บทที่ 677 หน้าแดง
บทที่ 677 หน้าแดง
สวีเฉิงเจ๋อไม่คาดคิดว่า แม้ว่าเขาจะพยายามมากแค่ไหน แต่ทุกอย่างก็ไร้ประโยชน์
เพราะเมื่อมีคนใช้ชีวิตของเขาเพื่อปฏิบัติต่อเจ้า ในสายตาเจ้าจะมองไม่เห็นคนอื่นอีกต่อไป
ในหัวใจของกู้เสี่ยวหวาน ฉินเย่จือเป็นเหมือนเมล็ดพืชที่หยั่งราก แตกหน่อ และปักหลักอยู่ในหัวใจของนาง เติบโตขึ้นทุกวัน แข็งแกร่งขึ้นทุกวัน สุดท้ายก็ราวกับปมรากที่พันกัน จะแยกอย่างไรก็แยกไม่ออก
อาหารสำหรับครอบครัวกู้ในคืนนี้ถูกจัดการโดยฉินเย่จือ!
เมื่อเห็นฉินเย่จือในห้องครัว อาโม่เกือบจะเป็นลมเพราะตกใจ
“นายท่าน… ท่าน… ท่านทำ…”
อาโม่ถือฟืนอยู่ในอ้อมแขนและเดินเข้าไปในครัว ทันทีที่เขาเข้าไปในครัวก็เห็นฉินเย่จือม้วนแขนเสื้อขึ้น และถือมีดในมือพร้อมที่จะหั่นผัก
เมื่ออาโม่เห็นก็ตกตะลึงจนฟืนในอ้อมแขนหล่นลงบนพื้น รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อคว้ามีดทำครัวในมือของฉินเย่จือทันที
แต่ฉินเย่จือหันกลับมาอย่างช้า ๆ หลีกเลี่ยงอาโม่ และพูดเบา ๆ ว่า “ไปก่อไฟ!”
เขาไม่เคยเห็นเจ้านายของเขาทำอาหารมาก่อน!
อาโม่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาเป็นคนของกู้เสี่ยวหวาน ทำได้เพียงฟังคำสั่งของกู้เสี่ยวหวานเท่านั้น เมื่อเห็นว่าฉินเย่จือมีท่าทีแน่วแน่ เขาทำได้เพียงพูดว่า “ตกลง!”
เมื่อไปเติมฟืนที่เตา อาโม่ก็แอบมองไปข้างหน้าเป็นครั้งคราว และเห็นว่าฉินเย่จือกำลังล้างผักอยู่ครู่หนึ่ง และชั่วขณะหนึ่งทุกอย่างก็ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ และกำลังทำสิ่งต่าง ๆ อย่างเป็นระเบียบราวกับว่าทำเช่นนี้อยู่บ่อย ๆ
ในระหว่างกระบวนการทั้งหมด ฉินเย่จือไม่ได้พูดอะไรเลย หากแต่มือของเขายังคงเคลื่อนไหว และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง ปลานึ่งและผัดผักก็ถูกปรุงจนเสร็จ เนื่องจากร่างกายของกู้เสี่ยวหวานยังไม่หายดีนัก เขาจึงเรียนรู้จากกู้เสี่ยวหวาน เตรียมเนื้อสดและหั่นเป็นชิ้น ตีไข่สองฟองและใส่ลงในกระทะ
เมื่อข้าวสุกแล้ว น้ำแกงเนื้อก็เสร็จพอดี
ครั้งที่เขาเคยบาดเจ็บ หมอบอกว่าเขากินเผ็ดไม่ได้ กินได้แต่อาหารจืด ๆ กู้เสี่ยวหวานกลัวว่าเขาจะไม่ชินจึงเปลี่ยนเป็นเนื้อ ไข่ และปลา สลับกันไปทุก ๆ วัน แม้ว่ามันจะเป็นแกงจืด แต่ก็ยังพอมีรสชาติอยู่บ้าง
แต่เมื่อปลี่ยนอาหารทุกวันก็ทำให้รู้สึกสดชื่อในทุกวัน ในเวลานั้นฉินเย่จือกินอาหารอย่างมีความสุข
คราวนี้พวกเขาอาศัยอยู่ในสวนหลี่ และไม่มีพ่อครัวจากร้านจิ่นฝูมาทำอาหารให้กู้เสี่ยวหวาน
ไม่มีใครในครอบครัวที่จะดูแลนางได้ ในฐานะที่เป็นผู้ชายที่อายุมากสุดในครอบครัว การเพิ่มน้ำหนักให้กู้เสี่ยวหวานจึงเป็นหน้าที่ของเขาทั้งหมด
อาโม่ตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง
ปฏิบัติตามคำสั่งของฉินเย่จือและทำสิ่งต่าง ๆ อย่างเป็นระบบ
“เติมฟืนเข้าไปอีกหน่อย ไฟควรจะแรงกว่านี้…”
อาโม่หยิบฟืนสองอันแล้วโยนลงในเตา
“อย่าเติมฟืนเข้าไปเยอะนักสิ ไฟมันแรงเกินไป..”
