บทที่ 692 กินร่วมโต๊ะกัน
บทที่ 692 กินร่วมโต๊ะกัน
กู้เสี่ยวหวานได้ยินกู้เสี่ยวอี้ร้องบอกว่าพี่ชายของนางกลับมาแล้ว
แน่นอนว่า นางได้ยินว่าสวีเฉิงเจ๋อตามมาด้วย โชคดีที่นางวางตะเกียบเพิ่มอีกคู่ตอนจัดจาน เมื่อเห็นว่าทุกคนกลับมาแล้ว กู้เสี่ยวหวานก็สั่งให้อาโม่นำน้ำแกงไก่ออกมาเทลงในหม้อดินเผาแล้วจุดไฟที่ถ่าน
กู้เสี่ยวหวานพากู้เสี่ยวอี้ออกไปข้างนอกเพื่อพบพวกเขา
ทันทีที่พวกเขามาถึงโถง กู้หนิงผิงและคนอื่น ๆ ก็เข้ามา
เมื่อเห็นสวีเฉิงเจ๋อ กู้เสี่ยวหวานก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ “พี่เฉิงเจ๋อ ท่านก็อยู่ที่นี่ด้วย!”
“เสี่ยวหวาน ข้าได้ยินมาว่าวันนี้เจ้าทำอาหารอร่อย มิใช่ว่าเจ้าสุขภาพไม่ดีหรือ? เช่นนั้นเจ้าไม่ควรทำงานหนักเกินไป” เมื่อพวกเขาพบกัน สวีเฉิงเจ๋อก็พูดอย่างเป็นทุกข์
กู้เสี่ยวหวานโบกมือของนาง โดยไม่ได้ดูเหน็ดเหนื่อยเลย “ข้าไม่ได้ทำ พวกเขาทำ ข้าแค่นั่งดื่มน้ำและสั่งพวกเขา!”
กู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้ที่อยู่ข้าง ๆ ก็ตบอกและพูดว่า “พี่เฉิงเจ๋อ พวกเราทำจริง ๆ พวกเราจะไม่ปล่อยให้นางต้องเหนื่อย!”
เมื่อได้ยินว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ได้ทำอะไรเลย สีหน้าของสวีเฉิงเจ๋อก็ดีขึ้น “ดีแล้ว ๆ!”
หลังจากพูดจบ ทุกคนก็เข้าไปในห้องอาหารอีกครั้ง
ทันใดนั้น สวีเฉิงเจ๋อก็เห็นว่าทั้งสองโต๊ะเต็มไปด้วยจานวัตถุดิบ และผักกาดหอมที่ถูกทำความสะอาดและหั่นซอยอย่างเป็นระเบียบ
กลางโต๊ะมีเตาถ่านขนาดเล็ก ด้านบนของเตาถ่านมีหม้อเหล็กขนาดเล็ก ถ่านไฟกำลังลุกโหมอย่างรุนแรง และมีกลิ่นหอมโชยออกมาจากหม้อเหล็ก
นี่กินอย่างไรกัน?
สวีเฉิงเจ๋อมองไปทางซ้ายขวาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
เมื่อเห็นท่าทางอยากรู้อยากเห็นของสวีเฉิงเจ๋อ กู้เสี่ยวหวานก็อธิบายด้วยรอยยิ้ม “คืนนี้มากินหม้อไฟกันเถอะ!”
“หม้อไฟคืออาหารอะไรหรือ?” สวีเฉิงเจ๋อถามอย่างสงสัย
“หม้อตรงกลางคือหม้อไฟ พวกเราใส่อาหารเหล่านี้ลงในหม้อ หลังจากสุกแล้ว ท่านสามารถคีบมันขึ้นมาและกินพร้อมกับเครื่องปรุง!” กู้เสี่ยวหวานชี้และพูดว่า “ข้าเตรียมเครื่องปรุงบางอย่างไว้แล้ว ถ้าท่านอยากได้รสเผ็ดก็มี!”
