บทที่ 718 เงินของคนอื่นก็คือมูลสัตว์
บทที่ 718 เงินของคนอื่นก็คือมูลสัตว์
“เถ้าแก่ฉา เจ้าไม่ได้ปิดบังอะไรใช่ไหม!” ฮูหยินเจียงถามด้วยรอยยิ้ม เมื่อมองไปที่สาวรับใช้และคนรับใช้กว่ายี่สิบคนที่ยืนอยู่ ในมือของแต่ละคนถือเครื่องหัวครบชุด เถ้าแก่ฉานำเครื่องประดับทั้งหมดมาจากร้านหรือไม่?
หลิวเทียนฉือผู้นี้มีความต้องการอย่างมาก และไม่แม้แต่จะกะพริบตาเมื่อเลือกซื้อของต่าง ๆ ถ้า…
แน่นอนว่าก่อนที่ฮูหยินเจียงจะทันได้พูดอะไร นางก็ได้ยินหลิวเทียนฉือพูดโดยไม่ได้มองว่า “ช่างมันเถอะ ข้าเหนื่อย ข้าไม่อยากดูแล้วล่ะ เช่นนั้นข้าเอาทั้งหมด!”
หลังจากพูดจบ นางก็ลุกขึ้นยืนและพูดอย่างขอบคุณ “ขอบคุณฮูหยิน ข้าเหนื่อยเล็กน้อย ดังนั้นข้าจะไม่รบกวนเวลากับฮูหยินมากไปกว่านี้อีกแล้ว”
จากนั้นนางก็หันหลังกลับและจากไป และได้เห็นดวงตาของเถ้าแก่ฉาที่ส่องประกายอยู่ข้างหลัง เขาคุกเข่าลงพร้อมกับไม้ค้ำยันและตะโกนว่า “ขอบคุณคุณหนู ขอบคุณคุณหนู!”
เมื่อฮูหยินเจียงได้ยินหลิวเทียนฉือบอกว่าเอาทั้งหมด
นางกวาดสายตามองไปอย่างแข็งทื่อ นั่นมันมากว่ายี่สิบชิ้น
รวมกว่ายี่สิบชุด
หากเป็นของราคาถูกก็มีราคาหลายร้อยตำลึงเงิน แต่นี่ของแพง!
ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่นางต้องการคือเครื่องหัวที่ดีที่สุดในร้าน
หากต้องการทั้งยี่สิบชุดนี้ล่ะก็…
ฮูหยินเจียงไม่กล้าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้ แต่นางรู้สึกว่าหัวใจของนางบีบแน่นขึ้นในทันที ทำให้หายใจไม่ออกและไม่สามารถฟื้นตัวได้
“ฮูหยิน เครื่องประดับทั้งหมดข้าจะนำมาไว้ที่นี่ พรุ่งนี้ข้าจะมาที่นี่และออกใบรายการให้!” เถ้าแก่ฉาเห็นว่าเครื่องประดับกว่าหลายชุดถูกขาย ตั้งแต่ชุดที่แพงที่สุดไปจนถึงชุดที่ถูกที่สุด เขานำมาทั้งหมดยี่สิบชุด และเดิมทีคิดว่าจะขายได้สักห้าหกชิ้น แต่ใครจะรู้ คุณหนูคนนี้กลับต้องการมันทั้งหมดในคราวเดียว
สิ่งนี้ทำให้เถ้าแก่ฉาทั้งดีใจและมีความสุข
สิ่งที่เสียดายคือ เขาน่าจะนำเครื่องประดับทั้งหมดในร้านมาด้วย ไม่แน่อาจขายหมดก็ได้
ลูกค้ารายใหญ่รายนี้ซื้อของมูลค่าเกือบครึ่งปีในคราวเดียว เถ้าแก่ฉาถูมืออย่างตื่นเต้น และแสดงดูความขอบคุณต่อฮูหยินเจียงอย่างต่อเนื่อง “ขอบคุณฮูหยิน ท่านเป็นลูกค้ารายใหญ่ของทางร้านมาโดยตลอด ด้วยการอุปถัมภ์ของท่านจึงเป็นร้านจินอวี้เช่นทุกวันนี้!”
