บทที่ 734 ต้องปอกเปลือกองุ่นก่อนจึงจะรับประทานได้
บทที่ 734 ต้องปอกเปลือกองุ่นก่อนจึงจะรับประทานได้
แน่นอนว่าเมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานโยนองุ่นทั้งลูกเข้าปาก ฮูหยินสวีก็พูดด้วยรอยยิ้ม “เด็กโง่ นี่ไม่ใช่วิธีการกินองุ่น เจ้าต้องกินแบบนี้!”
หลังจากพูดจบ นางก็คว้าองุ่นมาลูกหนึ่งและทำให้ดูเป็นตัวอย่าง “ดูสิ เจ้าต้องลอกเปลือกองุ่นออกแบบนี้จึงจะกินได้! ผิวขององุ่นนี้มีรสฝาดและรสชาติไม่ดี!”
จากนั้นกู้เสี่ยวหวานก็แสร้งทำเป็นตระหนักในทันใด “โอ้ ไม่แปลกใจเลยที่ข้ารู้สึกฝาดในปากนี้ ปรากฏว่าเป็นเพราะผิวขององุ่น!”
ด้วยการสาธิตของฮูหยินสวี กู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้จึงยื่นมือออกไปข้างหน้าเพื่อเด็ดองุ่นและกินมันเหมือนที่ฮูหยินสวีทำเมื่อครู่ เมื่อพวกเขาเอาองุ่นเข้าปาก ทุกคนก็มีความสุขมาก ดวงตาของพวกเขาก็หรี่ลงยามที่ยิ้ม
“อร่อย อร่อยมาก!”
“มันหวานมาก มันทั้งเย็นและอร่อย!”
ฮูหยินสวีมีความสุขมากที่เห็นว่าเด็ก ๆ เหล่านี้ชอบกินองุ่นกัน และพูดอย่างเมตตาว่า “ถ้ารสชาติดีก็กินให้เยอะอีก ยังมีเหลืออีกเยอะ!”
กู้เสี่ยวหวานกล่าวขอบคุณนางด้วยรอยยิ้มแล้วเลียนแบบท่าทางของฮูหยินสวี ตอนแรกนางลอกเปลือกอย่างเงอะงะ แต่ต่อมานางไม่ได้เสแสร้งอีก นางแค่ฉีกออกเล็กน้อยแล้วบีบเนื้อองุ่นใส่ปากโดยตรง
นางยังพูดด้วยความประหลาดใจ “เอ๊ะ? กลายเป็นว่ากินแบบนี้เร็วกว่า!”
หลังจากพูดจบ นางยังสอนทุกคนถึงวิธีการกินองุ่นที่นางคิดค้นขึ้น ฮูหยินสวีเองก็ได้ลองด้วย และรู้สึกว่านางกินได้สะดวกกว่าและมือก็สกปรกไม่ด้วย ดังนั้นนางจึงอดที่จะหัวเราะไม่ได้ “เด็กคนนี้ เก่งไปทุกอย่างเสียจริง”
ฮูหยินสวีไม่ได้ค้นพบความลับเล็ก ๆ น้อย ๆ ของกู้เสี่ยวหวาน แต่ฉินเย่จือที่อยู่ด้านข้างค้นพบมัน
เขาสังเกตเห็นกลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ ของกู้เสี่ยวหวานตั้งแต่แรกแล้ว เขาจึงสันนิษฐานว่านางอาจเคยเห็นองุ่นมาก่อนและรู้วิธีกินองุ่น
แต่หลังจากเห็นนางถามฮูหยินสวีอย่างอยากรู้อยากเห็นว่าจะกินองุ่นอย่างไร ราวกับนางไม่ต้องการให้ฮูหยินสวีรู้ว่านางเคยเห็นและรู้วิธีกินองุ่น
แม้ว่าสีหน้าของฉินเย่จือจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความสงสัย
หวานเอ๋อร์อาศัยอยู่ในหมู่บ้านอู๋ซี ซึ่งอยู่ห่างจากภูเขาหมินซานหลายร้อยลี้ ดังนั้นนางจึงไม่ควรเคยเห็นองุ่น ไม่ต้องพูดถึงว่าหวานเอ๋อร์ไม่ควรเคยเห็นมาก่อน แม้แต่ในบ้านของผู้มีเกียรติและมีอำนาจในเมืองหลวง องุ่นเหล่านี้ก็นับว่าเป็นของกินที่หรูหรา ถ้าไม่ใช่เพราะศิษย์ของสวีเซียนหลินอาศัยอยู่ที่ภูเขาหมิน เขาก็คงไม่ได้กินผลไม้ชนิดนี้ได้
แต่หวานเอ๋อร์ที่เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นางคุ้นเคยกับผลองุ่นนี้ได้อย่างไร?