หลังจากกู้เสี่ยวหวานต้มน้ำมันพริกแล้ว นางก็หั่นพริกเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วใส่ในชามแยกต่างหาก ถ้าต้องการอาหารรสเผ็ด ก็แค่หยิบช้อนตักใส่ลงในชาม
นอกจากนี้ยังเป็นครั้งแรกที่สวีเฉิงเจ๋อได้ยินเกี่ยวกับวิธีการทานอาหารที่แปลกใหม่เช่นนี้ เขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและคาดหวังว่ามันจะอร่อย!
ในขณะนี้ ฉินเย่จือออกมาจากห้องครัวโดยถือชามไว้ในมือ
ตอนที่อยู่ข้างใน เขาได้ยินเสียงของกู้เสี่ยวอี้แล้ว ดังนั้นเขาจึงย่อมรู้ว่าสวีเฉิงเจ๋อและคนอื่น ๆ กำลังมา
เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานพูดคุยและหัวเราะกับอีกฝ่าย สีหน้าของฉินเย่จือก็ไม่ค่อยดี เขาเดินมาที่ด้านข้างของกู้เสี่ยวหวานพร้อมกับชามในมือ “หวานเอ๋อร์ เรามาดื่มน้ำแกงไก่กันก่อน!”
น้ำแกงไก่เป็นสิ่งที่ดี ให้แมวน้อยตัวนี้ดื่มน้ำแกงไก่ก่อนกินหม้อไฟเพื่อเติมเต็มร่างกายของนาง
เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู้หนิงอันก็พูดว่า “ท่านพี่ อาจารย์นำน้ำแกงไก่มาชามหนึ่ง เขายังบอกด้วยว่ามันดีต่อสุขภาพของท่าน!”
เมื่อสวีเฉิงเจ๋อได้ยินเช่นนี้ เขารีบหยิบถุงผ้าในมือแล้วพูดด้วยความลำบากใจ “ท่านแม่ของข้าตุ๋นน้ำแกงไก่มาให้ นางให้ข้าเอามาให้เจ้าดื่ม”
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินเช่นนั้น นางรีบขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบคุณฮูหยิน!”
แต่เบื้องหน้านางมีสองทางเลือก
นางดื่มน้ำแกงไก่ได้ แต่ถ้านางดื่มทั้งสองชามหมดในคราวเดียว แล้วคืนนี้นางจะยังอยากกินหม้อไฟอยู่หรือ?
เมื่อเห็นท่าทีกระอักกระอ่วนของกู้เสี่ยวหวาน ฉินเย่จือที่อยู่ด้านข้างก็พูดอย่างระมัดระวัง “ฮูหยินสวีใจดีมาก เจ้าสามารถดื่มได้ หวานเอ๋อร์ ข้าจะอุ่นน้ำแกงไก่ชามนี้ในหม้อแล้วนำไปให้เจ้าดื่มก่อนนอน”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าทันที ซึ่งนางไม่ลืมที่จะตบแขนของฉินเย่จือ “อย่าเก็บไว้มากเกินไป ชามเล็ก ๆ ก็พอแล้ว”
การกระทำของกู้เสี่ยวหวานช่างดูสบาย ๆ และเป็นกันเองมาก!
ฉินเย่จือหัวเราะ เขายิ้มและส่งเสียงรับก่อนกลับไปที่ครัวพร้อมกับชามน้ำแกงไก่
สวีเฉิงเจ๋อรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย
กู้เสี่ยวหวานไม่เห็นความหดหู่ใจบนใบหน้าของเขา นางรับชามจากมือสวีเฉิงเจ๋อ และพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่เฉิงเจ๋อ ฝากท่านขอบคุณฮูหยินในนามของข้า คราวหน้าไม่ต้องลำบากหรอก ข้าดูแลตัวเองได้”
กู้เสี่ยวหวานไม่กังวลเลยว่านางจะไม่ได้กินดี
ฉินเย่จือทำตามสูตรที่นางทำให้เขาทุกวัน แม้ว่ารสชาติจะแตกต่างจากที่นางทำเล็กน้อยก็ตาม
นางเองก็รู้สึกว่านางผอมเกินไป ถ้านางกินไม่ดีแล้วไม่สูงขึ้นในอนาคต เขาคงจะฆ่านางจริง ๆ!
