บทที่ 706 เมื่อกลิ่นเหล้าเข้าจมูก ความรู้สึกก็ยากที่จะควบคุม
บทที่ 706 เมื่อกลิ่นเหล้าเข้าจมูก ความรู้สึกก็ยากที่จะควบคุม
เมื่อมองฉินเย่จือและสวีเฉิงเจ๋ออีกครั้ง เขาก็พูดว่า “พวกเจ้าทั้งสองก็ลองดื่มดูสักจอกสิ”
ฮูหยินสวีเห็นด้วย “ใช่แล้ว หายากที่จะมีความสุขเช่นวันนี้ ทำไมทุกคนไม่ดื่มกันสักจอกล่ะ ข้าก็จะดื่มด้วย”
จากนั้นฮูหยินสวีก็อาสาเทให้ตัวเอง
ฉินเย่จือและสวีเฉิงเจ๋อมองหน้ากัน มองเห็นความเป็นศัตรูในดวงตาของกันและกัน เมื่อเสี่ยวเซิ่งจื่อเห็น เขาก็รีบเทเหล้าให้ทั้งสองคนเต็มจอก
ส่วนที่เหลือก็เป็นหัวไชเท้าตัวน้อย กู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ไม่สามารถดื่มได้
ในบ่ายวันนี้ กู้เสี่ยวหวานยังเตรียมสิ่งที่ดีไว้อีก
ตอนที่นางอยู่ที่ร้านขายของชำตอนบ่ายวันนี้ นางเห็นน้ำผึ้งจึงซื้อกลับมาด้วย และเมื่อกลับมาก็ต้มน้ำเดือด และหลังจากที่มันเย็นลงก็ตักน้ำผึ้งใส่ลงในหม้อ
อาโม่ถือหม้อและเติมให้คนที่ไม่ดื่ม
มีเหล้าหรือน้ำผสมน้ำผึ้งอยู่ในจอกของทุกคน กู้เสี่ยวหวานแนะนำว่า “การดื่มขณะท้องว่างจะทำร้ายสุขภาพ ทำไมไม่หาอะไรรองท้องก่อน แล้วค่อยดื่มกันล่ะ? ท่านลุงหลี่ อาจารย์สวี พวกท่านคิดอย่างไร?”
สิ่งที่กู้เสี่ยวหวานพูดนั้นสมเหตุสมผล หลี่ฝานและคนอื่น ๆ ก็ไม่ใช่คนดื่มหนัก ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงพยักหน้าเห็นด้วย
เมื่อรู้ว่าจะกินอย่างไร เขาจึงหยิบตะเกียบขึ้นมา คีบอาหารที่เขาชอบมาใส่ในหม้อตรงกลาง
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลี่ฝานและคนอื่น ๆ ก็คีบสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแล้วใส่ลงในหม้อเช่นกัน
เมื่อต้มไปสักพัก กู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ก็คีบมันขึ้นมาอีกครั้ง กู้เสี่ยวหวานใส่หมูสามชั้นไปหลายชิ้น เมื่อเห็นว่าเนื้อสุกแล้ว นางจึงรีบลุกขึ้นแล้วใช้ช้อนตักหมูสามชั้นขึ้นมา
ในตอนนี้ ช้อนไม้นั้นใช้งานไม่สะดวกจริง ๆ เหมือนกับพลั่วแบน ๆ หากต้องการเปิดร้านหม้อไฟในอนาคตต้องไปสั่งร้านช่างตีเหล็กให้ทำช้อนและกระบวยสำหรับตัก
หม้อไฟและกระบวยสำหรับตักเป็นของคู่กัน