ฉินเย่จือเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ทว่ากู้เสี่ยวหวานไม่บอก เขาก็จะไม่ถาม
สักวันหนึ่ง เมื่อนางยอมบอกความในใจก็คงไม่สายเกินไปที่เขาจะได้รู้!
หลังจากที่ฉินเย่จือกินไปสองผล เขาก็ไม่แตะต้องอีกเลย
แม้ว่าผลไม้นี้จะอร่อย แต่ก็หวานเกินไป ซึ่งเขาไม่เคยชอบของหวานเลย
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานชอบกินมาก ฉินเย่จือจึงหยิบมาหนึ่งชิ้น ลอกเปลือกออกแล้วส่งให้กู้เสี่ยวหวาน ความหมายนั้นชัดเจนมาก
ทันทีที่กู้เสี่ยวหวานโยนเปลือกองุ่นทิ้งไป นางก็เห็นเนื้อองุ่นที่ปอกเปลือกและน่าดึงดูดอยู่ตรงหน้านาง
กู้เสี่ยวหวานเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนเห็นฉินเย่จือมองนางด้วยแววตาแผดเผา
กู้เสี่ยวหวานเงยหน้าขึ้นมอง โชคดีที่ในขณะนี้ฮูหยินสวีออกไปทำธุระและไม่ได้อยู่ที่นั่น จึงมีเพียงแค่ห้าคนเท่านั้นที่นั่งอยู่รอบโต๊ะ
โชคดีที่พวกเขาทั้งหมดเป็นสมาชิกในครอบครัว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่แปลกใจ กู้เสี่ยวหวานเปิดปากของนางและใส่องุ่นเข้าไปในปากของนาง
ฉินเย่จือยิ้มหวาน เมื่อครู่นี้ยามกู้เสี่ยวหวานกิน ริมฝีปากของนางแตะกับปลายนิ้วของเขาเบา ๆ
เขาพลันรู้สึกชาววาบไปชั่วขณะ
มีความตื่นเต้นท่วมท้นในใจ แต่ผิวเผินเขาก็แสร้งทำเป็นสงบ
ทันทีที่กินกันเสร็จ ฮูหยินสวีก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม “คืนนี้พวกเจ้าอยู่กินข้าวเย็นกับข้าก่อนกลับเถอะ แม่ครัวเพิ่งบอกข้าว่าวันนี้ซื้อกระต่ายอ้วนมา แล้วข้าจะย่างมันให้เจ้ากิน!”
กู้เสี่ยวหวานชอบกินกระต่ายตุ๋น เมื่อเห็นว่าฮูหยินสวีให้ทั้งองุ่นและกระต่าย กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกอายเล็กน้อย
พวกนางกินองุ่นสองจานบนโต๊ะจนหมดไปโดยไม่รู้ตัว
กู้เสี่ยวหวานเหลือบมองฉินเย่จือ แทบไม่มีเปลือกอยู่เลย เขากินไปเพียงสองหรือสามผลเท่านั้น
ข้างหน้าอาโม่ก็มีไม่มาก โดยมีเปลือกซ้อนกันอยู่กลุ่มเล็ก ๆ เท่านั้น
ของกู้หนิงผิงพอ ๆ กับกู้เสี่ยวอี้ ซึ่งเมื่อมองมาที่ข้างหน้านางอีกครั้ง กู้เสี่ยวหวานก็อยากจะขุดรูบนพื้นจริง ๆ
จากองุ่นสองจาน นางกินคนเดียวหนึ่งจานเต็ม!