กู้เสี่ยวหวานเงยหน้าขึ้นและดื่มน้ำแกงไก่ในรวดเดียว หลังจากดื่มเสร็จ นางยังคงขอบคุณสวีเฉิงเจ๋ออย่างซาบซึ้ง “น้ำแกงไก่อร่อยมาก ขอบคุณพี่เฉิงเจ๋อ!”
เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานสุภาพมาก สวีเฉิงเจ๋อก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
ตอนนี้กู้เสี่ยวหวานและฉินเย่จือเข้ากันได้ดี ซึ่งหมายความว่ากู้เสี่ยวหวานและฉินเย่จือเป็นครอบครัวเดียวกัน ดังนั้นพวกเขาจึงเข้ากันได้ดี
สวีเฉิงเจ๋อไม่ต้องการให้กู้เสี่ยวหวานสุภาพกับเขามากเกินไป นี่จะเป็นท่าทีที่มีต่อครอบครัวตรงไหน!
สวีเฉิงเจ๋อรีบพูดว่า “เสี่ยวหวาน อย่าสุภาพนักสิ ข้าทำตัวไม่ถูกแล้วเนี่ย!” ใบหน้าของเขาเศร้าเล็กน้อย
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก สำหรับสวีเฉิงเจ๋อ กู้เสี่ยวหวานเคารพและรักเขาเหมือนกับที่นางปฏิบัติต่ออาจารย์ของนางในชีวิตที่แล้ว!
ความเคารพขั้นพื้นฐานที่สุดยังคงมีอยู่!
แต่ฉินเย่จือแตกต่าง เขาเป็นสมาชิกในครอบครัว ซึ่งนางสามารถปฏิบัติต่อเขาด้วยจิตใจที่สงบสุขและเป็นกันเอง
สวีเฉิงเจ๋ออยู่ในอาการงุนงง หากเสี่ยวหวานสามารถปฏิบัติต่อเขาได้อย่างเป็นกันเองเหมือนกับที่นางปฏิบัติต่อฉินเย่จือคงจะดีมาก!
สวีเฉิงเจ๋อไม่คิดว่าการที่สุภาพต่อกันเป็นสิ่งที่ดี!
ในขณะที่พูด ฉินเย่จือก็เดินออกจากห้องครัวอีกครั้ง ทันเวลาที่จะได้ยินสิ่งที่สวีเฉิงเจ๋อพูดเมื่อครู่นี้
เดิมทีคิ้วมีรอยย่นเล็กน้อย แต่หลังจากฟังครั้งนี้ พวกมันก็คลายออก ทว่าใบหน้าของเขายังคงเย็นชา แต่ถ้าดูให้ดี จะเห็นว่าใบหน้าของฉินเย่จือยังคงมีร่องรอยของรอยยิ้มอยู่
เมื่อเห็นว่าทุกคนมาถึงแล้ว กู้เสี่ยวหวานก็พูดด้วยรอยยิ้ม “ทุกคนยุ่งตลอดบ่ายและหิวมาก ไปที่โต๊ะเพื่อทานอาหารค่ำกันก่อนเถอะ!”
หลังจากพูดจบ ทุกคนก็ไปที่โต๊ะโดยพร้อมเพรียงกัน
หลังจากที่ทุกคนเลือกที่นั่งและนั่งลงแล้ว ยังมีที่นั่งว่างอีกสองที่นั่ง
อาโม่และเสี่ยวลู่จือยืนอยู่ข้าง ๆ โต๊ะ วางแผนที่จะคอยช่วยในภายหลัง
แต่กู้เสี่ยวหวานมองดูโดยมีความไม่พอใจเล็กน้อยบนใบหน้าของนาง ก่อนว่า “ทุกคนมาที่โต๊ะเพื่อทานอาหารกัน ทำไมเจ้าสองคนไม่มานั่งด้วยกันล่ะ ยังมีที่นั่งเพียงพอสำหรับพวกเจ้า!”