ตะเกียบส่วนกลางสองสามคู่วางอยู่ในหม้อ กู้เสี่ยวหวานคีบหมูสามชั้นด้วยตะเกียบส่วนกลาง นางคีบให้หลี่ฝาน อาจารย์สวี และฮูหยินสวีลงในชามคนละชิ้น
เมื่อเห็นพวกเขาจ้องมองอย่างตกตะลึงและไม่รู้จะทำอย่างไร กู้เสี่ยวหว่นก็ชี้ไปที่น้ำจิ้มตรงหน้าแล้วพูดว่า “ถ้าต้องการกินเผ็ด นี่คือน้ำมันพริกที่สามารถกินกับหมูสามชั้นได้ น้ำมันพริกนี้ไม่เผ็ดมาก ถ้าไม่ชอบกินเผ็ดก็สามารถกินได้ ชอบกินแบบเบา ๆ หมูสามชั้นก็สุกกำลังดี สามารถกินได้เลย”
หลังจากพูดจบ นางก็คีบหมูหนึ่งชิ้นใส่ปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
ต่อมาเมื่อทุกคนเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานได้ทำให้ดูครั้งหนึ่ง หลี่ฝานก็ตักน้ำมันพริกเล็กน้อยและราดบนหมูสามชั้น เมื่อครู่หมูสามชั้นยังเป็นสีขาว แต่คราวนี้มันแต่งแต้มด้วยสีแดงน่ากินของน้ำมันพริก
หลี่ฝานคีบหมูสามชั้นใส่ปาก
ทันทีที่เขาเคี้ยวมัน การแสดงออกของหลี่ฝานก็เปลี่ยนไปทันที
แม้แต่คิ้วของเขาก็เลิกขึ้น เขารีบเคี้ยวและหลังจากกลืนเข้าไป เขาก็เอ่ยถามด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่ง “เสี่ยวหวาน เจ้าเรียกการกินแบบนี้ว่าอะไร? นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าลิ้มลอง ต้องบอกเลยว่าหมูสามชั้นที่ลวกในน้ำแกงนี้รสชาติไม่เหมือนใคร!”
เมื่อเห็นว่าหลี่ฝานชอบ กู้เสี่ยวหวานก็มีความสุขมากเช่นกัน “ท่านลุงหลี่ กินก่อน แล้วค่อยคุยกันทีหลัง!”
เมื่อหลี่ฝานได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ยิ่งดีใจมากขึ้น และเขาก็แอบชำเลืองมองไปที่ฉินเย่จือผู้ซึ่งกำลังลวกอาหารให้กู้เสี่ยวหวานอย่างระมัดระวัง และใส่มันลงในชามของกู้เสี่ยวหวานอย่างรอบคอบ
กู้เสี่ยวหวานไม่ปฏิเสธเช่นกัน นางกินทุกอย่างที่เขาทำให้!
เมื่อสวีเซียนหลินและฮูหยินสวีเห็น พวกเขามองหน้ากันทีและมองไปที่สวีเฉิงเจ๋ออย่างมีความหมาย และใบหน้าของสวีเฉิงเจ๋อก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
ตอนที่เลือกที่นั่งเมื่อครู่ ทำไมตัวเองถึงเลือกนั่งตรงนี้กัน? มันคงดีมากถ้าได้นั่งข้างกู้เสี่ยวหวาน
เมื่อเห็นท่าทางเสียใจของสวีเฉิงเจ๋อ ฮูหยินสวีก็ทำอะไรไม่ถูก
กลัวว่าหากพึ่งลูกชายของตน ลูกสะใภ้คนนี้อาจถูกคนอื่นแย่งไป!