อาโม่ดึงมือของเขาที่ถือฟืนกลับอย่างเชื่อฟัง และจ้องไปที่การเคลื่อนไหวของฉินเย่จือด้วยดวงตาเบิกกว้าง ปากของเขาใหญ่มากจนสามารถใส่ไข่เข้าไปได้
“นายท่าน ท่านเรียนรู้เรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไร…”
อาโม่รู้สึกประหลาดใจ
แต่เมื่อเห็นฉินเย่จือเงยหน้าขึ้นและจ้องมองมาที่เขา อาโม่ก็ตระหนักได้ทันทีว่าเขาพูดจาดูมีพิรุธ และเปลี่ยนคำพูดของเขาทันที “นายน้อยฉิน …”
โชคดีที่เมื่อพวกเขาอยู่ข้างนอก เขาก็เรียกฉินเย่จือเช่นนั้น มันจึงไม่ใช่เรื่องยาก
เมื่อได้ยินการเปลี่ยนแปลงคำพูดของอาโม่ ฉินเย่จือก็กลับมายุ่งกับการเคลื่อนไหวในมือของเขาอีกครั้ง
“หวานเอ๋อร์มีจิตใจที่ละเอียดอ่อน หากนางได้ยินเกรงว่านางจะคิดเรื่องไร้สาระ” หลังจากที่ฉินเย่จือกล่าวเช่นนี้ ก็กล่าวว่า “เจ้าถือจานนี้ออกไป แล้วเรียกให้พวกเขามากินได้”
“ขอรับ นายน้อยฉิน!” อาโม่ตอบรับทันที
คราวนี้เรียกนายน้อยฉินได้อย่างราบรื่นมาก
ฉินเย่จือพยักหน้าอย่างพึงพอใจ อาโม่จัดอาหารและก่อนที่เขาจะจัดจาน เขาก็ได้ยินฉินเย่จือพูดว่า “เอาล่ะ ไปเรียกพวกเขาที่นี่!”
“แต่ชามกับตะเกียบพวกนี้…” อาโม่ยังมีชามและตะเกียบสะอาดอยู่ในมือ ยังไม่ได้วางลง!
ฉินเย่จือกล่าวว่า “วางลงแล้วเรียกพวกเขามา!”
อาโม่ได้รับคำสั่ง วางภาชนะบนโต๊ะอาหาร และรีบวิ่งไปที่ห้องโถง
ในขณะนี้กู้หนิงอัน กู้หนิงผิง และกู้เสี่ยวอี้กำลังคุยกันอย่างเงียบ ๆ หัวเราะเป็นครั้งคราว แต่พวกเขาไม่กล้าทำเสียงดังเลยเพราะกลัวว่ากู้เสี่ยวหวานที่พักผ่อนอยู่ในเก้าอี้เอนกายจะตื่น
อาโม่ก้าวไปข้างหน้าและไม่ปลุกกู้เสี่ยวหวาน แต่มาที่กู้หนิงอันและคนอื่น ๆ และกล่าวอย่างสุภาพว่า “นายน้อย คุณหนู นายน้อยฉินบอกว่าอาหารพร้อมแล้ว เรามาเริ่มกินกันเถอะ!”
“โอ้…”
เมื่อพวกเขาได้ยินว่าฉินเย่จือทำอาหาร ทุกคนก็ส่งเสียงโห่ร้อง
กู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้จับมือกันแล้ววิ่งเข้าไปในครัว กู้หนิงอันไม่ลืมที่จะหัวเราะตามหลังและบอกให้พวกเขาวิ่งช้าลง
จากนั้นเขาก็ไปที่เก้าอี้หวายและมองไปที่กู้เสี่ยวหวานที่กำลังหลับสนิท เมื่อกำลังคิดว่าจะปลุกนางดีหรือไม่ เขาก็ได้ยินเสียง “ชู่” ดังอยู่ข้าง ๆ
กู้หนิงอันเอียงศีรษะและเห็นฉินเย่จือยืนอยู่ข้างเขาโดยใช้นิ้วชี้ขวาแตะบนริมฝีปากเพื่อเป็นการเตือนกู้หนิงอันว่าอย่าปลุกนาง
“เจ้าไปกินข้าวก่อนเถอะ ปล่อยให้นางนอนพักสักครู่ ข้าแบ่งอาหารไว้ให้นางแล้ว” ฉินเย่จือนั่งลงข้างเขาและกระซิบแผ่วเบา
“แล้วท่านล่ะ?” กู้หนิงอันเอ่ยถามอย่างกังวลเมื่อเห็นว่าเขาจะไม่กิน
“ข้าไม่หิว พวกเจ้าไปกินข้าวกันก่อนเถอะ! เมื่อพี่สาวเจ้าตื่น ข้าจะพานางไปกินข้าว หากไม่มีใครกินข้าวกับนาง นางจะกินไม่อร่อย!” ฉินเย่จือมองไปที่กู้เสี่ยวหวานที่กำลังหลับ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชมยินดี
กู้หนิงอันที่อยู่ข้าง ๆ เห็นแววตานั้นแล้วรู้สึกว่าหน้าเขาแดงขึ้น แววตาของฉินเย่จือเมื่อมองดูพี่สาวตอนนี้ช่างน่าประทับใจจริง ๆ…
หวั่นไหว…
มีความอ่อนโยนและเอ็นดูในดวงตาคู่นั้น ฉินเย่จือดูเหมือนจะไม่มองพี่สาว ราวกับว่าเขากำลังมองนางแบบว่า… เขารู้สึกเหมือนเคยเห็นสายตาเช่นนี้มาก่อน!
แต่จำไม่ได้สักที
ท่าทางนั้นทำให้กู้หนิงอันรู้สึกเขินเล็กน้อย
กู้หนิงอันรู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนโยนราวกับน้ำของเขา
หลังจากตอบรับ เขาก็รีบวิ่งไปทันที เมื่อเขาไปไกลและมองย้อนกลับไป ฉินเย่จือยังคงทำแบบเดิม และมันก็ไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย!
