บ้านจึงไม่เหลือของมีค่าอะไร
เพียงแต่ในอดีต กู้ฉวนฟู่และเถียนซื่อเป็นคนสร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของพวกเขา บ้านหลังนี้มีความความทรงจำของพวกเขา และของใหม่บางส่วนในนั้นถูกเพิ่มในภายหลังโดยกู้เสี่ยวหวานด้วยน้ำพักน้ำแรงของนาง เรียกได้ว่าเป็นการทำงานหนักตั้งแต่นางมาจากอีกโลกหนึ่ง
แต่ตอนนี้ ไม่มีก็คือไม่มีแล้ว แม้ว่าจะไม่ได้มีราคาแพง แต่มันก็มีความหมายสำหรับนาง
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกกังวลเล็กน้อย นางเอนศีรษะพิงแขนของฉินเย่จือ นางเป็นเหมือนลูกแมวที่เงียบสงบ
ใบหน้าของนางเคร่งขรึมและโศกเศร้ามากในขณะนี้
หลี่ฝานเห็นว่าฉินเย่จือกอดกู้เสี่ยวหวาน และนางเอนกายอยู่ในอ้อมแขนของฉินเย่จืออย่างเงียบ ๆ จนไม่กล้าให้ใครมารบกวนนาง เมื่อเห็นเช่นนี้ หลี่ฝานก็ออกมาอย่างเงียบ ๆ ทิ้งคนสองคนในห้องไว้ข้างหลัง
“หวานเอ๋อร์ อย่าเศร้าไปเลยนะ ในอนาคตเราจะดีขึ้นอย่างแน่นอน!” ฉินเย่จือกอดกู้เสี่ยวหวานไว้ และเกลี้ยกล่อมให้นางรู้สึกสบายใจ
กู้เสี่ยวหวานตอบรับและพยักหน้าอย่างจนใจ
นางรู้ว่าถึงแม้บ้านในหมู่บ้านอู๋ซีจะไม่ได้ถูกไฟไหม้ แต่ถ้านางกลับไปที่หมู่บ้านอู๋ซีอีก นางคงถูกคนเหล่านั้นชี้มาที่หน้า ถ้านางต้องการมีชีวิตที่สงบสุข เกรงว่าคนเหล่านั้นจะไม่ทำให้นางรู้สึกดีขึ้น
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กู้เสี่ยวหวานก็โล่งใจเช่นกัน
มีคำโบราณกล่าวว่า ถ้าของเก่าไม่ไป ของใหม่ก็ไม่มา บางทีถ้าออกจากหมู่บ้านอู๋ซีแล้ว เมืองหลิวเจียอาจจะเป็นโลกใหม่
บ้านของนางอยู่ในระหว่างการก่อสร้าง เมื่อสร้างบ้านเสร็จ พวกนางก็จะย้ายไปอยู่บ้านของตัวเอง ในอนาคตจะดีกว่าอยู่ในหมู่บ้านอู๋ซีมาก
กู้เสี่ยวหวานเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของฉินเย่จือ นางก็ยิ้มออกมาราวกับว่าโล่งใจ “ข้ารู้ ชีวิตของเราจะดีขึ้นเท่านั้น!”
กู้เสี่ยวหวานยิ้มอย่างมีความสุข เพราะตั้งแต่สมัยโบราณมีความจริงข้อหนึ่งที่ว่า แม้ว่าหนทางข้างหน้าจะเดินยาก ตราบใดที่ตั้งใจและทำงานหนัก ชีวิตก็จะดีขึ้น!
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานคิดได้แล้ว ฉินเย่จือก็มีความสุขเช่นกัน
เขากอดกู้เสี่ยวหวานในอ้อมแขนแน่นขึ้น
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้คิดว่ามีอะไรผิดปกติ นางรู้เพียงว่าเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของฉินเย่จือ นางมีความสบายใจและความพึงพอใจที่หาได้ยาก และอ้อมกอดอันอบอุ่นนั้นคือที่หลบภัยของนาง
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานเชื่อฟังมาก ฉินเย่จือก็รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองได้เปลี่ยนไปในช่วงเวลานี้
แม้ว่ากู้เสี่ยวหวานจะยังเด็กอยู่ ตราบใดที่นางยอมรับตนเอง และเมื่อนางเติบโตอย่างช้า ๆ มันจะไม่ใช่เรื่องวิเศษหรอกหรือ?
ฉินเย่จือยกยิ้มมุมปากขึ้นและลูบผมของคนที่อยู่ในอ้อมแขนเบา ๆ เขารู้สึกมีความสุขมาก