ผู้ชายที่หล่อเหลาตรงหน้าเขาไม่ด้อยไปกว่าลูกชายของตนเองเลย หรืออาจกล่าวได้ว่าฉินเย่จือนั้นดีกว่าด้วยซ้ำ
รูปลักษณ์นี้เป็นลักษณะที่หญิงสาวหลายคนใฝ่ฝันถึง
หล่อเหลาและสง่างาม มีกิริยาท่าทางอย่างหาที่เปรียบไม่ได้กับลูกชายของตนเอง ถ้าไม่ใช่เพราะฐานะยากจนของครอบครัว เขาคงไม่ลงเอยที่นี่
ฮูหยินสวีรู้สึกเสียใจต่อฉินเย่จือ แต่นางต้องให้กำลังใจต่อลูกชายให้มากขึ้น
ถ้าสวีเฉิงเจ๋อยังไม่ออกตัว นางก็ต้องเคลื่อนไหวบ้างเสียแล้ว
กู้เสี่ยวหวานเป็นผู้หญิงที่ดี ฮูหยินสวีไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้ผู้หญิงที่ดีคนนี้ตกไปอยู่ในครอบครัวของคนอื่น
ฮูหยินสวีหันดวงตาที่สวยงามของนางและคิดแผนการในใจ
กู้เสี่ยวหวานไม่มีเวลาลวกอาหาร ฉินเย่จือก็ทำให้ ในชามของนางมีทั้งเนื้อสัตว์และผัก กู้เสี่ยวหวานเพียงคีบกินก็พอแล้ว
หลี่ฝานและสวีเซียนหลินพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาได้เห็นและได้ยินเมื่อพวกเขาเดินทาง ซึ่งทำให้กู้เสี่ยวหวานอิจฉา
เพียงแค่ฟังคำอธิบายของหลี่ฝานเกี่ยวกับแม่น้ำและภูเขาอันยิ่งใหญ่ ตอนนี้กู้เสี่ยวหวานก็ตื่นเต้นมาก
ภูเขาเต็มไปด้วยต้นไม้และสายธารใส่สะอาดภายใต้ท้องฟ้าสีคราม และวิถีชีวิตที่เรียบง่าย ถ้าวันหนึ่งนางได้ไปเที่ยวแม่น้ำและภูเขาอันยิ่งใหญ่นี้ได้ก็คงจะวิเศษมาก
กู้เสี่ยวหวานมีความคาดหวังในดวงตาของนาง และฉินเย่จือที่มีดวงตาเฉียบคมสังเกตเห็นมัน เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้และกระซิบเบา ๆ “ถ้าวันหนึ่งเจ้าอยากไป ข้าจะไปกับเจ้า”
บางทีอาจเป็นเพราะฉินเย่จือดื่มเหล้าไปเล็กน้อย แม้แต่ลมหายใจออกของเขาก็ร้อน โต๊ะนั่งได้สิบคนพอดีและอยู่ใกล้กัน ตอนนี้พวกเขาจึงคุยกันใกล้กันมาก ฉินเย่จือหายใจออกจนสุดและมันก็รดลงบนใบหน้าของกู้เสี่ยวหวาน
เมื่อผสมกับอากาศร้อนและกลิ่นหอมจาง ๆ ของเหล้า ปลายจมูกของกู้เสี่ยวหวานเต็มไปด้วยกลิ่นของอวี้จุ้ยที่กลมกล่อม แค่ได้กลิ่นนางก็รู้สึกเหมือนกำลังจะเมา
กู้เสี่ยวหวานหันศีรษะของนางมองไปที่ฉินเย่จือด้วยความมึนเมา ฉินเย่จือจึงมองเห็นความรู้สึกลึกซึ้งในดวงตาของกู้เสี่ยวหวาน
ถ้าในอนาคตนางโตขึ้นและมองตนเองด้วยสายตาแบบนี้ได้…
รอยยิ้มโง่ ๆ ราวกับเด็กปรากฏบนใบหน้าของฉินเย่จือ เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของเขา กู้เสี่ยวหวานก็ยิ้มอย่างมีความสุข
ทุกคนพูดคุยกับคนรอบข้าง ดื่มหรือทานอาหาร นอกจากสวีเฉิงเจ๋อแล้วก็ไม่มีใครมองไปที่พวกเขา ความรู้สึกอันลึกซึ้งระหว่างกู้เสี่ยวหวานกับฉินเย่จือเมื่อครู่ก็หายไปในชั่วพริบตา และคนอื่น ๆ ก็ไม่มีใครเห็นมัน
แต่ทั้งหมดนี้ตกอยู่ในสายตาของสวีเฉิงเจ๋อที่เฝ้าดูพวกเขาอยู่ตลอดเวลา