ร้านจินอวี้เป็นร้านขายเครื่องประดับที่ดีที่สุดในเมืองหลิวเจีย เครื่องประดับภายในร้านมีทั้งทอง เงิน หยก และยังมีพลอยทุกชนิด ฝีมือปราณีต เครื่องประดับก็ประณีต
ตราบใดที่ครอบครัวในเมืองหลิวเจียมีเงินเพียงเล็กน้อย พวกเขาจะไปที่ร้านจินอวี้แห่งนี้เพื่อซื้อเครื่องประดับ
และฮูหยินเจียง บุคคลที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลิวเจียก็เป็นลูกค้าประจำของร้านจินอวี้แห่งนี้โดยธรรมชาติ
แต่เพียงว่าคำพูดของเถ้าแก่ฉาในตอนนี้ค่อนข้างเกินจริงไปเล็กน้อย
ไม่ว่าฮูหยินเจียงจะซื้อเท่าไร ท้ายที่สุดนางก็เป็นนายหญิงคนเดียวของตระกูลเจียง และอนุคนอื่น ๆ ไม่สามารถใช้ของจากที่เดียวกับนายหญิงได้
ดังนั้นตลอดทั้งปี ไม่ว่าฮูหยินเจียงจะซื้อมากเพียงใด ก็เป็นไปไม่ได้ที่นางจะเป็นลูกค้ารายใหญ่ของร้านอวี้
อย่างไรก็ตาม คำพูดของเถ้าแก่ฉานั้นน่าฟังและฮูหยินเจียงก็สามารถหายจากอาการตกตะลึงได้แล้วในตอนนี้ โดยไม่เปลี่ยนสีหน้าและพูดอย่างใจเย็นว่า “ของในร้านของเถ้าแก่ฉานั้นทันสมัยและไม่เหมือนใคร ไม่อย่างนั้นก็คงไม่มีลูกค้ามากเช่นนี้!”
เถ้าแก่ฉาพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างเห็นด้วย
หลังจากเห็นเถ้าแก่ฉาแล้ว สาวรับใช้และคนรับใช้ยังคงถือเครื่องประดับเหล่านั้นและยืนอยู่นอกห้องโถง
ฮูหยินเจียงรู้สึกเจ็บปวดใจเมื่อมองดู
นางโบกมือและพูดอย่างไม่พอใจ “เอาไปให้หมด เอาไปให้หมด!”
เมื่อมามาเหลิ่งเห็นว่าฮูหยินอารมณ์เสีย นางจึงรีบพูดว่า “ส่งของทั้งหมดไปที่สวนของคุณหนูหลิว”
หลังจากพูดจบ เขาก็สั่งให้คนรับใช้อีกคนนำทาง และเดินอย่างเรียบร้อยไปยังลานที่หลิวเทียนฉืออาศัยอยู่ตอนนี้
เมื่อเห็นว่าทุกคนออกไปแล้ว มามาเหลิ่งก็หันหน้ามา เห็นท่านผู้หญิงกำลังถูขมับด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า
มามาเหลิ่งก้าวไปข้างหน้าทันทีและเข้าไปช่วยนางนวดเบา ๆ คงเป็นเพราะมันผ่อนคลาย ฮูหยินเจียงจึงส่งเสียอืมออกมาสองครั้ง
เมื่อเห็นว่าฮูหยินเจียงไม่เหนื่อยเหมือนเมื่อก่อนแล้ว มามาเหลิ่งจึงพูดในเวลาที่เหมาะสม “ฮูหยิน คุณหนูหลิวคนนี้ช่าง…”
มามาเหลิ่งไม่ได้บอกว่าเป็นอะไร
จากการซื้อของสองรอบนี้ ใคร ๆ ก็สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าหลิวเทียนฉือเป็นคนเช่นไร
ฮูหยินเจียงไม่ตอบ แต่นางก็ไม่ได้ห้ามมามาเหลิ่งพูดเช่นกัน
เมื่อเห็นเช่นนี้ มามาเหลิ่งก็พูดต่อ “ไม่รู้ว่าตระกูลหลิวปฏิบัติต่อลูกสาวของอนุอย่างไร!”
