ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย – บทที่ 694 พวกเรามาเปิดร้านหม้อไฟกันเถอะ

บทที่ 694 พวกเรามาเปิดร้านหม้อไฟกันเถอะ

บทที่ 694 พวกเรามาเปิดร้านหม้อไฟกันเถอะ

สวีเฉิงเจ๋ออาศัยอยู่ที่หอหนังสืออวี้เป็นเวลานาน เขากินและอาศัยอยู่กับบิดามารดาทุกวัน

กู้หนิงอันใช้เวลานานเพื่อทำความเข้าใจว่าอาจารย์สวีและภรรยาของเขาเข้ากันได้อย่างไร เมื่อเริ่มเข้าใจบางอย่าง ในนั้นก็มีคำสอนของสวีเฉิงเจ๋อด้วย

เมื่อก่อนเห็นอาจารย์สวีและฮูหยินอยู่ที่โต๊ะอาหารค่ำเสมอ ช่วยกันเตรียมและช่วยทำอาหาร ทั้งสองมีความรักใคร่กันเป็นอย่างมาก

ในความทรงจำของกู้หนิงอันก็เคยเห็นการกระทำของบิดามารดามาก่อนได้ราง ๆ แต่มันนานเกินกว่าจะจำได้อย่างชัดเจน

เมื่อเห็นมันในครั้งนี้ก็รู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างสามีและภรรยาที่โต๊ะอาหารค่ำแตกต่างจากความรู้สึกของพี่สาวในการเตรียมอาหารให้พวกเขา

และเข้าใจโดยธรรมชาติแล้ว ยังมีความรู้สึกบางอย่างระหว่างชายหญิงที่เรียกว่าเสน่หา

สวีเฉิงเจ๋อเคยกล่าวไว้ว่า “เมื่ออยู่ที่โต๊ะอาหาร การคีบอาหารให้ภรรยาของตนเองเป็นการแสดงออกถึงความรักระหว่างสามีและภรรยา”

ดังนั้นเมื่อเห็นสวีเฉิงเจ๋อคีบอาหารให้พี่สาวของเขาอย่างขยันขันแข็ง นี่หมายความว่าอย่างไร?

กู้หนิงอันคิดเรื่องนี้อยู่ครู่หนึ่งและรู้สึกว่าสวีเฉิงเจ๋อเป็นคนดี ถ้าเขาพบภรรยาในอนาคตล่ะก็ เขาอาจจะรักใคร่นางมากกว่าอาจารย์สวีและฮูหยินเสียอีก

สวีเฉิงเจ๋ออายุไม่น้อยแล้ว และเขาควรจะมองหาภรรยาในเร็ว ๆ นี้ ครั้งสุดท้ายที่ได้ยินอาจารย์และฮูหยินคุยกัน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพูดถึงเรื่องนี้ด้วย!

กู้หนิงอันไม่เข้าใจเรื่องนี้ แต่การได้เห็นสวีเฉิงเจ๋อใจดีกับพี่สาวของเขาทำให้กู้หนิงอันมีความสุข ด้วยความยินดีนี้ เขาพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้สวีเฉิงเจ๋อแทบจะตีเขา

“พี่เฉิงเจ๋อ ครั้งที่แล้วข้าได้ยินจากอาจารย์และฮูหยินว่าจะหาแม่สื่อมาจับคู่แต่งงานให้ท่าน!” กู้หนิงอันพูด แต่ใบหน้าของสวีเฉิงเจ๋อแดงก่ำ

กู้เสี่ยวหวานที่ด้านข้างได้ยินและพูดด้วยความประหลาดใจ “จริงหรือ?”

“พี่เฉิงเจ๋อดีขนาดนี้ ภรรยาที่จะแต่งงานในอนาคตจะต้องมีความสุขอย่างแน่นอน!”

กู้หนิงผิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็ได้ยินเช่นกัน ปากของเขาเต็มไปด้วยอาหารที่ยัดเข้าไปจนเต็ม และเขาก็ไม่ลืมที่จะพูดอย่างตื่นเต้น

ปีนี้สวีเฉิงเจ๋ออายุสิบเก้าปี เขาควรจะแต่งงานและมีลูกแล้ว ในเวลานี้ ชายอายุสิบเก้าปีอาจมีลูกที่วิ่งเล่นไปทั่วได้แล้ว

เมื่อเห็นแก้มที่แดงก่ำของสวีเฉิงเจ๋อ กู้เสี่ยวหวานรู้ดีว่าคนในช่วงเวลานี้คงจะเขินอายเมื่อพวกเขาพูดถึงเรื่องนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งนางเป็นเด็กหญิงอายุสิบขวบ มันคงมากเกินไปที่จะพูดถึงการแต่งงานของชายร่างใหญ่ มันค่อนข้างจะ…

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกหนาวเย็นอยู่พักหนึ่ง และหลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางก็เปลี่ยนหัวข้อทันที “ทุกคนกินให้มากขึ้นหน่อย ยังมีอาหารอีกเยอะ!”

และไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป

สวีเฉิงเจ๋อด้านข้างถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาเหลือบมองกู้เสี่ยวหวานอย่างลับ ๆ จากนั้นมองไปที่กู้หนิงอัน และทันใดนั้นก็นึกถึงบางสิ่ง

หลังจากที่ฉินเย่จือได้ยิน เขาก็ยิ้มอย่างรู้ทัน เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ได้พูดอะไร ก็ไม่มีใครพูดถึงมันอีก

อย่างไรก็ตาม สวีเฉิงเจ๋อมีแผนในใจของเขา

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาต้องคุยกับกู้หนิงอันให้ดี

ทุกคนมารวมตัวกันรอบ ๆ หม้อไฟและทานอาหารอย่างอิ่มเอิบอิ่มใจ จนกระทั่งอาหารบนโต๊ะถูกกินจนหมดจึงลูบไล้ท้องกลม ๆ และเรอออกมา

“เสี่ยวหวาน นี่เป็นอาหารที่ดีที่สุดที่ข้าเคยกิน!” สวีเฉิงเจ๋อปรบมือและพูดอย่างตื่นเต้น

อิ่มท้องแล้ว รสชาติดีจริง ๆ!

