บทที่ 698 เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา
บทที่ 698 เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา
กู้เสี่ยวหวานกางพิมพ์เขียวที่นางวาดและอธิบายโครงสร้างทีละห้อง “ในตอนนั้นให้ทำห้องสองห้องให้มีขนาดเท่ากัน โดยให้อยู่ทางทิศตะวันออกและทิศตะวันตก ห้องหนึ่งเป็นห้องสำหรับผู้ชาย และอีกห้องหนึ่งสำหรับผู้หญิง สร้างตามบ้านธรรมดาก็ได้ มีหน้าต่างและฉากกั้น ประเด็นสำคัญที่อยากพูดถึงคือห้องของผู้หญิง หากเข้าใจแล้วก็ให้ทำห้องของผู้ชายให้เหมือนกับห้องผู้หญิงก็พอแล้ว!”
อาจารย์หลินพยักหน้าอย่างเร่งรีบด้วยใบหน้าที่อยากรู้อยากเห็น
ฉินเย่จือและคนอื่น ๆ ไม่เคยได้ยินเรื่องห้องน้ำและห้องอาบน้ำเลย และพวกเขาทั้งหมดจึงมารวมตัวกันเพื่อฟังว่ามันเป็นอย่างไร
กู้เสี่ยวหวานอธิบายโครงสร้างของห้องน้ำและห้องอาบน้ำ อุปกรณ์ชำระล้างและอุปกรณ์เก็บน้ำทั้งหมดถูกอธิบายอย่างละเอียดทีละอย่าง หลังจากฟัง อาจารย์หลินก็ไม่สามารถหุบปากได้เป็นเวลานาน
“แม่นางมีความคิดที่ดีจริง ๆ ถ้ากระท่อมมุงจากถูกทำความสะอาดทุกครั้ง มันจะไม่มีกลิ่นเลยและก็จะสะอาดเป็นอย่างมาก!” เป็นครั้งแรกที่อาจารย์หลินได้ยินว่ามีห้องน้ำแบบนั้น จู่ ๆ ก็เกิดความสงสัยขึ้นมาว่า หากคราวนี้ทำงานหนักและทำได้ดี หากประสบความสำเร็จจริง ๆ ก็สามารถแนะนำห้องน้ำและห้องอาบน้ำนี้ให้กับเจ้าของรายอื่นได้
นอกจากนี้ยังมีอุปกรณ์เก็บน้ำ อาจารย์หลินกล่าวว่าสามารถวางถังน้ำขนาดใหญ่นี้ไว้บนหลังคาบ้านโดยตรงแล้วปล่อยให้ไหลลงมาตามแรงดันน้ำ ในกรณีนี้จะช่วยประหยัดแรงในการตักน้ำและประหยัดแรงงาน
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้คาดหวังว่าอาจารย์หลินจะคิดที่จะเก็บน้ำแบบนี้และรู้สึกประหลาดใจ เดิมทีนางคิดว่าจะต้องพึ่งพาคนตักน้ำทุกวัน
ไม่คาดคิดว่าอาจารย์หลินมีวิธีของตัวเอง ซึ่งฟังดูเป็นไปได้มากกว่า
หลังจากอธิบายโครงสร้างของห้องน้ำและห้องอาบน้ำอย่างละเอียดแล้ว ในที่สุดอาจารย์หลินก็เข้าใจ
หากทำเสร็จแล้ว เมื่อไปเข้าห้องน้ำในอนาคตก็จะไม่มีกลิ่นเหม็นมารบกวน
ที่สำคัญคือท่อฝังต้องแน่น สำหรับท่อนี้ควรใช้ไม้ไผ่ขนาดใหญ่ฝังในดินหลังจากกำจัดขยะแล้วจะปล่อยลงบ่อมูลตรงก้นภูเขาโดยตรง เมื่อถึงตอนนั้น มูลสามารถใช้เป็นปุ๋ยได้ เมื่ออยู่ห่างจากตัวบ้านก็ไม่เหม็น ได้ประโยชน์หลายทางในคราวเดียว!
เพื่อความสะดวก มีการขุดบ่อน้ำในสวนหลังบ้านเพื่อให้มีน้ำเพียงพอ เรื่องใหญ่ก็เข้าใจกันดีแล้ว และเมื่อบ้านพร้อมแล้วเขาจะอธิบายรายละเอียดบางอย่าง
หลังจากครุ่นคิดอะไรบางอย่าง อาจารย์หลินก็ถามอีกครั้ง “แม่นางกู้ อยากใช้อิฐสร้างบ้านทั้งหลังหรือไม่?”
ถ้าทั้งหมดนี้ทำจากอิฐสีเทา ราคาของมันค่อนข้างสูง!
นอกจากนี้ กู้เสี่ยวหวานได้สร้างบ้านหลายห้อง และเงินคือ…
เมื่อเห็นว่าอาจารย์หลินไม่แน่ใจเล็กน้อย กู้เสี่ยวหวานก็พยักหน้าและพูดด้วยความมั่นใจว่า “อืม ใช้อิฐสร้างบ้านทั้งหลัง!”
