บทที่ 701 เฉินจื่อไป๋
บทที่ 701 เฉินจื่อไป๋
กิจการเกลือของตระกูลเจียงดำเนินมาถึงจุดนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไม่สมรู้ร่วมคิดกับเจ้าหน้าที่ระดับสูงในเมืองหลวง
“พี่ใหญ่ฉิน ในราชวงศ์ของเรามีคนทำกิจการส่วนตัวด้วยเกลือของทางการด้วยหรือ?” กู้เสี่ยวหวานเอ่ยถามหลังจากครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
ฉินเย่จือตกตะลึง ไม่ได้คาดหวังว่ากู้เสี่ยวหวานจะถามคำถามนี้ แต่หลังจากเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ถามด้วยความจริงจังนัก ก็ตอบอย่างเคร่งขรึม “อืม การผลิตและจำหน่ายเกลือในราชวงศ์ที่แล้วล้วนเกี่ยวพันกันเพื่อกิจการส่วนตัว!”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า ในเวลานี้ยังไม่มีอุตสาหกรรมเกลือหรือเกลือหยาบ ดังนั้นจึงไม่ให้ส่งผลอันตรายต่อร่างกาย
กุญแจสำคัญคือ หากอุตสาหกรรมเกลือถูกพ่อค้าผูกขาด หากมีการขาดแคลนเกลือและเกิดการขึ้นราคา คนจนจะไม่สามารถซื้อเกลือได้ ซึ่งจะเป็นอันตรายอย่างยิ่ง!
ยิ่งไปกว่านั้น ประเทศยังเก็บภาษีจำนวนน้อยนิด ซึ่งมันก็ตกไปอยู่ในกระเป๋าของพ่อค้าแม่ค้าเอกชน ทำให้รายได้ลดลงอย่างมาก!
“ตั้งแต่เริ่มต้นราชวงศ์นี้ ฮ่องเต้ได้ออกคำสั่งใหม่ โดยกำหนดให้ผู้ค้าเอกชนทุกคนต้องมอบสิทธิ์ในการผลิตและจำหน่ายเกลือ” ฉินเย่จือกล่าวอย่างแผ่วเบา
เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเขาไม่ได้ดูดีนัก กู้เสี่ยวหวานดูเหมือนจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้ “ข้าเกรงว่าคนเหล่านี้ไม่ต้องการจ่ายเลย! การขายเกลือเป็นกิจการขนาดใหญ่ที่มีกำไรมหาศาล เมื่อพวกเขาได้ลิ้มรสความหวานนั่นแล้ว แล้วพวกเขาจะมอบกิจการที่ดีเช่นนี้ให้ทางการได้อย่างไร!” กู้เสี่ยวหวานพูดในทันที พูดไม่เหมือนเด็กทั่วไปและเข้าประเด็นทันที
ฉินเย่จือตกตะลึงเล็กน้อย และมองไปที่กู้เสี่ยวหวานด้วยความประหลาดใจ
ไม่รู้ว่ามีสิ่งใดซ่อนอยู่ในสมองของเด็กคนนี้กันแน่ และแม้แต่ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนก็สามารถเข้าใจชัดเจนในทันที
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานเข้าใจสิ่งนี้ ฉินเย่จือก็ไม่ได้ปิดบังและกล่าวทุกอย่างที่เขารู้ “หลังจากที่ฮ่องเต้เสด็จขึ้นครองบัลลังก์ คำสั่งแรกที่เขาออกคือฟื้นฟูช่องทางการผลิตและการจำหน่ายเกลือ!”
“เกรงว่าหลังจากคำสั่งออกไปแล้วจะมีปัญหาตามมามากมาย!” กู้เสี่ยวหวานได้รับมา และโดยไม่ต้องคิดมาก หากนางรับมันกลับมาแล้ว ทำไมตระกูลเจียงถึงยังเกี่ยวข้องกับการค้าเกลืออยู่อีกล่ะ?
“ไม่ผิด หากอยากกู้คืนนับว่าเป็นเรื่องยาก คนเหล่านี้ได้มอบสิทธิ์ของพวกเขาให้กับราชสำนัก แต่ในส่วนตัว ส่วนที่สำคัญที่สุดของการผลิตและการค้าขายยังคงอยู่ในมือของพวกเขาเอง” มือของฉินเย่จือภายใต้เสื้อผ้ากำเขาหากันแน่น หากแต่ใบหน้ายังนิ่งเฉยไม่เปลี่ยนแปลง
กู้เสี่ยวหวานพูดอะไรไม่ออก นี่เป็นเรื่องใหญ่ระดับชาติ นางเป็นเพียงสามัญชนคนธรรมดา หากพูดเรื่องนี้ออกไปแล้วคนอื่นได้ยินเข้าก็อาจโดนโทษร้ายแรงคือการตัดศีรษะ
กู้เสี่ยวหวานหยุดพูด และฉินเย่จือไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมาอีก
รถม้าเริ่มเคลื่อนที่
“หึ ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนทรยศหรอกหรือ ฮ่องเต้กำลังจะยึดเกลือผิดกฎหมายนี้กลับคืนมา แต่คนเหล่านี้ก็ยังคงทำกิจการค้าเกลืออย่างเป็นส่วนตัวที่นี่ หากไม่ใช่ว่าพวกเขาดูหมิ่นเบื้องบนแล้วมันคืออะไร!”
