บทที่ 693 กินของที่โดนปากนางแล้ว
บทที่ 693 กินของที่โดนปากนางแล้ว
กู้เสี่ยวหวานไม่เคยชินกับการมีคนยืนดูตอนที่นางกินข้าว มันทำให้นางไม่สบายใจ ยิ่งกว่านั้นเมื่อเข้ามาในบ้านหลังนี้ พวกคุณทุกคนต่างก็เป็นครอบครัวเดียวกัน และไม่จำเป็นจะต้องสุภาพต่อกันมากนัก
เมื่ออาโม่ได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็แปลกใจเล็กน้อย เขาเหลือบมองกู้เสี่ยวหวานอย่างลับ ๆ แล้วตาก็เลื่อนผ่านใบหน้าของฉินเย่จือ
ฉินเย่จือไม่ได้มองเขา อาโม่จึงไม่แน่ใจเล็กน้อย
เวลานายท่านกินอาหาร จะมีผู้ใต้บังคับบัญชามากินข้าวร่วมโต๊ะได้อย่างไร
เสี่ยวลู่จือแตกต่างออกไป เดิมทีเมื่อเขาอยู่ในหมู่บ้านอู๋ซี เขาและสวีเฉิงเจ๋อไปที่บ้านของกู้เสี่ยวหวานเพื่อทานข้าวด้วยกันบ่อยครั้ง
เมื่อได้ยินกู้เสี่ยวหวานพูดในครั้งนี้ ใบหน้าของเขาก็สว่างขึ้น เขารีบก้าวไปข้างหน้าและนั่งลงบนเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่
เมื่ออาโม่เห็นว่าเสี่ยวลู่จือนั่งอย่างไม่ลังเล เขาก็นั่งลงเช่นกัน
เมื่อเห็นว่าโต๊ะเต็มแล้ว กู้เสี่ยวหวานกำลังจะลุกขึ้นและยกฝาหม้อขึ้น
ฉินเย่จือที่อยู่ข้าง ๆ กำลังเฝ้ามองนาง เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ยกฝาหม้อขึ้นต่อหน้านางและเตือนว่า “ระวัง มันร้อน…”
สวีเฉิงเจ๋อนั่งทางด้านขวาของกู้เสี่ยวหวาน เมื่อเห็นฉินเย่จือมีน้ำใจ เขารู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อยในใจ
กู้เสี่ยวหวานไม่รู้สึกอะไรเลย
เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่ได้ทำอะไรเลย นางรู้ว่าทุกคนกินไม่เป็น นางจึงยิ้ม “ข้าจะทำให้ดูก่อน!”
พูดเสร็จแล้วนางก็หยิบตะเกียบ คีบหมูสามชั้นชิ้นหนึ่งใส่ลงในหม้อแล้วรอครู่หนึ่ง
ทุกคนเฝ้าดูด้วยความสงสัย และเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานรอสักครู่ เมื่อคิดว่าหมูสามชั้นสุกแล้ว นางจึงคีบมันออกจากหม้อแล้วใส่ลงในชามที่อยู่ตรงหน้า
ทุกคนจ้องไปที่การกระทำของกู้เสี่ยวหวาน และเห็นนางกำลังตักน้ำมันพริกหนึ่งช้อนจากชามใบใหญ่แล้วเทลงบนหมูสามชั้นโดยตรง และเห็นว่าหมูสามชั้นที่เมื่อครู่ยังขาวอยู่ คราวนี้เมื่อใส่น้ำมันพริกไป มันก็ถูกเคลือบด้วยสีแดงที่สวยงาม
ทุกคนกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
ในเวลานี้ กู้เสี่ยวหวานก็พูดขึ้นว่า “พวกเจ้าอยากกินอะไรก็ให้นำใส่ไปในหม้อ เมื่อสุกแล้วก็คีบออกมา หากอยากกินเผ็ดก็ให้ใส่น้ำมันพริกลงไป…”
ไม่ใช่เฉพาะพริกเท่านั้น น้ำจิ้มงา ถั่วลิสงบด เนื้อ กระเทียม กุ้ยช่าย ผักชีหรืออะไรก็ตาม
วัตถุดิบนั้นสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตามความต้องการ แต่คราวหน้าลองทำน้ำจิ้มเนื้อ น้ำจิ้มหมู หรืออะไรก็ได้!
เมื่อกู้เสี่ยวหวานทำให้ดูแล้ว ทุกคนก็ยื่นตะเกียบคีบอาหารที่ชอบแล้วใส่ลงในหม้อ
กู้เสี่ยวหวานเห็นว่าทุกคนได้เรียนรู้แล้ว นางก็ไม่เกรงใจ หมูสามชั้นที่อยู่ข้างหน้ามีสีแดงและมีมันแทรก มันดึงดูดให้นางกิน
กู้เสี่ยวหวานพร้อมแล้ว คีบชิ้นหมูสามชั้นแล้วใส่เข้าไปในปากของนาง
นานมากแล้วที่ไม่ได้กินอะไรที่อร่อยเช่นนี้ กู้เสี่ยวหวานโลภมาก นางใส่มันเข้าไปในปากโดยไม่ได้คิดถึงมัน
แต่คราวนี้ตะเกียบกลับหยุดอยู่กลางอากาศ เอาเข้าปากไม่ได้
เมื่อหันไปมอง นางก็เห็นฉินเย่จือจับมือนางไว้และพูดว่า “ร่างกายของเจ้าเพิ่งจะหายดี ไม่สามารถกินอาหารรสเผ็ดได้ มา ลองกินนี่สิ!”