นี่เป็นครั้งแรกที่สร้างบ้านขึ้นมา พวกเขาเคยอาศัยอยู่ในบ้านดินนั้น นางกังวลจริง ๆ ว่าถ้าฝนตกมาครึ่งเดือน บ้านของนางจะพังทะลายลง
เพื่อความปลอดภัยของทุกคนและเพื่อขั้นตอนเดียว เพียงแค่ใช้เงินเพิ่มอีกนิดและสร้างให้ดี ก็จะประหยัดปัญหาค่าซ่อมแซมในอนาคต!
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานมั่นใจมาก อาจารย์หลินจึงไม่สามารถพูดอะไรได้อีก แต่เขาต้องบอกสิ่งที่น่าเกลียดแก่นางก่อน แล้วจึงบอกนางว่าต้องใช้เงินเท่าไรเพื่อให้นางรู้
อาจารย์หลินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “แม่นางกู้ การสร้างบ้านอิฐทั้งหลังนั้นต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก! บ้านเพียงสองห้องก็มีราคาถึงห้าสิบตำลึงเงิน แต่เจ้ามีสิบห้อง และยังมีห้องครัว มีสองห้องน้ำ และห้องอาบน้ำ ซึ่งทั้งหมดต้องใช้เงิน เมื่อคิดรวมแล้วก็เป็นเงินอย่างน้อยสามร้อยตำลึงเงิน และมันยังเป็นเพียงการประมาณการ ลองคิดดู เมื่อบ้านสร็จแล้ว เจ้ายังต้องซื้อเครื่องเรือน และต้องสร้างโกดังขนาดใหญ่อีกสองแห่งด้านล่าง ค่าใช้จ่ายมหาศาล!” อาจารย์หลินนับนิ้ว
สี่ร้อยตำลึงเงิน!
ในชนบทมีกี่คนที่สามารถเก็บเงินได้โดยไม่ต้องกินหรือดื่มเป็นเวลาหลายสิบปี และบางคนอาจเก็บไม่ได้!
เด็กเหล่านี้มีเงินมากขนาดนั้นเลยหรือ?
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินว่าเป็นเงินสี่ร้อยตำลึงเงิน นางเหลือบมองที่ฉินเย่จือและหลี่ฝาน นั่นเกือบเป็นไปตามที่นางคาดไว้!
นางมีเงินอยู่สามร้อยตำลึงเงิน เมื่อถึงเวลานั้น เงินอีกหนึ่งร้อยกว่าตำลึงเงินก็สามารถขอยืมเงินหลี่ฝานล่วงหน้าได้ กู้เสี่ยวหวานจะยืมเงินเพื่อให้มีชีวิตที่ดีขึ้น
เมื่อเห็นท่าทางผ่อนคลายของกู้เสี่ยวหวาน หลี่ฝานก็รู้ว่าการคำนวณนั้นใกล้เคียงกับที่นางคาดไว้ เมื่อเห็นว่าอาจารย์หลินกังวล หลี่ฝานก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “อาจารย์หลิน นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าควรกังวล ข้าเป็นเจ้าของร้านจิ่นฝู จะไม่มีเงินจ่ายให้เจ้าได้อย่างไร!”
ทันทีที่อาจารย์หลินได้ยินเรื่องนี้ เขาก็ยิ้มทันทีและพูดว่า “ใช่แล้ว ๆ ตามคำของเถ้าแก่หลี่ ข้าจะพยายามทำให้บ้านนี้ดีที่สุด เมื่อถึงเวลานั้น แม่นางจะต้องอยู่อย่างสบายใจ!”
กู้เสี่ยวหวานแค่อยากอยู่อย่างสบาย ๆ ไม่อย่างนั้นนางคงไม่คิดจะใช้เงินจำนวนมากเพื่อสร้างบ้าน!
ตอนนี้เรื่องการก่อสร้างบ้านได้วางแผนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่อไปจะพูดถึงเรื่องอาหารสำหรับคนงาน
กู้เสี่ยวหวานรู้ดีว่าในชนบทเมื่อใครสร้างบ้าน เจ้าของจะต้องทำอาหารเลี้ยง ถ้าอาหารดี คนงานก็จะมีกำลังในการทำงานต่าง ๆ ถ้าอาหารไม่ดีคนงานก็จะทำงานอย่างขอไปที
ดังนั้นหากเจ้าของบ้านต้องการให้คนงานมีความกระตือรือร้น โดยธรรมชาติแล้วจึงต้องเลี้ยงอาหารสามมื้อต่อวัน!
ก่อนที่กู้เสี่ยวหวานจะอ้าปากถาม นางก็ได้กลิ่นอาหารที่อยู่ไม่ไกล และได้ยินเสียงแหลม ๆ เรียก “ทุกคนมากินข้าวเร็ว!”
ทุกคนตอบรับและเดินไปตามเสียง
กู้เสี่ยวหวานอยากรู้อยากเห็นอย่างมาก
ในเวลานี้ หลี่ฝานเสนอตัวพาพวกเขาไปดู
เมื่อพวกเขาเดินไป คนงานก็เข้าแถวเป็นระเบียบเรียบร้อย ข้างหน้ามีคนสองคนคอยเตรียมอาหารให้ทุกคน เช้านี้พวกเขากินก๋วยเตี๋ยวหมูเส้นและหมั่นโถว
เป็นมื้ออาหารที่ไม่เลว!
ชามของทุกคนเต็มไปด้วยก๋วยเตี๋ยวหมูเส้นเต็มชาม และกินหมั่วโถวอีกคนละสองลูก!