ได้ยินมาว่ามีนายน้อยและคุณหนูสี่คนในตระกูลหลิว ลูกชายทั้งสองก็คลานออกมาจากท้องของภรรยาแท้ ๆ แต่หลิวเทียนฉือนั้นเกิดจากอนุ แม้ว่านางจะไม่ใช่ทายาทสายตรง แต่โชคดีที่นางได้รับตำแหน่งลูกสาวคนโต
หลังจากนั้นสิบกว่าปีต่อมา ถึงมีลูกคนที่สี่ แม้ว่าจะยังเป็นลูกสาว แต่นางก็เกิดจากอนุเช่นกัน นางอายุเพียงสี่หรือห้าขวบ และด้อยกว่าหลิวเทียนฉืออย่างสิ้นเชิง
ฮูหยินเจียงตะคอกอย่างเย็นชาหลังจากได้ยินคำพูดของมามาเหลิ่ง “นางเป็นคนฟุ่มเฟือย!”
สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความโกรธ นางรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรงกษาปณ์
“ใช้เงินไปสองครั้งแล้ว ไม่รู้ว่าเงินหนึ่งหมื่นตำลึงเงินจะพอหรือเปล่า!” มามาเหลิ่งพูดด้วยความตกใจเช่นกัน
แค่ผ้าไหมสีเลือดผืนเดียวก็มีมูลค่าถึงสองพันตำลึงเงินแล้ว
“ฮึ่ม ถ้าเป็นแค่หนึ่งหมื่นตำลึงก็ช่างมันไปเถอะ แต่เกรงว่าหนึ่งหมื่นตำลึงเงินคงจะเอาไม่อยู่!” ฮูหยินเจียงถอนหายใจทันทีที่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องเงิน
หากไม่ได้รับผิดชอบดูแลเงินของครอบครัวก็ไม่รู้ว่าค่าฟืนค่าข้าวนั้นแพงแค่ไหน หลิวเทียนฉือคนนี้ไม่ได้ใช้เงินของครอบครัว แต่ใช้เงินของคนอื่นเป็นมูลสัตว์!
ดวงตาของฮูหยินเจียงดุร้ายในทันที ราวกับว่านางต้องการกลืนกินหลิวเทียนฉือทั้งเป็น
หนึ่งหมื่นตำลึงเงิน นั่นคือกำไรของตระกูลเจียงสำหรับหนึ่งไตรมาส แต่หลิวเทียนฉือใช้มันจนหมดในชั่วพริบตาและไม่สามารถหยุดได้
ลองคิดดูว่าฮูหยินเจียงจะไม่เกลียดได้อย่างไร!
“ต้องบอกนายท่านหรือไม่!” มามาเหลิ่งกัดฟันเอ่ยถาม “ไม่รู้ว่าหลิวเทียนฉือเป็นคนเช่นไร นายท่านถึงเอาใจนางมากเช่นนี้!”
ฮูหยินเจียงตะคอกอีกครั้ง มามาเหลิ่งไม่รู้ แต่นางรู้
หลิวฉงหร่านผู้เป็นพ่อของหลิวเทียนฉือ เขาเป็นบุคคลที่รับผิดชอบเส้นเลือดใหญ่ของตระกูลเจียง
ถ้าได้ผลก็ไม่เป็นไร ถ้าไม่…