หลังจากพูดจบ เขาก็นำจานและตะเกียบของกู้เสี่ยวหวานวางไว้ข้างหน้าเขา จากนั้นจึงมอบจานและตะเกียบของเขาให้กู้เสี่ยวหวาน
ทั้งสองแลกเปลี่ยนชุดอาหาร
กู้เสี่ยวหวานตกตะลึงและเห็นว่าหมูสามชั้นที่เคลือบด้วยน้ำมันพริกในชามของนางกลายเป็นหมูสามชั้นสีขาว
ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานเปลี่ยนเป็นขมขื่นทันที
นางต้องการอาหารรสเผ็ดจริง ๆ!
หากหม้อไฟไม่เผ็ด แล้วจะกินให้อร่อยได้อย่างไรเล่า!
แม้แต่กู้หนิงผิงและกู้หนิงอันก็ตักน้ำมันพริกหนึ่งช้อนลงในชาม
สวีเฉิงเจ๋อที่อยู่ข้าง ๆ เห็นแล้วรีบคีบเนื้อปลาด้วยตะเกียบทันที เมื่อสุกแล้วเขาก็ใส่ลงในชามของกู้เสี่ยวหวาน
“เสี่ยวหวาน เจ้าควรกินของจืด ๆ มันดีต่อร่างกาย!”
กู้เสี่ยวหวานถูกขนาบข้างโดยสวีเฉิงเจ๋อและฉินเย่จือ และพวกเขาทั้งหมดบอกว่านางไม่สามารถกินอาหารรสเผ็ดได้
ในตอนแรกกู้เสี่ยวหวานไม่ควรนั่งที่นี่ ถ้านางอยู่ห่างจากคนที่มือไวเช่นนี้ บางทีหมูสามชั้นชิ้นนี้คงจะเข้าไปอยู่ในท้องของนางแล้ว
เมื่อเห็นฉินเย่จือหยิบชิ้นเนื้อแล้วใส่เข้าไปในปากของเขา เขาก็ยังคงพูดอย่างมีความสุขว่า “อืม มันอร่อยจริง ๆ!”
ทุกคนยกนิ้วให้และบอกว่ามันอร่อย
กู้เสี่ยวหวานเห็นว่าทุกคนกินเยอะ เมื่อคิดเช่นนั้นก็ช่างมันเถอะ ไม่กินเผ็ดก็ไม่กินเผ็ด ค่อยมาคุยกันอีกครั้งตอนร่างกายดีขึ้นเถอะ
อย่างไรก็ตาม สวีเฉิงเจ๋อที่ด้านข้างรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย
เมื่อครู่เขาเห็นตะเกียบของกู้เสี่ยวหวานสัมผัสริมฝีปากนางแล้ว แต่ฉินเย่จือแย่งนางไป แม้ว่าเขาจะขโมยมัน เขายังใช้ตะเกียบของกู้เสี่ยวหวาน
มันไม่สมเหตุสมผลเลย
สวีเฉิงเจ๋อรู้สึกกังวลขึ้นมา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นฉินเย่จือกินและยังไม่ลืมที่จะคุยกับกู้เสี่ยวหวาน และบอกนางอย่างนุ่มนวลว่าอะไรควรกินหรือไม่ควรกิน กู้เสี่ยวหวานดูเชื่อฟัง หรือไม่บางครั้งนางก็มุ่ยปาก แต่เมื่อฉินเย่จือกล่าวคำหนึ่งหรือสองคำก็ทำให้กู้เสี่ยวหวานยิ้มได้เป็นครั้งคราว
สวีเฉิงเจ๋อรู้สึกว่าวิกฤตกำลังจะมาถึง
เขาไม่ควรพลาดโอกาสดี ๆ แบบนี้
ดังนั้นเขาจึงรีบลวกสิ่งต่าง ๆ ในหม้อ และเมื่อเจอของอร่อยเขาก็ใส่ลงในชามของกู้เสี่ยวหวาน
ชายร่างใหญ่ทั้งสองดูเหมือนจะเห็นความหมายลึกซึ้งในดวงตาของกันและกัน หลังจากที่มองตากันอย่างมีความหมาย การเคลื่อนไหวของมือก็เร็วขึ้น
กู้เสี่ยวหวานมีเพียงปากเดียว แต่มีตะเกียบสองคู่ที่ยื่นออกมา หลังจากนั้นไม่นานก็เห็นว่าชามของกู้เสี่ยวหวานมีอาหารอยู่เต็มชามจนจะสูงกว่าเนินเขา
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นางเหลือบไปที่ฉินเย่จือและสวีเฉิงเจ๋อ ทำไมนางถึงรู้สึกว่าในคืนนี้ทั้งสองคนดูแปลก ๆ!
กู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้ยังเด็กอยู่ พวกเขาจึงไม่สนใจและกินอย่างอิ่มอกอิ่มใจ กู้หนิงผิงยังดูแลกู้เสี่ยวอี้เป็นครั้งคราว และเมื่อเห็นว่านางมีอาหารที่เอื้อมไม่ถึง เขาก็ช่วยนางลวก
กู้หนิงอันนั่งข้างสวีเฉิงเจ๋อ หลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อวาน เขาก็ไม่มีการต่อต้านฉินเย่จืออีกต่อไป
กลับกัน เขารู้สึกขอบคุณฉินเย่จืออย่างสุดซึ้งจากใจที่เขาคอยช่วยเหลือพี่สาวของตน
คราวนี้ เมื่อเห็นฉินเย่จือและสวีเฉิงเจ๋อแข่งขันกันใส่อาหารลงในชามของพี่สาวอย่างไม่มีใครยอมใคร กู้หนิงอันรู้สึกประหลาดใจครู่หนึ่ง และเมื่อเขาเห็นความเป็นปรปักษ์ต่อกันในสายตาของทั้งสองคน กู้หนิงอันก็ก้มศีรษะลง ใบหน้าของเขาแดงก่ำถึงโคนหูทันที