ทันใดนั้น เสียงที่ไม่เหมาะสมก็ดังมาจากข้างนอก
ทันทีที่พูดออกไป รอบข้างก็เงียบสงัดจนได้ยินเสียงใบไม้พริ้วไหว ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยสิ่งใดอีก แต่กลับมีกลุ่มคนที่ดูเหมือนบัณฑิตราวกับปีศาจ
จากนั้นคนกลุ่มนั้นก็แยกย้ายกันไป
เมื่อได้ยินเสียงนี้ จึงไปกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของกู้เสี่ยวหวาน เป็นเรื่องยากที่จะมีคนที่ไม่เกรงกลัวผู้มีอำนาจ ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะยกม่านขึ้นเพื่อลอบมอง
เมื่อคนผู้นั้นได้ยินการเคลื่อนไหวและสายตาที่จับจ้องมา กู้เสี่ยวหวานก็บังเอิญเห็นใบหน้าของชายคนนั้น หลังจากมองดูกลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก แต่จำไม่ได้ว่าเคยพบเจอที่ใด
กู้เสี่ยวหวานลดม่านลงทันที และไม่ทันเห็นความประหลาดใจที่ฉายชัดผ่านใบหน้าของคนที่อยู่ข้างนอก เมื่อเห็นม่านรถถูกลดระดับลงอีกครั้ง ชายหนุ่มก็กลับรู้สึกอ้างว้าง
ทำได้เพียงเฝ้ามองรถม้าค่อย ๆ เลือนลับหายไป
บุคคลนั้นมุ่งหน้ากลับบ้านหลังโทรมซึ่งมีหญิงชราป่วยนอนอยู่บนเตียง ครอบครัวของพวกเขามีฐานะยากจนและขัดสน
สถานที่แห่งนี้ไม่สามารถเห็นดวงอาทิตย์ได้ตลอดทั้งปี ใบหน้าของหญิงชราซีดขาวไร้เลือดฝาด และเมื่อเห็นผู้เป็นลูกกลับมา นางก็เอ่ยด้วยความรัก “จื่อไป๋ เจ้ากลับมาแล้วหรือ?”
เฉินจื่อไป๋ส่งเสียงตอบรับ เปิดหน้าต่างและประตูเพื่อให้แสงแดดส่องเข้ามาภายในบ้าน
หญิงชรานอนหลับตาอยู่ตลอดเวลา แต่คราวนี้ เมื่อรู้สึกถึงแสงแดดที่ส่องเข้ามาก็หรี่ตาขึ้นด้วยเมื่อรู้สึกแสบตา
เฉินจื่อไป๋รุดขึ้นหน้า กอดหญิงชราด้วยความอ่อนโยน และประคองศีรษะของนางเอาไว้ในอ้อมแขนเพื่อบดบังแสงแดดจ้า!
“ท่านแม่ หิวแล้วใช่หรือไม่ วันนี้ข้าซื้อซาลาเปาชิ้นโตมาให้!” หลังจากที่เฉินจื่อไป๋พูดจบ ก็หยิบซาลาเปาที่ห่อด้วยกระดาษออกจากถุงผ้าทันที
เฉินจื่อไป๋ยื่นซาลาเปาเนื้อให้หญิงชราราวดับสมบัติล้ำค่าและพูดอย่างมีความสุข “ท่านแม่ รีบกินเร็วเข้า ซาลาเปายังร้อนอยู่!”
เมื่อเห็นว่ามีซาลาเปาลูกเดียวในห่อกระดาษ หญิงชราก็รีบผลักออกไปแล้วพูดว่า “จื่อไป๋ เจ้ากินเถอะ!”
ก่อนที่เฉินจื่อไป๋จะได้พูดอะไร เขาก็เรอออกมาด้วยความอาย แล้วมองไปที่ผู้เป็นมารดา และพูดอย่างขลาดเขินเล็กน้อยว่า “ท่านแม่ เมื่อครู่ข้าเพิ่งกินข้าวที่ตลาดมา! เห็นหรือไม่ ข้าอิ่มจนเรอออกมาแล้วเนี่ย!”
จากนั้นเขาก็ยื่นซาลาเปาเข้าไปใกล้ปากผู้เป็นแม่ “ท่านแม่ รีบกินเร็วเข้า ซาลาเปานี้อร่อยมาก!” ”
ใบหน้าของเฉินซื่อเต็มไปด้วยความสับสน ครั้นเห็นความกตัญญูของลูกชาย นางก็กัดซาลาเปาและพูดอย่างมีความสุขว่า “อืม อร่อยจริง ๆ ซาลาเปาลูกใหญ่เช่นนี้ข้ากินไม่หมดหรอก เรามาแบ่งกันคนละครึ่งนะ!” หลังจากพูดจบก็หมายจะแบ่งซาลาเปา
เฉินจื่อไป๋รีบห้ามนาง และพูดด้วยความไม่พอใจว่า “ท่านแม่รีบกินเถอะ! ข้ากินแล้วจริง ๆ ถ้าไม่เชื่อ ครั้งต่อไปข้าจะเก็บอาหารกลับมาที่บ้าน และแบ่งกับท่านดีหรือไม่!”
เฉินจื่อไป๋พึมพำ และเมื่อเฉินซื่อได้ยินก็รีบพูดว่า “เฮ้อ ไม่ได้ จื่อไป๋ เมื่อหิวก็ต้องกินข้าว อย่าปล่อยให้ตัวเองอด ข้าจะกิน ข้าจะกิน…”
“เอาล่ะ ท่านแม่ กินช้า ๆ เถอะ เดี๋ยวจะสำลักเอาได้ ข้าจะรินน้ำร้อนให้ท่านเอง” หลังจากนั้นเฉินจื่อไป๋ก็ออกจากบ้าน และเดินเข้าไปในกระท่อมมุงจากข้าง ๆ
กระท่อมนี้เรียบง่าย มีเพียงเตาและโต๊ะที่ทรุดโทรม นอกนั้นไม่มีอะไรเลย
เฉินจื่อไป๋ตักน้ำใส่หม้อแล้วยกดื่มเสียงดัง