นี่เป็นครั้งแรกที่รู้ว่าอาหารกินแบบนี้ได้ด้วย

“หม้อไฟนี้ ถ้าเป็นฤดูหนาว ทุกคนนั่งทานกันรอบ ๆ มันก็จะยิ่งสดชื่นขึ้นไปอีก!” กู้เสี่ยวหวานเห็นว่าทุกคนอิ่มแล้ว และอาหารที่เตรียมไว้ทั้งหมดถูกกินจนหมด กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกยินดีอย่างไม่รู้จบ

“ท่านพี่ อร่อยมาก พรุ่งนี้ข้าก็อยากกินอีก! กู้เสี่ยวอี้ดูดนิ้วและมองอย่างกระตือรือร้น

นางเพิ่งกินอาหารบนโต๊ะไปหมด และนางก็อยากกินอีกแล้ว ท่าทางที่น่ารักนั้นทำให้กู้เสี่ยวหวานยิ้มอีกครั้ง

กู้เสี่ยวอี้ไม่กินอาหารรสเผ็ด น้ำแกงไก่สำหรับลวกผัก เมื่อเห็นว่านางชอบ กู้เสี่ยวหวานก็ตกลงที่จะทำให้พวกเขาในคืนพรุ่งนี้

สวีเฉิงเจ๋อฟังและพูดอย่างตื่นเต้น “แล้วข้าจะกลับมาในวันพรุ่งนี้”

กู้เสี่ยวหวานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและได้รับทันทีว่า “ถ้าอาจารย์สวีและฮูหยินสวีไม่รังเกียจ ทำไมพรุ่งนี้ไม่ชวนพวกเขามาด้วยล่ะ!”

หม้อไฟ คนยิ่งเยอะก็ยิ่งดี

เมื่อเห็นทุกคนชอบกินหม้อไฟนี้ จึงคิดว่าอาจารย์สวีกับฮูหยินสวีก็ชอบเหมือนกัน!

“ตกลง ข้าจะบอกท่านพ่อกับท่านแม่เมื่อข้ากลับไป พรุ่งนี้พวกเขาจะมาแน่นอน!” สวีเฉิงเจ๋อพูดอย่างตื่นเต้น

ฉินเย่จือที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยิน แต่ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่าง เขาเหลือบไปที่กู้เสี่ยวหวาน มีความคิดในใจและรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

ทุกคนออกจากห้องอาหารไปที่ห้องโถง หลังจากที่สวีเฉิงเจ๋อนั่งสักพัก เมื่อเห็นว่ามันดึกแล้ว เขาก็จากไป หลังจากที่เห็นสวีเฉิงเจ๋อออกไป กู้เสี่ยวหวานก็อาบน้ำ

และยังไม่ลืมชามน้ำแกงไก่ “พี่ใหญ่ฉิน ข้าดื่มไม่ได้จริง ๆ ยังมีน้ำแกงไก่อยู่ในหม้อ ทำไมพรุ่งนี้เช้าเราไม่ทำเกี๊ยวกินกันล่ะ!”

ฉินเย่จือรู้ว่ากู้เสี่ยวหวานกินมากเกินไปในคืนนี้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงตกลง แต่เขาบอกว่ายังมีบางสิ่งที่จะบอกนาง

ท่าทางที่เคร่งขรึมนั้นทำให้กู้เสี่ยวหวานงงงวยเล็กน้อย

ทั้งสองเดินไปรอบ ๆ ลาน

ฉินเย่จือไม่ได้พูดอะไร แต่มันทำให้กู้เสี่ยวหวานกังวล “พี่ใหญ่ฉิน เจ้าต้องการบอกอะไรข้า?”

ฉินเย่จือมองไปที่ท่าทางประหม่าของกู้เสี่ยวหวาน และกล่าวว่า “หวานเอ๋อร์ ข้ามีความคิดในใจ เจ้าคิดว่าเป็นไปได้หรือไม่?”

“ความคิดอะไรหรือ?” กู้เสี่ยวหวานเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้นเมื่อเห็นฉินเย่จือพูดคุยกับตัวเอง

“หม้อไฟนี้แปลกใหม่และไม่เหมือนใคร รสชาติก็ดี เจ้าเคยคิดที่จะเปิดร้านหม้อไฟหรือไม่?”

“อะไรนะ?” กู้เสี่ยวหวานไม่โต้ตอบทันที และเอ่ยถามกลับโดยไม่ลังเล หลังจากที่นางเข้าใจความคิดของฉินเย่จือ กู้เสี่ยวหวานก็กระโดดขึ้นด้วยความดีใจ “หมายความว่าพวกเราจะเปิดร้านหม้อไฟกันหรือ?”

ฉินเย่จือพยักหน้า

หม้อไฟนี้อร่อยและคงไม่มีใครเคยกิน

เรื่องการกิน สิ่งสำคัญคือต้องแปลกใหม่ไม่เหมือนใคร ถ้าเปิดร้านหม้อไฟได้ เกรงว่าธุรกิจนี้จะดีมาก

กู้เสี่ยวหวานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ปรบมือของนางและพูดอย่างตื่นเต้น “ข้าว่าได้!”