บางทีฮูหยินสวีคงไม่เคยเห็นกู้เสี่ยวหวานชอบกินมากขนาดนี้มาก่อน นางจึงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับกองเปลือกองุ่นที่อยู่ตรงหน้ากู้เสี่ยวหวาน แต่หลังจากนั้นก็มีความสุขอย่างยิ่ง “ดีแล้วที่พวกเจ้าชอบกิน ข้ายังมีเหลืออยู่อีก ไว้ข้าจะเอามาให้ทีหลัง!”
ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที และนางพูดอย่างเขินอาย “ไม่ต้องหรอกฮูหยิน ท่านเก็บไว้กินเองเถอะ พวกเรากินพอแล้วล่ะ!”
เมื่อเห็นการปฏิเสธของกู้เสี่ยวหวาน ฮูหยินสวีก็พูดด้วยความโกรธว่า “ข้าไม่ใช่ทำเพื่อเจ้า ข้าทำเพื่อหนิงผิงและเสี่ยวอี้ต่างหาก!”
กู้เสี่ยวหวานได้ยินแบบนี้ ความลำบากใจของนางก็หายไปในทันที นางหัวเราะและพูดว่า “ผลองุ่นนี้อร่อยมาก ข้าไม่เคยกินของอร่อยแบบนี้มาก่อนเลย!”
ครั้นเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานเห็นด้วย ฮูหยินสวีก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ดูเหมือนว่าข้าไม่ได้เรียกเจ้ามาที่นี่โดยเปล่าประโยชน์”
องุ่นหมดแล้ว ซึ่งฮูหยินสวีก็ไม่ได้นำองุ่นออกมาอีก เพราะพวกกู้เสี่ยวหวานยังต้องอยู่กินอาหารเย็นในคืนนี้ นางจึงพูดคุยกับกู้เสี่ยวหวานแทน
กู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้ไม่สามารถนั่งนิ่งได้ พวกเขาออกไปเดินเล่นข้างนอกแล้ว โดยมีอาโม่ตามมาเพื่อดูแลพวกเขาสองคน
กู้เสี่ยวหวานและฉินเย่จือกำลังนั่งอยู่ในโถงพลางพูดคุยกับฮูหยินสวี
เมื่อเห็นว่าฉินเย่จือไม่ห่างกู้เสี่ยวหวานแม้แต่ครู่หนึ่ง ฮูหยินสวีที่มีบางอย่างที่จะพูดจึงทำได้เพียงมองไปที่ฉินเย่จือ และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชายฉินคงค่อนข้างอายุน้อยใช่ไหม?”
กู้เสี่ยวหวานเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ การถามเรื่องส่วนตัวของนางต่อหน้าผู้ชายเป็นเรื่องไม่ดีอย่างแน่นอน ฮูหยินสวีไม่สามารถถามนางได้ ดังนั้นจึงย่อมถามฉินเย่จือที่อยู่ข้าง ๆ แทน
ฉินเย่จือส่ายหัว “ฮูหยิน ปีนี้ข้าอายุสิบหกปี”
ฮูหยินสวีคำนวณในใจ ถ้าอายุสิบหกก็แก่กว่าเสี่ยวหวานหกปี และอ่อนกว่าเฉิงเจ๋อสามปี
ฮูหยินสวีเองก็คุ้นเคยกับฉินเย่จือ
เกือบหนึ่งปีผ่านไปแล้ว ฉินเย่จือยังคงอยู่ในตระกูลกู้ ดูเหมือนว่าพวกเขาควรจะไว้วางใจซึ่งกันและกัน และได้พัฒนาความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง
ฮูหยินสวีคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และมองไปที่ฉินเย่จืออีกครั้ง
